Δραση στο Ωραιοκαστρο: "Χάθηκες! Θα κινηθείς."

Τετάρτη 1 Νοεμβρίου 2017

"Χάθηκες! Θα κινηθείς."

Τα όσα βιώνουμε σήμερα ως Λαός από τους αφεντάδες μας, ντόπιους και ξένους, δεν χρειάζεται να τα περιγράψουμε ούτε φυσικά να τα επαναλάβουμε. Άλλωστε καθένας μας τα ζει στην καθημερινότητά του, οπότε τι αξία θα είχε να τα ανακυκλώνουμε γενικώς και αορίστως;

Το δια ταύτα είναι το "τι κάνουμε"!

Οι απαντήσεις πολλές και διαφορετικές, όμως "τα ζητούμενα", η συλλογική τόλμη και η μαζική δράση αντίστασης, παραμένουν μάλλον ισχνά και σίγουρα κατώτερα των αναγκαιοτήτων. Κάποιοι βέβαια "κινούνται" και προς τιμήν τους επιμένουν να αγωνίζονται κόντρα στο τέλμα και το ραγιαδισμό, αλλά οι περισσότεροι εξ' ημών, αντί αυτής της επιλογής, προτιμούμε το εθνικό μοναχικό μας σπορ: τη "σιγουριά της ανάθεσης"! Παραχωρούμε τη ζωή μας σε μεσσίες/μαυρογιαλούρους με την φρούδα προσδοκία ότι ίσως έτσι... σωθούμε, χωρίς ποτέ να αναρωτηθούμε "ποιος θα μας σώσει από τους σωτήρες;"
Το... "ποιοι άλλοι αν όχι εμείς;" παραμένει ακόμη ανεκπλήρωτο με όλες τις γνωστές συνέπειες.

Είπαμε, λοιπόν, να επιλέξουμε ένα σπάνιο δυσεύρετο ποίημα του Ευρυτάνα λογοτέχνη Ζαχαρία Παπαντωνίου (1877-1940) - σαν μια συμβολική απάντηση στη στασιμότητα και την παραίτηση!

Εξάλλου καμιά φορά μια χούφτα στίχοι λένε πολλά περισσότερα απ' ότι τόμοι ολόκληροι αναλύσεων!

Ιδού:

Ο βάλτος

«Ξάδερφε!» φωνάζει ο βάλτος

στο ποτάμι. «Τι όλο τρέχεις

και σταματημό δεν έχεις;

Από μια γενιά κρατούμε.

Κάτσε λίγο να σε ιδούμε.

Στους καλούς τούς συγγενείς

να 'σαι λίγο ευγενής».

Κι είπε ο ποταμός: «Τεμπέλη

ποιος για συγγενή σε θέλει;