Οποιος πιέζει τα γηρατειά, πιέζει τη σοφία του κόσμου.

Οταν κλέβεις το γέλιο

1. Ναι, υπάρχουν γέροντες που κατοικούν σε γειτονιές τις οποίες το κατεστημένο, για λόγους «οικονομίας», τις ονομάζει χαριτωμένα «αφιλόξενες». Γέροντες με αξιοπρέπεια, που το πολιτικό σύστημα τους οδηγεί σε αδιέξοδο. Η χαρά της ζωής πνίγεται οριστικά και αμετάκλητα, οι ζωές ματαιώνονται και οι γέροντες περνούν στο βασίλειο της κατάθλιψης. Μιλώ κυρίως για τους γέροντες που δεν έχουν κανέναν και τίποτα, που αισθάνονται βάρος ότι δεν είναι ευπρόσδεκτοι στον κύκλο των ανθρώπων. Τα κατάφεραν καλά οι κυβερνώντες της τελευταίας δεκαετίας και φόρτωσαν τους γέροντες με το αίσθημα της απόρριψης.

 

2. Οποιος πιέζει τα γηρατειά, πιέζει τη σοφία του κόσμου. Πλήττεται ο ψυχισμός τους, τον οποίο έρποντας θα έπρεπε να τιμάμε. Με ανέντιμο τρόπο που έχει τη μορφή διπλωματίας, τους σπρώχνεις με τους νόμους σου, ω Αριστερέ, ω Δεξιέ, σε αντιπαράθεση με τη ζωή, βγάζοντας την ουρά σου απ' έξω και αφήνοντάς τους, σε αυτήν την ηλικία, να σωθούν μόνοι τους.

 

3. Η λεηλασία των νέων είναι το δεύτερο μεγάλο πλήγμα, μετά τα γηρατειά, που καταφέρνει στην κοινωνία αυτός ο αντεστραμμένος κόσμος στον οποίο ζούμε. Κλέβοντας το γέλιο της νεότητας, την αφήνεις εύκολο θύμα για εκμετάλλευση και εγκαινιάζεις ένα μεγάλο κενό. Αποσυνδέεις από την καθημερινότητα το λόγο της, που μας στηρίζει μέσα στο μικροαστικό παρασιτισμό.

 

4. Οταν η νεότητα υποφέρει, υποφέρουμε όλοι μαζί. Πετάνε την πλειοψηφία των νέων στους χασάπηδες της αγοράς, τους ευτελίζουν στα πλατό της τηλεόρασης, τους μετατρέπουν σε αντικείμενα, εύκολα χειραγωγήσιμους από ανθρώπους ήδη κατεστραμμένους από το μικροαστικό περιβάλλον που τους μεγάλωσε επιβραβεύοντας την πανουργία τους, ανθρώπους που συμμορφώνονται με κάθε κυβέρνηση, επιτρέποντας στον εαυτό τους το καθετί σαν αυτονόητο δικαίωμα.

 

5. Οταν κλέβεις το γέλιο από τα λαϊκά στρώματα, σημαίνει ότι δεν μπορείς να κάνεις ανάγνωση του κόσμου. Και αυτομάτως καθίστασαι αδύναμος. Ο πολίτης καταλαβαίνει τα σχέδια που εξυφαίνουν οι κυβερνώντες και οι παρατρεχάμενοί τους, και έτσι γεννιέται η απέχθεια απέναντι στο πολιτικό σύστημα. Κι εκεί που περιμένεις να έχεις μαζί σου τον αλλοτριωμένο πολίτη, σου διαφεύγει πως υφαίνεται - αλλά δεν φαίνεται ακόμη, γιατί είναι αργόσυρτος ο σύρτης της Ιστορίας - μια συλλογική συνείδηση. Εσύ, στο μεταξύ, είσαι αναγκασμένος από εδώ και στο εξής να ψηφίζεις νόμους και άλλους νόμους, στο βάθος των οποίων είναι πανέτοιμοι οι κατασταλτικοί μηχανισμοί. Η μεθοδολογία ενάντια στο κίνημα είναι γνωστή. Την κληρονόμησες από τους πρώην. Τώρα γεμάτος ιδιοτροπίες και ελαττώματα, προσπαθείς να διακρίνεις αδυναμίες των αγωνιστών, για να τις εκμεταλλευτείς όσο μπορείς. Η κάθε μετριότητα νιώθει πως πρόκειται για βεντέτα ανάμεσα σε αυτήν και τον κόσμο. Ματαιοπονείς, κύριε υπουργέ.

 

6. Οταν κλέβεις το γέλιο, αυτό μετατρέπεται σε όπλο εναντίον σου. Εσύ, παράσιτο μικροαστικό, έχεις τον τρόπο να μη σε αγγίξει κανείς. Δεν πειράζει, αυτές οι ραγισμένες προσώρας φωνές, η κυρίαρχη αγωνία, αυτοί που μας αποχαιρέτησαν για Απέναντι, ήρεμοι, γιατί γνώριζαν τα πάντα, επιστρέφουν μέσα από τον ψίθυρο. Συνομιλούμε σιωπηρά μαζί τους και μας χαρίζουν μια παράφορη ελπίδα για ό,τι πιστεύουμε.

Του
Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ

Ριζοσπάστης