Οι
βάσεις του θανάτου δεν έφυγαν ούτε επί ΝΔ, ούτε επί ΠΑΣΟΚ, ούτε επί
ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, κι όλων των ενδιάμεσων συγκυβερνήσεων. Εμειναν και
πολλαπλασιάστηκαν. Ελα όμως που ούτε η Πανσπουδαστική, ούτε η ΚΝΕ
έφυγαν. Εμειναν κάρφος στον οφθαλμόν τους, που θα λέγαν κι οι
παλιότεροι, συντηρητικοί τε και μη. Και πολλαπλασιάστηκαν οι δυνάμεις
της ΠΚΣ. Και πήραν και πρωτιές και αυτοδυναμίες σε σχολές. Χαρές.
Περηφάνια. Νεανικό σφρίγος. Ενθουσιασμός. Το κεφάλι ψηλά. Αλλά χωρίς
αλαζονεία, αυτό το ύφος των καρδιναλίων, και χωρίς πάρτι που να
θυμίζουνε τον λύκο της Γουόλ Στριτ με μεθύσια, ημίγυμνες κραιπάλες
και... φουγάρα ψευδαισθήσεων.
Δεν
είναι παραμύθι. Είναι κυριολεκτικά κοινωνική παραμυθία. Παρηγοριά. Και
στήριξη σε μια κοινωνία που μαστιγώθηκε, κλειδώθηκε, φτώχυνε και
τρομοκρατήθηκε μετά από γαλαζοπρασινορόζ μνημόνια, τραμπούκικα
φασισταριά μέσα στα σχολεία, και καπάκι μια πανδημία που αιχμαλώτισε τη
σπουδάζουσα και μη νεολαία σε μια ακαδημαϊκή ακινησία κι έναν
ψευτοδιανοουμενίστικο μπιζιμποντισμό της αριστείας των ακριβοπληρωμένων
διδάκτρων.
Εχει τεράστια σημασία
αυτή η νίκη, και η επίδρασή της στον τόπο θα φανεί τα αμέσως επόμενα
χρόνια. Τη χρειαζόταν η επιστήμη που τόσο έχει ανάγκη από λαϊκό
προσανατολισμό, παραδομένη προ πολλού στον κυρίαρχο ιδεολογικό
αποπροσανατολισμό. Αυτή η νίκη είναι και οπλοστάσιο και προίκα, για την
αντιμετώπιση μιας τεχνοκρατικής ψευδοδιανόησης, αλλά και μιας
ακαδημαϊκής κουλτούρας, που χρόνια τώρα στο έδαφος της παγκοσμιοποίησης
που πνέει τα καπιταλιστικά λοίσθια, ήθελε τα νιάτα με πτυχίο
ενσωματωμένα, χειραγωγημένα και μαστουρωμένα από το κέρδος στην κορυφή
βουνών στημένων από πτώματα, καθώς το έρποντας, γλείφοντας και επί
πτωμάτων έχει καθιερωθεί να λέγεται ανταγωνιστικότητα, αποδοτικότητα και
αφόρητος καριερισμός.
Η αρχική σημασία της παραμυθίας είχε την έννοια της παρότρυνσης, της ενθάρρυνσης. Εχουμε μια πρώτη μαρτυρία στην ιστορική βιογραφία «Αγησίλαος» του Ξενοφώντα (Ξενοφ. Αγ 5.3.4-5). Θεωρούσε τον Σπαρτιάτη βασιλιά ιδανικό ηγέτη, επειδή αρνούνταν την πολυτέλεια, δίνοντας το παράδειγμα στους στρατιώτες του, και συμπεριφερόμενος ως πατέρας πίστευε ότι τους προσέφερε παραμυθία.
Κρατήστε
λοιπόν αυτή τη σημασία της νίκης, σύντροφοι. Γιατί ζούμε στον κόσμο της
παραμύθας. Στο παραμύθιασμα μιας ειρήνης και ασφάλειας που βασίζεται σε
θηριώδεις ανταγωνιστικούς εξοπλισμούς, ηρωοποιημένους μισθοφόρους,
λεγεώνες πρόθυμων ξένων και επινοικιαζόμενη ευημερία των ολίγων, που
στερούν ανερυθρίαστα το ψωμί και το φως και το ταξίδι, ακόμα και τη
γνώση από μάζες σύγχρονων εργαζόμενων δούλων, μιλώντας χωρίς αιδώ, όχι
για το κινηματογραφικό αριστούργημα «Ο πόλεμος των κουμπιών», αλλά για
το πάτημα των θανατηφόρων πυρηνικών κουμπιών.
Οχι. Δεν είναι κόκκινο χαστούκι. Είναι το κόκκινο στα μάγουλα της υγείας, το αναψοκοκκίνισμα της χαράς, και μια υπενθύμιση ότι μούτρα που δεν κοκκινίζουν από αιδώ έχουν περάσει στη χλωμάδα του ανθρώπου, που μπορεί να ξέρει να ξεχωρίσει δυο γαϊδουριών άχυρα, αλλά δεν νογάει τη διαφορά ανάμεσα στο δίκαιο και το άδικο του μόχθου και του ανθρώπου.
Καλή αρχή...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου