Ζούσαμε καλύτερα 50 χρόνια πριν;

Απίστευτα πραγματικά είναι τα στοιχεία που προκύπτουν από έρευνα που πραγματοποιήθηκε   με το ερώτημα αν το βιωτικό επίπεδο είναι καλύτερο τώρα ή 50 χρόνια πριν.

Την έρευνα (συμμετείχαν 43.000 πολίτες)   πραγματοποίησε το Think Tank Pew Research Center, σε 38 χώρες παγκοσμίως.

Κανονικά η απάντηση σε ένα τέτοιο ερώτημα θα έπρεπε να ήταν αυτονόητη.
50 χρόνια δεν είναι καθόλου λίγα, αντίθετα είναι πάρα, πάρα πολλά.

Αν σκεφτεί κανείς την πρόοδο της επιστήμης και της τεχνολογίας, τις απίστευτες κατακτήσεις και τα βήματα που έκανε ο άνθρωπος από τότε μπορεί να καταλάβει πολύ εύκολα ότι δεν θα έπρεπε να υπάρχει καμιά αμφιβολία στους ανθρώπους που ρωτήθηκαν για το πότε ήταν καλύτερα, τώρα ή τότε.
Κι όμως...

Σε όλες σχεδόν τις χώρες αν βγάλει κανείς έξω το Βιετναμ ή και την Ινδία, που έτσι κι αλλιώς αποτελούν κάπως ειδικές περιπτώσεις περίπου πρωτόγονης φτώχειας λίγες δεκαετίες πριν, στις υπόλοιπες χώρες τα ποσοστά που απαντούν πως 50 χρόνια πριν ζούσαμε καλύτερα είναι από μεγάλα έως τεράστια.
Για να πάμε γρήγορα στην Ελλάδα, το 53% απάντησε πως η ζωή το '60-'70 ήταν καλύτερη από τώρα!

Δηλαδή απάντησαν ότι ήταν καλύτερα την εποχή που πάρα πολλά σπίτια μόλις περνούσαν στην ηλεκτροδότηση, που δεν υπήρχε καν τηλέφωνο, που τα ψυγεία ήταν μόνο με πάγο που πουλούσαν πλανώδιοι, που ελάχιστες αστικές οικογένειες είχαν αυτοκίνητο, που τα φάρμακα ήταν σε επίπεδα άλλων εποχών, που οι γειτονιές δεν είχαν καν ασφαλτοστρωθεί, που το φαγητό ψηνόταν στο φούρνο της γειτονιάς γιατι σχεδόν καμιά λαική οικογένεια δεν είχε ηλεκτρ. κουζίνα κλπ κλπ κλπ.

Κι όμως 53% απάντησε πως τότε ζούσαμε καλύτερα... Γιατί άραγε;

Βέβαια πολλοί θα μπορούσαν να μιλήσουν για την απογοήτευση στην Ελλάδα της κρίσης.

Οταν όμως ανάλογα ποσοστά, απλά λίγο μικρότερα έχουμε σε πολλές χώρες και μάλιστα προηγμένες όπως η Ιταλία(50% καλύτερα 50 χρόνια πρίν έναντι 23% για το τώρα), η Γαλλία(46% έναντι 33%) και οι ΗΠΑ(41% έναντι 37%) τότε σίγουρα κάτι δεν πάει καθόλου καλά εδώ στον υπέροχο και λαμπερό κόσμο του καπιταλισμού.

 Σε μια συζήτηση στο ΣΚΑΙ γύρω απο το θέμα αυτό, οι γνωστοί αναλυτές απάντησαν με ευκολία ότι οι άνθρωποι περνούν από φίλτρο το παρελθόν και το εξωραίζουν, ξεχνωντας τις δυσκολίες του τότε. Ετσι κατέληγαν στο συμπέρασμα που ήθελαν, δηλαδή ότι αυτοί που απάντησαν ότι 50 ολόκληρα χρόνια πριν η ζωή ήταν καλύτερη δεν ήξεραν τι τους γίνεται. Καποιος μαλιστα είπε ότι τον ρώτησε το παιδί του και όταν του εξήγησε ότι τότε δεν είχαμε έγχρωμη τηλεόραση και ιντερνετ τότε εκείνο γέλασε και είπε ότι τώρα φυσικά είναι καλύτερα. Αν ρωτούσε βέβαια το παιδί κάποιου που είναι άνεργος με κομένο το ρεύμα μάλλον δεν θα απαντούσε το ίδιο.

Εδώ όμως πρέπει να μπουν κάποια σοβαρά ερωτήματα.

1. Δεν είναι η έρευνα αυτή ένα πραγματικό χαστούκι στο ίδιο το λαμπερό σύστημα του καπιταλισμού, αφού δεν μπορεί παρά να είναι φρικτή αποτυχία για το ίδιο το σύστημα το να καλοβλέπει κανείς με νοσταλγία την εποχή του κάρου και του χωματόδρομου;

2. Τι είναι   αυτό που κάνει τόσους ανθρώπους σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη να δίνουν μια απάντηση τόσο πραγματικά αδιανόητη;

Η απάντηση στο πρώτο είναι αυτονόητη.

Όταν άνθρωποι από όλο τον κόσμο, από τις υπερπροηγμένες ΗΠΑ μέχρι την Ελλάδα, τη Γαλλία, την Ιταλία, τη φτωχή Γκάνα, τον Λίβανο, την Ιορδανία, την Αργεντινή, τη Βραζιλία ή την Κένυα απαντούν με μεγάλα πλειοψηφικά ποσοστά ότι η ζωή ηταν καλύτερη 5 δεκαετίες πριν, όταν η ανθρωπότητα ήταν κυριολεκτικά σε άλλο στάδιο, σημαίνει ότι αυτά που κατακτήθηκαν συλλογικά από τον άνθρωπο όλα αυτά τα χρόνια, από την Ιατρική και την υψηλή τεχνολογια, μέχρι την πληθώρα καλών και φθηνών προιόντων ευρειας κατανάλωσης, προφανέστατα δεν ανήκουν σε όλους αλλά μόνο στους λίγους. Οι πολλοί έχουν πλέον ελεύθερη και ανεμπόδιστη πρόσβαση μόνο στα κακά και τις συμφορές, που με γενναιοδωρία προσφέρει το σύστημα.

Σημαίνει ακόμη ότι αυτός ο κόσμος των λίγων, δηλαδή του καπιταλισμού, δεν έχει τίποτα άλλο να προσφέρει και να υποσχεθεί για το μέλλον εκτός από φτώχεια και πολέμους.

Αν προσπαθούσαμε να απαντησουμε σύντομα το δεύτερο ερώτημα θα λέγαμε αυτό.

Πως είναι δυνατόν να αισθάνεται κάποιος καλά και να υπεψηφίζει έναν κόσμο που δεν καταλαβαίνει και που ολοφάνερα δεν είναι δικός του;

Όταν κοιτάζει γύρω του στο χώρο και στο χρόνο και βλέπει να έχουν χαθεί και να συνεχίζουν να χάνονται τα πιο βασικά ανθρώπινα δικαιώματα όπως είναι το δικαίωμα στη δουλειά που είναι  η βάση των πάντων, και μαζί το δικαίωμα στην υγεία, στη μόρφωση και γιατί όχι στον ελεύθερο χρόνο, τον αθλητισμό, την ψυχαγωγία ;

Μπορεί βέβαια 50 χρόνια πριν να έλειπαν τα μύρια όσα από τον κόσμο και τη λαική οικογένεια. Υπήρχε όμως κάτι πολύ βασικό.

Η βάσιμη αισιοδοξία που γινόταν βεβαιότητα ότι τα πράγματα βάδιζαν προς το καλύτερο και τότε βέβαια η υπομονή στις δυσκολίες είχε νόημα. Τωρα υπάρχει η ακριβώς αντίθετη βεβαιότητα.

Και στην Ελλάδα αλλά και στις περισσότερες χώρες του κόσμου είναι ολοφάνερο ότι τα πράγματα βαδίζουν με σταθερό βήμα προς το χειρότερο. Και αυτό ακριβώς είναι που κόβει κυριολεκτικά τα πόδια των λαών που καλούνται να κάνουν υπομονή χωρίς να έχουν κάτι καλύτερο να περιμένουν. Ο λόγος βέβαια είναι ότι πρέπει να διασωθεί η οικονομία, δηλαδή οι επιχειρήσεις των ελάχιστων που αφού καταβρόχθισαν σαν καρχαρίες ότι παράχθηκε, τώρα ζητούν από το λαό να σώσει με τη φτώχεια του το δικό τους πλούτο και το αποτυχημένο μοντέλο τους.

Αυτό που αποδείχτηκε όλα αυτά τα χρόνια ήταν το ότι όταν ο ίδιος ο λαός δεν κρατάει τη ζωή του στα χέρια του, και τη βάση της ζωής που είναι η οικονομία την κατέχουν και την ορίζουν οι ελάχιστοι και τα ιδιωτικά συμφέροντα που βέβαια νοιάζονται για τον κόσμο και τους άλλους μόνο όσο αυτό είναι κερδοφόρο για τους ίδιους, τότε η εξέλιξη και η κίνηση της ανθρωποτητας προς τα μπρος και προς το καλύτερο αναστρέφεται με ευκολία όταν περνάμε σε εποχές μεγάλης κρίσης.

Το τι σημαίνει αυτό είναι μάλλον ολοφάνερο.

Οι λαοί, οι πολλοί δηλαδή έχουν ένα βασικό καθήκον αν θέλουμε να δούμε αυτη την πραγματικά αδιανόητη, απάνθρωπη, απαράδεκτη και αηδιαστική κατάσταση να αντιστρέφεται.

Οι πολλοί, οι από κάτω πρέπει να αμφισβητήσουν την εξουσία των λίγων, την εξουσία δηλαδή των μεγάλων επιχειρήσεων και τη λογική του ατομικού κέρδους που με επιστημονική πλέον ακρίβεια σπρώχνει τον κόσμο προς τα πίσω και το σκοτάδι, και τους ανθρώπους προς τη δυστυχία και τον πόλεμο.

ΥΓ. Είναι μάλλον φανερό ότι οι αναλυτές του συστήματος προσπαθούν να υποβιβάσουν και να λοιδωρήσουν την απάντηση που έδωσαν αυτοί που ρωτήθηκαν στην έρευνα. Λένε π.χ. ότι δεν είναι δυνατόν να δίνει κανείς σημασια σε απαντήσεις που έδωσαν άνθρωποι που δεν έζησαν εκείνη την εποχή. Ξεχνανε όμως ότι ο άνθρωπος είναι ένα όν που λειτουργεί συλλογικά, ή πιο απλά ρωτάει και μαθαίνει, διαβάζει μελετά, ενημερώνεται, σκέφτεται και αποφασίζει.
Η πραγματικότητα βέβαια δεν προσλαμβάνεται και δεν κατανοείται από τον άνθρωπο, μόνο με τις 5 αισθήσεις του ενός ατόμου. 

 

Αναρτήθηκε από Γιώργος Σαρρής