Αυτή είναι η “δημοκρατία” του ΣΚΑΪ – “Όχι, δε θα σας αφήσω να μιλήσετε κ. Γκιόκα, γιατί λέτε ό,τι να ‘ναι…”

30-06-2020

Απλά μαθήματα αστικής δημοσιογραφίας από τον Δημήτρη Οικονόμου για το πώς μπορείς να φιμώσεις, χωρίς προσχήματα, μια άποψη που ενοχλεί…

Κατιούσα
 

Ο σημερινός Ριζοσπάστης έγραφε πρωτοσέλιδα για το νομοσχέδιο της κυβέρνησης που βάζει στο στόχαστρο τις διαδηλώσεις: δε θα φιμώσετε την εργατική τάξη. Και οι δημοσιογράφοι του ΣΚΑΪ φρόντισαν να δείξουν στην πράξη πως το φίμωμα μπορεί να γίνει με πολλούς τρόπους, άκρως “δημοκρατικούς”.

Ο Γιάννης Γκιόκας μίλησε -όσο τον άφησαν δηλαδή- στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ και στους δημοσιογράφους Δ. Οικονόμου, Ε. Αντωνοπούλου σχετικά με το ζήτημα.

Η πρώτη διακοπή ήρθε περίπου στο μισό λεπτό, με τον Οικονόμου να παίρνει θέση εξ αρχής -αθάνατη δημοσιογραφική δεοντολογία- και να λέει πως το νομοσχέδιο βάζει απλώς μια τάξη.


Η δεύτερη γραμμή άμυνας ήταν οι έπαινοι προς το ΚΚΕ που οργανώνει με υπευθυνότητα τις δικές του πορείες, αλλά “δεν είστε μόνο εσείς στη χώρα…”.

Η επόμενη γραμμή άμυνας ήταν η ερώτηση τι θεωρείται στο νομοσχέδιο “χουντικής κοπής”, με τον εκπρόσωπο του ΚΚΕ να επισημαίνει πολύ συγκεκριμένα ότι αντιγράφει νομικό διάταγμα του 1971 για τον προσδιορισμό του οργανωτή και τις προσωπικές του ευθύνες για την περίπτωση προβοκάτσιας.

Το επόμενο βήμα ήταν το “φάσκω και αντιφάσκω” (ενώ θεωρητικά θα έπρεπε απλώς να ρωτάνε), με τον Οικονόμου να λέει αρχικά πως μια πορεία σε μια δημόσια υπηρεσία για ένα εργατικό δυστύχημα, που δεν είναι προγραμματισμένη, ασφαλώς δε θα απαγορευόταν. Στο καπάκι συμπλήρωσε πως είναι απαράδεκτη η παρακώλυση της κυκλοφορίας και το κλείσιμο μιας δημόσιας υπηρεσίας.

Εκεί άφησε πίσω και τα τελευταία προσχήματα.

-Θα με αφήσετε επιτέλους να μιλήσω; είπε ο Γκιόκας.

-Όχι δε θα σας αφήσω να μιλήσετε, γιατί λέτε ό,τι να ‘ναι…

Ήταν η θρασύτατη ατάκα του Οικονόμου, που συνέχισε να μιλάει πάνω στον Γκιόκα, για να μην ακουστεί τίποτα από όσα προσπαθούσε να πει -εκμεταλλευόμενος και το γεγονός πως ο καλεσμένος δεν ήταν στο studio και μπορούσε εύκολα να τον σκεπάσει.

Το τέλος ήταν αφόρητα προβλέψιμο. Δεν είχαν άλλο χρόνο και έπρεπε να περάσουν στο επόμενο θέμα, πριν καλά-καλά συμπληρωθεί το πεντάλεπτο.

Η δημοσιογραφία στα καλύτερά της…