Κοκτέιλ

«Θα λέγατε ότι τα νέα ελληνικά υποβρύχια είναι χρήσιμα και για το σκοπό της παρακολούθησης στην Ανατολική Μεσόγειο;», ρωτήθηκε ανάμεσα σε άλλα από κυριακάτικη εφημερίδα ο διοικητής των Ναυτικών Δυνάμεων Ευρώπης και Αφρικής των ΗΠΑ, Τζ. Φόγκο, ο οποίος επισκέφτηκε την περασμένη βδομάδα την Ελλάδα, και η απάντησή του δεν άφησε βέβαια περιθώρια αμφιβολιών: «Απολύτως. Εκανα χτες το πρώτο μου ταξίδι στο ναύσταθμο της Σαλαμίνας (...) Η πρώτη μονάδα που επισκέφτηκα ήταν ένα υποβρύχιο τύπου 214 (...) Μονάδα υψηλών προδιαγραφών. Εξαιρετικά αθόρυβο και εξαιρετικά θανατηφόρο. Και είναι ακριβώς αυτό που χρειαζόμαστε στην Ανατολική Μεσόγειο ως ΝΑΤΟ». Ενώ λίγο αργότερα ο ναύαρχος δηλώνει «σίγουρος ότι το ελληνικό Ναυτικό θα ανταποκρινόταν άμεσα σε οποιοδήποτε σενάριο κρίσης», φέρνοντας ως παραδείγματα την πρόσφατη επίθεση του Ισραήλ στο έδαφος της Συρίας, όπως και συνολικά το «ενδιαφέρον» και τις «ανησυχίες» που μοιράζεται η Ελλάδα για την περιοχή Μ. Ανατολής - Β. Αφρικής, αλλά και τα Βαλκάνια. Αν όλα αυτά τα βάλει κανείς πλάι και στις υπόλοιπες διαπιστώσεις για το «εκρηκτικό», όπως λέει, «κοκτέιλ» που συνθέτει στην περιοχή η ταυτόχρονη παρουσία ρωσικών, αμερικανικών, ΝΑΤΟικών δυνάμεων, κ.ο.κ., αλλά και την επισήμανση ότι «γι' αυτό είναι σημαντικό για το ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό να είναι τόσο ισχυρό», τότε δε θέλει και πολλή φαντασία για να καταλάβει κανείς σε τι επικίνδυνες αποστολές - άσχετες με την υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας, των συνόρων και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας - εμπλέκει η κυβέρνηση τις Ενοπλες Δυνάμεις, για λογαριασμό των στόχων της αστικής τάξης. Ο αγώνας ενάντια στην επικίνδυνη εμπλοκή και για την επιστροφή στρατιωτικών και δυνάμεων που βρίσκονται σε αποστολές εκτός συνόρων είναι επείγουσα ανάγκη να δυναμώσει.

Η Eurovision... 

 

Δύο μέρες πριν οι ΗΠΑ προχωρήσουν προκλητικά στην υλοποίηση της απόφασης Τραμπ να μεταφέρουν στην Ιερουσαλήμ την πρεσβεία τους από το Τελ Αβίβ, ενθαρρύνοντας παραπέρα τη δολοφονική επιθετικότητα του κράτους του Ισραήλ σε βάρος του Παλαιστινιακού και άλλων λαών της περιοχής, η Ισραηλινή νικήτρια της Eurovision έσπευσε να δώσει «ραντεβού» για τη διοργάνωση του διαγωνισμού «την επόμενη φορά στην Ιερουσαλήμ». Την ίδια «ατάκα» επανέλαβε στο λογαριασμό του στο «Twitter» και ο πρωθυπουργός του Ισραήλ, Μπ. Νετανιάχου. Αφήνουμε κατά μέρος τις αισθητικές και καλλιτεχνικές ενστάσεις που μπορεί να έχει κανείς για το τραγούδι που κατέκτησε την πρωτιά και συνολικά για τον εν λόγω «διαγωνισμό μουσικής», ο οποίος άλλωστε, αποτελούσε πάντα πεδίο έκφρασης ανταγωνισμών και πολιτικών σκοπιμοτήτων, με πολύ ευρύτερες διαστάσεις. Ποιος δεν θυμάται για παράδειγμα τη νικήτρια από την Ουκρανία, την περίοδο που στη χώρα βρισκόταν σε εξέλιξη η λεγόμενη «πορτοκαλί επανάσταση» με τις ευλογίες ΗΠΑ και ΕΕ; Λογικό είναι επομένως να στέκεται κανείς στο «γαϊτανάκι» που ξεδιπλώνεται γύρω από αυτόν το διαγωνισμό και όχι βέβαια στα τραγούδια.

... ως προκάλυμμα

 

Ετσι, λοιπόν, το νικητήριο τραγούδι, που πλασαρίστηκε ως ...ύμνος στη «διαφορετικότητα» και διαφημίστηκε με τον ισχυρισμό ότι αντλεί την έμπνευσή του από τα κινήματα του «νεοφεμινισμού», αποτέλεσε το προκάλυμμα για να προβληθεί και να στηριχτεί η αξίωση του Ισραήλ να αναγνωριστεί η Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του κράτους και να δεχτεί έτσι ένα σοβαρό πλήγμα ο αγώνας του Παλαιστινιακού λαού να αποκτήσει κράτος στα όρια του 1967, με πρωτεύουσα την Αν. Ιερουσαλήμ, όπως προβλέπουν άλλωστε και οι αποφάσεις του ΟΗΕ. Πίσω από το «περιτύλιγμα» της «διαφορετικότητας» και της «εκκεντρικής παρουσίας» της τραγουδίστριας, κρύφτηκε το αποτρόπαιο πρόσωπο ενός κράτους - δολοφόνου και του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού που το στηρίζει αναφανδόν, ρίχνοντας λάδι στη φωτιά που κατακαίει όλη τη Μέση Ανατολή. Κι επειδή «οι καιροί ου μενετοί», είναι τουλάχιστον αφέλεια να πιστεύει κανείς ότι το αποτέλεσμα σε τέτοιους διαγωνισμούς διαμορφώνεται «αυθόρμητα» από το κοινό βάσει της καλλιτεχνικής αξίας των συμμετεχόντων και ότι δεν υπηρετεί και δεν αξιοποιείται για πολιτικές και άλλες σκοπιμότητες...

Και τα δικά τους χέρια

 

Μόνο χτες, πάνω από 40 Παλαιστίνιοι νεκροί, δολοφονημένοι εν ψυχρώ από τους Ισραηλινούς στρατιώτες. Το έγκλημά τους ότι διαδήλωναν για να έχουν πατρίδα ελεύθερη, χωρίς κατοχή και ενάντια στην προκλητική απόφαση της κυβέρνησης Τραμπ να εγκαινιάσει τη νέα πρεσβεία των ΗΠΑ στην Ιερουσαλήμ, αναγνωρίζοντάς την ουσιαστικά ως πρωτεύουσα του Ισραήλ. Το αίμα που ρέει στην Παλαιστίνη δεν είναι μόνο στα χέρια της κυβέρνησης του Ισραήλ, αλλά και σε όσους της κάνουν πλάτες. Οπως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, που εμβαθύνει τη «στρατηγική» - όπως την αποκαλεί - σχέση με ένα κράτος - δολοφόνο και στηρίζει τα προσχήματά του. Μάλιστα, την περασμένη βδομάδα, ο Αλ. Τσίπρας διαβεβαίωνε τον Νεντανιάχου ότι συμμερίζεται τις «ανησυχίες του για την ασφάλεια στην περιοχή», ενώ η Ελλάδα προχωράει σε ενίσχυση της στρατιωτικής συνεργασίας με το Ισραήλ, όπως έδειξε και η επίσκεψη επίσης την περασμένη βδομάδα του Αρχηγού ΓΕΣ στο Τελ Αβίβ. Και τα δικά τους χέρια, επομένως, είναι βαμμένα στο αίμα και δεν ξεπλένονται, όσα «ειρηνόφιλα» παραμύθια και ευχολόγια κι αν λένε. Γιατί οι δρόμοι της Ενέργειας και του πετρελαίου, τα ενεργειακά και άλλα σχέδια του κεφαλαίου ήταν, είναι και θα είναι στρωμένα με το αίμα των λαών και όχι παράγοντας «ασφάλειας» και «σταθερότητας». Και ακριβώς εκεί - στα συμφέροντα του κεφαλαίου - πρέπει να στρέψει τα βέλη του το εργατικό - λαϊκό κίνημα, μαζί με την αυτονόητη αλληλεγγύη στον Παλαιστινιακό λαό.

Ριζοσπάστης