Σχολιάζει
ο Στέλιος Κανάκης //
Ενόχλησαν οι
λειτουργίες για τους υποψήφιους. Τα ιερά στυλό και οι εικονίτσες. Αποκαλυπτική
και ξεδιάντροπη απάτη. Πολλοί κορόιδεψαν, χλεύασαν, αγανάκτησαν. Προφανώς με το
δίκιο τους.
Αλλά στον καθρέφτη δεν τολμούν να κοιταχτούν. Τα παιδιά, που
αγωνιούν και συνθλίβονται στις συμπληγάδες ενός άδικου και εξοντωτικού θεσμού,
με την αίσθηση της ματαιότητας του αγώνα τους και την βεβαιότητα της ανεργίας
στο μέλλον, είναι αθώα. Τα δεκαεπτάχρονα παιδιά δεν έπεσαν εξ ουρανού, ούτε
ξεπετάχτηκαν δίκην αυτοφυούς διαδικασίας. Είναι παιδιά κάποιων. Η ανορθολογική
τρικυμία τους είναι απόρροια της παιδείας που έλαβαν και του περιβάλλοντος που
τα γαλούχησε και τα διαμόρφωσε. Σε θρησκευτικούς γάμους μεγάλωσαν, τα ίδια
βαπτίστηκαν, για ίδιους γάμους τα προετοιμάζουν, στις κολυμπήθρες της ανοησίας
και του εξευτελισμού, θα χώσουν και τα δικά τους παιδιά. Παπάδες δηλητηρίαζαν
κάθε πτυχή της καθημερινότητάς τους. Έβλεπαν γονείς να τρέχουν στην εκκλησία
«διά πάσαν νόσον…». Τα έτρεχαν κι αυτά.
Ας
αναρωτηθούμε, αν όλα τα παραπάνω είναι λιγότερο σκοταδιστικά. Κάποιοι θρέψανε
τους απατεώνες της εκκλησίας και την θολούρα αυτών των παιδιών. Έτσι ξόδεψαν τη
ζωή τους, έτσι προέκυψαν και τα παιδιά τους.
Τα παιδιά
είναι αθώα. Ας μην προσπαθούμε να κατασπαράξουμε δεκαεπτάχρονα που η
επιβεβλημένη από εμάς συμπεριφορά τους, καθρεφτίζει τις δικές μας αδυναμίες και
την κοινωνική μας ανυπαρξία.
Την ανικανότητά μας να στηρίξουμε ακόμη και απλά
αστικοδημοκρατικά μέτρα, όπως είναι ο πολιτικός γάμος, η ονοματοδοσία, η
πολιτική κηδεία. Το να κράζουμε «προοδευτικά» από το παράθυρο, κι από την πόρτα
να εισρέουν οι παπάδες «σπίτι» μας και να αλωνίζουν στη ζωή μας, είναι
αρκούντως ιλαροτραγικό για εμάς και απολύτως τραγικό για τα παιδιά που
διαμορφώνουμε και το μέλλον τους.
Πολλοί από
εμάς είναι που, συνεπικουρώντας το σύστημα, καταπνίγουμε την αυθόρμητη και
άκρως φυσιολογική επαναστατικότητα, την απολύτως συμβατή με την ηλικία αυτών
των παιδιών. Εμείς, με τους παπάδες μας, ευνουχίζουμε κάθε υγιή πλευρά αυτών
των παιδιών από τον ερωτισμό τους μέχρι και την δίψα τους για μια καλύτερη ζωή.
Τη ζωή τους!
Να διώξουμε
τους παπάδες! Θυμηθείτε: Κι αυτή η τάξη που σήμερα υπηρετούν (αστική), στην
επαναστατική της φάση, τους έπαιρνε τα κεφάλια. Να αποκλείσουμε απ’ τη ζωή μας
τον πιο σκοταδιστικό, τρομακτικό, δολοφονικό οργανισμό που γέννησε ποτέ η
ανθρωπότητα και στηρίζει το κέρδος αυτών που μας αφανίζουν.
Κάποτε πρέπει να το
καταλάβουμε. Να πάψουν να υπάρχουν παπάδες απ’ τη γέννηση μέχρι τον θάνατό μας.
Είναι αυτοί και η εκκλησία τους που πριν μας θάψουν, έχουν αφαιρέσει πολλαπλώς
τη ζωή μας, μας έχουν δολοφονήσει. Να ξεσκεπάσουμε το έργο τους, τον δολοφονικό
τους ρόλο και να απαλλαγούμε από αυτούς και την τάξη που γλείφουν και στηρίζουν
ξεδιάντροπα. Χωρίς αυτούς θα πάψουμε να είμαστε «ποίμνια» και να προσκυνάμε
(προσκυνώ/προ-κυνός).
Τα
δεκαεπτάχρονα παιδιά μας είναι αθώα και στην συγκεκριμένη φάση ζητούν τη
στήριξή μας. Ο όποιος ανορθολογισμός τους έχει το ελαφρυντικό της ηλικίας τους
και την ευθύνη της δικής μας διαπαιδαγώγησής τους.
Μπορούμε να
ισχυριστούμε το ίδιο και για εμάς;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου