Από πού να ξεκινήσει κανείς; Από το
σκίσιμο των μνημονίων και την κατάργηση τους μ’ ένα άρθρο, που
μετατράπηκαν σε σχήματα λόγου; Να αναφερθεί στις 47 σελίδες, που
πρότειναν στους δανειστές, και ακόμα και τα ίδια τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ
λένε πως είναι υποχώρηση από το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης; Μήπως να
σταθούμε στη λέξη «επώδυνη» που έχει γίνει ζευγάρι με τη «συμφωνία», για
να προετοιμαστεί ο κόσμος; Είναι οι «αριστερές» ιδιωτικοποιήσεις, είναι
και ο ΕΝΦΙΑ που μένει, είναι κι άλλα.
Το επιχείρημα στις υποχωρήσεις του
ΣΥΡΙΖΑ από το πρόγραμμα του (αυτά τα λίγα που έταζε με το πρόγραμμα της
Θεσσαλονίκης) είναι αναμενόμενο (;): «Έτσι είναι οι διαπραγματεύσεις».
Με λίγα λόγια μας λένε πως σε μια διαπραγμάτευση κάτι θα χάσεις και κάτι
θα κερδίσεις.
Το ζήτημα, όμως, είναι πως εδώ
δεν μιλάμε για μια διαπραγμάτευση για να αγοράσεις ένα μεταχειρισμένο
αυτοκίνητο, αλλά για το μέλλον μιας χώρας κι ενός λαού, που έχουν
βυθιστεί ήδη. Η καταστροφή φαίνεται παντού, σε κάθε έκφραση της ζωής μας, σε κάθε βήμα.
Η ευημερία των γνωστών -«αγνώστων»
Οι «νησίδες» ευημερίες είναι οι ίδιες
και με την κυβέρνηση «πρώτη φορά Αριστερά». Βρίσκονται εκεί που το χρήμα
υπάρχει και ξοδεύεται, επενδύεται και ξανακερδίζεται. Κάποιοι δεν
πέρασαν και δεν περνούν κρίση και είναι αυτοί που την δημιούργησαν. Δεν
εννοούμε τα «λαμόγια», αυτά είναι ο στρατός των ισχυρών, των νόμιμων
εκμεταλλευτών, εκείνων που δεν στερήθηκαν ούτε μια μπουκιά κρέας, αλλά,
αντίθετα, συνέχισαν να καταναλώνουν, να καταναλώνουν, να καταναλώνουν.
Μιλάμε για εκείνους που κατέχουν
μεγάλες επιχειρήσεις, βιομηχανίες, καράβια, μέσα παραγωγής γενικότερα.
Αναφερόμαστε στην ευημερία των γνωστών – «αγνώστων». Οι ζημιές που
μπορεί να είχαν αφορούν τα κέρδη τους και καθόλου αυτό δεν επηρέασε την
προσωπική τους διαβίωση. Θέμα επιβίωσης δεν τέθηκε ούτε για πλάκα..
Η οικονομική κρίση δεν είναι κρίση της
χώρας, είναι κρίση στον λαό, τη ζουν οι μισθωτοί, οι άνεργοι και εκείνοι
που έκλεισαν τα μαγαζιά τους ή τα δουλεύουν με χίλια ζόρια. Για
τους υπόλοιπους η κρίση είναι ένα αξιοθέατο, μια οικονομική ανάλυση και
– στη … χειρότερη περίπτωση – μια μείωση στα κέρδη τους. Η
καταστροφή κεφαλαίων και μέσων παραγωγής, όπως αναφέραμε, δεν επηρέασε
την προσωπική τους ευημερία. Άλλοι έχασαν τη δουλειά τους, οι
εργαζόμενοι στις επιχειρήσεις τους.
Με ποιους και τι διαπραγματεύονται;
Ας επανέλθουμε στη διαπραγμάτευση με δύο
εύλογα ερωτήματα: Με ποιους διαπραγματεύεται και τι διαπραγματεύεται η
κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ; Οι δανειστές ζητούν μέτρα καταστροφής πάνω στην
καταστροφή και ο ΣΥΡΙΖΑ (μαζί με τους ΑΝΕΛ) παζαρεύει την νέα
καταστροφή; Τι διαπραγματεύονται; Τις 47 σελίδες με τα
συμπληρώματα τους, δηλαδή τις νέες υποχωρήσεις; Με ποιους
διαπραγματεύονται; Με εκείνους που λένε «εταίρους», τους δανειστές της
Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΔΝΤ; Με εκείνους που σαν καλοί τοκογλύφοι
προσπαθούν να βγάλουν κέρδος πάνω στο κέρδος τους;
Το κρίσιμο ερώτημα, τελικά, είναι αυτό:
Με ποιους διαπραγματεύονται; Οι διπλωματικές επαφές, το σίριαλ της
διαπραγμάτευσης, τα παπαγαλάκια που λένε «υπογράψτε τώρα με ό,τι σας
δώσουν», οι αντιδράσεις στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ έχουν διαμορφώσει ένα
τοπίο που κρύβει την ουσία. Η ουσία είναι πως δεν διαπραγματεύεσαι με πολιτικούς τοκογλύφους.
Η απάντηση που δίνει ο ΣΥΡΙΖΑ σε αυτό το επιχείρημα είναι η μισή
αλήθεια. Πήραμε, λένε, λαϊκή εντολή για λύση μέσα στο ευρώ. Παράλληλα,
όμως, πήρανε και εντολή για κατάργηση των μνημονίων με ένα άρθρο, πήρανε
και εντολή για στοιχειώδη μέτρα ανακούφισης. Αυτά τα λίγα, που
υποσχέθηκαν.
Δεν είναι χθεσινό κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ
Ακόμα και τα λίγα που έταξαν δεν
«χωράνε» στο ευρωενωσιακό καπιταλιστικό μόρφωμα που λέγεται Ευρωπαϊκή
Ένωση. Αυτό γίνεται, μέρα με τη μέρα, εμφανές και σε εκείνους που
θεωρούν ότι η μόνη λύση, για τη χώρα, είναι μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ο ΣΥΡΙΖΑ, όμως, δεν είναι κόμμα χθεσινό. Ήξερε
και ξέρει τι είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση. Υποστήριζε και υποστηρίζει – με
αποφάσεις της πλειοψηφίας στα συνέδρια του – πως ο μόνος δρόμος είναι
εκεί. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν γεννήθηκε με μεγάλα ποσοστά. Είχε θέσεις και
πριν κερδίσει την πλειοψηφία στις εκλογές. Αυτές οι θέσεις – επί της
ουσίας – δεν άλλαξαν. Εξειδικεύτηκαν προεκλογικά και βγήκε ένα
…τιμολόγιο παροχών.
Οι πρώτοι μήνες της ανοχής, από τον
κόσμο που τον ψήφισε, πέρασαν. Η διαπραγμάτευση δεν έχει ολοκληρωθεί,
αλλά ο δρόμος που ακολουθείται, πια, φαίνεται. Εδώ είμαστε για να δούμε
και τη συνέχεια. Σε αυτή τη φάση χρειάζεται να τονιστεί πως ο
ΣΥΡΙΖΑ δεν γεννήθηκε στις 25/1/2015. Έχει παρελθόν. Το παρελθόν του
επιβεβαιώνεται με το κυβερνητικό του παρόν του: Αριστερές φωνές και
ενσωμάτωση στην πράξη. Για τους γνωρίζοντες – έστω και λίγο- την πορεία
του ΣΥΡΙΖΑ αυτό δεν προκαλεί εντύπωση. Είναι άλλο, βέβαια, να πράττει ευκαιριακά ως αντιπολίτευση και άλλο ως κυβέρνηση. Τώρα
δεν μπορεί να πολιτεύεται με το γενικόλογο «ένας άλλος κόσμος είναι
εφικτός», όπως παλιότερα. Τώρα όλες οι κινήσεις και οι παλινδρομήσεις
φαίνονται στην μεγάλη οθόνη…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου