Η πιο επικίνδυνη στιγμή της ανθρωπότητας

Συντάκτης: Διότιμος
 
Αρκεί μια δήλωση ή ένα άρθρο κάποιου επώνυμου και αμέσως αυτό περνάει στο διαδίκτυο και διαδίδεται αστραπιαία μέσα από τα ΜΜΕ και τα “κοινωνικά δίκτυα” σε εκατομμύρια ανθρώπους. Κάπως έτσι διαδόθηκε και το άρθρο του μεγάλου φυσικού επιστήμονα Στίβεν Χόκινγκ ,που δημοσιεύτηκε στο Guardian και χαρακτηρίζεται σαν άρθρο “αυστηρώς πολιτικού περιεχομένου” καθώς μιλάει “για όλους και για όλα".

 
         

Σύμφωνα με το άρθρο ο ίδιος ο Στίβεν Χόκινγκ μαζί με άλλους επιστήμονες, που ο ίδιος ονομάζει “ελίτ”, είχαν ταχθεί ενάντια στο Brexit στη Βρετανία και ενάντια στην εκλογή Τραμπ στις ΗΠΑ αλλά δεν εισακούστηκαν. Συνδέει την υπερψήφιση του Brexit με τις συνέπειες από την εφαρμογή των νέων τεχνολογιών στην παραγωγή, με την ανεργία, με την καταστροφή των μικρομεσαίων, με το πώς αυτό θα διογκώσει τις κοινωνικές ανισότητες σε όλο τον κόσμο συγκεντρώνοντας αμύθητο πλούτο σε μια μικρή ομάδα ανθρώπων στον πλανήτη μας, που κινδυνεύει να καταστραφεί εξ αιτίας της ανεξέλεγκτης εφαρμογής των νέων τεχνολογιών. Καταγγέλλει με το δίκιο του τη διογκούμενη οικονομική ανισότητα που καταβαραθρώνει το βιωτικό επίπεδο ολοένα και περισσότερων ανθρώπων και τους βυθίζει στην απελπισία. Θεωρεί μάλιστα, πως οι δυσαρεστημένοι είναι οι ψηφοφόροι, που μη μπορώντας να αντιμετωπίσουν τα αδιέξοδα, πάνω στη απελπισία τους ψήφισαν το Brexit στη Βρετανία και εξέλεξαν τον Τραμπ στις ΗΠΑ. Στην απελπισία μάλιστα τέτοιων ανθρώπων αποδίδει και τις “μεταναστευτικές ροές” στις πλούσιες χώρες μέσα στις οποίες καλλιεργείται ο πολιτικός λαϊκισμός”. Με δυο λόγια, ο Στίβεν Χόκινγκ επιχειρεί να κάνει ένα σκαρίφημα των προβλημάτων που αντιμετωπίζει σήμερα ο πλανήτης.

Για ένα νέο κόσμο “αγγελικά πλασμένο”

       Αφού ολοκληρώνει τις καταγγελίες ο Χόκινγκ κάνει προτάσεις για την επίλυση των προβλημάτων. Εδώ θα σταθούμε, διότι οι αετονύχηδες του Ψυχολογικού Πολέμου χρησιμοποιούν την τεχνική του Ψυχολογικού πολέμου “συστάσεις επωνύμων” για να πείσουν τους αναγνώστες του άρθρου, ότι αν προτάσεις Χόκινγκ εισακουσθούν, τότε οι λαοί θα δουν μιαν άσπρη μέρα, δηλαδή να σκεφτούν, πως για να βγαίνουν οι προτάσεις από ένα σοφό φυσικό σωστές θα είναι και πρέπει να τις υιοθετήσουμε.

Να τι προτείνει ο Χόκινγκ:

• Θεωρεί ότι για όλα φταίει η κακοδιαχείριση και πως αιτία του κακού είναι η ανθρώπινη απληστία.
   
          Πράγματι, από την απληστία ξεκινάει το κακό. Πώς όμως έγινε άπληστος ο άνθρωπος; Γεννήθηκε άπληστος; Όχι βέβαια... Η απληστία είναι κοινωνικό φαινόμενο, κοινό σε όλα τα εκμεταλλευτικά συστήματα. Ξεκίνησε δηλαδή, όταν στην παραγωγική διαδικασία με την ιδιοποίηση (κλοπή) από κάποιους του πλούτου που παρήγαγαν οι υπόλοιποι άρχισε να συσσωρεύεται πλούτος στα χέρια των λίγων (φύλαρχων, βασιλιάδων, αυτοκρατόρων, γεωκτημόνων, καπιταλιστών). Ο παραγόμενος πλούτος από τότε αυξάνεται διαρκώς και περνάει όλο και σε λιγότερα χέρια. Το αποτέλεσμα το βλέπει ο Χόκινγκ, την αιτία του όμως όχι. Δεν βλέπει πως δεν υπάρχει έγκλημα, που να μη μπορεί να διαπράξει σήμερα ο καπιταλιστής για να αυγατίσει τα κέρδη του. Πόλεμοι, συμφορές, φτώχεια, εξαθλίωση, στρατιωτικές επεμβάσεις, δικτατορίες, καταστολή των κινητοποιήσεων αυτών ,που αντιστέκονται στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, είναι σήμερα η έκφραση της απληστίας του κεφαλαίου, που ενδιαφέρεται για το “ζωτικό του χώρο”, για το ξαναμοίρασμα των αγορών
  Ο Στίβεν Χόκινγκ αντιλαμβάνεται με δυο λόγια την υπάρχουσα κατάσταση αλλά δεν προχωράει στην κοινωνική διερεύνηση των αιτιών που προκαλούν τη δυστυχία. Η καταγγελία από μόνη της δε λύνει κανένα πρόβλημα. Αποτελεί μόνο την έκφραση του προβλήματος, που για να λυθεί απαιτείται, πριν απ όλα η διερεύνηση της αιτίας που το προκάλεσε.
• Πιστεύει ότι τα έθνη πρέπει “να χτίσουν γέφυρες και όχι τείχη μεταξύ τους”
   
          Ωραιότατη ρομαντική εικόνα με τα έθνη να ζουν αδελφωμένα προσπαθώντας να γεφυρώσουν τις διαφορές τους, να βοηθήσει το ένα την ανάπτυξη του άλλου. Σε ποιο κοινωνικό σύστημα; Στον καπιταλισμό που ζούμε η γη είναι κομμένη σε μερίδες, που ονομάζονται κράτη. Κάθε κράτος ή κάθε ομάδα κρατών περιχαρακώνει το δικό του χώρο, τον οποίο προσπαθεί να τον μεγαλώσει σε βάρος των άλλων με πολιτικά, οικονομικά ή πολεμικά μέσα χρησιμοποιώντας τη βία και τους πολέμους. Είναι ποτέ δυνατόν οι πολιτικοί ηγέτες των καπιταλιστών να καθίσουν σε ένα τραπέζι και οι αναπτυγμένες χώρες να βοηθήσουν τις φτωχές να ξεπεράσουν τη φτώχεια τους; Εδώ στην Ελλάδα βλέπουμε καθημερινά, πως οι πλούσιες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης χώνουν όλο και πιο βαθιά το χέρι τους στην τσέπη μας και μας αρπάζουν όλο και μεγαλύτερο μέρος του πλούτου που παράγουμε. Τα δάνεια τα πληρώνουμε και δυο και τρεις και εκατόν τρεις φορές. Και ο πιο ονειροπαρμένος δεν θα μπορούσε να φανταστεί μια Γερμανία να εφαρμόζει μια οικονομική πολιτική για να ξεπεράσει η Ελλάδα την οικονομική κρίση. Αντίθετα τα μνημόνια, όπως και αν αυτά ονομάζονται, διαδέχονται το ένα το άλλο και το “χρέος” διαρκώς μεγαλώνει.
          Γέφυρες μεταξύ των λαών μπορούν να δημιουργηθούν, όταν υπάρξουν οι προϋποθέσεις για κάτι τέτοιο, δηλαδή όταν οι λαοί θα έχουν την οικονομική εξουσία στα χέρια τους και θα ελέγχουν το πλούτο που παράγουν. Μόνο τότε θα είναι εφικτός ένας παγκόσμιος καταμερισμός εργασίας. Διότι τότε τα προβλήματα θα λύνονται στη βάση της αλληλεξάρτησης των λαών. Το κοινωνικό σύστημα όμως που εφαρμόζει μια τέτοια πολιτική ονομάζεται σοσιαλισμός-κομμουνισμός. Οι “ελίτ του πνεύματος” δεν προτείνουν την ανατροπή του καπιταλισμού, διότι στη μεγάλη τους πλειοψηφία αυτόν υπηρετούν.
• Οι πολιτικοί οι ηγέτες του κόσμου πρέπει “να αντιληφθούν πως απέτυχαν και πως απογοήτευσαν τους πολίτες”. 
  
          Οι πολιτικοί ηγέτες των καπιταλιστικών χωρών, ανεξάρτητα από τις μεταξύ τους διαφορές στον τρόπο διαχείρισης της εξουσίας είναι εκφραστές των συμφερόντων της άρχουσας τάξης. Όταν “αποτυγχάνει” ο ένας αναλαμβάνει ο άλλος. Απέτυχε για παράδειγμα στη χώρα μας η ΝΔ, ανέλαβε το ΠΑΣΟΚ. Όταν αποτύγχανε μια “συντηρητική”κυβέρνηση, αναλάμβανε μια “προοδευτική”. Και το ανάποδο. Ακόμη και όταν ανέλαβε η αυτοαποκαλούμενη “αριστερά” κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ , μεταμορφώθηκε άμεσα σε νεροκουβαλητή του καπιταλιστικού συστήματος. Οι ηγέτες που απογοητεύουν τους πολίτες δεν είναι ούτε ανίκανοι ούτε ηλίθιοι, όπως τους αποκαλούν. Αυτοί και τα κόμματα στα οποία ηγούνται είναι εργαλεία του καπιταλιστικού συστήματος και αποδεικνύονται “αποτυχημένοι” για το λαό επειδή από τη φύση τους δεν υπηρετούν τα συμφέροντα του λαού, υπηρετούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Αν θέλει ο λαός να μην απογοητεύεται θα πρέπει να εμπιστευτεί τη δική του δύναμη και να ανατρέψει την οικονομική εξουσία του κεφαλαίου. Αυτό λέγεται λαϊκή επανάσταση .

Τέλος ο Στίβεν Χόκινγκ θεωρεί ότι για να εφαρμοσθούν οι προτάσεις του θα πρέπει οι παγκόσμιες ελίτ να εμπεδώσουν το μήνυμα των απελπισμένων και να μάθουν να δρουν με ταπεινοφροσύνη. Ωραίες οι ευχές αλλά η πορεία της ανθρωπότητας δεν καθορίστηκα ποτέ από ευχολόγια. Περνά πάντοτε μέσα από σκληρούς κοινωνικούς αγώνες. 

Πηγή: http://dioti.gr