Μπουρλοτιέρης και Άνθρωπος !
"Δυό διαφορετικές μορφές του Άρη περνούσαν μπρος στα μάτια μου..."
Μια σπουδαία προσωπική μαρτυρία για τον Άρη Βελουχιώτη - από το φωτογράφο της Αντίστασης Σπύρο Μελετζή ("Αντάρτες στα βουνά")
Ιδού:
============
« (….) Όταν ο Άρης πρόβαλε
στον αξώστη μια απέραντη ζητωκραυγή σκέπασε τα πάντα και δεν εννοούσε να
σταματήσει. Κι’ όσο ο Άρης τους έκανε νόημα με χειρονομίες να ησυχάσουν, τόσο ο
λαός κουνούσε τα πανώ και τις σημαίες και ζητωκραύγαζε. Πέρασε αρκετή ώρα ως
ότου μπορέσει ν’ αρχίσει την ομιλία του. Τέσσερις ολόκληρες ώρες κράτησε εκείνη
η ομιλία του Άρη. Τέσσερις ώρες ο Άρης
μιλούσε για τον αγώνα του Ελληνικού λαού στις πόλεις και στα βουνά, πως άρχισε,
τι υπόφεραν και πως έφθασαν ως τη σημερινή μέρα της λευτεριάς. Ήρθαν στιγμές
κατά την ομιλία του πού ο Άρης είχε συγκινηθεί τόσο πολύ που βούρκωναν τα μάτια
του, έκλαιγε και δεν μπορούσε να αρθρώσει λέξη. Πρώτη φορά έβλεπα τέτοια
συγκίνηση και ομολογώ πώς ποτέ μου δεν μπορούσα να φαντασθώ πως υπάρχουν
τέτοιες στιγμές στον άνθρωπο Τιτάνα. Ως εκείνη τη στιγμή νόμιζα πως τέτοιες
αδυναμίες τις έχουμε εμείς οι κοινοί άνθρωποι, αλλά να βλέπεις έναν Άρη να
δακρύζει και να συγκινείται τόσο πολύ, αυτό δεν το χωρούσε ο νους μου.
Γιατί για μένα ως
εκείνη τη στιγμή ο Άρης ήταν πιο πολύ θρύλος. Ο πρώτος που μου μίλησε για τον
Άρη το 1942 ήταν ο αδερφός τού Ανδρέα Τζήμα, ο Σωτήρης, και μου τον περιέγραψε
σαν κάτι το υπερφυσικό. Στο βουνό γνώρισα τον Άρη πιο πολύ όχι από τις
φωτογραφίες που του έκανα, αλλά από την περιγραφή που μου έκανε ένα πατριωτάκι
μου ο Γιώργος Καραδημήτρης από την Ίμβρο.
Ο Γιώργος ανέβηκε
αντάρτης στο βουνό και ήταν από τα πρώτα παλληκάρια του Άρη. Και τι δεν μου
διηγήθηκε για τη ζωή τους. Τι αφάνταστα σκληρές συνθήκες αντιμετώπισαν. Πολλές
μέρες έμειναν νηστικοί, βρεγμένοι ως το κόκκαλο και να περπατάν συνέχεια, να
κοιμούνται σαν τα αγρίμια στα βουνά και να υποφέρουν τα πάνδεινα. Κι’ όμως τα
ξεπερνούσαν όλα γιατί πάντα τους εμψύχωνε και τους έδινε κουράγιο ο Άρης. «Μας
αγαπούσε όλους σαν παιδιά του, μας ήθελε λεβέντες και υποδειγματικούς μέσα σ’
όλο το αντάρτικο. Μας έλεγε πάντα : εμείς οι μαυροσκούφηδες πρέπει να
ξεχωρίζουμε, πρέπει να είμαστε πρώτοι στις κακουχίες και στις θυσίες και
τελευταίοι στις απολαβές. Αλλά και μεις όλοι τον αγαπούσαμε σαν πατέρα μας και
καλύτερα. Τι να σου πω, Σπύρο, τόσο σκληραγωγημένο άνθρωπο δεν θα ξανακάνει ο κόσμος.
Στις πορείες εμείς παιδιά τώρα και κουραζόμαστε και κείνος άντεχε πιο πολύ απ’ όλους
μας, στην πείνα τα ίδια, στη δίψα και στην κακοπέραση. Πολλές φορές έμεινε
εκείνος νηστικός για να δώσει σε μάς. Κι’ ένα τσιγάρο ακόμα νάχε θα τόδινε σε
μάς. Ήταν τόσο σκληρός με τον εαυτό του που πολλές φορές μας τρόμαζε. Ούτε
ασκητής, ούτε φακίρης δεν θα μπορούσε ν’ αντέξει στη γεμάτη στερήσεις ζωή που
έκανε ό Άρης και μάλιστα τότε στις αρχές που ξεκινήσαμε. Μαρτυρήσαμε όλοι μας,
κι’ αν δεν ήταν ο Άρης να μας εμψυχώνει κάθε μέρα, θα τάχαμε παρατήσει. Τόσο
δύσκολες μέρες περάσαμε τότε στις αρχές».
Αυτόν τον Άρη ήξερα από
την περιγραφή του Γιώργου κι’ αυτόν τον ακαταπόνητο άντρα θαύμαζα. Και τώρα
ξαφνικά έβλεπα έναν Άρη δακρυσμένο που τον έπνιγε η συγκίνηση και δεν μπορούσε
να συνεχίσει την ομιλία του. Έβλεπα έναν Άρη γεμάτο καλωσύνη κι’ ανθρωπιά και
προσπαθούσα να νοιώσω την ψυχική του κατάσταση. Να επικοινωνήσω ψυχικά μαζί του
και να γίνω και γώ μέτοχος της χαράς και της συγκίνησης που πλημμύριζαν την
ψυχή του. Ομολογώ πως εκείνη τη στιγμή ένοιωσα μια αναταραχή μέσα μου.
Δυό διαφορετικές μορφές
του Άρη περνούσαν μπρος στα μάτια μου. Η μια ήταν η μορφή του Άρη όπως μου την
περιέγραφε ο Γιώργος. Του λεβέντη, του αγωνιστή, του μπορλοτιέρη που άναβε
φωτιά μεσ’ τις ψυχές των σκλαβωμένων Ελλήνων κι’ ύστερα ορμητικός σαν σίφουνας
τις παρέσερνε και τις έστρεφε ενάντια στους καταχτητές σ’ έναν αγώνα ζωής ή
θανάτου για τη λευτεριά.
Η άλλη ήταν αυτή που
είχα τούτη τη στιγμή μπροστά μου. Έναν Άρη με δακρυσμένα μάτια, γεμάτα καλωσύνη
κι’ ανθρωπιά που τον έπνιγαν οι λυγμοί και οι συγκινήσεις. Ένα συνεχές ρεύμα
ένοιωθα πως ξεκινούσε από τον Άρη, κατέβαινε κάτω στην ανθρωποθάλασσα, την
διαπερνούσε, την ηλέκτριζε, την ενθουσίαζε και ξαναγυρνούσε πάλι πίσω.
Μέσα σ’ αυτή την συνεχή
επαφή Άρη και λαού κλείνονταν όλες οι λαχτάρες και οι πόθοι του λαού που πίστευαν
και στήριζαν την πραγμάτωσή τους στον Άρη, και την δύναμη που αντλούσε πάλι ο Άρης
από την εμπιστοσύνη και την συμπαράσταση του λαού. Πως ήταν λοιπόν δυνατόν να
μη συγκινηθεί τόσο πολύ όταν πριν από τρία χρόνια άφησε την πόλη που γεννήθηκε
σκλάβα κι’ άρπαξε το ντουφέκι και βγήκε αντάρτης στα βουνά και πάλεψε και
μόχθησε για το ξεσκλάβωμά της (….) »
=============
blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης"
Ευχαριστούμε για την αναδημοσίευση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΨΥΧΗ ΒΑΘΙΑ!