Το ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς και άλλες ιστορίες

  

Ο ΣΥΡΙΖΑ ως η σοσιαλδημοκρατία που υποδύθηκε την αριστερά, κατέληξε έλλογα σε ένα νεοφιλελεύθερο μόρφωμα που εφαρμόζει απαρέγκλιτα και συνειδητά όλη την ατζέντα του νεοφιλελευθερισμού, στην οποία συνομολόγησε ο Τσίπρας το καλοκαίρι του 2015 προκειμένου να παραμείνει στην εξουσία.

γράφει ο Χρήστος  Μιάμης

Η μυθολογία περί ηθικού πλεονεκτήματος της αριστεράς αποδεικνύεται για πολλοστή φορά πως δεν ήταν –δεν είναι- παρά μια κενή ουσίας και περιεχομένου παραφιλολογία που καμία σχέση δεν έχει με τον πραγματικό ορίζοντα της πολιτικής στον καπιταλισμό. Δεδομένου, ότι η πολιτική στον καπιταλισμό, είναι ωμή σύγκρουση συμφερόντων, καθώς δεν υφίσταται κενός τόπος και ελεύθερος χώρος και χρόνος, για οτιδήποτε άλλο.

Οι ελπίδες και οι προσδοκίες -αδαών και και συνειδητά ψευδόμενων- περί αριστερής διακυβέρνησης που ακόμα και  υπό την πίεση των δανειστών θα προστάτευε έστω σε πρωτόλειο επίπεδο τα εργατικά και λαϊκά συμφέροντα αποδείχθηκε έωλη και ανεδαφική. Η αιτία ας μην αναζητηθεί στους «τοκογλύφους – δανειστές» νυν θεσμούς, αλλά αντίθετα επιβάλλεται να εντοπιστεί στην εσωτερική ιδιοσυστασία κάθε σοσιαλδημοκρατίας που στην επαφή της με την διαχείριση της αστικής εξουσίας , μετουσιώνεται σε αυτό που ψευδώς  κατήγγειλε.

Η πολιτική δεν εκκινά ούτε φυσικά εξαντλείται στους τόπους μιας ηθικοπλαστικής πρόσληψης του κοινωνικού πεδίου αλλά ανάστροφα πραγματοποιείται ως η διαρκής όπως και ανειρήνευτη αντιπαράθεση ανάμεσα σε αυτούς κατέχουν τα μέσα παραγωγής και συνεπαγόμενα και την πολιτική κυριαρχία ,και σε αυτούς που διαβιούν στο περιθώριο της κοινωνικής και οικονομικής ζωής, όντας ταυτόχρονα δέσμιοι του καθεστώτος κυριαρχίας.

Στα αενάως διασταλτικά όρια του εν λόγω πολεμικού περιβάλλοντός το πρόταγμα μιας αμφιλεγόμενης «αριστερής ηθικής» δεν συνιστά παρά ένα «παραμύθι χωρίς όνομα» που δεν αποκτά σε καμία στιγμή του οποιαδήποτε υλική αποκρυστάλλωση στο πεδίο της διαρκούς αναμέτρησης μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας. Το ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς δεν είναι τελικά, παρά μια κατασκευή του αστικού καθεστώτος, ένα θεατρικό δρώμενο που αντιστοιχεί στις ιπποτικές μυθιστορίες του μεσαίωνα.

Ακριβώς για αυτό, η ηθική αυτής της αριστεράς καταλήγει και ολοκληρώνεται είτε στο «κλαίω κάθε 5^η Ιουλίου», είτε στο «υπέκυψα μετά από 17 ώρες ! αδυσώπητης διαπραγμάτευσης», είτε τελικά «βρήκα δουλειά ως μετακλητός υπάλληλος, τι θέλετε να έρθει πάλι η ΝΔ ;» .

Συμπερασματικά, το ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς αποτελεί ένα κατασκεύασμα του Τσίπρα και των παρατρεχάμενων της κυβέρνησης για να επεκτείνουν την παραμονή τους στους κυβερνητικούς διαδρόμους. Τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο.

theradicalmarxismproject.wordpress.com/