Βέροια 1947: Μία Πρωτομαγιά βίας, τρομοκρατίας και δολοφονιών

Επιμέλεια Αλέκος Χατζηκώστας //

1 Μαη 1947. Ο εμφύλιο πόλεμος μαίνεται. Ταυτόχρονα οι φυλακές και οι τόποι εξορίας είναι γεμάτες με αγωνιστές, ενώ η κρατική – παρακρατική τρομοκρατία στις πόλεις και τα χωριά οξύνεται. Παρουσιάζουμε σήμερα το πως «τιμήθηκε» από το επίσημο αστικό κράτος η Πρωτομαγιά σε μία επαρχιακή πόλη, την Βέροια, μικρογραφία φυσικά των όσων συνέβαιναν σε ολόκληρη τη χώρα.
Ο «νόμιμος» ακόμη ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ στις 2 Μάιου με σχετική ανταπόκριση του από τη Θεσσαλονίκη για τη Βέροια αναφέρει :


«Θεσσαλονίκη1-Άγριο δολοφονικό όργιο ξέσπασε στη Βέρροια τις τελευταίες ημέρες. Περίπολοι από ενόπλους με στρατιωτική στολή έκαναν επιδρομή στο σπίτι του σωφέρ Στερ. Μέσκα και σκότωσαν με αυτόματα τον ίδιο και τη μητέρα του μπροστά στη γυναίκα του και τα παιδιά του. Το ίδιο βράδυ άλλη περίπολος απήγαγε από το σπίτι του τον εργάτη Λάκη Νικολαϊδη και τον οδήγησε έξω από την πόλη. Ο Νικολαϊδης πυροβολήθηκε και εγκαταλείφθηκε από τους δολοφόνους με την πεποίθηση ότι είναι νεκρός. Φέρει τραύμα στην ωμοπλάτη. Το ίδιο βράδυ επίσης στρατιώτες και πολίτες έκαψαν στη συνοικία Τσερμεν το σπίτι του Αλεξ. Χατζηβασιλείου και έβαλαν φωτιά σπίτι του Ελευθ. Σεμπέλη. Οι δολοφόνοι του σωφέρ Μέσκα αναγνωρίσθηκαν. Γι’ όλες αυτές τις εγκληματικές πράξεις δεν συνελήφθη κανένας ένοχος».

Επίσης στο ίδιο δημοσίευμα με υπότιτλο «70 ΣΥΛΛΗΨΕΙΣ ΣΤΗ ΒΕΡΡΟΙΑ» αναφέρει: «ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1. Η ασφάλεια συνέλαβε στη Βέρροια 70 δημοκρατικούς μεταξύ των οποίων 21 είναι γυναίκες. Ως πρόσχημα για τις συλλήψεις χρησιμοποιήθηκε η είσοδος των ανταρτών στη συνοικία Γιολά Γκελντί. Ανάμεσα στους συλληφθέντες είναι εργάτες, αγρότες, επαγγελματίες και επιστήμονες. Η ασφάλεια επίσης έκανε τρομοκρατικές νυκτερινές έρευνες στη Βέρροια και κακοποίησε δημοκρατικούς».

Τέλος με τίτλο «ΕΚΚΕΝΩΣΕΙΣ ΧΩΡΙΩΝ» αναφέρει: « ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1. Οι αρχές συνεχίζουν την εκκένωση των χωριών της περιφερείας Βερροίας από τους κατοίκους τους. Όλος ο πληθυσμός της Καστανιάς που βρίσκεται στο Βέρμιο πάνω στο δημόσιο δρόμο Βερροίας – Κοζάνης, μεταφέρθηκε με στρατιωτικά αυτοκίνητα στο πεδινό χωριό Γιδά (σ.σ η σημερινή Αλεξάνδρεια). Οι μαρτυρικοί κάτοικοι της Καστανιάς που είναι όλοι πρόσφυγες  από τον Πόντο, πήρανε για δεύτερη φορά το δρόμο της προσφυγιάς εγκαταλείποντας ότι δημιούργησαν με σκληρή δουλειά μέσα σε 25 χρόνια»