Το θεσμικό πλαίσιο των «νόμιμων υποκλοπών», που καθιστά στόχο τον καθένα και την καθεμιά, το έχουν χτίσει μαζί ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ
Στο μεταξύ, το φως της δημοσιότητας είδαν μια ακόμη «νόμιμη» παρακολούθηση από την ΕΥΠ των επικοινωνιών του δημοσιογράφου Θανάση Κουκάκη (που κι αυτή συνοδεύτηκε από την παρακολούθησή του με το σύστημα «Predator») και η ανάλογη παρακολούθηση του δημοσιογράφου Σταύρου Μαλιχούδη1.
Η σχετική δήλωση του πρωθυπουργού, Κυρ. Μητσοτάκη, εστίασε στο γεγονός ότι η παρακολούθηση ήταν «νόμιμη», αφού ακολουθήθηκε η «νόμιμη διαδικασία», πλην όμως «πολιτικά απαράδεκτη», επιχειρώντας μάλιστα να αποσείσει τις προσωπικές του ευθύνες μιας και τόνισε ότι «αν το γνώριζα δεν θα το επέτρεπα».
Η κριτική των αστικών αντιπολιτευόμενων κομμάτων στη δήλωση του πρωθυπουργού είχε έναν «κοινό παρονομαστή»: Επικεντρώθηκε στις προφανείς και μεγάλες ευθύνες της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού προσωπικά (από τον ΣΥΡΙΖΑ ιδιαίτερα γιατί υπήγαγε στην προσωπική εποπτεία του την ΕΥΠ), αλλά δεν έκανε την παραμικρή αναφορά στη φράση του πρωθυπουργού ότι «η παρακολούθηση ήταν νόμιμη».
Γιατί; Απλούστατα γιατί το νομοθετικό - θεσμικό πλαίσιο της «νόμιμης παρακολούθησης» των πάντων, των «νόμιμων υποκλοπών» το έχουν χτίσει μαζί, λιθαράκι λιθαράκι, όλα τα αστικά κόμματα που κυβέρνησαν διαχρονικά: ΝΔ, ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ και ΣΥΡΙΖΑ.
Το άρθρο 19 παρ. 1 του Συντάγματος ορίζει ότι το απόρρητο των επικοινωνιών είναι «απαραβίαστο». Κι αμέσως μετά προσθέτει: «Νόμος ορίζει τις εγγυήσεις υπό τις οποίες η δικαστική αρχή δεν δεσμεύεται από το απόρρητο για λόγους εθνικής ασφάλειας ή για διακρίβωση ιδιαίτερα σοβαρών εγκλημάτων».
Ενώ στο άρθρο 9Α αναφέρεται: «Καθένας έχει δικαίωμα προστασίας από τη συλλογή, επεξεργασία και χρήση, ιδίως με ηλεκτρονικά μέσα, των προσωπικών του δεδομένων, όπως νόμος ορίζει».
Πιο κάτω θα αποδειχθεί ότι τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα που αναφέρονται στο ελληνικό Σύνταγμα (όπως και σε κάθε αστικό Σύνταγμα) αποτελούν ένα υποκριτικό ευχολόγιο της κυρίαρχης αστικής τάξης, που με την «επιφύλαξη του νόμου» στις σχετικές συνταγματικές διατάξεις, η εκάστοτε κυβερνητική πλειοψηφία μπορεί με τους νόμους της να τα περιορίζει έως και να τα καταργεί για τις επιδιώξεις και τους στόχους της εξουσίας του κεφαλαίου που υπηρετεί.
Στην επιχείρηση αυτή πρωταγωνιστικό ρόλο παίζει η ιμπεριαλιστική διακρατική ένωση της ΕΕ, στη νομοθεσία της οποίας το άρθρο 28 του ελληνικού Συντάγματος αναγνωρίζει ισχύ μεγαλύτερη από τους εθνικούς νόμους.
Ετσι, με τον νόμο 2225/1994, που εφαρμόζει το άρθρο 19 του Συντάγματος και ψηφίστηκε από την κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, επιτρέπεται σε κάθε αστυνομική, στρατιωτική, πολιτική και δικαστική αρχή να ζητήσει την άρση του απορρήτου των επικοινωνιών «για λόγους εθνικής ασφάλειας», από τον εισαγγελέα Εφετών του τόπου που βρίσκεται η δημόσια αρχή, ο οποίος αποφασίζει μέσα σε 24 ώρες.
Με τον Ν. 3649/2008 της κυβέρνησης της ΝΔ αποσπάται στην ΕΥΠ εισαγγελέας για να ελέγχει δήθεν τη «νομιμότητα των δράσεών της». Στη συνέχεια, έρχεται η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ να απογειώσει την αυθαιρεσία ψηφίζοντας τον Ν. 4531/2018 που στο άρθρο 25 παρ. 2 ορίζει ότι η άρση του απορρήτου θα γίνεται αποκλειστικά από τον εισαγγελέα της ΕΥΠ!
Και είναι τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ που διαμαρτύρεται γιατί η εισαγγελέας της ΕΥΠ καθώς και οι προηγούμενοι υπέγραψαν τις διατάξεις άρσης του απορρήτου επικοινωνιών του Ν. Ανδρουλάκη και χιλιάδων άλλων πριν, επί της κυβερνητικής του θητείας και μετά, όταν ο ίδιος με δικό του νόμο τούς έδωσε την αποκλειστική αρμοδιότητα!
Τα στοιχεία μάλιστα της ΑΔΑΕ αποκαλύπτουν το μέγεθος της υποκρισίας τόσο του ΣΥΡΙΖΑ όσο και του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ, που παριστάνουν τους ανίδεους για το διαχρονικό έγκλημα των παρακολουθήσεων: Το 2010, με κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, παρατηρείται αύξηση των άρσεων απορρήτου κατά 115,7% σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά.
Το 2018, με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, παρατηρείται αύξηση 54,7% (11.113) σε σχέση με το 2017. Ενώ το 2020 και το 2021, με κυβέρνηση ΝΔ, καταγράφεται ακόμη μεγαλύτερη αύξηση, με 13.751 και 15.475 άρσεις αντίστοιχα.
Η επίκληση των λόγων «εθνικής ασφάλειας» αποτελεί παραπομπή σε μια έννοια «λάστιχο», που δεν αποδεικνύεται. Επομένως δεν μπορεί και να αμφισβητηθεί! Χρησιμοποιείται κατά περίπτωση για την προάσπιση των επιδιώξεων και των συμφερόντων της εξουσίας των καπιταλιστών.
Προφανώς, η αίτηση της άρσης απορρήτου για λόγους «εθνικής ασφάλειας» επικαλείται ότι η αιτιολόγησή της είναι αδύνατη για λόγους ...«εθνικής ασφάλειας» (!) που οι μηχανισμοί της ΕΥΠ δεν μπορούν να αποκαλύψουν. Η άρση έτσι του απορρήτου των επικοινωνιών από τον εισαγγελέα γίνεται σχεδόν αυτόματα στο όνομα της «εθνικής ασφάλειας», έννοια «αυταπόδεικτη», μόνο επειδή η κρατική εξουσία και οι υπηρεσίες της απλώς την επικαλούνται και ταυτόχρονα «αναπόδεικτη».
Στη διαδικασία για την άρση του απορρήτου δεν απαιτούνται ούτε αποδείξεις ούτε καν ενδείξεις ή έστω υπόνοιες εμπλοκής του υπό παρακολούθηση προσώπου.
Δεν τα λέμε εμείς αλλά μια «υπεράνω υποψίας», «έγκυρη» αστική εφημερίδα, που προφανώς... κάτι ξέρει, τονίζοντας σε σχετικό άρθρο της: «Τυπικά, απαιτείται η επαρκής αιτιολόγηση της εισήγησης περί άρσης απορρήτου στο τηλέφωνο του στόχου, ενώ χρειάζεται ονομαστική αναφορά στο πρόσωπο - στόχο. Στην πράξη όμως, συχνά δεν αναγράφεται το όνομα του προσώπου που τίθεται υπό παρακολούθηση παρά μόνον ο τηλεφωνικός αριθμός του. Επίσης, έχει συμβεί να δίνεται στους εκάστοτε εποπτεύοντες εισαγγελείς μια λίστα με τα τηλέφωνα, π.χ., 10 στόχων και σε αυτή να προστίθεται και μία ακόμη τηλεφωνική σύνδεση, που ουδεμία σχέση έχει με την υπό έρευνα υπόθεση»2.
Και για να τελειώνουμε με το ρεσιτάλ «υποκριτικής» να θυμίσουμε ότι με τον νέο Ποινικό Κώδικα3 που συνέταξε ο ΣΥΡΙΖΑ και ψήφισε μαζί με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ, τροποποίησε το σχετικό άρθρο 370Α, μετατρέποντας την υποκλοπή επικοινωνιών και τη χρήση προϊόντων της από κακούργημα, που τιμωρείται με κάθειρξη έως 10 ετών, σε πλημμέλημα τιμωρούμενο με φυλάκιση έως 5 ετών. Τέτοια είναι η ευαισθησία του ΣΥΡΙΖΑ και των άλλων αστικών κομμάτων για τα ατομικά δικαιώματα!
Το πρόβλημα των παρακολουθήσεων και των υποκλοπών είναι ασφαλώς υπαρκτό και βαθύ. Συνδέεται με την υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και των λαϊκών ελευθεριών στο σύνολό τους. Αφορά στην ταξική ουσία κάθε αστικού κράτους, στη διασύνδεση και την επιδίωξη θωράκισής του με την ιμπεριαλιστική ένωση των καπιταλιστών, την Ευρωπαϊκή Ενωση.
Σε αυτή συμπεριλαμβάνονται ιμπεριαλιστικοί κι ενδοαστικοί ανταγωνισμοί, μυστικές υπηρεσίες, βιομηχανική κατασκοπεία, ευρωενωσιακοί πολυπλόκαμοι μηχανισμοί παρακολούθησης και όλη η «νόμιμη» ή «παράνομη» σαπίλα των μεθόδων που τα συνοδεύει.
Πρέπει λοιπόν να καταδικαστεί από τον εργαζόμενο λαό με τον πιο κατηγορηματικό και έντονο τρόπο. Κυρίως όμως γιατί στο στόχαστρο της παρακολούθησης και του φακελώματος μπαίνει ο ίδιος ο λαός, η πολιτική πρωτοπορία της εργατικής τάξης - το Κομμουνιστικό Κόμμα, ταξικές εργατικές οργανώσεις, πρωτοπόροι συνδικαλιστές κ.ά.
Αυτά τα γεγονότα αποδεικνύουν τη σήψη και την αδυναμία του αστικού πολιτικού συστήματος, ότι το αστικό κράτος αποτελεί την αυταρχική, δικτατορική επιβολή των συμφερόντων της τάξης των καπιταλιστών απέναντι στην εργατική τάξη και τα καταπιεζόμενα στρώματα.
Παραπομπές
1. Βλ. Τμήμα Πολιτικής για τα δικαιώματα των πολιτών και συνταγματικές υποθέσεις του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου - Σε Βάθος Ανάλυση προοριζόμενη για την εξεταστική επιτροπή του ΕΚ για τη χρήση του κατασκοπευτικού λογισμικού «Pegasus» και άλλων παρόμοιων εργαλείων κυβερνο-λογισμικής παρακολούθησης στην ΕΕ και τα κράτη - μέλη της ή στόχευσης πολιτών ή διαμενόντων, May 2022 - σελ. 13.
3. Ν. 4619/2019
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου