Το δίκαιο εκτός του δικαίου

Οι δικαστικές αίθουσες της αστικής δημοκρατίας , έχουν τα όρια τους. Η νομιμότητα που σπέρνουν είναι τόση όση η ελαστικότητα ή η ανελαστικότητα της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας που τελικά εκπροσωπούν.

γράφει ο Χρήστος Μιάμης

Ταυτόχρονα ο χρόνος απόδοσης της δικαιοσύνης ποικίλει ανάλογα με την περίπτωση. Για παράδειγμα στην περίπτωση της ΧΑ η δίκη μπορεί να τραβήξει αιώνια. Να χαθεί στην τριβή της καθημερινότητας και να πάρει την θέση στην ιστορία σαν μια κανονική δίκη, σαν ένα κοινό γεγονός που θα σκεπαστεί από άλλα παρόμοια συνήθη γεγονότα. Αυτός είναι άλλωστε ο πασιφανής στόχος.

Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τον Χρυσαυγίτη Ρουπακιά, η δολοφονία του μετανάστη Λουκμάν στα Πετράλωνα, όπως και η δολοφονική επίθεση των μελών της ΧΑ στο ΠΑΜΕ στο λιμάνι, πιθανότατα “δυσκολεύουν” παρά διευκολύνουν την σύνδεση των γεγονότων με τους ναζιστές της ΧΑ.

Έτσι η αστική δικαιοσύνη «παίζει με τις τάπες των βαρελιών» μέχρι να ωριμάσουν οι συνθήκες. Μέχρι δηλαδή να σαπίσουν τα γεγονότα και να επέλθει η λήθη. Η λήθη επέρχεται, οι ναζιστές αποθρασύνονται, και κάνουν δολοφονικές επιδρομές όπως η πρόσφατη στο στέκι Φαβέλα στον Πειραιά. Πρόκειται για μια τυπική, μια κανονική λειτουργία του καθεστώτος.

Την ίδια στιγμή φυσικά η δικαιοσύνη και συνολικά το δικαιϊκό σύστημα μαζί με το παρατρεχάμενο προσωπικό τη δικαιοσύνης που τρέφεται από τις σάρκες του κόσμου της εργασίας, αποδεικνύεται ιδιαίτερα εύστροφο και ταχύ, όταν πρόκειται να καταδικάσει συνδικαλιστές, αγωνιστές των κινημάτων, ή όταν πρόκειται να παραδώσει στις τράπεζες τα σπίτια της εργατικής τάξης. Η εμπειρία συντριβής του αδύναμου και του προσεταιρισμού του ομοτράπεζου, είναι μια διαχρονική και οπωσδήποτε, μια κεκτημένη γνώση για τους ταγούς της δικαιοσύνης.

Όποιος λοιπόν αναζητά το δίκαιο στα όρια του αστικού δικαίου είναι σαν να ζητάει μια πόσιμη γουλιά νερό στην νεκρά θάλασσα. Δεν πρόκειται να συμβεί. Όπως δεν πρόκειται να καταδικαστούν οι δολοφόνοι της ΧΑ όσο το πολιτικό προσωπικό που την συγκροτεί δρα ανενόχλητο ,ελλείψει ενός εργατικού κινήματος  ικανού να αναμετρηθεί με τα κατακάθια και τα λύματα της καπιταλιστικής χαβούζας, στέλνοντας μήνυμα σαφές και μη αμφίσημο στον χαριτωμένο εσμό της «αριστερής διακυβέρνησης»,  που περιδιαβαίνει στα νησιά αγκαζέ με τους ναζιστές.

Το δίκαιο του κόσμου της εργασίας, βρίσκεται πρόδηλα πέραν και εκτός, του δικαίου τούτου.

theradicalmarxismproject