Διαχωρισμοί

«Για μας το βασικό ερώτημα είναι: Ποια ανάπτυξη; Και εμφανίζεται σήμερα η πολιτική και κοινωνική διαιρετική γραμμή. Από τη μια η ανάπτυξη που βασίζεται στη συντριβή της εργασίας και της κοινωνίας και από την άλλη η δίκαιη ανάπτυξη, της ισότητας, της αλληλεγγύης, η ανάπτυξη με αναδιανομή υπέρ των εργαζομένων και της κοινωνικής πλειοψηφίας». 

Αυτά λέει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος σε συνέντευξή του στην κυριακάτικη «Αυγή», θέτοντας τις «διαχωριστικές γραμμές» με τη ΝΔ, στον ανταγωνισμό για την κυβερνητική εναλλαγή.

 Πρόκειται για καραμπινάτη εξαπάτηση. Η «δίκαιη ανάπτυξη» και η «αναδιανομή» της κοροϊδίας του «κοινωνικού μερίσματος», που επινόησε η κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και αντέγραψε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, με τις ευλογίες πάντα των «θεσμών» είναι το απαραίτητο συμπλήρωμα της «συντριβής της εργασίας» δηλαδή της έντασης της εκμετάλλευσης που είναι στρατηγική της εργοδοσίας, των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων και που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ υπηρετεί πιστά με τα παλιά αντεργατικά μέτρα και μνημόνια που διατήρησε και τα νέα που έφερε και θα φέρει στη συνέχεια.

Επομένως, καμιά ουσιαστική διαχωριστική γραμμή δεν υφίσταται ανάμεσά τους. Ο μόνος πραγματικός διαχωρισμός είναι ανάμεσα στην ανάπτυξη που υπηρετεί τα μονοπώλια και σ' αυτήν που υπηρετεί το λαό. Και σ' αυτήν την περίπτωση, όλα τα κόμματα του κεφαλαίου μοιράζονται την ίδια πλευρά του γηπέδου...

Ανυπόστατα

 

Οι βάσεις των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στην Ελλάδα «δεν θα χρησιμοποιηθούν για επίθεση σε τρίτη χώρα» ισχυρίστηκε ο υπουργός Αμυνας, Π. Καμμένος, σε συνέντευξή του, υποστηρίζοντας λίγο - πολύ ότι τα αεροπλανοφόρα και τα δεκάδες αμερικανοΝΑΤΟικά πλοία που ελλιμενίζονται στη Σούδα, είναι γεμάτα ...λουλούδια και όχι βόμβες και πυραύλους που σπέρνουν το θάνατο στη ΝΑ Μεσόγειο και τη Μ. Ανατολή, εφορμώντας από στρατιωτικές υποδομές στο έδαφος της Ελλάδας, που διεκδικεί αναβαθμισμένο ρόλο στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς. Ωστόσο, όσο ανυπόστατος είναι αυτός ο ισχυρισμός του Π. Καμμένου, άλλη τόση αξιοπιστία έχει η «δέσμευση» ότι η Ελλάδα «δεν πρόκειται να δεχτεί ποτέ να φιλοξενήσει πυρηνικά», καθώς αυτή είναι «πάγια πολιτική της χώρας από όλες τις κυβερνήσεις». Κι αυτό όταν είναι γνωστό ότι οι ίδιες οι ΗΠΑ ανακοίνωσαν επίσημα πότε «έφυγαν» τα πυρηνικά από την Ελλάδα (και συγκεκριμένα από τον Αραξο), υποχρεώνοντας τότε την κυβέρνηση να παραδεχτεί την ύπαρξή τους, μετά από χρόνια σιωπής. Σε κάθε περίπτωση, η προσπάθεια της σημερινής κυβέρνησης να κοροϊδέψει και να καθησυχάσει το λαό, καταλήγει σε επιβεβαίωση των κινδύνων που επισημαίνει το ΚΚΕ από την «πολυδιάστατη» εξωτερική πολιτική της, στο πλαίσιο των γενικότερων ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών ΗΠΑ - ΝΑΤΟ και ΕΕ.

Ναρκοπέδιο

 

Σύμφωνα με δημοσιευμένα στοιχεία, οι παγκόσμιες στρατιωτικές δαπάνες αναμένεται την ερχόμενη 10ετία να φτάσουν στα 2,41 τρισ. δολάρια, από 1,75 τρισ. δολάρια φέτος. «Πρωταγωνιστές» στην κούρσα των εξοπλισμών είναι τα ισχυρά ιμπεριαλιστικά κράτη και περιφερειακές δυνάμεις που διεκδικούν ενεργότερο ρόλο στις πιο «καυτές» περιοχές του πλανήτη (ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Σαουδική Αραβία, Νότια Κορέα, Ιαπωνία, Ινδία και άλλες). Σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, τα στοιχεία λένε ότι το 2016 οι αμυντικές της δαπάνες ανήλθαν στα 4,49 δισ. ευρώ (2,57% του ΑΕΠ), το δεύτερο υψηλότερο ποσοστό μετά τις ΗΠΑ και το υψηλότερο στην Ευρώπη για τις χώρες - μέλη του ΝΑΤΟ. Χαρακτηριστικό είναι επίσης ότι η διακίνηση βαρέων όπλων και οπλικών συστημάτων, όπως πυραύλων, αεροσκαφών, υποβρυχίων και αντιαεροπορικών συστημάτων, βρίσκεται στο υψηλότερο επίπεδο από το 1990, ενώ στις αρχές του 2017, εννιά χώρες με πυρηνικό οπλοστάσιο είχαν σε επιχειρησιακή ετοιμότητα περίπου 4.150 πυρηνικά όπλα. Τα μεγέθη αυτά δείχνουν ότι οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι του μέλλοντος ετοιμάζονται, παίρνοντας υπόψη ότι το σύνολο σχεδόν των ισχυρών ιμπεριαλιστικών κρατών συμμετέχουν ήδη και με στρατιωτικά μέσα στα θέατρα των περιφερειακών συγκρούσεων και πολέμων, για τα ιδιαίτερα συμφέροντα των μονοπωλιακών τους ομίλων. Οταν λοιπόν η κυβέρνηση λέει ότι «αναβαθμίζει» το ρόλο της Ελλάδας στην περιοχή, ο λαός θα πρέπει να σχηματίζει την εικόνα ενός απέραντου ναρκοπεδίου, όπου όσο πιο βαθιά χώνεται, τόσο μεγαλώνουν οι κίνδυνοι για τον ίδιο.

Μαντζούνια

 

Δεν είναι η πρώτη φορά που η δραστηριότητα της πρώην προέδρου της Βουλής και βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, Ζωής Κωνσταντοπούλου, απασχολεί και προβάλλεται εκτενώς από τα ΜΜΕ, με τη νέα της πλέον ιδιότητα, ως επικεφαλής του κόμματος «Πλεύση Ελευθερίας». Κάτι ανάλογο έγινε και τις προηγούμενες μέρες, με την ομιλία της σε εκδήλωση που οργάνωσε το κόμμα της, με καλεσμένο τον Γάλλο Ζαν Λικ Μελανσόν. Εκεί παρουσιάστηκαν διάφορες προτάσεις - «μαντζούνια» για να ζήσει τάχα καλύτερα ο λαός, όπως «ο πρωθυπουργός να είναι και υπουργός Δικαιοσύνης», να συμμετέχουν οι «πολίτες» σε «μονάδες αποκατάστασης τάξης», να κλείσουν «όλα τα Μέσα προπαγάνδας και διαπλοκής και της παλιάς και της νέας και να δοθούν κίνητρα για συνεργατικά εγχειρήματα πολιτών για την ενημέρωση», να κατασχεθεί η περιουσία «τραπεζιτών και πολιτικών προσώπων που θα κριθεί ότι συνέβαλαν στην υπαγωγή της χώρας στα μνημόνια» και άλλα. «Γραφικότητες» θα σκεφτεί κανείς, αλλά τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Κόμματα και κινήσεις όπως αυτή επιτείνουν τον αποπροσανατολισμό από τις πραγματικές αιτίες των σοβαρών προβλημάτων που αντιμετωπίζει ο λαός, αναπαράγοντας τη λογική ότι για να βγει από το αδιέξοδο, αρκούν μερικές αλλαγές στο θεσμικό πλαίσιο του σάπιου καπιταλισμού, παράλληλα με ορισμένα μέτρα εκτόνωσης και διαχείρισης της λαϊκής δυσαρέσκειας. Σε τελική ανάλυση, προτάσεις όπως αυτές μόνο «αντισυστημικές» δεν είναι. Αντίθετα, συμβάλλουν στη θωράκιση του συστήματος από κάθε ουσιαστική αμφισβήτηση, υπηρετώντας τους ίδιους στόχους με το σύνολο των αστικών κομμάτων.

Ριζοσπάστης