Μ' ένα drone ... ξεχνιέσαι!

« Οταν κοιτάς από ψηλά, μοιάζει η Γη με ζωγραφιά... μοιάζουν τα σπίτια με σπιρτόκουτα, μοιάζουν μυρμήγκια οι ανθρώποι», λέει το τραγούδι το παλιό, μιλώντας για τον άνθρωπο - επιβάτη αεροπλάνου. Μέχρι στιγμής τραγούδι δεν έχει γραφτεί, ούτε για συγκρότημα σκληρού ναζιστορόκ, για τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη, που ξερνάνε θάνατο και συλλέγουν πληροφορίες, τις απαραίτητες για την ανθρωποκτόνα ευστοχία του χάρου. Στην πλατεία Συντάγματος, λίγες μέρες πριν από την ημερολογιακή άφιξη της άνοιξης, ο Κουτσούμπας διαδέχεται στο βήμα τον φαντάρο και σημαίνει συναγερμό πολιτικών συνειδήσεων, διαμόρφωσης λαϊκών πατριωτικών αισθημάτων, και μοιράζει πολύτιμες πληροφορίες για τα επικείμενα, σε όσους θέλουν και μπορούν ν' αγωνιστούν, ορθώνοντας ανάστημα απέναντι στους πραγματικούς εχθρούς του τόπου και του λαού.

 

Εκατό Αμερικάνοι φτάνουν στη Λάρισα με τα drones τους, αυτά τα τηλεκατευθυνόμενα από πιλότους της Πολεμικής Αεροπορίας στην άλλη άκρη της Γης που θα σηκώνονται σαν τα μαύρα πουλιά της Αποκάλυψης του ΝΑΤΟ, και όχι του Ιωάννη, και θα σκουπίζουν τη χαρά του κόσμου σε ακτίνα τουλάχιστον χιλίων οχτακοσίων χιλιομέτρων.

Κι ύστερα μπαίνω στο διαδίκτυο. Το σφίξιμο στην καρδιά, για ό,τι απειλεί πραγματικά τα παιδιά μας, χαλαρώνει (;). Οπου και να ψάξω, δίπλα παραμονεύει το εξουδετερωτικό του νου μου. Προκλητική και ωραία διαφήμιση πώς μπορώ να γίνω, με χαμηλά δίδακτρα, πολύ γρήγορα, χειριστής drone. Να τα πετάξω ψηλά σε κάθε γειτονιά, να βγάζω φωτό, να τραβάω φιλμάκια, να κατασκοπεύω χαρούμενα, να κάνω ωραίες εκβιαστικές πλάκες ή να γίνω καλός επαγγελματίας πωλήσεως αναμνηστικών για συμμετέχοντες σε γάμους, βαφτίσια, πορείες, διαδηλώσεις, εκδρομές. Χμμμμμ! που λένε και στα καρτούν.

Εκεί όμως που εκστασιάζομαι είναι ότι συναντάς την καινοτομία, τη φαντασία, την υπέρλαμπρη ειρηνική χρήση (;) των drones. Μένω ξερή απ' την πρωτοτυπία.

 Ο μεγάλος μόδιστρος στη μεγάλη επίδειξη μόδας στο Μιλάνο παρουσίασε λέει τις καινούριες τσάντες, όχι με λιπόσαρκα μανεκέν, αλλά με κομψά drones, στις οποίες είχαν κρεμαστεί και τις ανέμιζαν ψηλά, πάνω απ' την πασαρέλα, και χαμηλά πάνω απ' τα κεφάλια των εκστασιασμένων θεατών, για να μπορούν να παρατηρήσουν τις λεπτομέρειες στο κούμπωμα των τσαντών, όπου πρωταγωνιστούσε ο σκαλιστός θυρεός των αρχικών των δημιουργών.

 

Τα drones, για οικιακή ή πολεμική χρήση, αλλάζουν την οπτική γωνία του κόσμου, το ειδικό βάρος της εξουσίας που δεν έχει ενοχές, και της ανθρώπινης συνείδησης που παίρνει αποστάσεις απ' το κτήνος, όσες χωρίζουν το ορατό από το αόρατο, και τα δυο μαζί απ' τον παντεπόπτη οφθαλμό. Αυτός ο τελευταίος, που σημαίνει βλέπω τα πάντα και συχνά λοιδορείται δικαίως ως «μεγάλος αδερφός», που τα πάντα ελέγχει και σκλαβώνει και εξοντώνει, είναι το καινούριο οπλοστάσιο χειραγώγησης των ανθρώπων, και δη συναινετικά.

Κρούω με τη σειρά μου πολιτισμικό κώδωνα κινδύνου. Η τεχνολογία των drones δεν αλλάζει μόνο τον πόλεμο, αλλάζει τον άνθρωπο. Κάνει το τραγουδάκι εφιάλτη. Γιατί η Γη δε μοιάζει με ζωγραφιά απλώς, αλλά όπως υποδεικνύει ακούσια, εσύ, εγώ, εμείς, μπορεί να την πάρουμε σοβαρά σα ζωγραφιά και να την μουτζουλώνουμε κατά το συμφέρον και χωρίς άλλοθι. Αλλάζει την εξουσία, αλλάζοντας το μέσον της. Κι επομένως και το μήνυμα. Εξοικειώνει τα παιδιά με την πεποίθηση ότι η ανθρώπινη αξιοπρέπεια της αντιπαράθεσης, πρόσωπο με πρόσωπο, μπορεί ανά πάσα στιγμή να αντικατασταθεί με την αλλαγή του άξονα της δύναμης, που εξασφαλίζει η σχέση πάνω και ψηλά - κάτω και χαμηλά.

 

Κι εκεί θα μελαγχολούν τα μέσα παραγωγής με τα μέσα παραγωγής εικόνας, οπότε χρειαζόμαστε πολλά χελιδόνια για να φέρουν την άνοιξη πέρα και μακριά από τα χειριστήρια πτήσης...

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ