Η «έξοδος» και η «είσοδος»

Από τη χτεσινή απεργιακή κινητοποίηση για την κυριακάτικη αργία

Αν επιβεβαιώνεται κάτι από τη συζήτηση γύρω από την «έξοδο ή όχι στις αγορές», που κλιμακώνεται τις τελευταίες μέρες, είναι ότι όποια απάντηση και να δοθεί, αυτή θα συνοδεύεται από τη σηματοδότηση για ένταση της επίθεσης στα εργατικά - λαϊκά στρώματα. Από τη μία, η κυβέρνηση επιδιώκει να βγει στις αγορές, παίζοντας το χαρτί της αποφασιστικότητάς της για προώθηση όλων των βάρβαρων αναδιαρθρώσεων που εφαρμόζει με τα προηγούμενα και τα νέα μέτρα. Από την άλλη, όσοι συμφωνούν ότι είναι θετική εξέλιξη, προβληματίζονται αν πρέπει να γίνει τώρα ή αργότερα, εστιάζουν στην ανάγκη η κυβέρνηση πιο αποφασιστικά να σαρώσει ό,τι απέμεινε από εργατικά - λαϊκά δικαιώματα. Διαβάζουμε π.χ. στον αστικό Τύπο ότι την εμπιστοσύνη των αγορών «την κερδίζεις και την ξανακερδίζεις εφαρμόζοντας με συνέπεια όσα τους υποσχέθηκες», οι αγορές «επιβάλλουν μια πειθαρχία που, από ορισμένη άποψη, είναι πιο σκληρή από την πειθαρχία της τρόικας». Οτι πρέπει να επισπεύσουμε «την υλοποίηση όσων έχουν συμφωνηθεί - τώρα, όχι από το φθινόπωρο», π.χ. συνδικαλιστικός νόμος. Οτι πρέπει να υπάρξει «σχέδιο δημοσιονομικής και οικονομικής πολιτικής για μετά τον Αύγουστο του 2018», με ρυθμίσεις σε Ασφαλιστικό, Φορολογικό κ.λπ. Είναι απάτη, λοιπόν, η προσπάθεια να πειστούν οι εργαζόμενοι ότι η «έξοδος στις αγορές» βάζει τέρμα στην επιθετικότητα που βιώνουν από την κυβέρνηση και το κεφάλαιο. Απ' ό,τι φαίνεται, η «έξοδος» αυτή για τους εργαζόμενους θα είναι «είσοδος» σε μια άλλη συζήτηση: Στο τι παραπάνω θα θυσιάσουν για «να διατηρηθεί» μια οποιαδήποτε επίδοση των ελληνικών ομολόγων στις διεθνείς χρηματαγορές...

Το γαρ πολύ της θλίψεως... 

 

Το ότι η αντεργατική επίθεση πηγαίνει χέρι - χέρι με τον αντικομμουνισμό το ξέραμε. Και δεν περιμέναμε και τίποτα καλύτερο από την κυβερνητική «Αυγή», που σε διάστημα δυο βδομάδων, από την ίδια στήλη, αφού πρώτα ζήτησε την απαγόρευση των απεργιών σε κλάδους «εθνικής σημασίας» για το κεφάλαιο, προκαλώντας τη δίκαιη οργή και καταδίκη από δεκάδες σωματεία και Εργατικά Κέντρα, επανήλθε με επίθεση στο ΚΚΕ, με ένα παραλήρημα - ξαναζεστασμένη σούπα για την «τυφλή» υποτίθεται αντιπολίτευση του ΚΚΕ στον ΣΥΡΙΖΑ. Και τι δεν ανέσυρε από το ντουλάπι των χρεοκοπημένων αντι-ΚΚΕ «επιχειρημάτων» το «λαγωνικό» της «Αυγής»: Τα πρωτοσέλιδα του «Ριζοσπάστη» το '81, τις ανατροπές, βρωμιές για off-shore και «ανίερες συμμαχίες» κ.ά.

... γεννά παραληρήματα

 

Τι είναι αυτό που πονάει; Οτι το ΚΚΕ «δεν συγκλονίστηκε» όπως λέει ο αρθρογράφος για τη «μεγάλη αλλαγή που έφερε ο ΣΥΡΙΖΑ», ότι δηλαδή δεν πάτησε την πεπονόφλουδα και από την πρώτη στιγμή αποκάλυψε το χαρακτήρα της, τις αυταπάτες και τις ψευδαισθήσεις που καλλιεργούσε στο λαό, ότι βρέθηκε απέναντί της στη συνέχιση των μνημονίων, της αντεργατικής αντιλαϊκής επίθεσης, ότι τα μέλη και τα στελέχη του πρωτοστατούν στην οργάνωση της εργατικής - λαϊκής πάλης . Οτι «δεν παραδειγματίζεται από άλλα ΚΚ» σε άλλες χώρες και δεν βάζει πλάτη σε αστικές κυβερνήσεις διαχείρισης της αντιλαϊκής επίθεσης, δεν σπέρνει ψευδαισθήσεις ότι μπορεί μια κυβέρνηση του κεφαλαίου να βγάλει το λαό από την κρίση. Οτι τα «παραπέμπει όλα στο σοσιαλισμό», ότι δηλαδή επιμένει να αναδεικνύει την αναγκαιότητα ο αγώνας των εργαζομένων για να βρει διέξοδο να έχει κατεύθυνση - προοπτική την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, την πάλη για την εργατική εξουσία, τη κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων. Και γιατί όλο αυτό το παραλήρημα; Καταλαβαίνουμε βέβαια ότι ο στόχος της καπιταλιστικής ανάκαμψης και τα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα που τον συνοδεύουν και που υλοποιεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ μαζί με την προσπάθεια εξαπάτησης του λαού, θα 'θελαν ένα ΚΚΕ στα μέτρα τους. Αλλά για τέτοιες ανίατες περιπτώσεις, υπάρχει και το ξυδάκι...

«Κουβάρι» και απάτη

 

«Προϋπόθεση για οποιαδήποτε οικονομική πρόοδο (...) είναι η σταθερότητα (...) ενώ τα προβλήματα είναι υπαρκτά παντού», λέει στην αρκετά αποκαλυπτική συνέντευξη που έδωσε ο Πρόεδρος της Σερβίας, Αλ. Βούτσιτς, στο «Βήμα» της Κυριακής, κάνοντας ανάμεσα σε άλλα λόγο για το ότι «ίσως ο σημαντικότερος λόγος (σ.σ. της αναταραχής) να είναι ότι τα Βαλκάνια υπήρξαν πάντα πεδίο συγκρούσεων και αντιπαραθέσεων των μεγάλων δυνάμεων». Την ίδια ώρα, για τα περί αλλαγής συνόρων στα Βαλκάνια απαντά πως «ποτέ δεν θα απέκλεια ένα τέτοιο ενδεχόμενο», αφήνοντας σπόντες για το ότι «οι χώρες που δηλώνουν ότι φοβούνται το ενδεχόμενο αυτό, είναι οι ίδιες που ξεκίνησαν την αλλαγή των συνόρων το 2008 (...) πολλές χώρες της ΕΕ αναγνώρισαν την ανεξαρτησία του Κοσσόβου», ξεκαθαρίζοντας ότι «κανείς στα Βαλκάνια δεν θα επιτρέψει τη δημιουργία μιας "Μεγάλης Αλβανίας", ούτε κάτι τέτοιο θα μπορούσε να συμβεί ειρηνικά», ενώ ερωτώμενος για τη συνεργασία με τη Ρωσία, απαντά πως «έχουμε σημαντικά συμφέροντα αναφορικά με τη συνεργασία με τη Ρωσία (...) Καθοδηγούμεθα από τα δικά μας συμφέροντα (...) Βρισκόμαστε σε ευρωπαϊκή πορεία, αλλά θα διαφυλάξουμε τις καλές σχέσεις με τη Μόσχα». Τις επισημάνσεις αυτές καλό είναι να τις κρατήσει κανείς, μιας που δείχνουν ανάγλυφα το «κουβάρι» των ανταγωνισμών στους οποίους διεκδικεί ρόλο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, ενώ είναι ενδεικτικές της απάτης που καλλιεργεί, ότι το «τρέξιμο» των ενεργειακών και άλλων πρότζεκτ του κεφαλαίου και η ένταξη των χωρών των Δ. Βαλκανίων σε ιμπεριαλιστικές ενώσεις, όπως η ΕΕ και το ΝΑΤΟ, θα σημάνουν τάχα τη σταθερότητα για τους λαούς της περιοχής.

Ριζοσπάστης