Λόγω της ημέρας

Γράφει ο Σφυροδρέπανος // Στο Ατέχνως

Κάθε εποχή έχει τη Βάρκιζα που της αξίζει. Το 45′ είχαμε γενειοφόρους αντάρτες να κλαίνε σα μικρά παιδιά, γιατί αποχωρίζονταν ό,τι πολυτιμότερο είχαν: το όπλο τους. Ενώ τώρα βλέπεις κόσμο που ξεγελάστηκε σα μωρή παρθένα από αυτά που ήθελε να ακούσει κι έχασε ό,τι πολυτιμότερο είχε: την ελπίδα ότι κάτι μπορεί να αλλάξει. Συνειδητοποιεί όμως, επώδυνα και σταδιακά, ότι η ψήφος από μόνη της ισοδυναμεί με άσφαιρα πυρά και ότι έχει κι άλλα καλύτερα όπλα στη διάθεσή του.

Και κάπου εκεί τελειώνουν οι ομοιότητες κι ο σχετικός παραλληλισμός. Γιατί πριν την υπογραφή της Βάρκιζας είχε προηγηθεί ο ηρωικός Δεκέμβρης, ένας (και βάλε) μήνας σκληρού ένοπλου αγώνα του ΕΛΑΣ και του αδούλωτου λαού της Αθήνας. Ενώ ο Τσίπρας έχει κάνει σημαία του τις 17 ώρες διαπραγμάτευσης, προτού πέσει αμαχητί και υπογράψει μαχητικά το τρίτο μνημόνιο.


Το ΕΑΜ και (βασικά) η ηγεσία του είχε μεν αυταπάτες για το ρόλο των συμμάχων Άγγλων, αλλά πολέμησε εναντίον τους, όσο ακόμα διαρκούσαν οι συμμαχικές επιχειρήσεις στο μέτωπο κατά των Ναζί, στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ενώ η “Δεύτερη Φορά Αριστερά”, που μιλούσε για κατοχή και αποικία χρέους, μας λέει τώρα πως οι δανειστές είναι φίλοι μας και μας καλεί να γίνουμε η εταίρα των εταίρων. Έμεινε μόνο η Εαμοκαπηλία στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής και οι κορώνες στη Λέσβο (ή μήπως στη Μυτιλήνη) με το “γκο-μπακ κυρία Μέρκελ”, ως αμυδρή ανάμνηση.

Η ΔΦΑ είναι σήμερα αυτή που μας καλεί να καθίσουμε σε ένα τραπέζι, όπως στη Βάρκιζα, να παζαρέψουμε την ήττα μας και τον αφοπλισμό μας. Που πανηγυρίζει για την “Ευρώπη που αλλάζει”, λες και έχει καμιά διαφορά αν βγουν οι ‘Εργατικοί’, και μας στείλουν το Σιτρίν για να βγάλει το πόρισμά του. Που καταδικάζει φραστικά τα… μνημονιακά τάγματα ασφαλείας, αλλά έχει στεγάσει κάμποσους στον κυβερνητικό λόχο, όπου μπορεί να γυρίσει ακόμα κι ο Κουβέλης. Ενώ γλυκοκοιτάζει σταθερά το ενδεχόμενο ενός ευρύτερου κυβερνητικού συνασπισμού, με το Ποτάμι, το Λεβέντη, ή με τους βενετοπράσινους και το παλιό που “ξεμπερδέψαμε”, τώρα που “ξεμπέρδεψε” και αυτό με τους Σαμαροβενιζέλους και τα βαρίδια του παρελθόντος.

Κι αν υπάρχει τελικά παραλληλισμός και κάποια πολιτική-ιδεολογική συγγένεια της ΔΦΑ, είναι με την κυβέρνηση του Παπατζή, που και στη Λαοκρατία πίστευε, αλλά ήταν απέναντι από το λαό που διαδήλωνε το Δεκέμβρη. Όπως θα είναι δηλ και η σημερινή, που βλέπει τα τρακτέρ των αγροτών σαν τανκς, που θα καταλύσουν το Σύνταγμα και την εξουσία της.

Για αυτό ας υποδεχτούμε αγωνιστικά σήμερα τους αγρότες στους δρόμους.
 
Όχι άλλες αυταπάτες. Όχι άλλη Βάρκιζα…