«Λαϊκισμός» και «ρεαλισμός»

Οταν η ΝΔ ήταν στην κυβέρνηση, ως «υπεύθυνη δύναμη» και με «ρεαλισμό», εγκαλούσε τον ΣΥΡΙΖΑ για «λαϊκισμό» επειδή «υποσχόταν ψίχουλα για τους πιο αδύναμους». Τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ εγκαλεί τη ΝΔ για «κρεσέντο λαϊκισμού γύρω από το πλεόνασμα», όπως γράφει η χτεσινή «Αυγή» σχολιάζοντας την πρόταση Μητσοτάκη να διαμοιραστεί το 0,5% του πλεονάσματος, όπως προβλέπεται από τα μνημόνια. Ακόμα και οι διατυπώσεις που χρησιμοποιούν, τους κάνουν να μοιάζουν σαν δυο σταγόνες νερό, αφού η στρατηγική που υπηρετούν είναι κοινή. Γι' αυτό ο «ρεαλισμός» τους, δηλαδή το τσάκισμα του λαού για να ανακάμψει το κεφάλαιο, εναλλάσσεται με το «λαϊκισμό», την προσπάθεια δηλαδή με ανέξοδες υποσχέσεις και ψευτοπαροχές να κρατούν το λαό εγκλωβισμένο σε φρούδες προσδοκίες και προσδεμένο στους στόχους του κεφαλαίου.

Η «μηχανική» της εξαπάτησης

 

«Πλέον περνάμε σε μια νέα φάση του κυβερνητικού έργου, όπου τα πολύ δύσκολα είναι πίσω μας και πρέπει να στρέψουμε την προσοχή μας στην κοινωνική ατζέντα, αλλά και στην ανάπτυξη...», δήλωσε χτες ο κυβερνητικός εκπρόσωπος σε συνέντευξή του στον «Flash», για να καλλιεργήσει στο λαό προσμονή για καλύτερες μέρες.
Είναι, βεβαίως, ήδη γνωστό ότι τα επόμενα και για πολλά χρόνια ο λαός θα συνεχίσει να στενάζει, αφού στα παλιά μέτρα θα προστίθενται τα νέα και όσα ακόμα απαιτηθούν για να ανακάμψει η κερδοφορία του κεφαλαίου. Για όλα αυτά τι λέει η κυβέρνηση; «Ξέρετε πάρα πολύ καλά πως είμαστε υποχρεωμένοι να κυβερνάμε μέσα σε ένα ασφυκτικό πλαίσιο. Σ' ένα πλαίσιο του οποίου η μορφή καθορίζεται από τη μηχανική της δανειακής σύμβασης και του μνημονίου. Δηλαδή, δανειζόμαστε από τον επίσημο τομέα, ο επίσημος τομέας απαιτεί μεταρρυθμίσεις και σε περίπτωση που εμείς αρνηθούμε το σύνολο των μεταρρυθμίσεων, ο επίσημος τομέας σταματάει να δανείζει και η χώρα απειλείται με χρεοκοπία. Αυτή είναι η πολιτική μηχανική του μνημονίου (...) Είναι γνωστή αυτή η μηχανική», απαντάει επιστρατεύοντας τη «μηχανική» της πολιτικής εξαπάτησης. Γιατί το ζήτημα δεν είναι τεχνικό - διαδικαστικό, ούτε φυσικά η κυβέρνηση «άγεται και φέρεται» από τους «κακούς» και «απαιτητικούς» δανειστές. Το ζήτημα είναι πολιτικό - ταξικό, αφού οι επιλογές της κυβέρνησης υπαγορεύονται απ' τα ταξικά συμφέροντα του κεφαλαίου. Γι' αυτό είναι βαθιά αντιλαϊκές, σήμερα και αύριο, μέχρι να αποφασίσει ο λαός να πάρει την υπόθεση στα χέρια του και να καθορίσει προς όφελός του τις εξελίξεις.

Νέα εποχή... 

 

Οσο η οικονομία και η χώρα εισέρχονται στη «νέα εποχή», όπως πανηγυρίζουν τα κυβερνητικά στελέχη μετά το κλείσιμο της συμφωνίας, τόσο ο λαός διαπιστώνει τα νέα βάρη που φορτώνεται στην πλάτη του: Σε 2,6 δισ. ευρώ ανήλθαν τα ληξιπρόθεσμα χρέη επιχειρήσεων και νοικοκυριών το δίμηνο Γενάρη - Φλεβάρη 2017, ενώ τα «αναγκαστικά μέτρα είσπραξης» αγγίζουν πλέον 889.455 οφειλέτες. Μάλιστα, όπως προκύπτει από δημοσιεύματα, ενεργοποιούνται περίπου 560 κατασχέσεις κάθε εργάσιμη μέρα. «Τομές» και «νέες εποχές», λοιπόν, αλλά μόνο για το μεγάλο κεφάλαιο, που έχει να λαμβάνει πολλαπλώς από τη χρεοκοπία των λαϊκών νοικοκυριών, η οποία μεγαλώνει με τα νέα μέτρα.

Φαύλος κύκλος

 

Σε έκθεση των οικονομολόγων μεγάλης τράπεζας για τη συμφωνία και το χρέος, διαπιστώνεται ότι «η θετική επίδραση του βελτιωμένου οικονομικού κλίματος και των υψηλότερων προσδοκιών για τα έσοδα από τη φετινή τουριστική χρονιά ενισχύει την προοπτική για άνοδο της επενδυτικής δαπάνης στη χώρα». Ωστόσο, «η προοπτική αυτή μετριάζεται σημαντικά από το μείγμα της δημοσιονομικής προσαρμογής που στηρίζεται υπερβολικά στις φορολογικές επιβαρύνσεις». Κατά συνέπεια, «η συνεπακόλουθη ελάττωση της φοροδοτικής ικανότητας νοικοκυριών και επιχειρήσεων, αποδυναμώνει την αξιοπιστία του στόχου για υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα της τάξεως του 3,5% που θέτει το πρόγραμμα στα επόμενα χρόνια» και γι' αυτό «καθίσταται καθοριστικής σημασίας η άμεση εξειδίκευση ισχυρότερων μέτρων ελάφρυνσης του ελληνικού δημοσίου χρέους, ώστε να μην εμφανιστεί η ανάγκη κάλυψης χρηματοδοτικών κενών εξαιτίας αποκλίσεων από τους δημοσιονομικούς στόχους». Με άλλα λόγια, καλή η συμφωνία κυβέρνησης - κουαρτέτου για τις περικοπές, τις ιδιωτικοποιήσεις και τις «απελευθερώσεις», αλλά η παραπέρα φτωχοποίηση του λαού, που αποτελεί «διαβατήριο», για να ανοίξει η συζήτηση για το χρέος, θέτει σε κίνδυνο την επίτευξη των στόχων για τα πρωτογενή πλεονάσματα. Οπότε, η διευθέτηση του χρέους κρίνεται επιτακτική, προκειμένου να μειωθούν οι δαπάνες του κράτους για τους τόκους και να μείνει η οικονομία εντός των δημοσιονομικών στόχων. Με τη διαφορά ότι τα μέτρα για το χρέος, αν και όταν υπάρξουν, θα συνοδεύονται με νέα μέτρα αφαίμαξης και επίθεσης στο λαό. Δηλαδή, φαύλος κύκλος, με μόνιμα χαμένους τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα, που δεν πρόκειται να ανασάνουν, αν δεν πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους.

Ριζοσπάστης