Eurokinissi |
Η κίνηση της παραίτησης του Αλ. Τσίπρα και η δρομολόγηση εξελίξεων για αλλαγή ηγεσίας και «επανίδρυσης» του ΣΥΡΙΖΑ είναι σε αυτήν την κατεύθυνση. Ωστόσο εκφράζονται αμφιβολίες για το αν θα μπορέσει ο ΣΥΡΙΖΑ να ανακάμψει ή αν θα οδηγηθεί σε περαιτέρω συρρίκνωση, αλλά και ανησυχίες για το αν θα μπορέσει το ΠΑΣΟΚ να αναπληρώσει το κενό στον σοσιαλδημοκρατικό χώρο.
Ακόμα και στη δήλωση παραίτησής του, βέβαια, ο Αλ. Τσίπρας έσπευσε να δώσει εγγυήσεις για την πορεία που θα έχει το όλο εγχείρημα: Παρουσίασε ως «ιστορική παρακαταθήκη» του ΣΥΡΙΖΑ ακριβώς τη συμβολή στον συμβιβασμό ευρύτερων εργατικών - λαϊκών μαζών στην πολιτική των επιχειρηματικών ομίλων, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Ετσι, αναφέρθηκε στην «έξοδο από τα μνημόνια», με ένα τρίτο βάρβαρο μνημόνιο και την εφαρμογή άλλων δύο, στη «διάσωση από τη χρεοκοπία» με ένα «μαξιλάρι» 37 δισ. ευρώ ματωμένων πλεονασμάτων και χρεοκοπίας του ελληνικού λαού, στη Συμφωνία των Πρεσπών, το «μαργαριτάρι στο στέμμα» της εμπλοκής στα ΝΑΤΟικά σχέδια που απογειώθηκε επί ημερών του, στην «αναβάθμιση του διεθνούς κύρους της χώρας» με τις συμφωνίες με τον «διαβολικά καλό» Τραμπ, που μετέτρεψαν όλη την Ελλάδα σε αμερικανοΝΑΤΟική βάση.
Επιβεβαίωσε και μ' αυτόν τον τρόπο πως ένας κύκλος μεν έκλεισε, όμως ο νέος που ανοίγει δεν χωρά καμιά αυταπάτη για αναθεώρηση της στρατηγικής του σε φιλολαϊκή κατεύθυνση, αλλά σκοπεύει στο ακριβώς αντίθετο, στην ακόμα μεγαλύτερη προσαρμογή στις ανάγκες του αστικού πολιτικού συστήματος. Αυτό άλλωστε σηματοδότησε και η επιλογή προσώπων που στελέχωσαν την εκλογική του επιτροπή και σήκωσαν το βάρος της προεκλογικής αντιπαράθεσης, στελεχών δοκιμασμένων σε επιχειρηματικούς ομίλους, κρατικούς μηχανισμούς, με προνομιακές σχέσεις πολλών απ' αυτούς με το αμερικανοΝΑΤΟικό στρατόπεδο.
Το δείχνουν άλλωστε από τις πρώτες κιόλας μέρες η υποδοχή της κυβέρνησης ΝΔ από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, που μιλάνε για μια «καλή κυβέρνηση» (Ευ. Αποστολάκης), που «έχει κάποια στοιχεία θετικά» (Ρ. Θρασκιά), η κριτική στην πρώτη φουρνιά των δεκάδων αντιλαϊκών προαπαιτούμενων του Ταμείου Ανάκαμψης που παρουσίασε η κυβέρνηση της ΝΔ περί «φτωχών» και «άτολμων» μέτρων. Κριτική που προϊδεάζει για μια ακόμα θητεία στο «υπουργείο αντιπολίτευσης» της κυβέρνησης, μετά από μια τετραετία όπου ο ΣΥΡΙΖΑ έβαλε πλάτη σε όλα τα κρίσιμα, από την πανδημία έως τις «μεγάλες επενδύσεις», τύπου Ελληνικού και Ναυπηγείων Ελευσίνας, και φυσικά στα ζητήματα της εμπλοκής στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, ψηφίζοντας πάνω από τα μισά νομοσχέδια της κυβέρνησης της ΝΔ.
Τις δυσκολίες και τις αντιφάσεις που έχει αυτό το εγχείρημα - από τη μια, να εμφανιστεί ως υπεύθυνη αξιόπιστη λύση για την αστική διακυβέρνηση και, από την άλλη, να οικειοποιηθεί αγωνιστικές και ριζοσπαστικές διαθέσεις - αποτυπώνουν και τοποθετήσεις, όπως του Π. Σκουρλέτη, για την «ανάγκη μιας ουσιαστικής, προγραμματικής, αξιακής, ιδεολογικής ταυτότητας που την έχει ο αντίπαλός μας, η ΝΔ», ζητώντας «συζήτηση σε βάθος» για το «ποιες ήταν οι καλώς εννοούμενες διαχωριστικές γραμμές απέναντι στους άλλους πολιτικούς χώρους» και «πώς αξιοποιήσαμε μια δεκαετία που ένας κόσμος είχε εμπιστευθεί τον ΣΥΡΙΖΑ για να αποκτήσουμε ισχυρούς κοινωνικούς και πολιτικούς δεσμούς; Ποιες ήταν οι κοινωνικές ομάδες που κατά προτεραιότητα θέλαμε να εκφράσουμε και ταυτόχρονα να δημιουργήσουμε τις αντίστοιχες κοινωνικές συμμαχίες στη βάση μιας προγραμματικής πρότασης;».
Αλλά και του Γ. Σταθάκη, που έγραψε ότι «στην ήττα αυτή πρωταρχικό ρόλο φαίνεται να είχε όχι το άνοιγμα στο Κέντρο (...) Ο ΣΥΡΙΖΑ (...) κατέρρευσε στις παραγωγικές ηλικίες, στους εργαζόμενους και τους αυτοαπασχολούμενους, στις ηλικίες 30 με 40».
Με φόντο τα παραπάνω, η παραίτηση του Αλ. Τσίπρα από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ - ο οποίος θεωρούνταν και «συγκολλητική ουσία» των διαφόρων τάσεων - η διαδικασία για την εκλογή αρχηγού με διάφορους φημολογούμενους «επισπεύδοντες» από τις εσωκομματικές τάσεις (Αχτσιόγλου, Χαρίτσης, αλλά και Πολάκης, Τεμπονέρας και Σακελλαρίδης), «απελευθερώνει δυνάμεις» για τα διάφορα σενάρια για την ίδια τη μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ και για το ενδεχόμενο συμπλεύσεων και «συγκλίσεων» με άλλα τμήματα της σοσιαλδημοκρατίας, αλλά και για το στήσιμο άλλων αναχωμάτων στα «αριστερά» του ΣΥΡΙΖΑ.
Ενδεικτικά είναι τα όσα έλεγαν μέσα στη βδομάδα στελέχη του, ζητώντας σύμπραξη με το ΠΑΣΟΚ, αρχής γενομένης από τις επερχόμενες τοπικές εκλογές: Την αρχή έκανε η Μ. Ρεπούση λέγοντας ότι «είναι περισσότερο αναγκαία παρά ποτέ η συνεννόηση της Κεντροαριστεράς και συγκεκριμένα των δύο πολιτικών κομμάτων που εγγράφονται στον χώρο της: Του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και του ΠΑΣΟΚ». Ακολούθησε ο Δ. Τεμπονέρας λέγοντας ότι «η Αριστερά και η Κεντροαριστερά, με πρώτο σημείο καμπής τις επερχόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές, θα πρέπει να συναινέσουν» και ότι «όποιος δεν το συμμερίζεται αυτό δεν έχει αντιληφθεί τι συντελέστηκε στη χώρα την προηγούμενη Κυριακή».
Χαρακτηριστική για όλα τα «ανοιχτά σενάρια» στον χώρο και η τοποθέτηση της Αννας Διαμαντοπούλου, που έγραψε ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ μπαίνει σε δίνη ή ανασυγκρότησης ή διάσπασης. Το ΠΑΣΟΚ ανοίγει πόρτες υποδοχής και έχει πλέον δυνατότητες προσέγγισης με τον ΣΥΡΙΖΑ».
Σε κάθε περίπτωση, το «στίγμα» τις επόμενες μέρες δίνουν οι διεργασίες για την εκλογή προέδρου κι ενώ ανοιχτός παραμένει ο «οδικός χάρτης» για το συνέδριο του κόμματος, για το πότε θα γίνει και αν αυτό θα είναι έκτακτο, τακτικό ή διαρκές (κάτι που κρίνει και το ποιοι θα είναι οι σύνεδροι). Τα ζητήματα αυτά αναμένεται να απασχολήσουν και την Πολιτική Γραμματεία που συνεδριάζει μέσα στο Σαββατοκύριακο, ενώ ανοιχτό παραμένει και το ποιος θα εκλεγεί τη Δευτέρα πρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, ενόψει και των προγραμματικών δηλώσεων στο τέλος της βδομάδας, με τις πληροφορίες να κάνουν λόγο για την Ο. Γεροβασίλη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου