«Συμμετοχή και δημοκρατία... »

Προκλητική είναι η επίμονη προσπάθεια της κυβέρνησης να παρουσιάσει τα νέα εμπόδια που επιβάλλει στην κήρυξη απεργίας, με τον υπερδιπλασιασμό της απαιτούμενης απαρτίας στις γενικές συνελεύσεις των πρωτοβάθμιων σωματείων, ως μέτρο... «ενίσχυσης της συμμετοχής και της δημοκρατίας στα συνδικάτα»! Προσπαθούν να κουκουλώσουν το γεγονός ότι στον καπιταλισμό η δημοκρατία σταματάει έξω από τις πύλες των εργοστασίων και τις πόρτες των επιχειρήσεων. Προσπαθούν να κρύψουν ότι από 'κει και μέσα κυριαρχούν η εργοδοτική τρομοκρατία, οι απειλές και οι πιέσεις, η ασυδοσία της εργοδοσίας που απογειώνεται με το νομοθετικό πλαίσιο που της έχουν διασφαλίσει οι κυβερνήσεις του ΣΥΡΙΖΑ, της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Μόλις πρόσφατα, για παράδειγμα, ο ΣΕΒ πανηγύριζε για την τεράστια «ευελιξία» που διαθέτει πια το κεφάλαιο για να κάνει απολύσεις χωρίς ουσιαστικό κόστος... Με τις πλάτες του αστικού κράτους, η μεγαλοεργοδοσία απολύει πρωτοπόρους εργάτες, εργαζόμενους που απεργούν, απαγορεύει σε εκλεγμένους συνδικαλιστές να περάσουν τις πόρτες επιχειρήσεων για να μιλήσουν στους εργαζόμενους, διώκει εργαζόμενους με το πρόσχημα ότι η συνδικαλιστική δράση τους «δυσφήμισε την επιχείρηση»... Και έχουν το θράσος στην κυβέρνηση να μιλούν με ύφος «χιλίων καρδιναλίων» για «συμμετοχή και δημοκρατία στα συνδικάτα», να καμώνονται πως τους πήρε ο πόνος! Η άνοδος της οργάνωσης στα συνδικάτα, της συμμετοχής των εργαζομένων στη συλλογική οργάνωση και δράση είναι πραγματικά κομβικής σημασίας ζήτημα για την εργατική τάξη. Μόνο που δεν περνάει μέσα από αντιλαϊκούς νόμους, αλλά ακριβώς μέσα από την ενίσχυση της γραμμής πάλης ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική, την τρομοκρατία και τον εμπαιγμό, ενάντια στο κεφάλαιο και όλες τις δυνάμεις που το υπηρετούν.

Κατάλληλος χρόνος

 

Το Τμήμα Διεθνών Σχέσεων και Εξωτερικής Πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, σε ανακοίνωση, για τη μεταφορά της πρεσβείας των ΗΠΑ στην Ιερουσαλήμ, δηλώνει ότι ανησυχεί, καθώς αυτή η απόφαση ακυρώνει «μια πολιτική δεκαετιών όλων των χωρών του κόσμου - της Ελλάδας συμπεριλαμβανομένης - που διατηρούν πρεσβείες στο Τελ Αβίβ, αρνούμενες να νομιμοποιήσουν την ισραηλινή κατοχή στα παλαιστινιακά εδάφη και την κατάλυση του ειδικού καθεστώτος της Ιερουσαλήμ». «Το ιδανικό θα ήταν, μέσα από μια αξιόπιστη και καρποφόρα ισραηλινο-παλαιστινιακή διαδικασία ειρήνης, η Ιερουσαλήμ να αποτελέσει κοινή πρωτεύουσα των δύο κρατών», προσθέτει, και αναγνωρίζει πως «τα δικαιώματα των Παλαιστινίων στην Ανατολική Ιερουσαλήμ είναι απαράγραπτα» και γι' αυτό «η αριστερά στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο τάσσεται υπέρ της δημιουργίας ανεξάρτητου και βιώσιμου κράτους της Παλαιστίνης στα σύνορα του 1967, με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ». Μάλιστα! Αυτά λέει το κόμμα που κυβερνά και που ως κυβέρνηση κάνει «πολιτικό στριπτίζ» ενώπιον του Τραμπ, έχει αναγάγει το κράτος του Ισραήλ σε προνομιακό της συνομιλητή και συνεταίρο στην περιοχή, βαθαίνοντας τη στρατιωτική, οικονομική και πολιτική συνεργασία μαζί του, όπως επιβάλλουν τα συμφέροντα της αστικής τάξης. Καμία έκπληξη, πάντως, δεν προκαλεί, αν ανακαλέσει κανείς στη μνήμη του την απάντηση που έδωσε ο πρωθυπουργός, Αλ. Τσίπρας, ενώπιον του Μ. Αμπάς, όταν ρωτήθηκε για το αν και πότε η κυβέρνηση θα αναγνωρίσει το κράτος της Παλαιστίνης: «Οταν ο χρόνος κριθεί κατάλληλος»...

Χωρίς τον ξενοδόχο

 

Οσο περνούν οι μέρες, τόσο κλιμακώνεται η αντιαπεργιακή προπαγάνδα από αστικά ΜΜΕ, ως το απαραίτητο συμπλήρωμα της προσπάθειας της κυβέρνησης να περιστείλει το απεργιακό δικαίωμα. Ο μπαξές τους έχει απ' όλα. Από αξιοποίηση των υπαρκτών εκφυλιστικών φαινομένων στο συνδικαλιστικό κίνημα, μέχρι απευθείας επιθέσεις στο ΠΑΜΕ και στο ΚΚΕ. Η κλιμάκωση αυτή της επίθεσης στην ουσία λειτουργεί σαν «λαγός», προκειμένου να διευκολύνει την κυβέρνηση, να της δώσει άλλοθι για τη βρώμικη δουλειά. Για παράδειγμα, η ακροδεξιά εφημερίδα «Δημοκρατία» χαρακτηρίζει το ΠΑΜΕ «Δύναμη ανωμαλίας», θυμίζοντας τα αντίστοιχα προβοκατόρικα του Καρατζαφέρη πριν από μερικά χρόνια... Η «Καθημερινή», από την άλλη, κάνει συστάσεις στο ΚΚΕ, γράφοντας ότι «η ζώσα καρικατούρα του συνδικαλισμού (...) έχει πολλούς πατέρες». Αν όμως τα αστικά επιτελεία ψάχνουν τους «πατεράδες» των φαινομένων συνδικαλιστικής σαπίλας, ας κοιταχτούν στον καθρέφτη. Αλλωστε, δικό τους εργαλείο ήταν αυτό που ονομάζουν «κρατικοδίαιτος συνδικαλισμός», ενώ και σήμερα μια χαρά τους κάνει τη δουλειά, αφού τους ανοίγει δρόμο για να χτυπήσουν το εργατικό κίνημα. Οσο για τα εκφυλιστικά φαινόμενα στο κίνημα; Αυτά θα τα αντιμετωπίσουν οι ίδιοι οι εργάτες, και όχι οι νόμοι που θα ψηφίσει ο ΣΥΡΙΖΑ με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, δηλαδή τα «θερμοκήπια» του εργατοπατερισμού. Οι εργάτες, μέσα από την αλλαγή των συσχετισμών, την ανασύνταξη του κινήματος, θα αναζωογονήσουν τα συνδικάτα. Οι υπόλοιποι εξακολουθούν να λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο...

Προκλήσεις

 

«Οι προκλήσεις της οικονομικής βιωσιμότητας και της επάρκειας των συντάξεων είναι σημαντικές και χρειάζονται τολμηρές ενέργειες από τις κυβερνήσεις...». Αυτά δήλωσε ο γγ του ΟΟΣΑ Α. Γκουρία, γνωστός φίλος (και αυτός) της κυβέρνησης, με αφορμή τη δημοσιοποίηση της Εκθεσης του Οργανισμού για τις συντάξεις του 2017. Σ' αυτήν, όπως και σε όλες τις εκθέσεις του συγκεκριμένου ιμπεριαλιστικού οργανισμού, προβάλλονται οι γνωστές «συνταγές» για αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, παράταση του συνολικού εργάσιμου βίου και «ενεργό γήρανση», με τον μπαμπούλα του «δημογραφικού» και του «δημοσιονομικού εκτροχιασμού», εξαιτίας της συνταξιοδοτικής δαπάνης. Πίσω όμως από τα προσχήματα, η πραγματική στόχευση ήταν και παραμένει η συμπίεση των συντάξεων, η απόσυρση των κρατών από τη χρηματοδότηση των συνταξιοδοτικών συστημάτων, η απαλλαγή των καπιταλιστικών επιχειρήσεων από το «βάρος» των εισφορών και η προώθηση αμιγώς ιδιωτικών συστημάτων ασφάλισης, όπου το κεφάλαιο θα βρει νέα πεδία επενδύσεων και κερδοφορίας. Η πραγματική πρόκληση, επομένως, δεν είναι η «βιωσιμότητα», αλλά οι αξιώσεις των μονοπωλίων που την υπονομεύουν. Γι' αυτό, η επιμονή των ιμπεριαλιστικών οργανισμών, όπως του ΟΟΣΑ, της ΕΕ και των κυβερνήσεων στα κράτη - μέλη, η προσήλωσή τους σε αυτούς τους στόχους, είναι ένα πρόσθετο «καμπανάκι» για τους εργαζόμενους και στη χώρα μας, ότι το Ασφαλιστικό ήταν και παραμένει ένα ανοιχτό ζήτημα και ταυτόχρονα πεδίο ταξικής σύγκρουσης ανάμεσα στους εργαζόμενους, από τη μια, την εργοδοσία και το κράτος της, από την άλλη.

Ριζοσπάστης