CUBA vs USA: Μπορούν οι ιδέες να νικήσουν το δολάριο; 

 Γράφει ο Βαγγέλης Γονατάς απο Ατέχνως

Το ερώτημα αυτό επανήλθε  το τελευταίο  διάστημα και τροφοδοτείται από την καλλιεργούμενη από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα βεβαιότητα ότι η   εξομάλυνση των σχέσεων Κούβας – ΗΠΑ  θα επιτρέψει στην υπερδύναμη να καταφέρει ό,τι δεν κατάφερε  με τη χρήση των όπλων εδώ και μισό αιώνα. Την καταστροφή της κουβανικής επανάστασης μέσω της κινεζοποίησής της  και τη σίγουρη  διάβρωση  της συνείδησης του λαού μέσω του  δολαρίου, του μαγικού αυτού υπερόπλου, που θα εισρεύσει μαζικά στο νησί και οι κουβανοί θα το αρπάζουν όπως οι ιθαγενείς τις χάντρες και τα καθρεφτάκια.

Είναι άγνωστο  το δολάριο στην Κούβα;


Το βορειοαμερικάνικο νόμισμα, ουσιαστικά ποτέ δεν αποσύρθηκε ολοκληρωτικά από το νησί. Μόλις  90 μίλια από τις βορειοαμερικάνικες ακτές, ήταν πάντα εκεί (σαν φετίχ ή συνάλλαγμα) και αποτέλεσε βασικό εργαλείο της ιμπεριαλιστικής δολιοφθοράς. Εξ’άλλου, το δολάριο ήταν πάντα το νόμισμα της Καραϊβικής. Ακόμα και σήμερα, πολλά από τα γύρω νησιά  (Πουέρτο Ρίκο, Μπαχάμες κ.α)  το χρησιμοποιούν ως επίσημο νόμισμα.
Αντίθετα στην Κούβα, μετά την Επανάσταση  κυκλοφορούσε  μόνο στη μαύρη αγορά.  ‘Ομως  μετά την Ειδική Περίοδο (1990) πάρθηκε η επώδυνη απόφαση της  νόμιμης  κυκλοφορία του, αν και  σε λίγα χρόνια   αντικαταστάθηκε από το λεγόμενο τουριστικό, το ανταλλάξιμο πέσο (CUC)  το οποίο είχε  κλειδωμένη  ισοτιμία με το δολάριο, που κυκλοφορούσε παράλληλα με το κουβανικό πέσο (CUP).
Βέβαια, την ίδια στιγμή, η εισαγωγή βορειοαμερικάνικου  δολαρίου στο νησί επιβαρύνονταν με ειδικό τραπεζικό φόρο, και ήταν ασύμφορη. Τα δύο νομίσματα (CUC & CUP)  ήταν επίσημα νομίσματα της χώρας και έτσι δεν υπήρχε αντικείμενο  για μαύρη αγορά.
Μόλις φέτος κατέστη δυνατό να ξεκινήσουν οι διαδικασίες κατάργησης του CUC, και της νομισματικής ενοποίησης της οικονομίας του νησιού.   Ας σημειώσουμε εδώ ότι στην καθομιλουμένη οι κουβανοί αποκαλούν  το CUC  “δολάριο” ή “τσαβίτο”  (δεν ξέρω αν βγαίνει από  τον Τσάβες).

Το δολάριο λοιπόν, έστω με τη μορφή του CUC, δεν είναι  άγνωστο στην Κούβα, είναι το εσωτερικό συνάλλαγμα που  κατέχουν βασικά τα εύπορα στρώματα (σχετιζόμενα με τον τουρισμό κ.α.) και συμβολίζει κάτι που οι κουβανοί πάντα ήθελαν  να βγάλουν από πάνω τους για ευνόητους λόγους.
Σε κάθε περίπτωση λοιπόν, το δολάριο δεν είναι χάντρες και καθρεφτάκια για τους κουβανούς. Βλεπετε, οι ιθαγενείς του νησιού εξοντώθηκαν μέχρι ενός από τους ισπανούς αποικιοκράτες πριν ο βόρειος γείτονας αναλάβει την Κούβα.  Γι’ αυτό  το δολάριο, συμβολίζει πολύ περισσότερα πράγματα από τη νομισματική του αξία.  Συμβολίζει τις σφαίρες  του μεγάλου γείτονα προς την κουβανική επανάσταση, είναι η μονάδα μέτρησης του σκορ στον μεταξύ τους διαρκή αγώνα.

Τελικά, πόσο είναι μέχρι στιγμής  το  σκόρ  αυτού του αγώνα;


Τα δισεκατομύρια των προυπολογισμών USAID, CIA κλπ,  είναι λογιστικά μεγέθη απολύτως μετρήσιμα (τουλάχιστον όσα έγιναν γνωστά). Από την άλλη, οι αμέτρητες μεγάλες και μικρές μάχες αξιοπρέπειας και επιβίωσης των εκατομμυρίων κουβανών μετριούνται με άλλη μέθοδο, αντιστρόφως ανάλογη από τη νομισματική – λογιστική και συγκροτούν το μεγαλείο της κουβανικής Επανάστασης.
Το γεγονός της επιβίωσής  της μέχρι σήμερα, από μόνο του, είναι μία νίκη κατά κράτος των ιδεών απέναντι στο δολάριο. Ομως και σε όποιο άλλο μέτωπο να θέσουμε αυτό το ισοζύγιο η Κούβα βγαίνει καθαρά νικητής.

Ας περιοριστούμε ενδεικτικά στο στρατιωτικό μέτωπο, εκεί που ο βορειοαμερικάνικος ιμπεριαλισμός βγήκε νικητής ακόμα και στον ψυχρό πόλεμο. Και εδώ ακόμα, θα διαπιστώσουμε ότι η κουβανική Επανάσταση είναι η μόνη δύναμη που έχει κερδίσει στρατιωτικά την πανίσχυρη ιμπεριαλιστική μηχανή 3 φορές.
Η πρώτη ήταν ο θρίαμβος της Επανάστασης το 1959, η δεύτερη ήταν η συντριβή της απόβασης στον Κόλπο των Χοίρων, και η τρίτη ήταν η νίκη στο δεκαετή πόλεμο της Αγκόλας. Αυτή η τρίτη πόνεσε πολύ, γιατί εκτός του ότι ήταν ένας τακτικός πόλεμος που διεθνοποιήθηκε λόγω της διάρκειάς του, διεξάχθηκε και εκτός έδρας, στην Αφρικανική Ήπειρο.

Η τύχη βοηθά τους τολμηρούς;
  
Αυτή θα μπορούσε να είναι μια εύκολη απάντηση, όμως η τύχη δεν κρατά για πάντα, σπανίως δε κρατά πάνω από 50 χρόνια.
Η μαζική στήριξη και συμμετοχή του λαού στην Επανάσταση είναι μια λογική απάντηση και  προφανώς είναι το κεφαλαιώδες. Υπάρχει κάτι όμως, ένα σημείο καμπής που φαίνεται – κατά τη γνώμη μου – να έκανε τη διαφορά.
Aυτό ήταν η λεγόμενη Κρίση των Πυραύλων τον Οκτώβρη του 1962, όταν η Κούβα έπαιξε κορόνα-γράμματα την πιθανότητα να εξαφανιστεί από το χάρτη, θεωρώντας ότι οι επιπτώσεις από κάτι τέτοιο θα ήταν ανεξέλεγκτες για τον ιμπεριαλισμό και η θυσία της  θα οδηγούσε  στην απελευθέρωση πιθανά ολόκληρης της Ηπείρου.
Η Κρίση τελικά εκτονώθηκε με συμβιβασμό ανάμεσα σε ΗΠΑ και ΕΣΣΔ, όμως αυτό που έμεινε σε αυτούς που ήξεραν, ήταν ότι η Κούβα τελικά δεν κώλωσε, και τίποτα μετά από αυτό δε  θα ήταν ίδιο.

***

Αυτή είναι η Κούβα και η Επανάστασή της, που οι ιδέες της έχουν νικήσει κατά κράτος το δολάριο και  ό,τι αυτό  συμβολίζει. Βέβαια, “όποιος καεί στο χυλό φυσάει και το γιαούρτι” όμως σε κάθε περίπτωση, αυτή η Επανάσταση, αυτός ο λαός και αυτή η ηγεσία δικαιούνται την εμπιστοσύνη μας, την οποία κατέκτησαν επάξια, όταν σε κρίσιμες ιστορικές καμπές του κομμουνιστικού κινήματος πήραν επάνω τους την τιμή και την ανεπάρκεια όλων μας.
Ας παρακολουθήσουμε και ας γνωρίσουμε λοιπόν  τους προβληματισμούς και τις μεγάλες μάχες που δίνει ο κουβανικός λαός και το κόμμα του στις νέες  συνθήκες, που καμιά σχέση δεν έχουν με τα ιμπεριαλιστικά ψέματα και τη  δήθεν ανησυχία για την τύχη της κουβανικής Επανάστασης, που μας σερβίρουν.