Με σπασμένα φρένα

Οι διαβεβαιώσεις του πρωθυπουργού ότι η κυβέρνηση είναι έτοιμη είτε για συμφωνία με την Τουρκία για τις θαλάσσιες ζώνες το αμέσως επόμενο διάστημα, είτε για παραπομπή των ανοιχτών ζητημάτων στη Χάγη, δείχνουν ότι η δρομολόγηση των επικίνδυνων διευθετήσεων σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο τρέχει «με σπασμένα φρένα».

Το παζάρι ανάμεσα τις δύο αστικές τάξεις - με την ολοφάνερη «υψηλή εποπτεία» των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ - σηματοδοτεί πολύ αρνητικές εξελίξεις για τους λαούς της περιοχής και τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας.

Η ανησυχία μεγαλώνει ακόμη περισσότερο από τις αμφιλεγόμενες διατυπώσεις των κυβερνητικών στελεχών, που γεννάνε παραπάνω από πολλά ερωτήματα και αφήνουν ολοφάνερα περιθώρια για επικίνδυνες «παρερμηνείες» - παζάρεμα των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας.


Για παράδειγμα, τα κυβερνητικά στελέχη, όπως και ο πρωθυπουργός, μιλάνε για διαφορές σε ό,τι αφορά τις «θαλάσσιες ζώνες» - γενικά κι αόριστα - ενώ αρνούνται να διευκρινίσουν τι εννοούν. Η έννοια όμως «θαλάσσιες ζώνες» περιλαμβάνει τα πάντα: ΑΟΖ, υφαλοκρηπίδα, χωρικά ύδατα κ.λπ.

Χαρακτηριστική είναι και η αποστροφή του πρωθυπουργού πως «εάν δεν μπορούμε να καταλήξουμε σε συμφωνία, ας πάμε στο Δικαστήριο της Χάγης (...) να συμφωνήσουμε σε όσα συμφωνούμε και σε όσα διαφωνούμε και να σεβαστούμε την απόφαση του δικαστηρίου», στο όνομα τάχα του σεβασμού του διεθνούς δικαίου.

Η παραπομπή στη Χάγη, που παρουσιάζεται και ως πανάκεια, είναι γνωστό πως σημαίνει συνυποσχετικό, που με μαθηματική ακρίβεια θα περιλαμβάνει όλες τις απαράδεκτες διεκδικήσεις της τουρκικής αστικής τάξης, επί της ουσίας δίνοντάς τους υπόσταση και οδηγώντας στο παραπέρα γκριζάρισμα κυριαρχικών δικαιωμάτων.

Εύλογα ερωτήματα γεννάει και η πρωθυπουργική αποστροφή ότι το τουρκολιβυκό σύμφωνο «παραβιάζει τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα, επειδή δεν αναγνωρίζει καθόλου Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη για τα ελληνικά νησιά», αφήνοντας δηλαδή ορθάνοιχτη την πόρτα για μερική επήρεια των νησιών, όπως άλλωστε έγινε και στην πρόσφατη συμφωνία με την Ιταλία για τον καθορισμό ΑΟΖ.

Τα ερωτήματα αντικειμενικά μεγαλώνουν με βάση και τη χτεσινή υπογραφή της συμφωνίας με την Αίγυπτο, που περιλαμβάνει μερική οριοθέτηση, τη στιγμή που έχει τεθεί θέμα μειωμένης επήρειας της Κρήτης, της Κάσου, της Καρπάθου και της Ρόδου, ενώ είναι επίσης ερώτημα τι έχει συμφωνηθεί για το Καστελόριζο.

Αν στα παραπάνω προστεθούν οι συνεχείς διαβεβαιώσεις ότι πάνω απ' όλα για την κυβέρνηση στέκει η ΝΑΤΟική συνοχή στην περιοχή, όσο και η επιστράτευση των χρεοκοπημένων ευρωατλαντικών παραμυθιών για τις «ισχυρές συμμαχίες» της αστικής τάξης, τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο επικίνδυνα.

Οι κινήσεις αυτές υπό την επίβλεψη ΝΑΤΟ και ΕΕ καμιά σχέση δεν έχουν με την ασφάλεια και την ειρηνική επίλυση των διαφορών. Πρόκειται για ιμπεριαλιστικές διευθετήσεις και συμβιβασμούς που έχουν μέσα τους το «σπέρμα» νέας όξυνσης, αντιπαραθέσεων και πολεμικών αναμετρήσεων. Σε αυτήν την κατεύθυνση η κυβέρνηση έχει «πολύτιμους συμπαραστάτες» όλα τα αστικά πολιτικά κόμματα, με πρώτο τον ΣΥΡΙΖΑ.

Οι εξελίξεις που «τρέχουν» γρήγορα, επιβάλλουν επαγρύπνηση και ετοιμότητα. Η ειρήνη για τους λαούς, η υπεράσπιση συνόρων και κυριαρχικών δικαιωμάτων απαιτούν σύγκρουση με τα συμφέροντα της αστικής τάξης, τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις και συμμαχίες, που ανοίγουν επικίνδυνους δρόμους.

Το άρθρο αυτό αναδημοσιεύεται από την στήλη «Η Άποψή μας» του Ριζοσπάστη της Παρασκευής 7 Αυγούστου 2020.

902gr