Από τις κόκκινες γραμμές στα μαύρα μαντάτα… 

Γράφει ο Ηρακλής Κακαβάνης  απο Ατέχνως

…αυτό που περιμένουμε την Κυριακή να δούμε το πόσο βαθύ θα είναι το μαύρο. Είτε με την εκδοχή του Grexit είτε της υπογραφής του πρώτου – και πιο επαχθούς – αριστερού μνημονίου (το πιθανότερο σενάριο).

 

Αν κάνουμε αυτή την επισήμανση δεν είναι για να εστιάσουμε στη στάση  του ΣΥΡΙΖΑ από τις εκλογές μέχρι σήμερα, αλλά γιατί πλέον και μετά το δημοψήφισμα έχει αποδειχτεί  (και στα μάτια του πιο καλόπιστου προς το ΣΥΡΙΖΑ) ότι εντός της ΕΕ δεν μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή διαπραγμάτευση.  Είναι μια Ενωση καπιταλιστών και όχι των λαών. Αυτή η Ενωση δεν έχει καμία σχέση με τις αρχές της δημοκρατίας, της ισότητας, της αλληλεγγύης, του ανθρωπισμού.

 

Το νέο μνημόνιο με τους νέους φόρους και χαράτσια, το χτύπημα στο λαϊκό εισόδημα, μισθούς και συντάξεις, αύξηση της ανεργίας και συνολικά επιδείνωση των όρων ζωής μας, θα επικυρωθεί και από τη Βουλή (ακόμα και με κάποιες διαφοροποιήσεις – όποιας έντασης της Αριστερής Πλατφόρμας). Θα επικυρωθεί και με τις ψήφους των άλλων κομμάτων (πλην ΚΚΕ).

 

Η παραμονή στο Ευρώ και στην Ευρωπαϊκή Ενωση είναι στρατηγική επιλογή της ελληνικής κεφαλαιοκρατίας και για αυτό η ζέση του πολιτικού προσωπικού της πριν και μετά το δημοψήφισμα για υπογραφή συμφωνίας.

 

Γι’ αυτό και σήμερα δίνουν στους «θεσμούς» αυτό που θέλουν (δε μας τα ζήτησαν αυτοί, τώρα, εμείς τα προσφέρουμε!!!) άνευ όρων και μετά …φόρων. Υποτίθεται για να αποφύγουμε το χάος, μα στην ουσία για να υπερασπίσουν – προστατέψουν τα δικά τους συμφέροντα.

Τούτο το μνημόνιο δεν είναι το αναγκαίο κακό για να έχουμε μια καλύτερη ή έστω υποφερτή ζωή αύριο. Χαμοζωή…

 

Η πραγματικότητα για το λαό είναι ήδη εφιαλτική μετά από πέντε χρόνια λιτότητας και δύο μνημόνια. Ανεργία, λιτότητα, φτώχεια, εξαθλίωση. Η ζωή μας δεν αντέχει άλλα μέτρα. Αυτό άλλωστε είπαν πολλοί με το ΟΧΙ στην κάλπη του δημοψηφίσματος. Δεν υπάρχουν όμως περιθώρια για άλλη περίοδο χάριτος, και ανώδυνης –για το σύστημα– έκφρασης δυσαρέσκειας και αγανάχτησης. Δεν υπάρχουν περιθώρια ερμηνειών και παρερμηνειών.

 

Πρέπει να επιλέξουμε. Θα πάμε με τα μονοπώλια (ναι αυτά εκπροσωπεί η ΕΕ) ή θα διεκδικήσουμε το δικό μας δρόμο ανάπτυξης που θα απελευθερώνει τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας;

 

1.       Ανεμπόδιστη αξιοποίηση των εγχώριων παραγωγικών δυνατοτήτων (από την αγροτική παραγωγή μέχρι τη ναυπηγοεπισκευή)

 

2.       Ανάπτυξη ισότιμων και αμοιβαία επωφελών διεθνών σχέσεων

 

3.       Ανάπτυξη της παραγωγής με κριτήριο την καλυψη των λαϊκών αναγκών και όχι το κέρδος του καπιταλιστή.

 

Αυτό όμως απαιτεί ρήξη με την Ευρωπαϊκή Ενωση. Αποδέσμευση από αυτή και μονομερή διαγραφή του χρέους και ο λαός αφέντης στον τόπο του.  (Με την ευκαιρία να ξαναθυμηθούμε ότι αυτό το χρέος δεν το δημιουργήσαμε εμείς, ο λαός).

 

Αυτή η προοπτική όμως δεν πρόκειται να μπει σε κανένα δημοψήφισμα (θυμήσου, η πρόταση του ΚΚΕ για τα ερωτήματα του δημοψηφίσματος απορρίφτηκε) ούτε θα ακουστεί στις «πλατείες». Αυτή η προοπτική θα κριθεί στο δρόμο, εκεί που το δικό μου συμφέρον, η δική μου ζωή συγκρούεται με το συμφέρον του καπιταλιστή.