Εκπαιδευτικά παράλογα

Απο: teddygr.blogspot

Δεν πρόλαβε να κάτσει στην υπουργική καρέκλα ο Κυριάκουλας (Κυριάκος + Μητσοτάκουλας) και -σε αγαστή συνεργασία με τον ομόλογό του στο "αναβαθμισμένο" υπουργείο παιδείας- έκλεισε μια διακοσιαριά σχολεία (στα πλαίσια της "δημοσιονομικής εξυγίανσης, βεβαίως-βεβαίως!), τα οποία προστέθηκαν σε όσα είχε κλείσει ο προκάτοχός του και σε όσα είχε προλάβει να κλείσει η Αννούλα η σοσιαλίστρια (πριν την στείλει ο έλλην ψηφοφόρος στον απόπατο της ιστορίας).

Πριν δυόμισι αιώνες, όταν τούτος ο τόπος ήταν ακόμα επαρχία τής οθωμανικής αυτοκρατορίας, ο ιερωμένος Κοσμάς ο Αιτωλός δεν δίσταζε να κηρύττει το -ριζοσπαστικώτατο για την εποχή- τσιτάτο "γκρεμίστε τις εκκλησιές τις άπραγες... σχολειά θα χτίστε... στήστε σχολειά... δάσκαλους, μαθητές, φυλλάδες θέλω...". Σήμερα, σε καθεστώς "παγκοσμιοποιημένης δημοκρατίας", η αλήτικη συμμωρία των παπαρομεταρρυθμιστών τής κακιάς ώρας, η οποία διαγουμίζει την δόλια την χώρα, δεν ορρωδεί: κλείνει αδίστακτα το ένα σχολείο μετά το άλλο, προκειμένου να περισσέψουν λεφτά για να τα δώσει στους "επενδυτές" τής συμφοράς.

Οι πρώτοι που μπήκαν στο στόχαστρο του Κυριάκουλα ήσαν οι δάσκαλοι και οι καθηγητές. Κάπου 8.000 εκπαιδευτικοί θα πάρουν σύντομα την άγουσα προς την εφεδρεία και γι' αργότερα...έχει ο θεός της μεταρρύθμισης, της ανάπτυξης και της ρευστότητας. Βλέπετε, η κυβερνώσα συμμωρία διέβλεψε μεγάλη σπατάλη και πολλή τεμπελιά στον χώρο της εκπαίδευσης. Σου λένε, φερ' ειπείν: το τάδε γυμνάσιο έχει 300 μαθητές και οι 3 τάξεις του αποτελούνται από 14 τμήματα... όμως, κάθε τμήμα μπορεί να έχει 27 μαθητές άρα το σχολείο μπορεί να λειτουργήσει με 300 / 27 = 11 τμήματα και τους 3 μαθητές που περισσεύουν, τους στέλνουμε σε όμορο σχολείο... Τετράγωνη λογική. Τί γίνεται, όμως, με τις "ενοχλητικές" λεπτομέρειες; Π.χ., τί γίνεται αν στην πρώτη τάξη υπάρχουν 92 παιδιά; Φτιάχνουμε 3 τμήματα των 27 και τα 11 παιδιά που περισσεύουν τα στέλνουμε απ' ευθείας στην δευτέρα, τα στέλνουμε σε άλλο σχολείο ή τα στέλνουμε στον διάολο; Αν τα στείλουμε σε άλλο σχολείο, τα 300 θα γίνουν 289, άρα πρέπει να φτιάξουμε 10 τμήματα Χ 27, οπότε θα περισσέψουν άλλα 19 παιδιά, που θα πρέπει να τα διώξουμε κι αυτά... Χέσε μέσα Πολυχρόνη.

Τέλος πάντων, ας πούμε ότι με κάποιον μαγικό τρόπο καταφέραμε και βγάλαμε άκρη και το στήσαμε το ρημάδι το γυμνάσιο με 11 τμήματα. Ας πούμε τώρα ότι αυτά τα 11 τμήματα κάνουν κάθε βδομάδα συνολικά 55 ώρες μαθηματικά. Με δεδομένο ότι το σχολείο διαθέτει ήδη 3 μόνιμους καθηγητές μαθηματικών, οι οποίοι διδάσκουν από 16 ώρες ο καθένας, καλύπτουμε 3 Χ 16 = 48 ώρες και περισσεύουν άλλες 7. Τί κάνουμε μ' αυτές; Προσλαμβάνουμε έναν ακόμη μαθηματικό, τον οποίο τον στέλνουμε και σε άλλο ένα σχολείο για να συμπληρώσει το 16ωρό του, δίνουμε ως "δεύτερη ανάθεση" αυτές τις 7 ώρες στον φυσικό ή στον γυμναστή (γιατί όχι; τόσες μαλακίες έχουμε κάνει, τί πειράζει μία παραπάνω;) ή, πολύ απλά, κόβουμε από μία ώρα στα 7 τμήματα των δυο μικρότερων τάξεων; Προφανώς, η σωστή επιλογή είναι η τρίτη και εναλλακτική της η δεύτερη.

Εξυπακούεται ότι γυμνάσια ή λύκεια που δεν μαζεύουν τουλάχιστον 108 παιδιά (4 πλήρη τμήματα) κλείνουν και οι μαθητές διασκορπίζονται σε "όμορα σχολεία". Λογικόν και οικονομικώτατον. Και καλά να κλείσει το 12ο γυμνάσιο Αχλαδοκάμπου και να πάνε τα παιδιά στο 10ο, στο 11ο ή στο 15ο. Τί γίνεται, όμως, αν κλείσει το γυμνάσιο της Άνω Γουρζούμισσας; Πώς θα πάνε τα παιδιά στο γυμνάσιο της Κάτω Γουρζούμισσας ή των Νέων Σεκλάνων, που απέχουν 15-20 χιλιόμετρα; Θα μου πείτε ότι αν είναι να εξοικονομήσουμε κάμποσες θέσεις καθηγητών και κάμποσα λειτουργικά έξοδα, ποιός τα γαμεί αυτά τα παιδιά...  Σωστό κι αυτό.

Κι ενώ συμβαίνουν όλα τούτα, κάθε λογικός άνθρωπος θα περίμενε να υπάρξει κάποια αντίδραση από τους εκπαιδευτικούς, οι οποίοι αντιμετωπίζουν χειροπιαστά πλέον το φάσμα της ανεργίας. Και όμως, στο συνέδριο της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας Ελλάδας, το οποίο ολοκληρώθηκε την Τρίτη που πέρασε, η νεοδημοκρατική ΔΑΚΕ πήρε το 26,85% των ψήφων και η πασοκική ΠΑΣΚ το 21,19%. Δηλαδή, οι άνθρωποι οι οποίοι κινδυνεύουν να πεταχτούν στην ανεργία, ψήφισαν σε αναλογία ένας στους δύο τις συνδικαλιστικές παρατάξεις που πρόσκεινται και στηρίζουν εκείνους οι οποίοι θεωρούν τους εκπαιδευτικούς ως πληγή για τα δημοσιονομικά τής χώρας! Χέσε ψηλά κι αγνάντευε...

Συγγνώμη αλλά η φτωχή λογική που διαθέτω, αδυνατεί να παρακολουθήσει τους παραλογισμούς που αράδιασα πιο πάνω. Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ τέτοια ώρα είναι ο στίχος τού Γκάτσου (από το -πολυφορεμένο τελευταία- "Κεμάλ"):

Νικημένο μου ξεφτέρι δεν αλλάζουν οι καιροί,
με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί.