Δεν

Δεν

Δεν είμαι κι εγώ Ρωμανός.

Δεν ταυτίζομαι με τον Ρωμανό.

Δεν ξέρω πώς νιώθει ο Ρωμανός.

Δεν "συμπαραστέκομαι" στον Ρωμανό.

Δεν "συμπορεύομαι" με τον Ρωμανό.

Δεν γουστάρω να εμπορεύομαι τον Ρωμανό.


Δεν συμμερίζομαι τις ελπίδες του.

Δεν τον "καταλαβαίνω" σαν ψυχολόγος του.

Δεν θέλω να έχει μια "δεύτερη ευκαιρία" ο Ρωμανός να γίνει "φυσιολογικός" σαν εμένα.

Δεν τον βλέπω σαν παιδί μου.

Δεν τον βλέπω σαν αδελφό μου.

Δεν τον βλέπω σαν ανύποπτο θύμα.

Δεν τον βλέπω σαν εγκληματία.

Δεν θεωρώ ότι "σκοτώθηκε όταν σκότωσαν το φίλο του."

Δεν καίγομαι για το "δικαίωμά του να σπουδάσει".

Δεν είναι ο ήρωάς μου.

Δεν είναι ο μπαμπούλας μου.

Δεν είναι φίλος μου.

Δεν είναι εχθρός μου.

Δεν με κάνει να νιώθω μικρός.

Δεν με κάνει να νιώθω μεγάλος.

Δεν τον φοβάμαι.

Δεν τον ζηλεύω.

Δεν τον μισώ.

Δεν μου αρέσουν οι καρικατούρες οικειότητας και οι ανέξοδοι συναισθηματισμοί.

Δεν μου αρέσει ο πατερναλισμός και η μικροπρέπεια.

Ένα πράγμα νιώθω: Τον σέβομαι. Έχω αυτό το δικαίωμα και δεν το εκχωρώ πουθενά.

Θα ήθελα να ζήσει ελεύθερος, αλλά αυτό δεν γίνεται. Κανείς δε ζει ελεύθερος, και λίγοι ζουν καν. Και δεν θα λυτρώσει κανέναν απ' αυτό, ζωντανός ή νεκρός, ούτε αυτός, ούτε κανείς. Μονάχα όλοι μαζί, που ο καθένας χωριστά τα βάζει με τον θάνατο, μπορούν να δοκιμάσουν να ζήσουν. Ούτε λυτρωμό, ούτε καταδίκη μην περιμένετε αλλιώτικα από εικονίσματα και εικονικότητες. Μονάχα το εγερτήριο και το σιωπητήριο της κάθε μέρας, το ένα μετά το άλλο, ώσπου να τελειώσει ήσυχος κι ανιαρός σαν Κυριακή ο χρόνος σας.

 

Αναρτήθηκε από  LeninReloaded