Πληθαίνουν τις τελευταίες
μέρες οι ανακοινώσεις και τα άρθρα στο διαδίκτυο για την αντιπαράθεση
της Πλεύσης Ελευθερίας με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ μετά από τις καταγγελίες της Ζωής
Κωνσταντοπούλου. Και φουντώνει και η κουβέντα στον μαγικό κόσμο του διαδικτύου. Το
«αστυνομικό» μέρος της υπόθεσης είναι παντελώς αδιάφορο: η υπόθεση αυτή
δεν έχει καμία σχέση με τους εργαζόμενους που έχουν πολύ σοβαρότερα
προβλήματα να ασχοληθούν από τις αριστερές λασπομαχίες και ανθρωποφαγίες.
Είναι όμως άλλο ένα παράδειγμα των γενικότερων χαρακτηριστικών αυτών
των χώρων που, σε τελευταία ανάλυση, οφείλεται και στην πολιτική τους
γραμμή και ταξική βάση. Συγκεκριμένα:
Όλοι γνωρίζουν ότι το μόρφωμα της
«Πλεύσης Ελευθερίας» δεν είναι τίποτα άλλο από ένα απόκομμα του
ΣΥΡΙΖΑ, απόκομμα δεξιάς σοσιαλδημοκρατικής κοπής, συγκροτημένο
κατά βάση γύρω από την ηγεσία του, με συμπλήρωμα έναν αριστερό
αντιμνημονιακό λόγο που δεν έχει, όπως δεν είχε και ποτέ, καμία
συγκεκριμένη πρόταση για το εργατικό και λαικό κίνημα.
Όπως και σε κάθε
αστική πολιτική συγκρότηση, αυτή η έλλειψη συμπληρώνεται γύρω από την
αρχηγό και την ηγεσία και τις ατέλειωτες ιστορίες της «δικαίωσης», της
«προδοσίας», των «κέντρων» κλπ. Ένας τυπικός τρόπος άσκησης αστικής
πολιτικής που είναι λάθος να αποδίδεται μόνο στα προσωπικά
χαρακτηριστικά της προέδρου της Πλεύσης, αν και είναι αλήθεια ότι εδώ
αυτά τα χαρακτηριστικά δημιουργούν ακραίες εκδοχές αυτού του μοντέλου.
Τα ίδια όμως ακούγαμε και για τον ηγέτη Τσίπρα που μας «πρόδωσε» η
και για άλλους αμετακίνητους μονιμάδες της αριστερής παραγοντικής
τσάρκας, κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής. Δεν είναι λοιπόν να
απορεί κανείς με τις «αποκαλύψεις» σε μηναία βάση τέτοιων
αντιπαραθέσεων: είναι τρόπος παρέμβασης.
Από την άλλη πλευρά, όλοι γνωρίζουν
επίσης ότι στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά- και στο χώρο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ
ιδιαίτερα-επικράτησε, κεντρικά αλλά και ανά περίπτωση, μια γραμμή
«πολιτικής συνέχειας» με τον ΣΥΡΙΖΑ, σε μια λογική παρέμβασης στην
αριστερή στροφή που υποτίθεται ότι εξέφραζαν τα εκλογικά ποσοστά του.
Αυτή η γραμμή ντύθηκε και μια αντίστοιχη λογική, το «μεταβατικό
πρόγραμμα» (μια αριστερή εκδοχή του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή), το
οποίο υποτίθεται ότι θα επέβαλε το κίνημα σε μια αριστερή κυβέρνηση.
Είναι γνωστό επίσης πώς αυτός ο χώρος αντιμετώπισε το ΚΚΕ και γενικότερα
όσους έδειχναν το αυτονόητο, ότι αυτή η γραμμή δεν είχε καμία βάση και
λογική, παρά μόνο να δικαιολογήσει τον τυχοδιωκτισμό διάφορων παραγόντων
της αριστεράς: σεχταρισμός, «δευτέρα παρουσία» κλπ.
Απόρροια ακριβώς αυτής της γραμμής ήταν
το φαινόμενο διάφορων αντικαπιταλιστών παραγόντων που όποια πέτρα και να
σήκωνες τους έβρισκες από κάτω: κανάλια, ραδιοσταθμοί τύπου «Κόκκινο»,
περιοδικά, εκδόσεις κλπ, όλα από κοινού με μέλη η υποστηρικτές του
ΣΥΡΙΖΑ, στο όνομα του «αντισεχταρισμού» και της αριστεράς. Ήταν λοιπόν
απολύτως αναμενόμενο αλλά και λογικό να βρεθούν-ακόμα και αν δεν
έφταιγαν- στο επίκεντρο αντιπαραθέσεων αυτού του χώρου και των
διασπάσεων του. Και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι στο μέλλον θα ακολουθήσουν
και άλλες τέτοιες λασπομαχίες.
Πιο απλά: Όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα τoν τρώνε οι κότες.
Ας βγάλουν τα συμπεράσματα τους όσα ταξικά στοιχεία έχουν απομείνει σε αυτούς τους χώρους.
γράφει η Κατερίνα Μαργαρίτη
Πηγή theradicalmarxismproject.wordpress.comαναδημοσίευση από Εργατικό περιοδικό Praxis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου