Οι πλειστηριασμοί που πραγματοποιούνται με απόφαση της κυβέρνησης, αφορούν σε εργαζόμενους, ανέργους και φτωχούς και όχι σε πλούσιους κακοπληρωτές όπως διατείνεται με περισσό θράσος το κυβερνητικό επιτελείο. Εκτός αν επί διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ τα “πορτοφόλια” μετακόμισαν Λαύριο, Κερατσίνι και Ταμπούρια, λόγω της αναδιανομής εισοδήματος που διενεργήθηκε από την “κυβέρνηση της αριστεράς”.
Άλλωστε ποιος πραγματικά πιστεύει, πως
κάποιος με λεφτά θα αφήσει να του πλειστηριάσουν τη βίλα του, αλλά
ακόμη και αν το αφήσει, ποιο κίνημα θα κινητοποιηθεί για την διάσωσή του ; Το κίνημα του τένις club της Κηφισιάς ; Έστω και έτσι, αν είναι δούμε κομψούς κυρίους με κολονάτα ποτήρια να χτυπιούνται με τα αριστερά ΜΑΤ, θα είναι μια φολκλόρ εμπειρία ανεκτίμητης αξίας !
Το βέβαιο είναι πως η κυβέρνηση σε έκδηλη αδυναμία να χειριστεί την κατάσταση, θα είναι θεατής στην μετάβαση της πολιτικής αντιπαράθεσης από την ασφάλεια των βουλευτικών εδράνων στους δρόμους και στις γειτονιές της Ελλάδας, όπου οι εργαζόμενοι θα υπερασπίζονται τα σπίτια τους από το κράτος και τις τράπεζες. Είναι αυτή η μετάβαση που τρομοκρατεί την κυβερνητική πλειοψηφία.
Γιατί μπορεί να υποδύεται την αριστερά στην κοινοβουλευτική αντιπαράθεση με την Νέα Δημοκρατία, μπορεί ακόμη και να υποδύεται την αριστερά στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές ενώ έχει ήδη συναινέσει σε όλα, αλλά πως να πείσει πως αποτελεί πολιτική με αριστερό πρόσημο η πώληση των δάνειων του λαού και των εργαζόμενων στα funds, πως να πείσει πως συνιστούν αριστερή πολιτική οι κατασχέσεις του λαϊκού εισοδήματος και οι πλειστηριασμοί της πρώτης κατοικίας για χρέη προς το δημόσιο ;
Μην περιμένει κανείς αντιδράσεις εκ των έσω. Από “τον βαθύ αριστερό” ΣΥΡΙΖΑ που δήθεν αντιδρά στην κατακρεούργηση του κόσμου της εργασίας και ασκεί πιέσεις στην κυβέρνηση για αλλαγή πλεύσης. Ο κομματικός μηχανισμός του ΣΥΡΙΖΑ είναι η κυβέρνηση και στηρίζει την κυβέρνηση, ακριβώς γιατί συναρτά την πολιτική και οικονομική επιβίωση του από την διατήρηση του ΣΥΡΙΖΑ στα κυβερνητικά έδρανα.
Ότι είναι να γίνει θα γίνει από αυτούς που τα συμφέροντα και οι ανάγκες τους θα τους βγάλουν στους δρόμους. Η ελπίδα εδώ, μπορεί να γεννηθεί μόνο εκ των έσω. Από τους ίδιους τους εργαζόμενους. Δεν θα υπάρξουν σωτήρες. Ποτέ δεν υπήρξαν.
Η συνάντηση της απόγνωσης με την προσδοκία της απελεύθερωσης από ένα καθεστώς -φυλακή, είναι το μόνο που φοβάται τόσο το καπιταλιστικό καθεστώς όσο και ο κυβερνητικός εσμός που πειθήνια το υπηρετεί.
γράφει ο Χρήστος Μιάμης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου