Κανείς δεν φοβάται τον Ρουβίκωνα

 

Η αστική τάξη δεν φοβάται τον Ρουβίκωνα. Η αστική τάξη δεν φοβάται οτιδήποτε μοιάζει του Ρουβίκωνα. Ωστόσο η ψευδής κατασκευή δεσποζόντων αντιπάλων αποτελεί ένα οικείο παιχνίδι για τις καπιταλιστικές ελίτ. Με τον ίδιο τρόπο που ο ΣΥΡΙΖΑ στοχοποιήθηκε ως  ανατρεπτική αριστερά, ο Ρουβίκωνας στοχοποιείται ως αντικαπιταλιστική αριστερά. Το στρίμωγμα ιστορικών αποκρυσταλλώσεων –που ακόμη προκαλούν τρόμο-  όπως ο κομμουνισμός ή ακόμη και η αναρχία σε κουφάρια που δεν μπορούν να σηκώσουν το βάρος των συμβολών που υποτίθεται ότι εκφράζουν, δεν συνιστά παρά την κίβδηλη αναγνώριση του απόλυτου εχθρού στην μορφή μιας απόλυτης φάρσας. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η πλέον χαρακτηριστική περίπτωση.

Η αστική τάξη παίζει χωρίς αντίπαλο ακριβώς γιατί κατασκευάζει η ίδια τους αντιπάλους της. Ειδικά στην ελληνική περίπτωση που το εργατικό κίνημα ως το ουσιαστικό αντίπαλο δέος απέναντι στο κεφάλαιο και τους πολιτικούς εκφραστές του, βιώνει μια παρατεταμένη ήττα, πολιτικά μορφώματα όπως παλιότερα ο ΣΥΡΙΖΑ ή τώρα ο Ρουβίκωνας δαιμονοποιούνται από τις καπιταλιστικές ελίτ ως το «απόλυτο κακό» , ενώ αναλαμβάνουν –όπως είναι φυσικό- τον ρόλο της εκλαΐκευσης αυτής τη δαιμονοποίησης, τα πλέον καθυστερημένα κομμάτια της αστικής τάξης, όπως καθίσταται φανερό αν παρατηρήσει κανείς τα πάνελ των καναλιών ή τους πρωταγωνιστές των εγχώριων social media.

γράφει ο Χρήστος Μιάμης

Με αυτό τον τρόπο φιλοτεχνείται μια ψευδής πραγματικότητα όπου ο Ρουβίκωνας μετατρέπεται σε επαναστατικό υποκείμενο, η Νέα Δημοκρατία σε εγγυητή της τάξης και της ασφάλειας των νοικοκυραίων, και ο ΣΥΡΙΖΑ σε υπεύθυνη κυβέρνηση , θεματοφύλακας της κρατικής νομιμότητας και ταυτόχρονα υπερασπιστής των ατομικών δικαιωμάτων των πολιτών. Πρόκειται για ένα ανέκδοτο δυσθεώρητων διαστάσεων το οποίο αποκτά χαρακτήρα αγοραίας επιθεώρησης με χαρακτήρες βγαλμένους από σενάρια του Bollywood.

Όταν η αστική τάξη αποκτήσει πραγματικό ταξικό αντίπαλο, τότε το πολιτικό προσωπικό που τώρα την εκπροσωπεί, θα έχει ήδη αυτομολήσει. Ενώ τα δικαιώματα της εργατικής τάξης και του λαού δεν θα τα υπερασπίζεται ούτε κάποια φωτισμένη πρωτοπορία, ούτε μια κυβέρνηση οπερέτα που αυτοαποκαλείται με θρασύτητα αριστερά, αλλά ο ίδιος ο εξεγερμένος λαός, με την ηγεσία του, την εργατική τάξη.

Κάνεις δεν φοβάται τον Ρουβίκωνα, κανείς δεν ενθουσιάζεται με το Ρουβίκωνα, παρά μόνο οι κατασκευαστές του ως “απόλυτου κινδύνου”, όπως και οι εκφραστές ενός ανομολόγητου μικροαστισμού που είτε κραυγάζοντας είτε υπόρρητα, αναζητούν κάθε τόσο, σωτήρες και απελευθερωτές.

Άνθρακας… ο θησαυρός.

πηγή: theradicalmarxismproject.wordpress