Copyright 2021 The Associated |
Είναι τουλάχιστον προκλητικό τα απανωτά σκάνδαλα που βγαίνουν στην επιφάνεια, εξαιτίας και των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών που οξύνονται, να παρουσιάζονται ως μεμονωμένο περιστατικό και να χαρακτηρίζονται «ζωτικό στοιχείο της ευρωπαϊκής δημοκρατίας» οι σχέσεις των ευρωβουλευτών με τα λόμπι των επιχειρηματικών ομίλων! Αν μη τι άλλο, δείχνει και τι πραγματικά είναι η περίφημη «ευρωπαϊκή δημοκρατία» στην οποία όλοι ομνύουν!
Για να δούμε όμως:
- Είναι «μεμονωμένο περιστατικό» το γεγονός ότι μια ολόκληρη πολιτεία 48.000 γιάπηδων, που εκπροσωπούν τα συμφέροντα μεγάλων πολυεθνικών ομίλων, κατοικοεδρεύουν στις Βρυξέλλες και κινούνται ασταμάτητα μεταξύ Κομισιόν και Ευρωκοινοβουλίου, προκειμένου να επηρεάζουν τις αποφάσεις και την κοινοτική νομοθεσία, σύμφωνα με τα ιδιαίτερα συμφέροντα που ο καθένας τους εκπροσωπεί;
- Είναι «μεμονωμένο περιστατικό» το γεγονός ότι 485 πρώην ευρωβουλευτές έγιναν «λομπίστες» μετά το τέλος της θητείας τους, πουλώντας εκδούλευση στα νέα (;) αφεντικά, με «διαβατήριο» την εμπειρία και τις προσβάσεις που είχαν αποκτήσει ενώ βρίσκονταν εκλεγμένοι στο Ευρωκοινοβούλιο;
- Είναι «μεμονωμένο περιστατικό» το γεγονός ότι τα λόμπι, ή αλλιώς οι «ομάδες συμφερόντων» είναι θεσμοθετημένες από την ΕΕ και εγγεγραμμένες σε διάφορα μητρώα, προκειμένου να κάνουν ανεμπόδιστα τη δουλειά τους, φτάνοντας να «παράγουν» μέχρι και το 75% της νομοθεσίας της ΕΕ;
- Είναι «μεμονωμένο περιστατικό» τα άλλα σκάνδαλα που έχουν δει το φως της δημοσιότητας τα τελευταία χρόνια, όπως της «Siemens», των «Panama papers», της «Volkswagen» και άλλων ευρωπαϊκών πολυεθνικών, που με τις «πλάτες» κυβερνήσεων και ισχυρών «κρίκων» στον ευρωπαϊκό μηχανισμό προωθούσαν τα συμφέροντά τους για να κατοχυρώσουν μεγαλύτερα μερίδια στον παγκόσμιο ανταγωνισμό;
- Είναι «μεμονωμένο περιστατικό» οι περιπτώσεις υψηλόβαθμων αξιωματούχων της ΕΕ που πιάστηκαν «με τη γίδα στην πλάτη» να κάνουν απροκάλυπτα «δουλίτσες» για μεγάλα μονοπώλια, ενώ μετά τη λήξη της θητείας τους έγιναν σύμβουλοι και στελέχη των ομίλων που εξυπηρετούσαν ως επίτροποι ή ευρωβουλευτές;
Ειδικά γι' αυτό το τελευταίο, ας κάνουμε μια μικρή αναδρομή...
- Το 1999 σύσσωμη η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αναγκάστηκε να παραιτηθεί για να μαζέψουν τα ασυμμάζευτα από το οικονομικό σκάνδαλο που αποκαλύφθηκε με πρωταγωνίστρια την Εντίθ Κρεσόν, μέλος της Κομισιόν και πρώην πρωθυπουργό της Γαλλίας, και στο οποίο εμπλέκονταν τα 10 από τα συνολικά 19 μέλη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής!
- Αυστριακός πρώην ευρωβουλευτής καταδικάστηκε σε φυλάκιση το 2011, όταν αποκαλύφθηκε ότι έναντι αμοιβής 100.000 ευρώ ετησίως δήλωνε διατεθειμένος να προωθήσει τα συμφέροντα συγκεκριμένου λόμπι στις Βρυξέλλες. Προφανώς δεν ήταν η πρώτη τέτοια δουλειά που αναλάμβανε, ούτε είναι βέβαια ο μοναδικός.
- Η κυβέρνηση του Λουξεμβούργου, με πρωθυπουργό τον Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, είχε συνάψει συμφωνίες με περίπου 340 πολυεθνικές, δίνοντάς τους τη δυνατότητα εκτεταμένης φοροαποφυγής. Αυτό μάλλον αποτέλεσε «προσόν» του Γιούνκερ για να αναρριχηθεί στη συνέχεια μέχρι την προεδρία της Κομισιόν και να παραμείνει ακλόνητος στη θέση του όταν η υπόθεση αποκαλύφθηκε.
- Ο πρώην καγκελάριος της Γερμανίας Γκέρχαρντ Σρέντερ, μετά την «αποστράτευσή» του το 2005, βρήκε απευθείας μια θέση στο εποπτικό συμβούλιο του ρωσικού ενεργειακού κολοσσού της «Gazprom». Αλλά και ο πρόεδρος της Κομισιόν από το 2004 μέχρι το 2014, Ζ. Μ. Μπαρόζο, διορίστηκε το 2016 μη εκτελεστικός πρόεδρος των διεθνών δραστηριοτήτων της αμερικανικής επενδυτικής τράπεζας «Goldman Sachs».
Ολα αυτά τα «μεμονωμένα περιστατικά», όπως κι αυτό όπου εμπλέκεται η Ελληνίδα ευρωβουλευτής, τα επιτελεία και τα κόμματα της ΕΕ τα αποδίδουν σε «προσωπικές φιλοδοξίες», «απληστία», «ανηθικότητα» και άλλα παρόμοια, για να μένουν στο σκοτάδι η «απληστία» και η «ανηθικότητα» ενός ολόκληρου συστήματος, η καπιταλιστική βαρβαρότητα και τα δημιουργήματά της, όπως είναι η διακρατική ιμπεριαλιστική ένωση της ΕΕ. Και αν πιστεύει κανείς ότι στο δηλητηριώδες αυτό έδαφος μπορούν να φυτρώσουν και ...υγιή «λουλούδια», δεν έχει παρά να δει τα «παρακλάδια» των πολυεθνικών, των λόμπι και των πολιτικών τους εκπροσώπων.
Τι είναι, για παράδειγμα, οι συνδικαλιστικές ενώσεις των εργατοπατέρων της ΕΕ; Ως συνδικαλιστικός βραχίονας των πολυεθνικών και «κοινωνικοί εταίροι», προωθούν την «κοινωνική ειρήνη» και βάζουν πλάτη στο σύνολο της αντεργατικής πολιτικής, αλλά και φρένο στην αγανάκτηση και στις αγωνιστικές διαθέσεις εκατομμυρίων εργαζομένων. Θυμίζουμε ότι ανάμεσα σε όσους κατηγορούνται για το «Qatargate» είναι και ο γραμματέας της Διεθνούς Συνομοσπονδίας Συνδικάτων (ITUC), πρώην πρόεδρος της Συνομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Συνδικάτων.
Τι είναι η περίφημη «κοινωνία των πολιτών», οι διάφορες ΜΚΟ που υποτίθεται ότι μεταφέρουν «τη φωνή των απλών ανθρώπων» στα «κέντρα λήψης αποφάσεων»; Οπως αποδεικνύει και το «Qatargate» (και όχι μόνο), τέτοιες οργανώσεις στήνονται, χρηματοδοτούνται και στελεχώνονται από κράτη, κυβερνήσεις, πολυεθνικές, πρώην και νυν στελέχη του Ευρωκοινοβουλίου, με ρόλο συμπληρωματικό στα «λόμπι», αναλαμβάνοντας βέβαια κι άλλες βρωμοδουλειές, όπως ξέπλυμα χρήματος από δωροδοκίες κ.λπ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η ΜΚΟ «No Peace Without Justice», που εμπλέκεται στο τελευταίο σκάνδαλο με το Κατάρ.
Αυτή είναι λοιπόν η «μεγάλη εικόνα» της ΕΕ, που είναι ένας βούρκος όχι επειδή της λείπουν οι «μηχανισμοί ελέγχου» ή μια «πιο βαθιά δημοκρατία», όπως το παρουσιάζουν τα επιτελεία της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ, συνολικά των ευρωπαϊκών μηχανισμών και κομμάτων, για να διαχειριστούν τη ζημιά από τα σκάνδαλα. Αλλά επειδή είναι ένωση του κεφαλαίου, φτιάχτηκε, «ζει και αναπνέει» για να προωθεί τα συμφέροντα των ευρωπαϊκών μονοπωλίων στον παγκόσμιο ανταγωνισμό, σε βάρος των λαών στα κράτη - μέλη. Είναι καθρέπτης του καπιταλιστικού συστήματος, που σάπισε και η μπόχα του αναδίδεται από κάθε πλευρά της οικονομικής και κοινωνικής «κανονικότητας».
Αυτό το αποκρουστικό και δυσώδες σύστημα ούτε εξωραΐζεται, ούτε αναστηλώνεται με μια «άλλη» τάχα διαχείριση, όπως προσπαθεί να πείσει κυρίως η σοσιαλδημοκρατία και ο ΣΥΡΙΖΑ στη χώρα μας. Μόνο ανατρέπεται, από την πάλη για μια άλλη εξουσία, που στο επίκεντρο θα έχει τις λαϊκές ανάγκες και όχι τα κέρδη και τους ανταγωνισμούς του κεφαλαίου. Η προοπτική της αποδέσμευσης, με τον λαό κυρίαρχο στην οικονομία και την εξουσία, αποτελεί τη μοναδική πραγματικά φιλολαϊκή διέξοδο, που φωτίζει τον δρόμο και σε άλλους λαούς, ανοίγει τον δρόμο για ισότιμες σχέσεις, για την Ευρώπη του Σοσιαλισμού!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου