Οι ανταγωνισμοί για την Ενέργεια, σε συνθήκες ιμπεριαλιστικού πολέμου και επερχόμενης νέας κρίσης, βγάζουν στον αφρό τις ανειρήνευτες αντιθέσεις, τόσο ανάμεσα σε «φίλους» όσο και ανάμεσα σε εχθρούς. Γι' αυτό άλλωστε η αλληλεγγύη μεταξύ καπιταλιστών είναι το πιο σύντομο ανέκδοτο και φτάνει μόνο μέχρι εκεί που δεν θίγονται τα ιδιαίτερα συμφέροντά τους. Σε όλες τις περιπτώσεις, όμως, είτε τα βρίσκουν με πρόσκαιρους συμβιβασμούς είτε τα χαλάνε ακόμα και με πόλεμο, τον λογαριασμό τον πληρώνουν μόνιμα οι λαοί. Γι' αυτό, την ώρα που προσπαθούν να εξασφαλίσουν φτηνή Ενέργεια για τα μονοπώλιά τους και να θωρακίσουν την «ενιαία απελευθερωμένη αγορά», συνυπογράφουν μέτρα - λεπίδι για τις ανάγκες του λαού, όπως οι ποινές - μαστίγιο για την εξοικονόμηση στη λαϊκή κατανάλωση, οι «κόφτες» ακόμα και στα ελάχιστα που προορίζονται για την επιδότηση των λογαριασμών κ.ά. Καμιά έγνοια δεν πρέπει επομένως να έχει ο λαός και καμιά προσδοκία από την «αλληλεγγύη» μεταξύ αυτών που τον καταδικάζουν στην ενεργειακή φτώχεια και στον πόλεμο. Οι ανταγωνισμοί και οι φαγωμάρες τους δείχνουν ότι δεν είναι ακλόνητοι. Κι ότι αυτό που θα κρίνει τελικά τις εξελίξεις, είναι η πρωταγωνιστική παρέμβαση του λαού, η αλληλεγγύη και η συμμαχία του στον αγώνα για την ανατροπή της βάρβαρης αντιλαϊκής στρατηγικής τους.
«Οταν σκάσουν τα φουρνέλα, πρέπει να απομακρυνθούν από το σημείο εκείνο όλα τα ετοιμόρροπα - ασταθή πετρώματα (ξεσκάρωμα) για να συνεχιστεί η εργασία. Η εταιρεία έχει εγκαταλείψει το μόνο σίγουρο, μηχανικό ξεσκάρωμα, με εξειδικευμένα μηχανήματα, που πλέον παρόπλισε και τους χειριστές, είτε τους απέλυσε είτε τους έβαλε σε πιο "παραγωγικά" μηχανήματα. Αυτή η εργασία πλέον γίνεται μόνο χειρωνακτικά, όπως πριν από 50 χρόνια, με τεράστιους κινδύνους για το προσωπικό (...) Η κάπνα (σ.σ. από την έκρηξη δυναμίτη) μακροπρόθεσμα θα σου αφήσει κατάλοιπα, αλλά αυτό που θα σε σκοτώσει ή θα σε τραυματίσει είναι η οροφή που θα πέσει. Οταν δεν την εξασφαλίζεις, οι κίνδυνοι μεγαλώνουν (...) Δεν σώζεσαι, και μέσα σε μηχάνημα να είσαι, αν φύγει αυτό το κομμάτι της οροφής δεν τη γλιτώνεις (...) Οταν δεν ξεσκαρώνεις και δεν βάζεις "ρομπόλ" (σ.σ. καρφιά οροφής, που χρησιμοποιούνται για τη στερέωσή της, για το βίδωμα σε πιο στέρεη βάση), όταν δηλαδή παρακάμπτεις κάποιες φάσεις της εργασίας, τότε λογικό κι επόμενο είναι να μη ρίχνεις δύο "πόστες" (σ.σ. τοποθέτηση δυναμίτη για επέκταση των στοών), αλλά να ρίχνεις πέντε ή έξι. Τρυπάς, γεμίζεις, ρίχνεις (...) Αρα, συντομεύεις τον χρόνο της εξόρυξης και ταυτόχρονα ρίχνεις υπέρμετρα το κόστος». Αυτές τις συγκλονιστικές μαρτυρίες εργαζομένων στα μεταλλεία κατέγραφε ο «Ριζοσπάστης» τον Δεκέμβρη του 2015, σε αποστολή του στην Αμφισσα. Για όσους προκλητικά διακινούν ότι φταίει «η κακιά η ώρα» για το χτεσινό θανατηφόρο «ατύχημα», οι μαρτυρίες όσων έχουν δει τον χάρο με τα μάτια τους στον λαβύρινθο του βωξίτη είναι γροθιά στο στομάχι...
«Από ένα σημείο και μετά συνηθίζεις το να είσαι πεινασμένος. Θα είμαι ειλικρινής, μερικές φορές δεν σε αφήνει να συγκεντρωθείς μέσα στην τάξη». Τα λόγια αυτά ανήκουν σε έναν 17χρονο μαθητή που μίλησε στο δίκτυο NBC. Ο Μάρσαλ, όπως είναι το όνομά του, είπε στους δημοσιογράφους ότι τις μέρες που δεν τρώει στο σχολείο, με τα ψιλά που βρίσκει στο σπίτι αγοράζει ένα σακουλάκι πατατάκια από κάποιο βενζινάδικο. Το ρεπορτάζ αυτό δεν αφορά κάποιο σημείο του πλανήτη που μαστίζεται από λιμό. Ο Μάρσαλ πάει σχολείο στο Κλάριον της Πενσιλβάνια των ΗΠΑ και δεν είναι ο μοναδικός μαθητής που οι γονείς του δεν μπορούν να εξασφαλίσουν καθημερινά ούτε τα 2,5 δολάρια που κοστίζουν κατά μέσο όρο τα σχολικά γεύματα. Τον περασμένο Ιούνη σταμάτησε το πρόγραμμα καθολικής παροχής σχολικών γευμάτων στις ΗΠΑ, λόγω περικοπών στις κρατικές δαπάνες, αφήνοντας χιλιάδες παιδιά νηστικά, καθώς η φτώχεια αγκαλιάζει ολοένα και περισσότερους. Ακόμα και αυτό το ελάχιστο μέτρο σε συνθήκες καλπάζουσας ακρίβειας και πληθωρισμού κρίθηκε ότι κοστίζει ακριβά, περί τα 11 δισ. δολάρια, όταν ο προϋπολογισμός του αμερικανικού υπουργείου Αμυνας ξεπερνά κατά πολύ τα 700 δισ. δολάρια! Τη βαρβαρότητα στη μητρόπολη του καπιταλισμού, που αντανακλά τη συνολικότερη σαπίλα του συστήματος, δεν τη ζήσαμε μόνο στις «έκτακτες» συνθήκες της πανδημίας, με τους ομαδικούς τάφους στη Νέα Υόρκη. Τη ζούμε και σε συνθήκες «κανονικότητας», με παιδιά να λιμοκτονούν στα σχολεία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου