Ανέκδοτα… της πληρωμής

Γράφει ο Cogito ergo sum // Ατέχνως

Ήταν ένα κουαρτέτο, ένας Μπάμπης κι ένας έλληνας. Και λέει το κουαρτέτο: «έχουμε κρίση και για να βγούμε από την κρίση πρέπει να πληρώσετε». Και λέει ο Μπάμπης στο κουαρτέτο: «καλά τα λες, πρέπει να πληρώσουμε». Και μετά, λέει στον έλληνα: «άκουσες; βγάλε το πορτοφόλι σου». Και τον ρωτάει ο έλληνας: «και γιατί δεν βγάζεις εσύ το δικό σου;». Και του απαντάει ο Μπάμπης: «γιατί η δουλειά η δικιά μου δεν είναι να πληρώνω αλλά να πείθω εσένα να πληρώσεις». Και λέει ο έλληνας με απορία: «μα εγώ δεν μπορώ να πληρώσω επειδή είμαι άνεργος». Κι ενώ το κουαρτέτο βάζει τα γέλια, ο Μπάμπης απαντάει: «μα γι’ αυτό πρέπει να πληρώσεις, για να έρθει η ανάπτυξη και να ξαναβρείς δουλειά». Παραξενεύεται ο έλληνας και στρέφεται στο κουαρτέτο: «δηλαδή, άμα πληρώσω θα μου δώσετε ανάπτυξη;». Και λέει το κουαρτέτο: «όχι έτσι ακριβώς αλλά θα δώσουμε τα λεφτά σου σε κάτι τραπεζίτες κι αυτοί με την σειρά τους θα τα δώσουν σε κάτι βιομήχανους που μ’ αυτά θα φτιάξουν εργοστάσια όπου θα βρεις δουλειά». Και ξαναρωτάει ο έλληνας το κουαρτέτο: «ποιοί βιομήχανοι θα φτιάξουν εργοστάσια; αυτοί που κλείσανε το εργοστάσιο όπου δούλευα και με βγάλανε στην ανεργία;». Το κουαρτέτο κοιτάζει απηυδισμένο τον έλληνα που δεν καταλαβαίνει. Και τότε πετιέται ο Μπάμπης και λέει αυστηρά στον Ελληνα: «άσε ρε τις ερωτήσεις και πλήρωνε, που θες και εξηγήσεις».




Ήταν ένας Πρετεντέρης, ένας Κύρτσος κι ένας Πορτοσάλτε και κοιτιόντουσαν. Και λέει ο Πρετεντέρης: «ρε Κύρτσο, εσύ που πηγαινοέρχεσαι στην Ευρώπη, δεν έχεις μάθει κανένα καινούργιο ανέκδοτο να μας πεις να γελάσουμε;». Και λέει ο Κύρτσος: «Μπα, οι ευρωπαίοι δεν είναι καλοί στα ανέκδοτα». Πετιέται ο Πορτοσάλτε και λέει: «ρε σεις, έτσι όπως είμαστε μαζεμένοι, να βγάλουμε ένα δικό μας ανέκδοτο». Αρχίζουνε κι οι τρεις, λοιπόν, να σκέφτονται, να σκέφτονται, να σκέφτονται… Τζίφος. «Δεν μου έρχεται τίποτα», λέει ο Πορτοσάλτε, «σταμάτησε το μυαλό μου». «Το ποιο;» κάνει χαχανίζοντας ο Κύρτσος. Και τότε πετιέται ο Πρετεντέρης και λέει: «Παιδιά, για να φτιάξουμε καλό ανέκδοτο, πρέπει να βρούμε έναν έλληνα, αυτοί είναι καλοί στα ανέκδοτα». «Δίκιο έχεις» λένε οι άλλοι και ξεκινάνε να βρουν έναν έλληνα. Λίγο παρακάτω βλέπουν έναν και τον ρωτάνε: «ρε φίλε, είσαι να μας βοηθήσεις να φτιάξουμε ένα ανέκδοτο;». Και λέει ο έλληνας: «μάγκες, αφήστε με γιατί δεν γουστάρω τα ανέκδοτα». «Δεν γουστάρεις τα ανέκδοτα;» κάνουν και οι τρεις με ένα στόμα, όλο έκπληξη. «Καθόλου», λέει ο έλληνας. «Πριν λίγο ήμουνα σε ένα ανέκδοτο με δυο άλλους και τελικά με βάλανε να πληρώσω». Και ρωτάει ο Πρετεντέρης: «γιατί σε βάλανε να πληρώσεις;». Και απαντάει ο έλληνας: «γιατί έχουμε κρίση και χρειάζονται τα δικά μου τα λεφτά για να φτιάξουνε εργοστάσια οι βιομήχανοι». Και ρωτάει ο Πορτοσάλτε: «πού είναι το περίεργο;». Τον κοιτάει ο έλληνας καλά-καλά και τον ρωτάει: «από ποιο ανέκδοτο είσαι συ, ρε;». Και φεύγει.

Ήταν ένας Τσίπρας, ένας Καμμένος, ένας Σταύρος κι ένας έλληνας. Και λέει ο Τσίπρας: «ρε παιδιά, σαν πολλοί δεν μαζευτήκαμε για ένα ανέκδοτο;». Και λέει ο Καμμένος: «δίκιο έχεις, θα κάτσω εγώ μαζί σου και θα φύγει αυτός». Και δείχνει τον Σταύρο. Και λέει ο Σταύρος: «ρε συ, δεν πας καλά, εμένα με στείλανε από μακρυά για να μπω σε ανέκδοτο και δεν το κουνάω με τίποτε». Και λέει ο Καμμένος με θυμό: «αφού δεν έχεις ιδέα από ανέκδοτα, ρε Σταύρο, τί να σε κάνουμε;». «Εγώ δεν έχω ιδέα από ανέκδοτα, ρε χοντρέ;» λέει τσαντισμένος ο Σταύρος.  «Εσύ, ρε», συνεχίζει κατακόκκινος από τα νεύρα του ο Καμμένος, «άμα θέλαμε κι άλλον στην παρέα, έχει γύρω ένα σωρό λεβέντες να διαλέξουμε». «Ηρεμήστε, παιδιά», πετιέται ξαφνικά ο έλληνας, «εμένα δεν μου αρέσουν τα ανέκδοτα, οπότε θα φύγω εγώ». Και τότε λέει ο Τσίπρας: «μα εσύ δεν μπορείς να φύγεις, σε χρειαζόμαστε για να βγει καλό το ανέκδοτο που θα φτιάξουμε». Και απαντάει ο έλληνας: «μπα, καλύτερα να φύγω γιατί στο τέλος όχι μόνο θα γελάσετε μαζί μου αλλά θα με βάλετε να πληρώσω κι από πάνω».



Ήτανε ένας Τσίπρας, ένας Σταθάκης, ένας Κατρούγκαλος κι ένας έλληνας. Και ρωτάει ο Τσίπρας τον έλληνα: «κανένα καλό ανέκδοτο ξέρεις;». Πετιέται τότε ο Σταθάκης και λέει: «παιδιά, το ανέκδοτο με την ανάπτυξη το ξέρετε;». Και λέει ο Κατρούγκαλος: «έχω κι εγώ να σας πω ένα καλό με συντάξεις». Ο έλληνας κουνάει το κεφάλι του και λέει: «τα ξέρω τα ανέκδοτά σας αλλά είναι μάπα και τα δυο και δεν βγάζουν γέλιο». Και λέει ο Τσίπρας του έλληνα: «προφανώς δεν μπορείς να τα καταλάβεις, γι’ αυτό δεν γελάς». Κοιτάει ο έλληνας τον Τσίπρα και τον ρωτάει: «δηλαδή με περνάς για ηλίθιο;». Και απαντάει γελώντας ο Τσίπρας: «εμ, αν δεν ήσουνα εσύ , θά ‘μουνα εγώ τώρα πρωθυπουργός;».  Βάζουν οι άλλοι τα γέλια και λέει μονολογώντας ο έλληνας: «εγώ φταίω που μπλέκω σε κουβέντες και δεν σηκώνομαι να φύγω, όπως στο προηγούμενο ανέκδοτο».

Ήταν ένας αριστερός, ένας Κουτσούμπας κι ένας έλληνας. Και λέει ο έλληνας: «πείτε κανένα ανέκδοτο να γελάσω λίγο, ρε παιδιά». Και λέει ο αριστερός: «θα σου πω εγώ κάτι καινούργια, να κατουρηθείς από τα γέλια». Και λέει ο έλληνας: «λέγε». Κι αρχίζει ο αριστερός: «Ήταν ένας δοσάς που βάραγε κάτι νταούλια μ’ έναν ένφια…». Εκεί απάνω πετιέται ο Κουτσούμπας και του λέει: «Άστο ρε, κρυώσαμε». Μετά, γυρίζει και λέει στον έλληνα: «ρε συ, φτιάξε μόνος σου τα ανέκδοτά σου όπως σ’ αρέσουνε, να γελάς όπως θες εσύ». «Μπα, βαριέμαι», του λέει ο έλληνας, «άστον να δούμε τι θα πει». Και λέει του αριστερού: «συνέχισε».  Χαμογελάει ο αριστερός και ξαναλέει: «Ήταν ένας δοσάς που βάραγε κάτι νταούλια μ’ έναν ένφια και μάζευε λεφτά από κάτι κακομοιραίους για να πληρώσει ένα κουαρτέτο προκειμένου να βρει ανάπτυξη.» Γουρλώνει τα μάτια ο έλληνας και λέει: «Ώπα, αυτό το ανέκδοτο κάτι μου θυμίζει». Και λέει ο αριστερός: «εσύ ξέρεις ένα παλιότερο ανέκδοτο που του έμοιαζε αλλά εγώ το έχω φτιάξει αλλιώς τώρα γιατί τότε δεν πλήρωσες». Κι όπως είναι σκεφτικός ο έλληνας, του λέει ο Κουτσούμπας: «γι’ αυτό σου λέω, ρε φίλε, φτιάξε μόνος σου τα ανέκδοτά σου να μη πληρώνεις». Τον κοιτάει ο έλληνας και του λέει: «δίκιο έχεις». Και μετά ρωτάει τον αριστερό: «πόσα πρέπει να πληρώσω στο δικό σου ανέκδοτο;».

Ήταν ενάμισυ εκατομμύριο άνεργοι και ήταν κι ένα στα τρία μαγαζιά κλειστά και ήταν και χαράτσια και φόροι πολλοί και έκτακτοι και τακτικοί και δάνεια τραπεζών και δόσεις πιστωτικών καρτών και δόσεις σπιτιών και δόσεις αυτοκινήτων και λογαριασμοί και εκβιασμοί και τρόμος και δακρυγόνα και ακρίβεια και φτώχεια και απόγνωση και εξαθλίωση και κατάθλιψη και αυτοκτονίες και χρέη πολλά και γκρίνια και μαυρίλα και δυστυχία. Και ήταν κι ένας έλληνας που έβλεπε, που χάζευε, που έχαφτε, που περίμενε, που ήλπιζε και που δεν καταλάβαινε ότι είχε μπλέξει σε κάτι ανέκδοτα στα οποία θα πλήρωνε στο τέλος…