Είμαστε όλοι εργάτες, πάνω σε σκαλωσιά

Είχα πάρει φόρα να γράψω για τον Μπακασέτα. Για πολλούς λόγους. Κυρίως όμως διότι αυτή είναι η δουλειά μου. Εχω την τύχη να γράφω για τον Μπακασέτα, τον Πόνσε, την ΑΕΚ και την μπάλα και δεν απαιτείται να ανέβω σε καμία σκαλωσιά, για το μεροκάματο. Αυτό σημαίνει πως συγκεντρώνω πολύ περισσότερες πιθανότητες να επιστρέψω το βράδυ στο σπίτι μου και την οικογένειά μου. Ούτε κατά διάνοια δεν συγκεντρώνω περισσότερες πιθανότητες να επιστρέψω με το μεροκάματο στο σπίτι μου.

Μπορεί η ΑΕΚ να μην πουλάει, μπορεί όσα γράφω για την ΑΕΚ να μην πουλάνε, μπορεί γενικώς το γράψιμο να μην πουλάει. Κανείς δεν ξέρει. Ο,τι πει η αγορά. Ο,τι ορίζει το κέρδος. Αυτό θα καθορίσει αν θα έχω το μεροκάματο. Αν θα μπορώ να ψωνίσω για να φάω επαρκώς ή να πληρώσω ό,τι απαιτείται για να ζω αξιοπρεπώς. Τουλάχιστον δεν θα χρειαστεί να ανέβω με πάγο, πάνω σε σκαλωσιά. Ούτε τώρα, ούτε στα 60 μου. Μπορεί να χρειαστεί να ανέβω εργασιακό Γολγοθά. Είτε απλήρωτος, για πολλές, πολλές μέρες, είτε άνεργος από τη μια μέρα στην άλλη. Είπαμε όμως, ό,τι πει η αγορά.


Και αν κάποια στιγμή το άγχος γι' αυτό το μεροκάματο και η πίεση για να πουλήσει περισσότερο αυτό που τώρα δεν πουλάει, έρθει και κάψει εγκέφαλο και φλάντζες στον οργανισμό γενικώς, θα προστεθεί ακόμα ένας αριθμός στα ιατρικά στατιστικά. Τίποτε περισσότερο. Παρεμπιπτόντως, όταν κάποιος φεύγει από μια αρρώστια, είναι κρίμα κι άδικο. Οταν φεύγει δουλεύοντας για να ζήσει, τι ακριβώς είναι; Θα ζητούσα συγγνώμη για το προσωπικό ύφος. Αλλά δεν είναι προσωπικό. Οχι, δεν είναι. Είναι για τον εργάτη εργοστασίου που κινδυνεύει να χάσει το χέρι του στην κακοσυντηρημένη μηχανή. Είναι για την διαφημίστρια που πεινάει γιατί η διαφήμιση έχει κρίση. Είναι για τον λιμενεργάτη που τρέμει μήπως χάσει τα πόδια του από τους φθαρμένους κάβους στα «κινεζικά» λιμάνια. Είναι για την σερβιτόρα που ροκανίζει και τσακίζει τη μέση της για ένα πουρμπουάρ που θα πρέπει να παλέψει να μην της το φάνε. Είναι για γενιές ολόκληρες που επιβιώνουν (αν επιβιώνουν) αλλά δεν ζουν.

Είναι για όλους όσοι, ακόμα και αν δεν χρειαστεί να ανέβουν στα 60 τους χρόνια σε μια παγωμένη σκαλωσιά για να βγάλουν το μεροκάματο, σακατεύονται, τσακίζονται ή ακόμα και φεύγουν. Γιατί έτσι επιβάλλει η αγορά ντε. Γιατί κάποια στιγμή, όλοι εμείς, οι πολλοί, αυτοί που εργαζόμαστε, αυτοί που παράγουμε, αυτοί που μεταφέρουμε, αυτοί που οδηγούμε, αυτοί που γράφουμε, θα πρέπει να καταλάβουμε πως δεν είμαστε τίποτε άλλο από εργάτες. Και πως όλοι μας είμαστε πάνω σε σκαλωσιά. Επικίνδυνη. Θανατηφόρα. Είναι η σκαλωσιά του κέρδους. Η σκαλωσιά αυτού του συστήματος. Και μη γελιέστε. Είναι αυτή που σκότωσε τον εργάτη στη Νέα Φιλαδέλφεια. Αυτή που σκότωσε εκατοντάδες εργάτες στη Βραζιλία πριν από το Μουντιάλ. Αυτή που σκότωσε ήδη εκατοντάδες στο Κατάρ και δεδομένα θα σκοτώσει κι άλλους μέχρι να ολοκληρωθούν τα έργα.

Προφανώς και κάποιοι εξ υμών θα διαφωνήσετε. Ισως και ενσυνείδητα, καθώς για κάποιον η προοπτική του κέρδους αξίζει κάθε θυσία. Δική του και των άλλων. Ισως ασυνείδητα, λόγω στρουθοκαμηλισμού ή λόγω φόβου. Οπως και να 'χει, ας είμαστε ειλικρινείς. Ο εργάτης που σκοτώθηκε στη Νέα Φιλαδέλφεια μπαίνει στη μακρά λίστα εκείνων που έγιναν κομμάτια στα γρανάζια ενός συστήματος, που αυτή είναι η φτιαξιά του. Δολοφονική. Κυριολεκτικά και καθόλου μεταφορικά.

Ξέρω, είμαι βέβαιος, πως όλοι μα όλοι αφήσατε είτε από μέσα σας, είτε από έξω σας, ένας ειλικρινές δάκρυ για τον άνθρωπο που έφυγε. Ξέρω πως όλοι σκεφτήκατε και πως δεν έπρεπε ένας οικοδόμος να δουλέψει με κακές καιρικές συνθήκες και πως ένας 60άρης δεν θα έπρεπε για να βρει το μεροκάματο να ανεβαίνει σε σκαλωσιές. Εκείνο που δεν ξέρω αν σκεφτήκατε είναι πως όλα αυτά δεν αφορούν απλώς μια περίπτωση ή απλώς ένα ατυχές μεμονωμένο περιστατικό. Είναι ο κανόνας. Ρίξτε μια ματιά γύρω σας. Και σκεφτείτε το. Αυτό μόνο. Στη μνήμη του οικοδόμου που σκοτώθηκε χθες, του ντελιβερά που σκοτώθηκε παραμονή των Χριστουγέννων, του εργάτη που σκοτώθηκε στην Ελευσίνα τον Νοέμβρη. Αλλιώς το δάκρυ γι' αυτούς που έφυγαν σε τόπους δουλειάς θα στεγνώσει γρήγορα. Και η σκαλωσιά θα παραμείνει όρθια και θανατηφόρα.

Και κάτι τελευταίο. Κραυγές, ύβρεις και κατάρες ας μείνουν εκτός σήμερα, ακόμα και από τους κάθετα διαφωνούντες. Κρατήστε κάβα για το επόμενο μπλογκ, που θα είναι για τον Σιμόες. Τώρα υπάρχει νεκρός.

Κώστας ΤΣΙΛΗΣ
(Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα www.enwsi.gr)

 

 

Ριζοσπάστης  Παρασκευή 11 Γενάρη 2019