Εγγυήσεις

Η προσπάθεια της κυβέρνησης να παρουσιάσει την επιστολή Πομπέο ως δείγμα της «ισχυρής στήριξης» των ΗΠΑ και εγγύηση τάχα για την ευημερία, την ασφάλεια και την ειρήνη της χώρας είναι πέρα ως πέρα προκλητική.

Γιατί αν κάτι επιβεβαιώνει η επιστολή, δεν είναι το ευρωατλαντικό παραμύθι που καταρρέει ξανά με πάταγο αυτές τις μέρες, πως τάχα οι ιμπεριαλιστικές συμμαχίες προστατεύουν τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας και διασφαλίζουν την ειρήνη και την ασφάλεια, αλλά το ακριβώς αντίθετο.

Η επιστολή εξάλλου αφορά τη Συμφωνία για τις νέες αμερικανικές βάσεις, που ξεκίνησε επί ΣΥΡΙΖΑ και «ολοκληρώνεται» τώρα από τη ΝΔ και μετατρέπει όλη τη χώρα σε απέραντο πολεμικό ορμητήριο των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ και αντίστοιχα το λαό σε στόχο των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Το τι σόι «σταθερότητα» και «ειρήνη» μπορούν να διασφαλίσουν η διατήρηση και η επέκταση των αμερικανικών βάσεων μιλάει από μόνο του.


Παράλληλα, αντίθετα με τους πανηγυρισμούς της κυβέρνησης, η επιστολή Πομπέο επιβεβαιώνει ότι η εμπλοκή στα επικίνδυνα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ όχι μόνο δεν αποτελεί ασπίδα απέναντι στην επιθετικότητα της τουρκικής αστικής τάξης, αλλά δίνει αέρα στα πανιά της.

Ο Πομπέο, άλλωστε, επαναλαμβάνει τη γνωστή στάση του «Πόντιου Πιλάτου» απέναντι στα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας. Ενδεικτική είναι και η αναφορά στο άρθρο 33 του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, περί επίλυσης δηλαδή των «διαφορών», αφού οι τουρκικές διεκδικήσεις αντιμετωπίζονται ως «διαφορές» που πρέπει να επιλυθούν με «μεσολάβηση, συνδιαλλαγή, διαιτησία». 

Εμμέσως πλην σαφέστατα παραπέμπει στις επικίνδυνες «διευθετήσεις» που δρομολογούν οι ΗΠΑ σε Ανατολική Μεσόγειο και Αιγαίο, τα σχέδια συνδιαχείρισης και συνεκμετάλλευσης πάντα βεβαίως με ΝΑΤΟική επιδιαιτησία. Σχέδια που ακόμα και αν επιτευχθούν με το πιστόλι στον κρόταφο των λαών, θα οδηγήσουν σε προσωρινές «συμφωνίες» και θα διαμορφώσουν προϋποθέσεις για νέα όξυνση - ακόμα μεγαλύτερη - αντιθέσεων και ανταγωνισμών.

Ετσι κι αλλιώς, ο Πομπέο - όπως και άλλοι Αμερικανοί αξιωματούχοι - μιλάει καθαρά: Βασικός στόχος της παρέμβασης των ΗΠΑ είναι η διατήρηση της συνοχής του ΝΑΤΟ στη νοτιοανατολική του πτέρυγα, η παραμονή της - κρίσιμης για τον συσχετισμό δυνάμεων στην περιοχή - Τουρκίας στο ευρωατλαντικό στρατόπεδο, με τα ανάλογα ανταλλάγματα και συμβιβασμούς.

Είναι επίσης αποκαλυπτικός και ο παραλληλισμός που έκανε ο Ελληνας υπουργός Εξωτερικών, λέγοντας πως τέτοια επιστολή είχε να λάβει η Ελλάδα από την εποχή του Κίσινγκερ και του Κυπριακού. Σύγκριση που μόνο ανησυχία γεννάει, παίρνοντας υπόψη το πώς μεταφράστηκε ήδη από τότε ο στόχος των ΗΠΑ για «ηρεμία» στη νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ με το στόχαστρο στραμμένο τότε στην ΕΣΣΔ και τις εξελίξεις στη Μ. Ανατολή: Σε κατοχή της μισής Κύπρου από την Τουρκία με στήριξη ΗΠΑ - ΝΑΤΟ, αλλά και σε αμφισβητήσεις στο Αιγαίο («η Ελλάδα θα χρειαστεί να κάνει τις πιο σοβαρές παραχωρήσεις, σε σύγκριση με το προηγούμενο στάτους κβο», έλεγε τότε σχετική αμερικανική έκθεση που αποχαρακτηρίστηκε πρόσφατα).

Οπως βέβαια είναι γνωστό και σε τι οδήγησαν από τότε οι «δεσμεύσεις» αυτές των ΗΠΑ, και η πάγια γραμμή τους: «Γκριζάρισμα» του Αιγαίου με σφραγίδα ΝΑΤΟ που δεν αναγνωρίζει σύνορα μεταξύ των «συμμάχων» και αντιμετωπίζει την περιοχή ως «ενιαίο επιχειρησιακό χώρο», Ιμια, Μαδρίτη, σχέδια συνδιαχείρισης μέσω Χάγης, μονιμοποίηση της κατοχής στην Κύπρο και διχοτομικά σχέδια τύπου Ανάν, αυτά και άλλα τόσα είναι τα αποτελέσματα της «αμερικανικής δέσμευσης» στην περιοχή.

Αυτές οι αμερικανοΝΑΤΟικές «δεσμεύσεις» ζητάει ο ΣΥΡΙΖΑ από την κυβέρνηση να δοθούν «γραπτώς και επισήμως», παρουσιάζοντάς τες δηλαδή ως εγγύηση για την ειρήνη και την ασφάλεια και «ασπίδα» απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα.

Γι' αυτό «καλωσόρισε» την επιστολή Πομπέο, γι' αυτό και η κυβέρνηση, με δεδομένη την πλήρη ταύτισή τους στον αμερικανοΝΑΤΟικό σχεδιασμό, παρουσιάζει την επιστολή ως τις διαβεβαιώσεις που έψαχνε ο ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να επικυρώσει τη Συμφωνία, που άλλωστε ο ίδιος είχε επεξεργαστεί.

Ετσι είτε αλλιώς, το μόνο που μπορούν να «εγγυηθούν» στο λαό μας και συνολικά στους λαούς της περιοχής τα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια και η εμπλοκή σε αυτά είναι νέους πολέμους, επεμβάσεις, φτώχεια, εκμετάλλευση και προσφυγιά. Η μόνη εγγύηση ασφάλειας, ειρήνης και ευημερίας για το λαό, είναι η δική του πάλη, που πρέπει τώρα να δυναμώσει ενάντια στην επικίνδυνη εμπλοκή, για να ξεκουμπιστούν οι βάσεις του θανάτου, για αποδέσμευση της χώρας από τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις ΕΕ και ΝΑΤΟ, με τον ίδιο νοικοκύρη στον τόπο του.

Το άρθρο αυτό αναδημοσιεύεται από την στήλη «Η Άποψή μας» του Ριζοσπάστη της Πέμπτης 23 Γενάρη 2020.

902gr