Από ζώα… ολιγότεροι ή το «παράσιτο» του καπιταλισμού

 

ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΝΑΚΗΣ  

 

 

Τα ένστικτα της αυτοσυντήρησης και της διαιώνισης, αποκαλούμενα και βασικά ένστικτα, χαρακτηρίζουν όλα τα όντα γενικώς. Οι επιστήμονες τα έχουν κωδικοποιήσει στα 4F της εξέλιξης: Food (τροφή), Fight (μάχη) ή Flight (φυγή) και Fuck (σεξ).

Το οποιοδήποτε ον, αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο και θα κάνει τα πάντα για να αντιδράσει σ’ αυτόν, να τραφεί και να ζήσει, να υπερασπιστεί το χώρο του και την τροφή του, καθώς και να διαιωνιστεί. Θα αγωνιστεί με κάθε τρόπο, επίσης, για να προστατέψει τα γονίδιά του. Πρόκειται για συμπεριφορά αντανακλαστική, μη υποκείμενη σε συνειδητή επεξεργασία, αλλά άκρως αποτελεσματική για το κάθε είδος.

Φαίνεται όμως, πως τα παραπάνω δεν ισχύουν για πολλούς από τους ανθρώπους.

Ξεπουλάνε τις περιουσίες τους, ξεθεμελιώνουν τα δικαιώματά τους, τους επιτίθενται με κάθε τρόπο, επιβουλεύονται και υποσκάπτουν κι αυτήν τη βιολογική τους ύπαρξη – συγχρόνως τους λοιδορούν κι αυτοί όχι μόνο σιωπούν, αλλά παραδίδουν αυτοβούλως τη μίζερη ζωή τους, στους διώκτες τους.

Αφοπλίζουν και καθιστούν λοβοτομημένα κοινωνικώς τα παιδιά τους, εκπαιδεύοντάς τα «να μη βγάζουν το φίδι απ’ την τρύπα», προσφέροντάς τα οι ίδιοι, στον αδηφάγο Μινώταυρο της αστικής τάξης.

Μια τέτοια, άκρως παράδοξη και με μοιραίο αποτέλεσμα για τα θύματα συμπεριφορά, συναντάμε μόνο σε άρρωστα και μολυσμένα με παράσιτα ζώα.

Τα ποντίκια που μολύνονται από το παράσιτο του τοξοπλάσματος (Toxoplasma gondii), «εντέλλονται» από αυτό να μην φοβούνται τις γάτες. Κι αυτό γιατί η γάτα είναι ο κύριος (τελικός) ξενιστής του παράσιτου. Πρόκειται για αξιοθαύμαστη εξελικτική προσαρμογή του  παράσιτου, με τελικό σκοπό να εγκατασταθεί στη γάτα και συγχρόνως ολέθρια κατάσταση, όπως αντιλαμβάνεστε, για το ποντίκι.

Αλλά με τους ανθρώπους τι συμβαίνει; Τι τους αφοπλίζει από τα βασικά τους ένστικτα, αλλά και από την συνειδητή αντίληψη του κινδύνου και της επερχόμενης καταστροφής τους;

Έστω, πως δε νογάνε ή δεν δύνανται -υπό τις παρούσες συνθήκες τουλάχιστον- να κατανοήσουν την αξία της οργανωμένης και ταξικά προσανατολισμένης πάλης.

Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης όμως τι σκατά το κάνανε;

Το ένστικτο της διαιώνισης του είδους και της προστασίας των γονιδίων τους;

Γιατί δεν αντιδρούν, δεν θυμώνουν, δεν εξεγείρονται, δεν ουρλιάζουν, δεν δαγκώνουν, δεν αυτοδικούν έστω με κάποιον τρόπο; Συμπεριφορά όπου, τουλάχιστον, θα αναγνωρίζαμε μια ενστικτώδη αντίδραση.

Φαίνεται πως ο πολιτιστικός ξεπεσμός χρόνων, η αποχαύνωση με κάθε τρόπο, ο ηθικός εκμαυλισμός, η αποξένωση από πανανθρώπινες αξίες και ιδανικά, αλλά και η αμάθεια, ο ανορθολογισμός, ο κοινωνικός και πολιτικός ευνουχισμός έχουν παίξει το ρόλο τους. Το «παράσιτο» του καπιταλισμού θρεφόμενο από τα παραπάνω μολύνει και αφοπλίζει μεγάλο μέρος του κοινωνικού υποκείμενου.

 Κάτι σαν «κοινωνική τοξοπλάσμωση». Ένα άκρως αποτελεσματικό εργαλείο για την διαιώνιση του συστήματος, αλλά ολέθριο για τους λαούς.