Γράφει ο Πάνος Αλεπλιώτης //
Ο πρόεδρος
Τραμπ δεν επιτρέπει τους περίπου 10.000 πρόσφυγες από την Ονδούρα, Γουατεμάλα
και Ελ Σαλβαντόρ να μπουν στις ΗΠΑ και να ξεφύγουν, έτσι δηλώνουν οι ίδιοι, από
την φτώχεια και την βία, που οι ΗΠΑ με τα πραξικοπήματα και την στήριξη
φασιστικών κυβερνήσεων δημιούργησαν. Απειλεί ακόμη και με χρήση όπλων, με
τείχος, με φράχτες, απειλεί τις κυβερνήσεις των χωρών από όπου ξεκίνησαν,
απειλεί το Μεξικό να μην τολμήσει να τους αφήσει να περάσουν. Φυλακίζει τα
παιδιά αυτών που έρχονται με νόμιμο τρόπο σε ακατάλληλες εγκαταστάσεις με απάνθρωπες
συνθήκες με πρόσφατη την τραγωδία μικρού παιδιού μετανάστη που πέθανε από
την αφυδάτωση και την πείνα. Δεν τους θέλει ο Τραμπ γιατί όπως δηλώνει
“έχει εγκληματικά στοιχεία ανάμεσά τους”.
“Ξέχασε” πως οι ΗΠΑ
πρόσφεραν μεταξύ 1975 και 1979 άσυλο με πλουσιοπάροχες διευκολύνσεις στους
Νοτιοβιετναμέζους συνεργάτες τους που εγκατέλειπαν κατά χιλιάδες το Βιετνάμ
μετά την ήττα των Αμερικανών. Υπολογίζεται πως 750.000 πρόσφυγες ήρθαν από το
Βιετναμ, την Καμπότζη και το Λάος στις ΗΠΑ. Τότε δεν τους ένοιαξε τους
Αμερικανούς πόσα εγκλήματα είχαν κάνει όλοι αυτοί ενάντια στους λαούς τους στην
διάρκεια του πολέμου. Ούτε ένοιαξε την κυβέρνηση Κάρτερ ποιοί ήταν οι 125.000
Κουβανοί που δέχτηκε το 1980, που και τότε όπως στην περίπτωση των Βιετναμέζων
κινητοποιήθηκαν ο Στρατός, το Ναυτικό, η Αστυνομία ακόμη και ιδιωτικές εταιρίες
για να τους υποδεχτούν. Χρησιμοποιήθηκαν τότε βάσεις, στρατόπεδα, παλιά
εργοστάσια για να τους τακτοποιήσουν.
Να θυμηθούμε
ιδιαίτερα στην περίπτωση των Κουβανών ότι οι Αμερικανικές υπηρεσίες αρκετά
σύντομα διαπίστωσαν πως ανάμεσά τους υπήρχαν τρόφιμοι ποινικών φυλακών
καταδικασμένοι για ποινικά αδικήματα και αντικοινωνική συμπεριφορά. Αυτούς που
τότε οι Αμερικάνοι αποκαλούσαν “πολιτικούς κρατούμενους”. Ο Κάστρο δεν το είχε
κρατήσει κρυφό άλλωστε, “όποιος θέλει να φύγει, να φύγει” είχε δηλώσει και τους
άφησε να φύγουν στην Φλόριντα και για να μην επιβαρρύνουν τον Κουβανέζικο λαό,
αλλά και για να απολαύσουν την “ελευθερία” της Μεγαλύτερης Δημοκρατίας στον
κόσμο. Τι έγιναν όλοι αυτοί οι τότε “μαχητές της ελευθερίας” που τους πήραν
στην αγκαλιά τους οι Αμερικάνοι;
Το 2016 ο
οικονομολόγος του Χάρβαρντ George J. Borjas αποφάσισε να επανεξετάσει την τύχη
εκείνων των Κουβανών και των παιδιών τους που είχαν συγκεντρωθεί οι
περισσότεροι στην Φλόριντα. Επικεντρώθηκε μόνο στους εργαζόμενους που ήταν
Μη-ισπανοί στην καταγωγή, δηλαδή μαύροι και μουλάτοι, ηλικίας 25-59 (ηλικία
εργασίας) άρρενες και όσους εγκατέλειψαν το γυμνάσιο. Το τελευταίο
χαρακτηριστικό είναι σημαντικό, διότι το 60% των προσφύγων Κουβανών δεν
ολοκλήρωσε το Γυμνάσιο, παρόλο που έδωσαν οι Αμερικανοί εκείνη την εποχή 100
εκατομμύρια δολάρια για την εκπαίδευσή τους. Και ακόμα ότι πολλοί από το
υπόλοιπο 40% που τελείωσε το Γυμνάσιο ήταν σε ανειδίκευτες θέσεις εργασίας.
Ο Borjas
έκανε σύγκριση πρώτα των μισθών των προσφύγων Κουβανών με τους υπόλοιπους
κατοίκους του Μαϊάμι που ήταν μαύροι και βρήκε πως ήταν κατά 20%
χαμηλότεροι. Κατόπιν έκανε σύγκριση και με τους μισθούς των μαύρων σε
ανειδίκευτες δουλειές με όλες τις άλλες αμερικανικές πολιτείες. Οι μισθοί για
τους εργαζόμενους μαύρους άντρες, χωρίς πτυχία Γυμνασίου, την ίδια εποχή
στο Μαϊάμι ήταν πολύ χαμηλότεροι από τους άλλους εργαζόμενους στην ίδια
κατηγορία στην υπόλοιπη Αμερική μετά την μετανάστευση των Κουβανών. Το συμπέρασμα
είναι σαφές. Βρήκε το κεφάλαιο στο Μαϊάμι φτηνούς εργαζόμενους και έριξε όλους
τους μισθούς και των ντόπιων και των φυγάδων. Αυτή ήταν η “ελευθερία” που
κέρδισαν οι φυγάδες Κουβανοί. Η ελευθερία της εκμετάλλευσης.
Αυτοί όμως ήταν οι
“καλοί” και τους πήραν αγκαλιά οι Αμερικάνοι. Τώρα έρχονται οι “κακοί” και δεν
τους θέλουν. Παιδιά και αποπαίδια της σκοπιμότητας και της υποκρισίας οι
πρόσφυγες στις ΗΠΑ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου