Οι «παθογένειες»... και η μεγάλη εικόνα

 

«Φταίνε όμως και οι χρόνιες παθογένειες, δεν κρύβονται πια...»: Κάτι τέτοιες διαπιστώσεις ακούγονται από χτες για την πυρκαγιά στην Ανατολική Αττική, με όσους τα λένε να αυτοπαρουσιάζονται και ως «ειλικρινείς», που κάνουν τάχα «τολμηρές παραδοχές» για τις αιτίες του επαναλαμβανόμενου εγκλήματος. Τι εννοούν ως «χρόνιες παθογένειες»; Τον τρόπο που έγινε η οικιστική ανάπτυξη σε αυτές τις περιοχές, την «αυθαίρετη δόμηση», τη συνύπαρξη δάσους - αστικού ιστού κ.λπ. «Μέσες - άκρες» υποστηρίζουν τελικά ότι φταίνε οι ίδιοι οι καμένοι που κάηκαν, επειδή τάχα «επέλεξαν» να μείνουν εκεί, επομένως δεν έχουν καμιά ευθύνη το κράτος και οι κυβερνήσεις. Αλήθεια, ποιοι αν όχι το κράτος και όλες διαχρονικά οι κυβερνήσεις «έσπρωξαν» με διάφορους τρόπους λαϊκό κόσμο να αναζητήσει στέγη σε περιοχές χωρίς υποδομές; Ποιοι ανέχτηκαν ή και στήριξαν τη δράση διαφόρων αετονύχηδων που «έκοβαν» τη γη και πουλούσαν οικόπεδα σε «τιμές ευκαιρίας» εκμεταλλευόμενοι την ανάγκη του λαού για ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι του; Ποιοι κράταγαν για δεκαετίες σε ομηρία οικογένειες, τις στράγγιζαν με τέλη και πρόστιμα, τις μετέτρεπαν σε δεξαμενή ψήφων στο όνομα μιας «τακτοποίησης» των αυθαιρέτων κ.ο.κ.; Ποιοι χαράσσουν έναν χωροταξικό σχεδιασμό, που σε μερικές εκατοντάδες στρέμματα, δίπλα ή και μέσα σε δασικές εκτάσεις, «συμβιώνουν» από σχολεία και κατοικίες μέχρι βιομηχανίες και κρατικές υπηρεσίες;

Η μεγάλη εικόνα όμως είναι αυτή που δίνει την απάντηση και αποκαλύπτει τον πραγματικό ένοχο: Την ίδια την καπιταλιστική ανάπτυξη που απαγορεύει μια ολοκληρωμένη και σχεδιασμένη φιλολαϊκή πολιτική στέγης, που μετατρέπει αυτήν τη ζωτική ανάγκη των εργαζομένων σε πανάκριβο εμπόρευμα. Που εν έτει 2022 κάνει «κανονικότητα» το αδιανόητο, να υπάρχουν ακόμα κατοικίες χωρίς αποχέτευση, χωρίς σύνδεση με το δίκτυο υδροδότησης, κι αυτό όχι σε κάποιο ορεινό απομονωμένο χωριό, αλλά μέσα σε μεγάλα αστικά κέντρα, όπως στη Βορειοανατολική Αττική. Η ίδια, βέβαια, μεγάλη εικόνα περιλαμβάνει τις θεαματικές μακέτες με τους ουρανοξύστες στο Ελληνικό, τις πολυτελείς εγκαταστάσεις της «Αθηναϊκής Ριβιέρας», τις μαρίνες για τα γιοτ κ.ο.κ. Επομένως, δεν είναι απλά κάποιες «παθογένειες» σε μια, κατά τα άλλα, «επιτυχημένη στρατηγική». Γιατί αυτή η στρατηγική της εμπορευματοποιημένης γης είναι όλη μια μεγάλη «ανοιχτή πληγή» που πια έχει κακοφορμίσει επικίνδυνα...

Χάθηκαν τα τηλεγραφήματα;

Στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης, πίσω από τα συρματοπλέγματα έχουν τοποθετηθεί άδεια κοντέινερ για να σχηματίζουν έναν τοίχο γύρω από την προβλήτα, όπου φορτώνουν και ξεφορτώνουν κάθε φορά τα αμερικανοΝΑΤΟικά πλοία τα φορτία του θανάτου. Ωστόσο οι επιχειρήσεις τους, που μετατρέπουν ολόκληρη την περιοχή σε ορμητήριο πολέμου, δεν μπορούν να κρυφτούν. Ετσι, πέρα από τα «καλώς ήρθε το δολάριο», διάφορα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια της πρεσβείας άρχισαν μόλις ξέσπασε ο πόλεμος στην Ουκρανία να αναμασούν τα «δελτία εφησυχασμού» στα αυτιά του λαού της περιοχής. Υποστήριζαν πως οι αφίξεις των ΑμερικανοΝΑΤΟικών ουδεμία σχέση είχαν με τον πόλεμο, αποτελούσαν προγραμματισμένες από τα πριν επιχειρήσεις. Βέβαια, όλα αυτά τα χρόνια, από τη στιγμή που άνοιξε τις πύλες του το λιμάνι στους ΑμερικανοΝΑΤΟικούς, επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, οι «πρόβες πολέμου» στις οποίες αξιοποιούνταν η Αλεξανδρούπολη, το πεδίο βολής στην Ξάνθη κ.ά., είχαν αυτό ακριβώς το σενάριο, δηλαδή μια σύγκρουση του ευρωατλαντικού άξονα με τη Ρωσία. Τα παραπάνω επιβεβαίωσαν και οι υπουργοί Αμυνας Ελλάδας και ΗΠΑ, Ν. Παναγιωτόπουλος και Λ. Οστιν, στη συνάντηση που είχαν, καθώς και οι δύο αναφέρθηκαν στο πώς η Αλεξανδρούπολη προσφέρει κρίσιμης σημασίας υποδομές για την παροχή στρατιωτικής βοήθειας στην Ουκρανία και για να διεξάγονται αμερικανοΝΑΤΟικές «ασκήσεις και επιχειρήσεις σε Βαλκάνια, Ανατολική Μεσόγειο και Μαύρη Θάλασσα». Αραγε, έχουν κάτι να πουν τώρα όλα αυτά τα εκτεθειμένα από τα «αφεντικά» τους παπαγαλάκια ή απλά κάπου χάθηκαν στην πορεία τα τηλεγραφήματα της πρεσβείας και δεν πρόλαβαν να αλλάξουν ρότα;

Ιδέες

Περίσσεψε η κλάψα αυτές τις μέρες για τη μείωση του πληθυσμού στη χώρα, όπως καταγράφεται στα αποτελέσματα της απογραφής. Από αυτούς μάλιστα που ευθύνονται για τη ζωή - ναρκοπέδιο που βιώνουν τα λαϊκά νοικοκυριά, τώρα, άλλοι στεναχωριούνται ξανά για το brain drain, άλλοι για τα νέα ζευγάρια που δεν έχουν πού να μείνουν, άλλοι για τους νέους εργαζόμενους που αργούν να βρουν δουλειά. Και βέβαια κάποιοι τον ...χαβά τους. Βρίσκουν ευκαιρία να προειδοποιήσουν για τις «αντοχές» του Ασφαλιστικού, στοχοποιούν ξανά τους συνταξιούχους, ρίχνουν ιδέες για νέα αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης κ.ο.κ. Ομως υπάρχουν κι αυτοί που το τερματίζουν, όπως μία από τις φιλοκυβερνητικές εφημερίδες, που έγραφε στο κύριο άρθρο της ότι τα δυσάρεστα αποτελέσματα της απογραφής δείχνουν την ανάγκη να ...εφαρμοστεί ο νόμος Χατζηδάκη, και ειδικά οι προβλέψεις του για την ευελιξία στην εργασία! Κι αυτά την ίδια στιγμή που οι σχέσεις εργασίας - λάστιχο σχεδόν κυριαρχούν στις νέες προσλήψεις από το 2015 και μετά, τα ωράρια της δουλειάς είναι τέτοια που οι εργαζόμενοι χάνουν τον λογαριασμό για το πότε εργάζονται και πότε σχολάνε, η δουλειά τις Κυριακές αγκαλιάζει όλο και περισσότερους κλάδους και οι απολύσεις γίνονται ακόμα πιο εύκολες, σαν «ψωμοτύρι» για την εργοδοσία... Για όποιον δεν το κατάλαβε, εκείνοι που κοιμούνται και ξυπνούν με την έγνοια της θωράκισης της «ανταγωνιστικότητας», της ευελιξίας και της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων, όση κλάψα και να ρίχνουν για το λεγόμενο «δημογραφικό», το μόνο που θα καταφέρουν είναι να τα κάνουν ακόμα χειρότερα. Οπότε καλύτερα να μη ρίχνουν ...ιδέες.

Ριζοσπάστης