Στα αποκαΐδια των πυρκαγιών, κυβέρνηση και ΣΥΡΙΖΑ, άλλα αστικά κόμματα και επιτελεία εξωραΐζουν την ΕΕ και «ξεπλένουν» την καταστροφική πολιτική της για το περιβάλλον. Με αφορμή την ενεργοποίηση του συστήματος «rescEU», διαφημίζουν την «ευρωπαϊκή αλληλεγγύη» μέσα από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Πολιτικής Προστασίας και, ταυτόχρονα, παρουσιάζουν το Ταμείο Ανάκαμψης ως «σωτηρία» για την ανασυγκρότηση των καμένων περιοχών και την «πράσινη» πολιτική της ΕΕ ως «ασπίδα» τάχα από μελλοντικές τραγωδίες.
Κάθε νέα καταστροφή υπενθυμίζει τις εγκληματικές κατευθύνσεις του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Πολιτικής Προστασίας, που είχε αποκαλύψει ο «Ριζοσπάστης» τον Αύγουστο του 2018, εφτά μήνες μετά την πολύνεκρη τραγωδία στη Μάνδρα και λίγες μόνο μέρες μετά τη φονική πυρκαγιά στην Ανατ. Αττική.
Σύμφωνα με αυτές, για την πρόληψη από φυσικές καταστροφές «το μόνο κριτήριο είναι η οικονομική αποδοτικότητα» και «οποιαδήποτε ανάλυση κόστους - οφέλους επιδιώκει να εκτιμήσει την πιθανή μελλοντική κατεύθυνση των ζημιών και να χρησιμοποιηθεί αυτό ως βάση για να προβλέπει το κατά πόσο αξίζει να μειωθούν ή να αποτραπούν εκείνες οι ζημιές ή αυτές (...)».
Με άλλα λόγια, απέναντι στις καταστροφές που απειλούν τον λαό, το κράτος υπολογίζει κάθε φορά αν είναι οικονομικά πιο αποδοτικό «να προλάβει το κακό» ή να αναλάβει εκ των υστέρων το κόστος των ζημιών.
Κι όχι μόνο αυτό: Από το 2002 μέχρι το 2019, η εκτίμηση των ζημιών από διάφορες φυσικές καταστροφές στη χώρα μας ξεπερνάει τα 3,5 δισ. ευρώ, με τους πιο υποτιμημένους υπολογισμούς. Η ΕΕ όμως, μέσω του Ταμείου Αλληλεγγύης, συνείσφερε μόλις 122,8 εκατ. ευρώ! Μόνο για τις πυρκαγιές του 2007 στην Πελοπόννησο, η εκτίμηση των ζημιών ήταν 2,118 δισ. ευρώ, αλλά η ΕΕ έδωσε από το Ταμείο Αλληλεγγύης μόλις 89,8 εκατ. ευρώ!
Αναντίστοιχες των τεράστιων καταστροφών και απωλειών είναι βέβαια και οι κρατικές αποζημιώσεις, όπως φάνηκε και στην περίπτωση της Εύβοιας. Και καμένος και γδαρμένος δηλαδή ο λαός, που αφήνεται στο έλεος των καταστροφών και δεν αποζημιώνεται ούτε για τα στοιχειώδη!
Οπως αναφέρεται μάλιστα στις ίδιες ευρωπαϊκές κατευθύνσεις, «είναι οικονομικά αποδοτικότερο να προστατευθούν από την πλημμύρα εκείνοι με τα μεγαλύτερα περιουσιακά στοιχεία (δηλ. εύπορες οικογένειες ή πολύτιμα εργοστάσια) από το να προστατευθούν εκείνοι που είναι φτωχοί και με πενιχρά περιουσιακά στοιχεία (...) Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε αποφάσεις που δεν φαίνονται "δίκαιες", αλλά η δικαιοσύνη δεν είναι μέρος της ανάλυσης κόστους - οφέλους». «Οπου φτωχός κι η μοίρα του» δηλαδή!
Με τη λογική του «κόστους - οφέλους» συγκροτείται και ο μηχανισμός «rescEU», για την έκτακτη παροχή βοήθειας από άλλα κράτη - μέλη της ΕΕ, προκειμένου να αντιμετωπίσει μια μεγάλη πυρκαγιά.
Ο μηχανισμός αυτός αξιοποιείται ως άλλοθι για το σημερινό χάλι της πρόληψης, αλλά και για τη μεγαλύτερη μείωση των κρατικών δαπανών για την πυρόσβεση. Τα πυροσβεστικά μέσα από άλλα κράτη διατίθενται με το αζημίωτο και μόνο αν υπάρχει διαθεσιμότητα, πράγμα δύσκολο, αφού το καλοκαίρι είναι συνήθως εποχή πυρκαγιών για όλη την Ευρώπη, με συνέπεια να υπάρχουν μεγάλες καθυστερήσεις (οι καταγγελίες της Ευρωκοινοβουλευτικής Ομάδας του ΚΚΕ στη σελ. 14 είναι αποκαλυπτικές).
Οσο για το παραμύθι ότι το Ταμείο Ανάκαμψης και η ευρωπαϊκή στρατηγική της «πράσινης ανάπτυξης» θα οδηγήσουν σε «αντιστροφή των σημερινών κλιματικών τάσεων» και θα θωρακίσουν τον λαό από μελλοντικές απειλές και φυσικές καταστροφές, εδώ γελάει ο κάθε πικραμένος.
Εμφανίζουν με θράσος την αιτία ως «γιατρικό», όχι μόνο για να συγκαλύψουν τις τεράστιες ευθύνες του κρατικού μηχανισμού, που αφήνει απροστάτευτο τον λαό, τη ζωή και την περιουσία του, αλλά προπάντων για να κρύψουν ότι η ανάπτυξη για τα κέρδη του κεφαλαίου, είτε μαύρη, είτε πράσινη, ευθύνεται για την καταστροφή του περιβάλλοντος.
Κάθε τέτοια καταστροφή, που εξελίσσεται ολοένα και περισσότερο σε σκληρή «κανονικότητα» για τον λαό, επιβεβαιώνει τα αδιέξοδα του συστήματος, που «δουλεύει ρολόι» για τα συμφέροντα μιας χούφτας επιχειρηματικών ομίλων, γι' αυτό ρίχνει στην πυρά τα λαϊκά δικαιώματα και τις ανάγκες. Ετσι και τώρα: Πάνω στα καμένα σχεδιάζουν τις επόμενες πράσινες επενδύσεις με κρατική στήριξη, που θα πληρώσει από την τσέπη του ο λαός.
Αν κάτι προκύπτει λοιπόν ως συμπέρασμα και από τις τελευταίες πυρκαγιές, είναι ότι μόνο ο λαός μπορεί να σώσει το λαό. Αν μετατρέψει τη δίκαιη οργή σε οργανωμένη διεκδίκηση και αγώνα!
Αναδημοσιεύεται από την στήλη «Η Άποψή μας», της εφημερίδας «Ριζοσπάστης», Τρίτη 17 Αυγούστου 2021.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου