Επιμέλεια Ομάδα ¡H.lV.S! //
Κατακλύζουν
το διαδίκτυο αυτές τις μέρες δημοσιεύματα για την μικρού μήκους ταινία “ο
αδερφός μου”, σε σκηνοθεσία Θοδωρή Παπαδουλάκη, που κατά τους συντελεστές της «περιγράφει
την καθημερινότητα που καλούνται να αντιμετωπίσουν στα Χανιά τα ΑμεΑ αλλά και
οι οικογενειές τους».
Το story
έχει ως εξής: Παραμονή Χριστουγέννων και σε ένα πολυσύχναστο εμπορικό δρόμο
ένας νεαρός με ένα σιδερένιο λοστό τα κάνει λίμπα «προκαλώντας το απόλυτο
χάος». Πάντα κατά τους ίδιους (Indigo View copy-paste) «πριν μερικά χρόνια η
Αλεξάνδρα Μανουσάκη μετακόμισε στα Χανιά από τη Νέα Υόρκη με σκοπό να αναλάβει
το οινοποιείο των γονιών της και όταν η αγαπημένη της αδερφή Taty ήρθε στα
Χανιά για να παραστεί στο γάμο της Αλεξάνδρας, οι δύο αδερφές βγήκαν για μια
βόλτα. Η Αλεξάνδρα ήθελε να δείξει στην αδερφή της τις ομορφιές της πόλης των
Χανίων.
Δυστυχώς όμως αυτό δεν ήταν δυνατό. Γιατί; Η Taty κάθεται σε αναπηρικό
καροτσάκι και το να διασχίσει τους δρόμους και τα πεζοδρόμια των Χανίων ήταν
σχεδόν αδύνατον. Οχήματα πάνω σε ράμπες αναπήρων, εστιατόρια και καφετέριες που
κλείνουν τα πεζοδρόμια με τραπέζια, καρέκλες, ταμπέλες… Είναι μεν αποτέλεσμα
κακού πολεοδομικού σχεδιασμού, αλλά, πάνω απ’ όλα, είναι ένδειξη τεράστιας
ασέβειας προς τους συνανθρώπους μας.
Και
καταλήγει η παρουσίαση: «Είναι μια ταινία που μας ζητάει να αλλάξουμε τις
κακές μας συνήθειες, να σκεφτόμαστε πέρα από τη δική μας ευκολία και να
μοιραζόμαστε την κοινότητα μας και τους δρόμους μας με ίσους όρους για όλους. Ο
κάθε ένας από εμάς μπορεί να κάνει τη διαφορά, αλλάζοντας συνήθειες και
δημιουργώντας καλύτερα πρότυπα. Αφορά την ανθρώπινη αξιοπρέπεια
και μας αφορά όλους».
“Ο Αδελφός
μου” (που σπονσοράρεται από την Cosmote) γυρίστηκε με τη συμμετοχή πάνω από 80
εθελοντών και τη στήριξη τοπικών καταστημάτων των Χανίων (χορηγοί) και παίχτηκε
σε φεστιβάλ κλπ
Για να δούμε
λίγο σε βάθος το πρόβλημα: είναι απλά θέμα «κακομαθημένων πολιτών» (με την
έννοια που το λένε και στο στρατό) ή αλλού πρέπει να το ψάξουμε;
Το 2015 κατά
τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου ο Συριζα «βγήκε στο κλαρί» με τις
«προγραμματικές θέσεις» του για τα ΑμεΑ με εμφανή την προσπάθεια να καρπωθεί τη
δικαιολογημένη δυσαρέσκεια και αγανάκτηση τους από τις επιπτώσεις της
αντιλαϊκής πολιτικής και των μέτρων που εφαρμόστηκαν διαχρονικά από τις
προηγούμενες κυβερνήσεις, που οδήγησαν στην επιδείνωση των όρων ζωής και υγείας
τους, μιλώντας για «ακραίες νεοφιλελεύθερες» πολιτικές, αποκρύπτοντας
ότι πρόκειται για μέτρα υπέρ του κεφαλαίου, η οποία εφαρμόζεται ενιαία από το
σύνολο των αστικών κυβερνήσεων της ΕΕ, ανεξάρτητα από το μείγμα πολιτικής
διαχείρισης που εφαρμόζει η καθεμία.
Πρόκειται
για θέσεις που εξειδικεύουν στο χώρο των ΑμεΑ την πολιτική «κόστους – οφέλους»,
που οδηγεί στη μείωση των κρατικών και ασφαλιστικών δαπανών και παροχών, σε όσο
το δυνατόν λιγότερους, αυτούς που είναι βαριά ανάπηροι ή στα όρια της φτώχειας
και εξαθλίωσης. Για όλους τους άλλους ενισχύεται η ατομική – οικογενειακή ευθύνη.
Όλα τα ΑμεΑ
και ανεξαρτήτως του βαθμού και του είδους αναπηρίας τους, έχουν και πρόσθετες
ανάγκες εκτός απ’ αυτές του γενικού πληθυσμού που σχετίζονται πρώτα και κύρια
με τη διατροφή, την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, το υγειονομικό υλικό, τα
τεχνητά μέλη και βοηθήματα, την ειδική εκπαίδευση, τη φυσικοθεραπεία, τη
συστηματική παρακολούθηση από γιατρούς και άλλους υγειονομικούς, τις υπηρεσίες
«κατ’ οίκον νοσηλεία» και «Βοήθεια στο σπίτι», την αναγκαία λειτουργική
διαμόρφωση της κατοικίας, την άθληση, την ψυχαγωγία κ.ά. -μεταξύ αυτών φυσικά
και τη μετακίνηση.
Στην Ελλάδα
υπάρχουν κάπου 1 εκατομμύριο άνθρωποι (οι περισσότεροι της λαϊκής οικογένειας
-μερικοί μη έχοντας καν που την κεφαλήν κλίναι), ανάπηροι, χρόνιοι ασθενείς,
ηλικιωμένοι κ.λπ., οι οποίοι εντάσσονται στην κατηγορία των ατόμων με ειδικές
ανάγκες (ΑμεΑ).
Ήδη από τότε
ο Συριζα αναδείκνυε την πολιτική του «κόστους – οφέλους», που
αντανακλάται τόσο στο περιεχόμενο, όσο και στην ίδια τη δομή των θέσεών του,
στις οποίες κατατάσσει τα μέτρα με κριτήριο την επιβάρυνση που αυτά επιφέρουν
στον κρατικό προϋπολογισμό ως εξής: «Άμεσα μέτρα χωρίς επιβάρυνση του
κρατικού προϋπολογισμού», «άμεσα μέτρα με σχετικά μικρή επιβάρυνση»,
«μέτρα με κανονική επιβάρυνση του κρατικού προϋπολογισμού» και «μεσοπρόθεσμες
προτεραιότητες με επιβάρυνση του κρατικού προϋπολογισμού».
Αυτή η
«κατηγοριοποίηση» των μέτρων δεν ήταν τυχαία. Στην ουσία, επιδίωκε -από
τότε τα ίδια τα ΑμεΑ να «κατηγοριοποιήσουν» τις ανάγκες τους και να
συνδέσουν τη δυνατότητα να καλυφθεί ένα μέρος απ’ αυτές από την πορεία των
διαπραγματεύσεων και της ανάκαμψης της καπιταλιστικής οικονομίας.
Τα «άμεσα
μέτρα» ήταν ψίχουλα, όπως η έκδοση κάρτας αναπηρίας, η διευθέτηση της
λειτουργίας των ΚΕΠΑ, η αναμόρφωση του νόμου για τις προσλήψεις των ΑμεΑ, η
προστασία της πρώτης κατοικίας για ανάπηρους άνω του 67% και με εισοδηματικά
κριτήρια, …σταγόνα στον ωκεανό και δε συνεπάγονταν αύξηση του πενιχρού κρατικού
προϋπολογισμού για την Πρόνοια.
Καλλιεργούσε
αβάσιμες προσδοκίες ότι σιγά σιγά θα ακολουθήσουν και άλλα μέτρα, που θα είναι
στην κατεύθυνση επίλυσης των προβλημάτων των ΑμεΑ. Ουσιαστικά, επιδιώκοντας να
κερδίσει χρόνο και στήριξη από τα ΑμεΑ, στους στόχους της αντιλαϊκής του
πολιτικής.
Όμως, από
την ανταγωνιστικότητα και την ανάκαμψη της κερδοφορίας των
επιχειρηματικών ομίλων τα ΑμΕΑ δεν μπορούν να προσδοκούν βελτίωση της θέσης
τους αφού για την επίτευξη αυτών των στόχων απαιτείται η κατακρεούργηση των
δικαιωμάτων και των αναπήρων και των χρονίως πασχόντων των λαϊκών οικογενειών,
με ό,τι αυτό σημαίνει σε κοινωνικές παροχές και υπηρεσίες.
Κυριολεκτικά
στον αντίποδα οι θέσεις του ΚΚΕ -βλ συνοπτικά εδώ (όπως παρουσιάζονται από την «ΕΣΚ
ΑμεΑ») βλ & 20ο Συνέδριο / Πρόγραμμα |> «κρατικές
κοινωνικές υποδομές που παρέχουν υψηλής ποιότητας κοινωνικές υπηρεσίες για την
κάλυψη των αναγκών, που σήμερα αντιμετωπίζονται από το ατομικό και οικογενειακό
νοικοκυριό …επίσης, διαμορφώνονται προνοιακά ιδρύματα – υποδομές υψηλού
επιπέδου, που προστατεύουν, φροντίζουν, διασφαλίζουν προσωπική αξιοπρέπεια σε
ανθρώπους που δεν μπορούν να αυτοεξυπηρετηθούν λόγω ηλικίας (ανήλικοι,
ηλικιωμένοι) ή ασθένειας (ΑμΕΑ)».
Επίσης πέρσι
τέτοιον καιρό βλ. Η οδηγία «για την προσβασιμότητα σε προϊόντα και
υπηρεσίες» για τα ΑμΕΑ διευκολύνει την κερδοφορία των μονοπωλιακών ομίλων
<| Η Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ καταψήφισε τη σχετική
πρόταση-οδηγία, τονίζοντας μεταξύ άλλων πως «Η οδηγία δεν αποσκοπεί στην
πρόσβαση ΑμεΑ και ηλικιωμένων σε προϊόντα και υπηρεσίες, αλλά αντίθετα στην
“πρόσβαση” ομίλων στα ΑμεΑ και στους ηλικιωμένους ως πελάτες. Η πρόταση
οδηγίας και η έκθεση έχουν διακηρυγμένο στόχο την αποτελεσματική λειτουργία της
ενιαίας καπιταλιστικής αγοράς της ΕΕ και τη διευκόλυνση της κερδοφορίας των
μονοπωλιακών ομίλων, με τη διαμόρφωση ενιαίων κανόνων και προδιαγραφών… διακηρυγμένος
στόχος της οδηγίας, στο πλαίσιο της αντιδραστικής στρατηγικής της “ενεργού
γήρανσης” της ΕΕ, είναι να “διευκολύνεται” η δουλειά μέχρι τα βαθιά γεράματα
για να συμπληρώνονται οι πενιχρές συντάξεις και οι τσεκουρωμένες κοινωνικές
παροχές και να στοιχίζουν όσο το δυνατόν λιγότερο στο κράτος και το κεφάλαιο», καταλήγοντας
ότι «Το ΚΚΕ καταψήφίζει τη συγκεκριμένη πρόταση οδηγίας γιατί αντιπαλεύει
σθεναρά την εμπορευματοποίηση των αναγκών των ΑμεΑ και των ηλικιωμένων.
Στην
έννοια της “πρόσβασης” που εξαρτάται από την οικονομική δυνατότητα
του καθενός αντιτάσσει το δικαίωμα της κρατικά εξασφαλισμένης καθολικής και
δωρεάν ικανοποίησης των αναγκών τους, που προϋποθέτει τη σύγκρουση με
την αντιλαϊκή πολιτική ΕΕ και κυβερνήσεων και την ανατροπή της
καπιταλιστικής βαρβαρότητας που υπηρετούν».
Τέλος,
σχετικά με την κατ’ ευφημισμό, ανθρώπινη αξιοπρέπεια, «τις κακές μας
συνήθειες», τη «δική μας ευκολία», τους «ίσους όρους για όλους»,
(sic) όπου -δήθεν «ο καθένας από εμάς μπορεί να κάνει τη διαφορά, αλλάζοντας
συνήθειες και δημιουργώντας καλύτερα πρότυπα» ας αναρωτηθούν οι όποιοι
καλόπιστοι και αιθεροβάμονες: όλα αυτά που δείχνει το φιλμάκι (πχ. τα
κατειλημμένα πεζοδρόμια και η βάναυση παραβίαση του «δημόσιου» χώρου), ποιος;
είναι που τα δημιουργεί αν όχι η ζούγκλα της καπιταλιστικής αγοράς, η θεοποίηση
του κέρδους, η αβάντα από το επίσημο (αστικό) κράτος,
ο πολεοδομικός σχεδιασμός σε βάρος των εργαζόμενων της λαϊκής οικογένειας; Και
μακάρι όλο το πρόβλημα των ΑμεΑ να ήταν σαν της Taty δηλ. απλά «η
δυσκολία μιας τουριστικής επίσκεψης στις ομορφιές της πόλης των Χανίων»…
Για την
ιστορία δείτε την ταινία |>εδώ<|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου