Εγνοιά τους είναι το πώς «θα σωθεί η Αμερική», δηλαδή η δική τους τάξη και η διεθνής πρωτοκαθεδρία της, την οποία απειλεί η μεγάλη άνοδος της Κίνας. Η «δικαιότερη φορολογική συμβολή», που είναι βέβαια σταγόνα στον ωκεανό των ασύλληπτων κερδών τους, αλλά και των προνομίων που απολαμβάνουν από το κράτος, αφορά ακριβώς στη διασφάλιση της χρηματοδότησης για τα προωθούμενα κρατικά πακέτα, τα οποία στοχεύουν στη συνολικότερη στήριξη της αμερικανικής καπιταλιστικής οικονομίας έναντι των ανταγωνιστών, όπως και το πώς με ορισμένα επιδόματα και άλλα ψίχουλα θα διασφαλιστεί η ενσωμάτωση των λαϊκών στρωμάτων σε αυτόν τον στόχο. Οι λαοί βέβαια δεν έχουν τίποτα να περιμένουν ούτε από τους ...διαδηλωτές εκατομμυριούχους ούτε από τον Μπάιντεν ούτε από όλες εκείνες τις δυνάμεις που αναμασούν την ίδια κοροϊδία, προκειμένου να θωρακίζουν την ίδια την καπιταλιστική εκμετάλλευση και το σύστημά της. Δρόμο προς τα μπρος ανοίγει για τον λαό η πάλη για την ανατροπή τους, για να γίνει ο ίδιος αφέντης του τεράστιου πλούτου που παράγει.
Αυτές τις μέρες, που με αφορμή το νομοσχέδιο της κυβέρνησης επανέρχεται το ζήτημα της διευθέτησης του χρόνου εργασίας, δεν είναι λίγοι αυτοί που ξεσκονίζουν από τα συρτάρια τους την περίφημη «έκθεση Σέρκας», την οποία ψήφισε το Ευρωκοινοβούλιο το 2008 και αποτέλεσε τη βάση για τη διαμόρφωση όλων των μετέπειτα ευρωπαϊκών Οδηγιών και εθνικών νόμων για τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας. Ανάμεσα σε εκείνους που μαζί με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ ψήφισαν τη συγκεκριμένη έκθεση, ήταν και ο ευρωβουλευτής του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ Δ. Παπαδημούλης. Προσπάθησε μάλιστα να δικαιολογήσει τη θετική ψήφο του ως επιλογή του μικρότερου κακού, λέγοντας ότι η αρχική πρόταση των υπουργών Εργασίας ήταν χειρότερη και ότι θα μπορούσε να επανέλθει αν δεν ψηφιζόταν η έκθεση Σέρκας. Ετσι, στις 5 Νοέμβρη 2008, στην Επιτροπή Απασχόλησης και Κοινωνικών Υποθέσεων του Ευρωκοινοβουλίου ο εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ σήκωσε το χέρι του και ενέκρινε την έκθεση, που ανάμεσα σε άλλα προέβλεπε τη διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου σε 12μηνη βάση, ενώ αύξανε τα χρονικά όρια εργασίας από 65 έως 78 ώρες τη βδομάδα, ανοίγοντας το δρόμο για 13ωρη εργασία τη μέρα. Βέβαια, αυτή ήταν μόνο η αρχή για τον ΣΥΡΙΖΑ, αφού στην κυβερνητική του θητεία δεν εφάρμοσε μόνο σχολαστικά όλες τις προβλέψεις της ελληνικής νομοθεσίας για τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας, δεν επέκτεινε μόνο τις προβλέψεις της ευρωπαϊκής Οδηγίας στους γιατρούς αλλά έκανε νόμο και όλες τις εξαιρέσεις της, τεντώνοντας μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο τα όρια της διευθέτησης που μπορεί να αξιοποιήσει η εργοδοσία. Με τέτοιο πλούσιο βιογραφικό έρχεται σήμερα να υπερασπιστεί την αφοσίωσή του στην πολιτική του κεφαλαίου, μοιράζοντας ταυτόχρονα εγγυήσεις ότι μπορεί να τα καταφέρει καλύτερα από τη ΝΔ και να διασφαλίσει ταυτόχρονα την κοινωνική συναίνεση και συνοχή.
«Αντάξια» της «στρατηγικής σχέσης» που εγκαινίασε επί των ημερών του ως κυβέρνησης με το κράτος - δολοφόνο Ισραήλ είναι η στάση του ΣΥΡΙΖΑ για το νέο έγκλημα σε βάρος του Παλαιστινιακού λαού, με το τσουβάλιασμα θύτη και θύματος, αλλά και με την απόπειρα να παρουσιάσει την επιθετικότητα του Ισραήλ ως προσπάθεια «εσωτερικής κατανάλωσης» του «ακροδεξιού Νετανιάχου», του γνωστού «Μπίμπι», με τον οποίο χαριεντίζονταν υπουργοί του. Ολα αυτά για να κρύψει ότι τα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ είναι που ρίχνουν νερό στο μύλο του Ισραήλ. Εκεί όμως που ξεπερνάει τον εαυτό του ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι στην προσπάθεια να βγάλει «λάδι» τον βρώμικο ρόλο της ΕΕ - για την οποία λέει ότι παρακολουθεί «αμέτοχη» και ζητάει να αναμειχθεί «πιο ενεργά» - και των ΗΠΑ. Κι επειδή δυσκολεύεται κομματάκι να χωρέσει στο «πλυντήριο» τη νέα μεγάλη του αγάπη, τον Μπάιντεν, καταλογίζει «επαμφοτερίζουσα στάση» στον Αμερικανό Πρόεδρο, ως αποτέλεσμα της εσωκομματικής πίεσης που δέχεται υπέρ του Ισραήλ! Θέλει δηλαδή να καταδικάσει το έγκλημα, αλλά δεν τον αφήνουν οι «δεξιοί» του Δημοκρατικού Κόμματος! Οσο γερά και να την τρίψουν την «μπουγάδα», ο λεκές θα είναι εκεί: Η στάση τους, και τώρα και τότε, δείχνει ότι η «στρατηγική σχέση» με το κράτος - δολοφόνο, που αναβαθμίστηκε επί των ημερών τους, πριν δώσουν τη σκυτάλη κι εδώ στη ΝΔ, δεν «έτυχε», αλλά βρίσκεται στην καρδιά των σχεδίων της αστικής τάξης και αποτελεί μέρος των αμερικανοΝΑΤΟικών σχεδιασμών, στους οποίους στοιχίζονται όλα τα αστικά κόμματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου