“Εγώ είμαι τέκνο της ανάγκης κι ώριμο τέκνο της οργής”

17-11-2019

Κάτω απ’ το κόκκινο λάβαρο χωρούσαν όλοι. Όλοι εκεί γίναμε ένα. Ένα κατακόκκινο ποτάμι. Φλέβα που πάλλεται.

Ελπίδα Πουρναρά

 

Ήμασταν εκεί. Από τις 17:00, σε μιαν άλλη Σταδίου. Πιο ζωντανή. Όχι πια γκρίζα. Πιστοί στο ραντεβού για άλλη μια φορά με κόκκινες σημαίες και με τραγούδια. Με γροθιές σηκωμένες για όσο η ζωή θα τραβάει την ανηφόρα.
Ήμασταν εκεί. Πίσω από κάθε μπλόκο έβλεπες χαμογελαστά πρόσωπα, βλέμματα γεμάτα ελπίδα, χέρια που κρατούσαν πότε τριαντάφυλλα και πότε γαρύφαλλα.

Ο οικοδόμος, η τηλεφωνήτρια, ο εργάτης, ο δημοσιογράφος, ο φωτογράφος, ο φοιτητής, η πωλήτρια, η σερβιτόρα, ο διανομέας, ο φοιτητής, ο συνταξιούχος, ο φαντάρος, το πιτσιρικάκι στο καρότσι του με τους γονείς του αντάμα. Κάτω απ’ το κόκκινο λάβαρο χωρούσαν όλοι. Όλοι εκεί γίναμε ένα. Ένα κατακόκκινο ποτάμι. Φλέβα που πάλλεται.




Ήμασταν εκεί. Και 46 χρόνια μετά το Πολυτεχνείο και τα μηνύματα στις πύλες του παραμένουν πιο επίκαιρα από ποτέ. Κι εμείς είμαστε ακόμα εκεί. Με τις δυνάμεις καταστολής απέναντι, όχι στο πλευρό μας.

Ήμασταν εκεί γιατί το μέλλον μας δεν είναι η συμφωνία Ελλάδας – ΗΠΑ για τις βάσεις και την εμπλοκή της χώρας στους σχεδιασμούς ΝΑΤΟ, ΗΠΑ και ΕΕ.


Ήμασταν εκεί γιατί…”το μέλλον μας δεν είναι ο καπιταλισμός, είναι ο νέος κόσμος, ο σοσιαλισμός”.

Και θα είμαστε για όσο χρειαστεί.
Κι όπως έλεγε κι ο ποιητής…
“Δεν είμαι εγώ σπορά της τύχης
ο πλαστουργός της νιας ζωής
Εγώ είμαι τέκνο της ανάγκης
κι ώριμο τέκνο της οργής.

[…]

Ένας δεν είμαι, μα χιλιάδες!
Όχι μονάχα οι ζωντανοί
κι οι πεθαμένοι μ’ ακλουθάνε
σε μια αράδα σκοτεινή.
Μα κι όσοι αγέννητοι, χιλιάδες
άπλαστοι ακόμη με βλογούν
κι όλοι ακουμπάνε τα σπαθιά τους
απάνω μου και τα λυγούν.”

http://www.katiousa.gr