Περί συναινέσεων

Μιλώντας τις προάλλες σε εκδήλωση, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Γ. Δραγασάκης είπε: «Μακάρι να έχουμε αντιπαραθέσεις περιεχομένου και ουσίας (...) Εκείνο, όμως, το οποίο μπορούμε να αναπτύξουμε περισσότερο, είναι έχοντας τους διαφορετικούς προσανατολισμούς μας, να εντοπίσουμε σημεία κοινού ενδιαφέροντος στα οποία να έχουμε όχι απλώς συναίνεση, αλλά κοινή δράση. Και αναφέρω το παράδειγμα των πρωτογενών πλεονασμάτων, ώστε να μπορέσουμε να το θέσουμε ως εθνικό στόχο για να επιτύχουμε τη μείωσή του. Σε αυτή την ασύμμετρη σχέση, κανένα κόμμα δεν μπορεί μόνο του. Ούτε η χώρα μπορεί μόνη της. Για εμένα, η απάντηση είναι μια πολιτική συμμαχιών. Και στην Ευρώπη και στον κόσμο». Η δήλωση αυτή δεν θα είχε ιδιαίτερη αξία (ίσως να μη γινόταν κιόλας...) αν δεν αντανακλούσε ένα γενικότερο κλίμα αβεβαιότητας που καλλιεργείται το τελευταίο διάστημα, για το κατά πόσο η κυβέρνηση (αυτή ή μια επόμενη) θα μπορέσει να ανταποκριθεί στα πολλά και μεγάλα μέτωπα που έχουν ανοίξει ταυτόχρονα (διαπραγμάτευση, Προσφυγικό, Κυπριακό - Ελληνοτουρκικά), αν δεν υπάρξουν ευρύτερες συναινέσεις. Απ' αυτή τη σκοπιά, δεν είναι τυχαία η αρθρογραφία στον Τύπο (πολλές φορές με αντιφάσεις), είτε για την ανάγκη να συναινέσουν κυβέρνηση και αστική αντιπολίτευση στα «μεγάλα» (διαπραγμάτευση, εξωτερική πολιτική), είτε αυτή η συναίνεση να προκύψει με καταλύτη τις πρόωρες εκλογές. 

Σε κάθε περίπτωση, τα ζητήματα που διακυβεύονται είναι μεγάλης σημασίας για την αστική τάξη. Αναπόφευκτα επομένως προκαλούν προβληματισμό και ενεργοποιούν σενάρια, αλλά ο στόχος παραμένει ίδιος: Από τη μια να προχωράει απρόσκοπτα η αντιλαϊκή πολιτική και από την άλλη να ανανεώνεται το πλαίσιο ενσωμάτωσης της λαϊκής δυσαρέσκειας.

Απόψεις που «κουμπώνουν»

 

«Μήπως, λοιπόν, αντί να φθάσουμε εκεί αιφνιδίως (σ.σ. στην προσάρτηση του τουρκοκυπριακού τομέα από την Τουρκία), θα ήταν καλύτερα - και εφόσον αναγνωρίσουμε ότι τελικά δεν υπάρχει σοβαρή προοπτική για επανένωση του νησιού - να προχωρήσουμε σε μια διαπραγμάτευση με στόχο "να χωρίσουμε τα τσανάκια μας" έναντι, εννοείται, ουσιαστικών εδαφικών ανταλλαγμάτων; Το παράδειγμα του διαχωρισμού της Τσεχοσλοβακίας υπάρχει ήδη». Απόψεις όπως αυτή, που γράφτηκε στο «Βήμα της Κυριακής», δεν είναι περιθωριακές. Αντίθετα, έρχονται και «κουμπώνουν» με τις «προειδοποιήσεις» που απευθύνουν τις τελευταίες μέρες διάφορα ιμπεριαλιστικά κέντρα, όπως οι ΗΠΑ, για το ενδεχόμενο να υπάρξουν «δυσάρεστες εκπλήξεις» αν τελικά δεν επιτευχθεί συμφωνία. Ο σκοπός που υπηρετούν είναι διπλός: Από τη μια, ασκούν πίεση να προχωρήσει το διχοτομικό σχέδιο, με τη λογική του «μικρότερου κακού» και, από την άλλη, προετοιμάζουν το λαό να δεχτεί μια de facto διχοτόμηση, αν αυτή δεν γίνει με διμερή συμφωνία. Σε κάθε περίπτωση, αυτό που επιβεβαιώνεται είναι ότι λύση υπέρ των Ελληνοκυπρίων και των Τουρκοκυπρίων μπορεί να υπάρξει μόνο σε σύγκρουση με το πλαίσιο που οριοθετεί τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα και τους ανταγωνισμούς στην περιοχή και όχι βέβαια με την αποδοχή του και τη βαθύτερη ενσωμάτωση σ' αυτό.

Καταλύτης τα «κόκκινα» δάνεια

 

Στις οικονομικές εφημερίδες πυκνώνουν οι αναφορές για «εκκαθάριση και οριστική παύση εργασιών» για μία στις τρεις επιχειρήσεις όλων των μεγεθών, με ληξιπρόθεσμες οφειλές προς τις τράπεζες. Τα ρεπορτάζ επικαλούνται τραπεζικές πηγές, σύμφωνα με τις οποίες οι επιχειρήσεις αυτές έχουν χαρακτηριστεί «μη βιώσιμες» από τις εσωτερικές μονάδες διαχείρισης επισφαλειών των πιστωτικών ιδρυμάτων και οδηγούνται σε «ξαφνικό θάνατο», καθώς εκτός από τα μη εξυπηρετούμενα χρέη στις τράπεζες, δεν ανταποκρίνονται επίσης στις υποχρεώσεις τους σε Δημόσιο, Ταμεία και άλλους ιδιώτες. Αλλά και οι εταιρείες που θα την «γλιτώσουν» και θα μπουν σε νέο διακανονισμό με τις τράπεζες, θα πρέπει στο εξής να ανταποκρίνονται με συνέπεια στα συμφωνηθέντα, που σημαίνει αναδιάρθρωση για την εξοικονόμηση κεφαλαίων. Επομένως, και στη μια και στην άλλη περίπτωση, αναμένονται μαζικές απολύσεις εργαζομένων και αναδιατάξεις στην αγορά, που θα πλήξουν με πολλούς τρόπους τους εργαζόμενους. Κάπως έτσι, η ρύθμιση των «κόκκινων» επιχειρηματικών δανείων αναμένεται να παίξει και το ρόλο του «καταλύτη» στις νέες αντεργατικές ανατροπές, όπως είναι η πλήρης απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, ή η μεγαλύτερη ευελιξία στην αγορά εργασίας, προκειμένου να προχωρήσει γρήγορα η καταστροφή των επιχειρήσεων - «ζόμπι» και να αναδιαρθρωθούν οι λιγότερο χρεωμένες, που στο εξής θα μοιράζονται μεγαλύτερο μέρος από την πίτα των τραπεζικών δανείων.

Θα λυθούν πολλές απορίες

 

Διαβάζοντας τη συνέντευξη Ομπάμα στην «Καθημερινή», λίγες μέρες πριν την άφιξή του στην Αθήνα, επιβεβαιώσαμε ότι η ατζέντα της επίσκεψης περιελάμβανε κυρίως ζητήματα γεωπολιτικού ενδιαφέροντος για τις ΗΠΑ, με δεδομένα τα συμφέροντά τους στην περιοχή και τους ανταγωνισμούς με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Την Κυριακή, διαβάζοντας (ξανά στην «Καθημερινή»...) τη συνέντευξη του νέου πρέσβη των ΗΠΑ στην Αθήνα, ολοκληρώσαμε την εικόνα για το τι συζήτησαν Ομπάμα - Τσίπρας κατά τη διήμερη επίσκεψη του πρώτου στην Αθήνα. Καταλάβαμε, επίσης, καλύτερα τι εννοούσαν όσοι έγραφαν και έλεγαν ότι ο νέος Αμερικανός πρέσβης, με θητεία στην Ουκρανία, είναι περισσότερο «δραστήριος», «κινητικός» και «παρεμβατικός» από τους προηγούμενους. Μια ματιά στο σχετικό ρεπορτάζ της εφημερίδας μας, στη σελίδα 4 του σημερινού φύλλου, θα λύσει πολλές, μα πολλές απορίες...

Τους «τρολάρει» η Fed;

 

Σύμφωνα με έρευνα της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ (Fed) τον περασμένο Μάη, σχεδόν το 46% των Αμερικανών δυσκολεύεται να αντιμετωπίσει έκτακτη δαπάνη 400 δολαρίων το μήνα, ενώ ένας στους πέντε δεν μπορεί να επισκεφθεί τον οδοντίατρο και ένας στους εννέα αδυνατεί να επισκεφθεί τον γιατρό του, επειδή οι πραγματικοί μισθοί παραμένουν στάσιμοι, όταν οι δαπάνες Υγείας αυξάνονται ολοένα και περισσότερο. Αλήθεια, γίνονται τέτοια πράγματα στις ΗΠΑ του Ομπάμα, που σύμφωνα με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ «γκρέμισε» τη λιτότητα και με το πρόγραμμα «Obamacare» εξασφάλισε πρόσβαση για όλους στις υπηρεσίες Υγείας; 'Η μήπως η Fed, μέσα από την οποία περνάει κατά βάση η άσκηση της οικονομικής πολιτικής στις ΗΠΑ, «τρολάρει» τον Ομπάμα και τον ΣΥΡΙΖΑ μαζί; Κομματάκι δύσκολο να συμβαίνει το δεύτερο...

Ριζοσπάστης