Σε
κείμενο που αναρτήθηκε στο διαδίκτυο η «αναρχική συλλογικότητα
Ρουβίκωνας», κάνοντας έναν απολογισμό της δράσης της διαβεβαιώνει πως
γνωρίζει ότι έχει τίμημα ο αγώνας, ταξίδι τον χαρακτηρίζει, και πως τα
μηνύματα από «τον απλό κόσμο που είναι εκεί έξω και βλέπει και ξέρει
είναι κάτι παραπάνω από ενθαρρυντικά».
Ο
Διονύσης Σαββόπουλος στην ομιλία του κατά την τελετή αναγόρευσής του σε
επίτιμο διδάκτορα της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ επεσήμανε «Τολμώ να πω
ότι η κατακερματισμένη εποχή μας χρειάζεται συνθέτες μάλλον, παρά
καθοδηγητές. Το έχει ανάγκη η ψυχή μας. Το κράμα ανατολής και δύσης που
πέτυχε π.χ. ο Βασίλης Τσιτσάνης και που τόσο ανάγκη έχει ο τόπος, δεν το
έχει επιτύχει ο πολιτικός μας βίος, με αποτέλεσμα αλλού να μοχθούμε
κάθε μέρα και αλλού να είναι η ψυχή μας»
Ο
προωθούμενος περίπου ως …εθνικός μας φιλόσοφος Στ. Ράμφος στο προ μηνός
συνέδριο της Ν.Δ ανακάλυψε την αιτία όλων των κακών στην κακή λειτουργία
του κράτους, «το οποίο ορίζοντας τον σκοπό της κοινωνίας στην προοπτική
του κοινού καλού, επιτελεί το Κράτος ένα κρισιμότατο λειτούργημα»,
διασαφηνίζοντας πως «Η ανομία ισχύει όταν το συναίσθημα και η μερικότητά
του κυριαρχήσουν επί του κοινού καλού. Που σημαίνει το εξής, για να
κατακλύσουμε. Ότι είναι τα εσωτερικά μας Εξάρχεια που δημιουργούν τα
εξωτερικά Εξάρχεια. Εκεί είναι το πρόβλημα. Είναι τα εσωτερικά μας «δεν
πληρώνω» που δημιουργούν τα εξωτερικά μας «δεν πληρώνω».
Ένας
τραγουδοποιός που δεκαετίες πριν φαινόταν με την τέχνη του πως έθετε
καίρια ερωτήματα σ’ αντιπαράθεση με το όποιο κατεστημένο, ένας
περιοδεύων στο μαρξισμό, ορθοδοξία, φιλελευθερισμό διανοητής, μια
συλλογικότητα μερικών κουκουλοφόρων ατόμων με δράσεις που περιλαμβάνουν
ενέργειες καταλήψεων γραφείων κομμάτων, ρίψης φυλλαδίων, επιθέσεων σε
εταιρείες, πρεσβείες, ΜΜΕ κλπ. αντιπροσωπεύουν επάξια ιδεολογίες και
τεχνικές της αστικής εξουσίας, γίνονται όψεις του κόσμου του κεφαλαίου
και της λογικής του. Μόνο που σ’ αυτά τα χρόνια της ανέχειας και της
βουβής οργής μοιάζουν όλα αυτά με προσπάθειες συλλογικής παραμυθίας,
όπου γίγαντες, δράκοι και κοντορεβιθούληδες πρέπει να πιστεύουμε πως
ακόμα υπάρχουν.
Ο Δ.
Σαββόπουλος ξεκίνησε, ως εκφραστής μιας περιθωριακής πολιτικής
ευαισθησίας, με το περίφημο «Φορτηγό» του το ταξίδι του στην
καλλιτεχνική και όχι μόνο ζωή του τόπου και θεωρήθηκε παράγοντας
ανατροπής του κατεστημένου. Στα τραγούδια του συναντώνται, ανθρωπιστική
ιδεολογία, ερωτισμός, λέξεις και στοιχεία που σηματοδοτούν χώρους
συγκέντρωσης και πολιτικής συζήτησης αλλά και χώρους ελεύθερους,
ανοιχτούς στην περιπέτεια και την χειραφέτηση. Κι απέναντι πάντα μια
καταναλωτική κοινωνία που καταβροχθίζει τα πάντα κι εμάς με τη μνήμη
μας. Κι αφού έκρινε την κρατική εξουσία, εκφράζοντας τις θεμελιακές
πολιτικές του αμφιβολίες ταυτιζόμενος ως ένα σημείο με αναρχικούς,
αριστεριστές κλπ. οδηγήθηκε σ’ έναν μηδενισμό πολιτικό, έχοντας
αρκούντως εκθειάσει την εξέγερση ως αντιεξουσιαστική πρόταση. Για ν’
ανακαλύψει, στα χρόνια του ’80, την παρέα σαν θεμελιακό λίθο της νέας
φιλοσοφίας του, την παρέα έξω από ταξικές συγκρούσεις και ιδεολογίες κι
αργότερα την ορθοδοξία. Το πολιτικό απαξιώνεται, ένα κλίμα ανθρωπιστικής
συμπαράστασης απομένει στη βύθιση του ίδιου του τραγουδοποιού στο
ιδιωτικό.
Και σ’
αυτό το σημείο είναι που συναντώνται Ράμφος, Σαββόπουλος, Ρουβίκωνας.
«Τα εσωτερικά μας Εξάρχεια που δημιουργούν τα εξωτερικά Εξάρχεια» κατά
Ράμφο υπάρχουν γιατί αλλού «μοχθούμε» κι «αλλού είναι η ψυχή μας» κατά
Σαββόπουλο. Ο ιδεαλισμός των επίδοξων μικρομεσαίων που ξεκίνησε ως
ανάπτυξη νέων ευαισθησιών και προσανατολισμών μέσα στο πλαίσιο του
ιδιωτικού και είχε βρει στην τέχνη του Σαββόπουλου την ιδανική έκφραση,
στην παρακμή του πρέπει να αρκεστεί στα φληναφήματα του Ράμφου.
Η
κυριαρχία του ιδιωτικού, η εκ νέου ανακάλυψη του δυισμού ύλης και
πνεύματος, η κριτική της πολιτικής και η απόρριψή της είχε δημιουργήσει
στα χρόνια της ευμάρειας τους αναρίθμητους «πρώην» κομματικά
οργανωμένους που έγιναν ανένταχτοι, κι ενώ κλαψούριζαν για την πολιτική
τους περιθωριοποίηση αναβαθμίστηκαν στο κοινωνικό πεδίο και βρέθηκαν να
διαμορφώνουν τις νέες κατευθύνσεις της αστικής ιδεολογίας: καταγγελία
του ολοκληρωτισμού, εννοώντας τις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού,
εκθειασμός κάθε είδους ατομικής χειραφέτησης και αυτονομίας, βαρύτητα
στην ατομικότητα, στο ορθόδοξο «πρόσωπο», στην άρνηση του κρατισμού. Κι
αφού γαλουχηθήκαμε χρόνια τώρα πως κάθε κίνημα και πολιτική είναι
αδιανόητα και στείρα χωρίς την εξέγερση της φαντασίας, τη θέληση για
ολοκληρωτική αλλαγή του εαυτού μας χωρίς κανένα ενδιάμεσο, χωρίς καμιά
διαμεσολάβηση, είμαστε πια επιρρεπείς ακόμα και να πιστέψουμε σε
συλλογικότητες σαν τον Ρουβίκωνα να αναλαμβάνουν με τις θεατρικές
δράσεις τους να τροφοδοτούν τις αυταπάτες για ατομική θεαματική και
συμβολική αντίδραση σε εξουσιαστικές πολιτικές.
Και
φτάνοντας στα χρόνια μας στην ολομέτωπη επίθεση της άρχουσας τάξης, σαν
έτοιμοι από καιρό αποδεχόμαστε την απόλυτη πολιτική ανυπαρξία μας, την
περιστολή της πολιτικής μας επιλογής στη προσωπική μας στάση κι
αποτραβιόμαστε στον …αυτόνομο εσωτερικό μας κόσμο πιστεύοντας πως
πλάθοντας από την αρχή στο μικρόκοσμό μας ολάκερο τον κόσμο θ’ αλλάξει
έτσι κι όλος ο κόσμος. Μέχρι που η ανεργία και η φτώχεια να χτυπήσει
και τη δική μας πόρτα, για να συνειδητοποιήσουμε, μέσα από την έλλειψη,
από πόσο υλικά πράγματα έχει ανάγκη η ύπαρξή μας και ποιοι μας τα
στερούν. ¨Η όχι;
απο το Dies brumalis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου