ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΓΙΑ ΒΑΣΙΛΙΑΔΕΣ

 

 Στις εγχώριες ειδήσεις των Μέσων Ενημέρωσης, ο βομβαρδισμός μας με τις λεπτομέρειες του πρωτοκόλλου της μακρόσυρτης κηδείας της βασίλισσας της Μ. Βρετανίας σχεδόν κονιορτοποιεί κάθε  άλλη είδηση, πολύ περισσότερο εκείνες που αναφέρονται στις συγκρούσεις των φοιτητών με τα ΜΑΤ για την πανεπιστημιακή αστυνομία .

 

        Η αγιογραφία της Ελισάβετ με μικρές παραλλαγές ανακυκλώνεται στα μέσα μαζικής ενημέρωσης και είναι μόνο στα μέσα κοινωνικής επικοινωνίας που υπενθυμίζεται ότι η εκλιπούσα υπήρξε βασίλισσα μιας χώρας η οποία εκμεταλλευόταν και καταπίεζε δεκάδες άλλες και τους κατοίκους τους, ανάμεσα και η Κύπρος. Η  γραμμή υπεράσπισης για την άρνησή της να δώσει χάρη στον 17χρονο κύπριο αγωνιστή Ευαγόρα Παλληκαρίδη είναι πως δεν είχε την ευελιξία για κάτι τέτοιο, ως  δέσμια του  συστήματος.  Στην πραγματικότητα  όμως αυτό είναι μια επινόηση της κυρίαρχης εξουσίας που κάθε φορά, αναλόγως σκοπιμοτήτων, εσκεμμένως παρανοεί το γεγονός ότι τα κοινωνικά συστήματα είναι φτιαγμένα από ανθρώπους. Καθώς όμως  χωρίς διαλεκτική είναι αδύνατο κανείς να φτάσει στην αλήθεια, η ρήση  ότι τα κοινωνικά προβλήματα προκαλούνται από άτομα είναι εξίσου  απλοϊκή  μ’ εκείνη ότι τα άτομα δεν έχουν καμιά ευθύνη για το ρόλο τους στο σύστημα. Είναι μια παγίδα σκέψης να αποδίδεται από τη μια ηθική στα συστήματα για την αποποίηση της ατομικής ευθύνης και από την άλλη να χρεώνονται τα προβλήματα ενός συστήματος στις ατομικές ενέργειες.

 

       Υποστηρίζεται ότι η βασίλισσα δεν ήταν υπεύθυνη για όλες τις φρικαλεότητες της παρηκμασμένης αυτοκρατορίας της, μόνο που τις υποστήριξε με μια άκρως δημόσια, άκρως συμβολική, τελετουργική ιδιότητα που διαμόρφωνε τη λαϊκή συναίνεση για όλες αυτές τις φρικαλεότητες. Με τη βασική θέση της κυρίαρχης εξουσίας να ενισχύεται από την αντίφαση ότι τα ισχυρά άτομα εξουσίας είναι άμοιρα ευθυνών για τα συστήματα, αλλά όμως τιμώνται για την υπεράσπισή τους. Η βασίλισσα ήταν κυριολεκτικά το κεφάλι του συστήματος, ήταν δηλ. μέρος του συστήματος και συμμετείχε στη διατήρηση και διαιώνισή του, εφόσον όλος ο πλούτος της και η ισχύς της κληρονομήθηκαν και συντηρήθηκαν από την ιμπεριαλιστική βία. 

 

 Από την άλλη, οι  εκδηλώσεις πένθους από χιλιάδες Βρετανούς, που κυριολεκτικά κατασκηνώνουν για να παρακολουθήσουν την πομπή της κηδείας, μάλλον σηματοδοτούν  την αγωνία τους για τη ρευστότητα ενός κόσμου που δεν μπορεί να εγγυηθεί την επιβίωσή τους. Σ’ αυτόν τον κόσμο όμως η μακροχρόνια βασιλεία της Ελισάβετ έδινε την ψευδαίσθηση μιας σταθερότητας,  ενισχύοντας την πίστη στην εθνική ενότητα. Είναι που στον αναπτυγμένο καπιταλιστικό κόσμο επικρατεί η αντίληψη για την αστική δημοκρατία, είτε έχει επικεφαλής έναν κληρονομικό μονάρχη είτε ένα εκλεγμένο,  σαν ένα πολίτευμα χωρίς ταξικό περιεχόμενο και η πεποίθηση ότι μόνο  αυτή εξασφαλίζει ελευθερίες και ατομικά δικαιώματα, μεριμνώντας, στο μέτρο του δυνατού, και για τον εργαζόμενο, εξασφαλίζοντας το μόνο δυνατό δρόμο προόδου.   

 

  Και δεν είναι μόνο στην Μ. Βρετανία  που ένας τεράστιος όγκος μέσων χειραγώγησης της σκέψης και κάθε αντίληψης έχει καταφέρει να κάνει τους εργαζόμενους να αποδεχτούν την παράλογη αυταπάτη ότι η ίδια η πολιτική του status quo μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να αλλάξει αυτό το status quo. Έχουν προβληθεί οι εκλογές ανάμεσα σε κόμματα με πολιτικά προγράμματα που δεν επηρεάζουν την κυριαρχία του κεφαλαίου ή την υποταγή σε ισχυρότερη ιμπεριαλιστική εξουσία  σε υπέρτατη έκφραση της δημοκρατίας, με τις διαφορές να επικεντρώνονται σε ατομικές συμπεριφορές.

 

 Και γι’ αυτό  εκδηλώσεις του λαϊκού παράγοντα που κινούνται στα επιτρεπόμενα όρια ελευθερίας επιλογών του συστήματος προβάλλονται από την κυρίαρχη εξουσία ως αντισυμβατικές ή και επαναστατικές. Όπως συνέβη  πριν 25 χρόνια, όταν «ες δάκρυα έπεσε» η Μ. Βρετανία για το θάνατο της πριγκίπισσας Νταϊάνας, που ανάγκασαν την βασίλισσα Ελισάβετ να αναδιπλωθεί, σπάζοντας στην κηδεία της  το πρωτόκολλο, που θεωρήθηκε νίκη του λαϊκού παράγοντα, αλλά κυρίως ευφυής ευελιξία της Ελισάβετ, που αφουγκράστηκε την κοινή γνώμη. Αυτή  την κοινή γνώμη που σύρθηκε να λατρέψει μια εστεμμένη, η οποία απλώς ήθελε να ζήσει τη ζωή της χωρίς υποχρεώσεις και δεσμεύσεις, αλλά με τα πλεονεκτήματα που της εξασφάλιζε ο ρόλος της στη βασιλική δυναστεία.

Οι άνθρωποι όμως εξ ανάγκης σταματούν να αγνοούν την πολιτική και συνειδητοποιούν  τους ταξικούς ανταγωνισμούς, όταν καταλαβαίνουν  ότι υπάρχει μια ολόκληρη υλική  πραγματικότητα κάτω από αυτή την αυταπάτη. Καθώς τώρα η ενεργειακή κρίση και οι ιμπεριαλιστικοί σχεδιασμοί υπονομεύουν την ίδια τη ζωή των εργαζομένων ανά την Ευρώπη, που τόσο επαίρονται για τα προνόμια που τους εξασφαλίζει ο καπιταλισμός της αστικής τους δημοκρατίας, η αφύπνισή τους θα είναι οδυνηρή αν δεν διεκδικήσουν την ίδια τους τη ζωή με αγωνιστικές κινητοποιήσεις.    

 

Στη χώρα μας παρατηρούμε τις τελευταίες ημέρες ότι  η επιμονή της κυβέρνησης να διευρύνει την αστυνομοκρατία και στους πανεπιστημιακούς χώρους προκαλεί αγωνιστικές κινητοποιήσεις σε ένα μεγάλο πλήθος φοιτητών, που φαίνεται να αντιλαμβάνονται ότι το πολιτικό σύστημα είναι έτσι στημένο που διασφαλίζει την κατάσταση πραγμάτων υπέρ του.  Μοιάζει μάλιστα να  αναγκάζουν την πολιτική ηγεσία να αναδιπλωθεί, έστω και προσωρινά.  Η οποία είτε προσπαθεί  με αφελή τρόπο να δικαιολογήσει την αστυνομική αγριότητα με ανακοινώσεις της ΕΛ.ΑΣ, σαν αυτή που εξηγούσε τη χρήση δακρυγόνων και χημικών σε συναυλία στο ΑΠΘ, είτε να καθησυχάσει με δημοσιεύσεις για παρουσία της ΟΠΠΙ έξω από τα πανεπιστήμια.

 

Τα παραμύθια για τους καλούς βασιλιάδες και κάθε είδους ηγεμόνες αδυνατούν να αποκοιμίζουν τα λαϊκά στρώματα, όταν η αναλγησία  του συστήματος  τα αναγκάζει να ξεσηκώνονται εναντίον των εκμεταλλευτών τους και τότε με τις αντιδράσεις της η κυρίαρχη τάξη εμφανίζει τον  πολιτισμό της και τη δικαιοσύνη της ως απροκάλυπτη αγριότητα και άνομη εκδίκηση. 

 

Αναρτήθηκε από Dies brumalis