Η ΕΟΚΑ και ο Γρίβας άφησαν το λαό στο περιθώριο και έφεραν την Τουρκία στο προσκήνιο του Κυπριακού
Η μοιρασμένη ακόμη Κύπρος είναι έργο του ΝΑΤΟ και των ακροδεξιών, τονίζει μιλώντας στη «Χ» ο Γιώργος Μαργαρίτης, καθηγητής Ιστορίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.
Επισημαίνει ότι το ΝΑΤΟ που δημιούργησε το πρόβλημα με άξονα τον εθνικισμό, δεν μπορεί να αποτελεί μέρος της λύσης. Παράλληλα αναλύει τη φύση της ανατροπής της ιστορίας σε Κύπρο και Ελλάδα με τους ταγματασφαλίτες, περιλαμβανομένου του Γρίβα, να βαφτίζονται «πατριώτες», ενώ παράλληλα στιγματίζεται ανιστόρητα η Αριστερά ως «προδοτική». Σημειώνει ότι η ΕΟΚΑ αναχαίτισε τον παλλαϊκό αντιαποικιακό αγώνα προσθέτοντας αντικομμουνισμό και φυλετικό διαχωρισμό των Κυπρίων. Αναδεικνύει δε τις διαφορές του ένοπλου αγώνα μαζί με το λαό (ΕΑΜ-ΕΛΑΣ) με την ένοπλη δράση με περιθωριοποίηση του λαού (ΕΟΚΑ).
Συνέντευξη στον Νικόλα Νικόλα
Μιλήσατε στη Λευκωσία στο Συνέδριο προς τιμήν του Ρολάνδου Κατσιαούνη για την Κύπρο στην περίοδο του Ψυχρού Πολέμου. Προωθείται από δεξιούς κύκλους ο ισχυρισμός ότι το λάθος δεν ήταν το δίδυμο ΝΑΤΟϊκό έγκλημα του 1974, αλλά η επιλογή της Λευκωσίας να ενταχθεί στους Αδέσμευτους, αντί στο ΝΑΤΟ. Πώς σχολιάζετε;
Το να επιλέξεις μια λύση μέσα στα πλαίσια του ΝΑΤΟ είναι αυτονόητο ότι επειδή το ΝΑΤΟ είχε ως πολιτική την ανάσχεση της σοβιετικής απειλής και των εθνικών αντιαποικιακών απελευθερωτικών κινημάτων, θα ήταν με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο αποδοχή της συνέχισης ενός καθεστώτος ανοικτής ή καλυμμένης αποικιοκρατίας. Η Κύπρος ως φρούριο, προπύργιο ή ως βάση θα ήταν έρμαιο σε αποφάσεις έντονα καταστροφικές που θα λαμβάνονταν μακριά από τον κυπριακό λαό. Θα ήταν κατ’ εξοχήν υπονόμευση της δημοκρατίας.
Ηταν πάρα πολύ δύσκολο για την Κύπρο να διεκδικήσει μια ανεξαρτησία που θα οδηγούσε σε πλήρη αλλαγή στρατοπέδου, δηλαδή προς τη Σοβιετική Ενωση. Ηταν μια αναγκαστική λύση για να έχει διεθνή ερείσματα η Κυπριακή Δημοκρατία, η οποία αγωνιζόταν να βρει μια ταυτότητα μέσα από το πλέγμα των σχέσεων που διαμόρφωσε ο Ψυχρός Πόλεμος, να βρει άλλους ομοιοπαθείς. Δηλαδή κράτη που προέρχονταν από την αποαποικιοποίηση και προσπαθούσαν να αποκτήσουν μια ταυτότητα μακριά από τους ανταγωνισμούς και τις επεμβάσεις. Ηταν το μάξιμουμ που μπορούσε να κάνει. Στην ιστορία μερικές φορές κάνεις αυτό που μπορείς να κάνεις.
Οι εγγυήτριες δυνάμεις υποθάλπουν ή και προκαλούν άμεσα γεγονότα όπως το 1963-64 και το 1967.
Ως μέλη του ΝΑΤΟ έθεσαν υπό κηδεμονία την ανεξαρτησία της Κύπρου.
Προκάλεσαν διαμάχες με άξονα τον εθνικισμό. Αυτές είναι οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ. Το ΝΑΤΟ ενδιαφερόταν να μην αφήσει το λαό της Κύπρου να κάνει την όποια ριζοσπαστική στροφή και να κρατεί και να υποθάλπει την έκρυθμη κατάσταση. Και στις δύο κοινότητες ήταν στρατοί του ΝΑΤΟ που υπέθαλπαν ακροδεξιές καταστάσεις. Εν γνώσει των επιτελείων του ΝΑΤΟ υπονομευόταν από τη γέννησή της η Κυπριακή Δημοκρατία. Το ΝΑΤΟ ωμά παρενέβαινε στην όποια πρωτοβουλία εκλεγμένων Κυπρίων να στραφούν προς την όποια συνεργασία με άλλες δυνάμεις. Απειλεί ευθέως το ΝΑΤΟ και τελικά πραγματοποιεί πραξικόπημα και εισβολή. Δεν καταλαβαίνω, αφού το ΝΑΤΟ προκαλεί όλα αυτά τα δεινά, πώς θα μπορούσε τότε και σήμερα, μια λύση στα πλαίσια του ΝΑΤΟ, να έλυνε τα προβλήματα. Δυστυχώς την ιστορία πλέον όπως θέλει κανείς την διαβάζει. Εχει γίνει πολύ ελεύθερο ανάγνωσμα με την παραχάραξη.
Παράλληλα αυτή η κυρίαρχη τάξη «ξεχνά» ότι οι συμφωνίες του 1959 προνοούσαν και μυστική συμφωνία για να παραμείνει παράνομο το ΑΚΕΛ.
Το ΑΚΕΛ ήταν το κόκκινο πανί. Είναι ο κύριος «ύποπτος» για έξοδο της Κύπρου από το ασφυκτικό ΝΑΤΟϊκό πλαίσιο. Ολες οι δυνάμεις που ενεπλάκησαν στο Κυπριακό, ερήμην του κυπριακού λαού, ήταν ΝΑΤΟϊκές. Οι στόχοι του ΝΑΤΟ ήταν αυτοί που προέχουν. Αυτοί βάζουν υπό την ομηρία των ακραίων και των εθνικιστών την Κυπριακή Δημοκρατία.
Το ΑΚΕΛ έχοντας αποδείξει την ικανότητά του να δένεται με τον κυπριακό λαό και να τον κινητοποιεί δεν επέτρεψε να εφαρμοστεί η συμφωνία για να μείνει παράνομο. Παρέμεινε όμως κόκκινο πανί. Κινητοποιώντας το λαό για αποδέσμευση από υποχρεώσεις που δεν τον αφορούν.
Αντιτάχθηκε στις βάσεις και στην παρουσία στρατευμάτων. Για αυτό και ο αντικομμουνισμός των ακροδεξιών οργανώσεων που αμολιούνται στο νησί και κάνουν αυτά που κάνουν.
Μέσα στο γενικό πλαίσιο μιας ιστορίας που γράφεται κατά παραγγελία, τα πράγματα παρουσιάζονται διαφορετικά. Οπως οι ντυμένοι με γερμανικές στολές στην Ελλάδα, κατ’ όνομα Ελληνες. Σε αυτούς αναγνωρίστηκε η ιδιότητα του αντιστασιακού μέσα στην αντίληψη ότι αγωνίστηκαν, μέσα από τα κατοχικά στρατεύματα, «ενάντια στον πραγματικό εχθρό της ανθρωπότητας που δεν είναι άλλος από τον κομμουνισμό».
Μια ανατροπή της ιστορίας που μας γυρίζει πίσω σε επιχειρήματα τύπου Γκέμπελς. Αλλά ο Γκέμπελς είναι ακόμη χρήσιμος. Παρόλο που το κομμουνιστικό στρατόπεδο υπέστη ήττα, όλα τα άλλα και αυτό το ζούμε καθημερινά στην Ελλάδα, οδηγούν από αδιέξοδο σε μεγαλύτερο αδιέξοδο και πάει λέγοντας. Για αυτό ακόμη φοβούνται και ανησυχούν για την επαναφορά του κομμουνισμού ως ιδέα. Για αυτό φροντίζουν να το σβήσουν στο παρελθόν για να μην το βρουν μπροστά τους στο μέλλον.
Κάτι παρόμοιο γίνεται και στην Κύπρο ως προς την ανατροπή της ιστορίας. Και δεν μιλώ για τους ακροδεξιούς σφαγείς ετερόφυλων. Το κυριότερο ήταν ότι έγιναν υπονομευτές της δημοκρατίας και κατά συνέπεια της ανεξαρτησίας της Κύπρου. Το πώς αυτοί βαφτίζονται πατριώτες και εθνικοί αγωνιστές είναι της ίδιας αξίας και του ίδιου πλαισίου με τα όσα ανέφερα για την Ελλάδα και τους ταγματασφαλίτες.
Αυτοί που είχαν εντεταλμένη αποστολή να μην αφήσουν να αναπνεύσει η Κυπριακή Δημοκρατία, το πώς βαφτίζονται πατριώτες αγωνιστές είναι κυριολεκτικά όπως τον εξωραϊσμό του ναζισμού. Αν δεν το είχαμε δει σε αυτή τη μεγαλύτερη κλίμακα πιθανόν να μην το πιστεύαμε στην περίπτωση της Κύπρου. Είναι πραγματικά απίστευτη η ανατροπή της ιστορίας. Η κατοχή και η συνέχιση του διαχωρισμού της Κύπρου είναι δικό τους έργο.
Εχετε αναφερθεί στους ταγματασφαλίτες στην Ελλάδα της κατοχής. Μέσα σε αυτούς του δοσίλογους υπήρξαν και οι Χίτες με ηγέτη μάλιστα τον Γρίβα που τέθηκε επικεφαλής του ένοπλου αγώνα της δεξιάς στην Κύπρο. Πόσο περιθώριο για πραγματική ανεξαρτησία άφηνε αυτή η επιλογή;
Είναι κοινή η μήτρα. Ο Γρίβας είναι το αγαπημένο παιδί του βαθύτατου επιτελικού πυρήνα της ελληνικής αστικής τάξης. Τον Γρίβα τον αναδεικνύει ο κύκλος Ζαλοκώστα-Μαρκεζίνη, ο βαθύς πυρήνας των συνωμοτών που σχεδίαζαν πραξικόπημα ενάντια στην αντίσταση και τη λαϊκή εξουσία.
Φαντάζεστε έναν άνθρωπο που έχει κατ’ εντολή αυτού του κύκλου δημιουργήσει τη «Χ» και τα είχε καλά με όλους τους κατοχικούς στην Ελλάδα, να είναι προοδευτικός στην Κύπρο;
Δεν ξέκοψε ξαφνικά από τα βαθιά επιτελεία και κέντρα αποφάσεων. Την ίδια πολιτική ακολούθησε.
Ολα όσα έκανε στην Ελλάδα, έκανε και στην Κύπρο οδηγώντας και εδώ το λαό να πληρώσει περισσότερα. Ο Γρίβας δεν ήταν τυχαίος και δεν τον ανέδειξε καμία βάση.
Ουδέποτε είχε κανένα λαϊκό έρεισμα και οι εκλογές στην Ελλάδα το αποδεικνύουν. Η ΕΟΚΑ είχε μια αποστολή. Πήρε ένα ειλικρινές αίσθημα της πλειοψηφίας του λαού της Κύπρου, πρόσθεσε σε αυτό αντικομμουνισμό και φυλετικό διαχωρισμό των Κυπρίων. Η ΕΟΚΑ πρόσθεσε όλα εκείνα τα στοιχεία που εμπόδιζαν τον ομαλό αντιαποικιακό αγώνα.
Εμπόδιζε τον καθολικό, μαζικό και δημοκρατικό αγώνα του κυπριακού λαού. Και από πριν να έρθει στην Κύπρο ο Γρίβας ήταν μετρ σε τέτοια ζητήματα. Στον πατριωτισμό του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ ο δοσίλογος Γρίβας απαντούσε ότι είσαστε προδότες εθνικά, γιατί δεν αποδέχεστε το σύνθημά μου «μεγάλη Ελλάδα». Ο ελληνικός λαός απαιτούσε την απελευθέρωσή του αρχικά από τη ναζιστική κατοχή και μετέπειτα από τα νεοαποικιακά ιμπεριαλιστικά δεσμά, δηλαδή να πάρει τις τύχες του στα χέρια του. Και ο Γρίβας ως δοσίλογος έθετε πρώτιστο ζήτημα να πάρουμε την Κων/πουλη…
Στην ουσία το αίσθημα της ελευθερίας του λαού που εξέφραζε η Αριστερά, με αυτό το τέχνασμα το μετέτρεπε σε προδοσία. Δεν θέλουν τη «μεγάλη Ελλάδα», άρα δεν είναι πατριωτική αριστερά, ενώ ήταν πατριώτες οι εγκληματίες ταγματασφαλίτες επειδή ήθελαν τη «μεγάλη Ελλάδα»!
Στην Κύπρο κάποιοι παράγοντες της δεξιάς, έμμεσα δεκαετίες μετά, παραδέχθηκαν ότι ίσως να ήταν λάθος η τακτική του ένοπλου αγώνα, παρά την προσήλωσή τους στους μύθους που κτίστηκαν γύρω από την ΕΟΚΑ. Το ΑΚΕΛ το είχε πει τότε -στον ουσιώδη χρόνο- και χαρακτηρίστηκε «προδοτικό», ακριβώς όπως έχετε αναφέρει για τους ταγματασφαλίτες και το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και το ΔΣΕ. Αγνοώντας την επιμονή του ΑΚΕΛ στο μαζικοπολιτικό κοινωνικό αντιαποικιακό αγώνα.
Κοιτάξτε, ο ένοπλος αγώνας είναι εργαλείο. Ενίοτε το κυριότερο που ενδιαφέρει την αριστερά και τους κομμουνιστές είναι να είναι δημοκρατικός ο απελευθερωτικός αγώνας με τη μαζική συμμετοχή ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων. Ενίοτε ο ένοπλος αγώνας βοηθά και ενισχύει αυτή τη μαζικότητα, ενίοτε όμως μπορεί να στραφεί ενάντια σε αυτή τη μαζικότητα.
Ο τρόπος με τον οποίο διεξάγει τον ένοπλο αγώνα η ΕΟΚΑ είναι ακριβώς για να εμποδίσει τη μαζικότητα. Με αυτό το συνωμοτικό τρόπο. Η αριστερά στην κατοχή, παρά τον ένοπλο αγώνα, στηρίχθηκε στη μαζικότητα. Στην περίοδο της δικτατορίας οι κομμουνιστές στην Ελλάδα έλεγαν μαζικός αγώνας κατά της Χούντας και οι αστοί απαντούσαν με βόμβες και κροτίδες.
Οι βόμβες δεν βοηθούσαν το μαζικό κίνημα, αντίθετα το αποδυνάμωναν. Το ίδιο έγινε και στην Κύπρο με την ΕΟΚΑ. Εκανε έναν αγώνα φαινομενικά αδιάλλακτο που στην πραγματικότητα άφηνε τον κυπριακό λαό στο περιθώριο. Δεν τον έκανε πρωταγωνιστή. Επιτρέποντας στους Αγγλους μια σκληρή καταστολή ενάντια στις μαζικές κινητοποιήσεις, στα συνδικάτα, στο ίδιο το ΑΚΕΛ.
Ακριβώς το αντίθετο με τον ΕΛΑΣ που ο ένοπλος αγώνας ακολούθησε το λαϊκό αγώνα, μαζί και σε ενίσχυση στο λαϊκό κίνημα και όχι ενάντια σε αυτό. Το αποτέλεσμα ήταν σαφές. Η ανεξαρτησία αποφασίστηκε ερήμην των Κυπρίων. Οι ακρότητες της ΕΟΚΑ κατά των κομμουνιστών δεν ενόχλησαν κανέναν άλλο παράγοντα.
Οι ακρότητες κατά των Τ/κ κατέστησαν την Τουρκία εχθρικό εταίρο στον αντιαποικιακό αγώνα, πέραν από τη διάσπαση των Κυπρίων. Ετσι «νομιμοποιήθηκε» η παρουσία της Τουρκίας στο Κυπριακό και ξεκινά η Αγκυρα να γίνεται εταίρος. Οι ίδιοι άνθρωποι οδήγησαν και στο 1974 και η Τουρκία επωφελήθηκε ξανά και δεν χρειάζεται να επεκταθώ ως προς την ΕΟΚΑ Β’.
Ενάντια στην Κύπρο και το λαό της οι ΝΑΤΟϊκές εγγυήσεις
Για το σήμερα τι μας λέει η ιστορία;
Οταν οι λύσεις δίνονται ερήμην των λαών σπανιότατα είναι προς το συμφέρον τους. Είναι ένα συνονθύλευμα των συμφερόντων των ισχυρών που δεν λαμβάνουν υπόψιν καθόλου το λαό. Ως ιστορικός πρέπει να πω ότι η πρόταση του Προέδρου Αναστασιάδη για αντικατάσταση των τουρκικών εγγυήσεων με ΝΑΤΟϊκές, δείχνει ότι δεν έχει καταλάβει το τι συμβαίνει στον κόσμο.
Το να εμπλέξει το ΝΑΤΟ και να το κάνει εταίρο στο πρόβλημα δεν ξεκαθαρίζει καν την τουρκική παρουσία. Με την άρση της κηδεμονίας της Τουρκίας, μέσω ΝΑΤΟ, θα γίνει ακόμη πιο απόλυτος κηδεμόνας επί της Κύπρου.
Το ΝΑΤΟ στην Ανατολική Μεσόγειο είναι συνώνυμο της Τουρκίας. Τεχνητά μιλώντας είναι εκτός τόπου και χρόνου αυτή η πρόταση. Είναι πολύ επικίνδυνα πράγματα. Είναι σαν να βιάζεσαι να βάλεις μια κοινωνία όπως την Κύπρο σε ένα μεγάλο πόλεμο μέσα στη Μέση Ανατολή. Είναι μια πρόταση που στρέφεται ενάντια στο λαό της Κύπρου.
Πηγή: Διάλογος Αναρτήθηκε απο Αγκάρρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου