Το μύθευμα της ελληνικής σοβιετίας

Προκαλεί μεγάλο ενδιαφέρον και πολύ μεγάλη έκπληξη η ταχύτητα και η ενορχήστρωση με την οποία οι δυνάμεις της αστικής τάξης στην Ελλάδα έστησαν τον προπαγανδιστικό τους μηχανισμό με το που εμφανίστηκε η κρίση 

 

Με την έναρξη της κρίσης στην ελληνική επικράτεια, το 2010 περίπου, οι πολιτικές δυνάμεις της ελληνικής αστικής τάξης διέβλεψαν σχεδόν ακαριαία τρία βασικά πράγματα.

 

Πρώτα απ από όλα αντιλήφθηκαν έγκαιρα το προφανές, πως δηλαδή αυτή η κρίση είναι μια παγκόσμια καπιταλιστική κρίση. 

 

Δεύτερη πρώιμη διαπίστωση των αστών ήταν πως λόγω αυτής της παρατεταμένης και βαθιάς κρίσης θα αμφισβητηθεί το καπιταλιστικό σύστημα από ευρύτερα λαϊκά στρώματα και από οικονομικές τάξεις, πέραν της εργατικής, οι οποίες έως τώρα στην Ελλάδα τουλάχιστον δεν τον αμφισβητούσαν, όπως πχ μικροαστοί κτλ. 

 

Τρίτη έγκαιρη διαπίστωση των αστών είναι πως πολύ νωρίς έλαβαν υπ όψιν την πιθανότητα όλη αυτή η αμφισβήτηση του καπιταλιστικού συστήματος στο σύνολό του να βρει τον σοσιαλισμό ως εναλλακτική διέξοδο.

 

Φοβούμενη λοιπόν το τελευταίο και τις αλυσιδωτές αντιδράσεις που μπορεί να προκαλέσει μια σοσιαλιστική διέξοδος από την καπιταλιστική κρίση τόσο στην Ελλάδα όσο και παγκόσμια το επικοινωνιακό επιτελείο των αστών από τις πρώτες κιόλας μέρες της εμφάνισης της κρίσης στην Ελλάδα επινόησαν την θεωρία της ελληνικής σοβιετίας.

 

Τι υποστηρίζει πάνω κάτω αυτή η προπαγανδιστική θεωρία που η αλήθεια είναι πως έως ένα βαθμό βρίσκει απήχηση μεγάλο τμήμα του κόσμου; Αυτή λοιπόν η θεωρία υποστηρίζει πως η κρίση στην Ελλάδα είναι ένα ιδιαίτερο οικονομικό φαινόμενο το οποίο δεν σχετίζεται με την κρίση στην υπόλοιπη Ευρώπη αλλά οφείλεται σε ενδογενείς αιτίες.

 

Βασική αιτία της ελληνικής κρίσης σύμφωνα με αυτή τη θεωρία είναι πως στην Ελλάδα δεν εφαρμόστηκε με σωστό τρόπο ο καπιταλισμός ή και για κάποιους δεν εφαρμόστηκε καθόλου. Αντί δηλαδή η χώρα να αναπτυχθεί με όχημα την ιδιωτική πρωτοβουλία υπήρξε υπερβολικά μεγάλη κρατική παρέμβαση στην παραγωγή και γενικότερα στην οικονομία. Αυτός ο τεράστιος κρατισμός, σύμφωνα πάντα με την παραπάνω θεωρία, ήταν σοβιετικής έμπνευσης και αυτός ήταν που τελικά διέλυσε την ελληνική παραγωγή- οικονομία.

 

Συμπεράσματα;

 

1) Στην Ελλάδα δεν εφαρμόστηκε ποτέ καπιταλισμός αλλά μια οικονομία σοβιετικής έμπνευσης

 

2) Ως συνέπεια του πρώτου για την ελληνική κρίση φταίνε οι κομμουνιστές και όσοι επηρεάστηκαν από αυτούς

 

 3) Για να βγούμε από την κρίση πρέπει να αφήσουμε πίσω μας τα κομμουνιστικά κατάλοιπα και να αφήσουμε τον καπιταλισμό ¨να κάνει την δουλειά του¨.

 

Είναι πράγματι εκπληκτικό πως με τόσο χονδροειδή τρόπο προσπαθούν να φορτώσουν μια καπιταλιστική κρίση σε αυτούς που φοβούνται πιο πολύ και επίσης, πως με αυτή την μέθοδο, επιχειρούν όλη αυτή η λαϊκή δυσαρέσκεια να μην οδηγήσει τον κόσμο στους κομμουνιστές αλλά οπουδήποτε αλλού.

 

 Ας δούμε όμως κατ αρχάς πόσο στέκει αυτή η θεωρία και κατά δεύτερο γιατί οι αστοί φοβούνται τόσο πολύ τους κομμουνιστές και τις απόψεις που πρεσβεύουν δεδομένου ότι το λαϊκό κίνημα στις μέρες μας δεν δείχνει να έχει τέτοια δυναμική που να απειλεί την αστική τάξη.

 

Αυτή λοιπόν η θεωρία προφανώς και είναι μια τεράστια μπαρούφα η οποία δεν δεν μπορεί να αντέξει στην ελάχιστη κριτική.

 

Το οικονομικό σύστημα που επικρατεί σε μια χώρα το ορίζουν οι οικονομικές σχέσεις που διέπουν. Στην Ελλάδα οι οικονομικές σχέσεις στην παραγωγή ήταν πάντα καπιταλιστικές. Οι σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής απαιτούν μια πλήρως σχεδιασμένη οικονομία η οποία σχεδιάζεται με γνώμονα της ανθρώπινες ανάγκες και όχι το κέρδος. Ως εκ τούτου είναι απολύτως σαφές πως στην Ελλάδα δεν υπήρξαν  ποτέ σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής αλλά καθαρός, πεντακάθαρος καπιταλισμός. Σε αυτό το καπιταλιστικό λοιπόν σύστημα  σε πολλές χώρες της Ευρώπης συμμετείχε και το κράτος ως καπιταλιστής. Αλλού με μικρή και αλλού με μεγαλύτερη επιτυχία. Στην Ελλάδα πχ το κράτος ως επιχειρηματίας δεν ήταν επιτυχημένος διότι οι πολιτικοί που καθόριζαν την λειτουργία του το χρησιμοποιούσαν ως όχημα να αυξήσουν την εκλογική τους πελατεία. Το πάρτι που γινόταν δεκαετίες τώρα το ξέρουμε καλά και δεν χρειάζεται να αναφερθούμε σε αυτό. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως το κράτος ως καπιταλιστής απέτυχε παντού. Στην Γερμανία, στην Σουηδία και σε άλλες χώρες το κράτος διαχρονικά είχε ισχυρή παρουσία αλλά ως επιχειρηματίας σε ένα σύστημα που λειτουργούσε με σκοπό το κέρδος και ακολουθούσε τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής. Έτσι λοιπόν και στην Ελλάδα το κράτος υπήρχε και λειτουργούσε αλλά ως κακός επιχειρηματίας. Τι έγινε όμως στις χώρες που τα κράτη τους λειτουργούσαν με πιο άρτιο επιχειρηματικά τρόπο; Απέφυγαν την κρίση; Βρίσκονται σε ακμή; Έχουν τάχα ξεπεράσει μια για πάντα τις καπιταλιστικές κρίσεις και βρίσκονται σε μια διαρκή φάση ανάπτυξης και ευημερίας;

 

Φυσικά και όχι, η κρίση είναι εδώ μπροστά μας ολοζώντανη και πιο σφοδρή από ποτέ, επαναλαμβάνεται συνεχώς και κάθε φόρα και σε πιο μεγάλη ένταση όπως ακριβώς προέβλεψε ο Μαρξ .Γι αυτό άλλωστε και είναι τόσο μισητός από τους αστούς διότι τους έχει ξεμπροστιάσει ανεπανόρθωτα αυτούς και το σύστημά τους. Άρα λοιπόν το συμπέρασμα είναι πως η ελληνική κρίση είναι και αυτή όπως και η παγκόσμια, μια καπιταλιστική κρίση που ενδογενώς δημιουργεί ο κεφαλαιοκρατικός τρόπος παραγωγής.

 

Πάμε τώρα στο δεύτερο ερώτημα.Γιατί φοβούνται τόσο πολύ τους κομμουνιστές παρόλο που σε αυτή την φάση είναι αδύναμοι και το λαϊκό κίνημα τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό είναι προς το παρόν αδύναμο και δεν μοιάζει και τόσο απειλητικό;

 

Η απάντηση είναι πολύ απλή. Ένας λαός όσο θυμωμένος και να είναι, όσο εξοργισμένος κι αν μοιάζει, όσο επιθετικός κι αν γίνει δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να απειλήσει το αστικό κράτος και κατ επέκταση την αστική τάξη αν πρώτα δεν την αμφισβητήσει. Με όσο πάθος κι αν παλεύει, αν έχει θέσει ως στόχο να κρεμάσει στο Γουδί τους προδότες ή να διώξει τους κακούς Μερκελιστές για να φέρει άλλους καλούς καπιταλιστές, τότε το μόνο που κάνει είναι να τρέχει γύρω απ το εαυτό του προσπαθώντας να πιάσει την ουρά του. Γίνεται ένας λαός που μοιάζει με τον Δον Κιχώτη που μάχεται με τους ανεμόμυλους. Όσο  κι αν προσπαθεί, στο τέλος η μάχη με το ανέφικτο θα τον κουράσει και θα υποταχθεί.

 

Αν όμως στοχεύσει σωστά; Αν έγκαιρα αντιληφθεί πως η ρίζα αυτού του προβλήματος δεν είναι η Μέρκελ ή ο Σαμαράς ή ο Στουρνάρας αλλά ο ίδιος ο καπιταλισμός, τότε αυτός ο λαός γίνεται εξαιρετικά απειλητικός και επικίνδυνος. Αυτόν λοιπόν τον δρόμο της επιστημονικής αλήθειας οι μόνοι που τον δείχνουν σταθερά, διαχρονικά και με συνέπεια είναι οι κομμουνιστές άρα λοιπόν αυτοί είναι και ο πραγματικός κίνδυνος για τους αστούς και είναι πολύ φυσικό ο πυρήνας της προπαγάνδας τους αυτούς να στοχεύει.

 

Όσο όμως θα παλεύουν αυτοί να μας αφανίσουν άλλο τόσο θα παλεύουμε κι εμείς για τον δικό τους αφανισμό. Κι αν αυτοί έχουν συσσωρευμένη πείρα, άλλη τόση έχουμε και εμείς 95 χρόνια τώρα, κι αν αυτοί διαθέτουν κατασταλτικούς και προπαγανδιστικούς μηχανισμούς εμείς έχουμε το δίκιο με το μέρος μας, και θα παλεύουμε και ο αγώνας αυτός θα είναι μακρύς, θα είναι δύσκολος θα έχει σκαμπανεβάσματα αλλά νομοτελειακά η νίκη θα είναι δική μας.