Φάντασμα;

Μέσα σε όλα τα άλλα αναζητείται και μια ...αμερικανική βάση στην Κύπρο, η οποία μυστηριωδώς άνοιξε το 2013, όπως μυστηριωδώς έκλεισε το 2017 από την κυβέρνηση των ΗΠΑ. Το θέμα ίσως να μην απασχολούσε κανέναν, αν δεν υπήρχε έρευνα για τη «σκοπιμότητα» των χρημάτων που δαπάνησαν οι ΗΠΑ για τη λειτουργία της βάσης, γεγονός που αποκάλυψε και την ύπαρξή της για μια ολόκληρη τετραετία, σε εγκαταστάσεις της βρετανικής βάσης στο Ακρωτήρι της Κύπρου. Αν και οι αποκαλύψεις στα κυπριακά και άλλα διεθνή Μέσα πέφτουν «βροχή», όλοι δηλώνουν «ανήξεροι» για τον λόγο και τον τρόπο που αποφασίστηκε η λειτουργία της βάσης! Σύμφωνα με την επικρατέστερη άποψη, τα ελικόπτερα που στάθμευαν εκεί είχαν αποστολή να συμμετέχουν σε έκτακτες φυγαδεύσεις Αμερικανών αξιωματούχων από την περιοχή και μια τέτοια επιχείρηση είχε γίνει κάποια στιγμή στη Χερσόνησο του Σινά. Μπορεί το μυστήριο μιας βάσης - φάντασμα να ιντριγκάρει, η πραγματικότητα όμως που διαμορφώνουν οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί και τα σχέδια σε μια από τις πιο εύφλεκτες περιοχές του πλανήτη, ξεπερνάει πολλές φορές τα πιο φανταστικά σενάρια. Κι αν αυτά γίνονται στην Κύπρο, όπου επίσημα δεν υπάρχει αμερικανική βάση, να σκεφτεί κανείς τι γίνεται πίσω από τις ερμητικά κλειστές πύλες της βάσης στη Σούδα και των άλλων υποδομών που χρησιμοποιούν οι ΑμερικανοΝΑΤΟικοί από τον Εβρο μέχρι την Κρήτη.

Πετάει

 

Πραγματικά «πετάει» η παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία. Σύμφωνα με το ΔΝΤ, η παγκόσμια οικονομική ανάπτυξη είναι μεν «ακόμα ισχυρή»... αν με λίγη καλή διάθεση τη συγκρίνει κανείς με τον «πάτο» της προηγούμενης δεκαετίας - δεκαετίας εκδήλωσης της συγχρονισμένης καπιταλιστικής κρίσης - και από πάνω «μοιάζει να έχει φτάσει στην κορύφωσή της», πριν ξαναπάρει δηλαδή την κατηφόρα για ένα νέο γύρο καπιταλιστικής κρίσης. Επιπλέον, «η επέκταση μοιάζει επίσης να είναι λιγότερο συγχρονισμένη από χώρα σε χώρα, λιγότερες οικονομίες αναπτύσσονται, ενώ το κρατικό χρέος και εκείνο του ιδιωτικού τομέα έχουν φτάσει σε νέο ρεκόρ». Με δυο λόγια, τα ζόρια των καπιταλιστών, παρά τα «ξόρκια» και τα «μοντέλα» διαχείρισης του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος που επιστράτευσαν όλα τα προηγούμενα χρόνια, είναι εδώ και μάλιστα «εις διπλούν». Γιατί είναι εδώ η τεράστια συσσώρευση του κεφαλαίου, που δεν μπορεί να βρει κερδοφόρες «διεξόδους», οξύνοντας τα αδιέξοδα, τις αντιφάσεις, τους ανελέητους ανταγωνισμούς ανάμεσα στους καπιταλιστές. Και συμβαίνουν αυτά επειδή παραμένει το βασικό πρόβλημα, η όξυνση της βασικής αντίθεσης του καπιταλιστικού κόσμου, ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργατική τάξη, αντίθεση που ολοένα και βαθαίνει και όσο δεν λύνεται θα φορτώνει στους λαούς φτώχεια, εκμετάλλευση, πολέμους και νέα μεγάλα δεινά.

Κάπου, κάποτε... 

 

Πέρα από τη φασαρία που προκάλεσε η πρόταση Καμμένου για ένταξη της ΠΓΔΜ σε μια πιο διευρυμένη ΝΑΤΟική ομπρέλα στα Βαλκάνια, χωρίς να λυθεί το ονοματολογικό, η πραγματικότητα είναι ότι στο τραπέζι βρίσκεται πλέον μια «εναλλακτική» για να προχωρήσει η «ευρωατλαντική ολοκλήρωση» σε περίπτωση που ναυαγήσει η συμφωνία των Πρεσπών. Το γεγονός εξάλλου ότι ο Καμμένος συμπεριέλαβε στο σχέδιο και τη Σερβία, που αποτελεί πιο σύνθετη περίπτωση από την ΠΓΔΜ, εξαιτίας της μεγάλης ρωσικής επιρροής στη χώρα, δείχνει ότι η πρότασή του έχει μεγάλο βάθος και ότι ξεπερνάει κατά πολύ το εύρος εφαρμογής της συμφωνίας των Πρεσπών. Και επειδή τίποτα δεν προκύπτει από παρθενογένεση, δεν είναι απίθανο τα σενάρια που περιγράφει ο Καμμένος να προϋπήρχαν της συμφωνίας, πράγμα λογικό αν το καλοσκεφτεί κανείς, αφού το θέμα εκκρεμεί από το 1991 και το ΝΑΤΟ αποδεδειγμένα αναζητούσε τρόπους για να ενισχύσει την παρουσία του στην περιοχή, παρακάμπτοντας τα όποια «τεχνικά» κολλήματα. Κάπως έτσι έγινε άλλωστε και η ενδιάμεση συμφωνία το 1995, που άνοιξε το δρόμο για την ένταξη της ΠΓΔΜ στον ΝΑΤΟικό «Συνεταιρισμό για την Ειρήνη» δυο μήνες μετά! Επομένως, δεν θα εκπλαγούμε αν αποκαλυφθεί ότι το σενάριο Καμμένου έχει συζητηθεί ξανά κάπου, κάποτε, προφανώς με την ενθάρρυνση των ΗΠΑ, που «τραβούν μπροστά» το κάρο της αντιπαράθεσης με τη Ρωσία στη Βαλκανική. Αλλωστε, ο Καμμένος πασπάλισε την πρότασή του με όλα τα ...καρυκεύματα που προδίδουν αμερικανικό δάκτυλο, όπως η αντιρωσική ρητορική και ο στόχος της «ευρωατλαντικής ολοκλήρωσης», ανεξάρτητα από το ονοματολογικό, που για τους Αμερικανούς μικρή σημασία έχει έτσι κι αλλιώς.

Υποθέσεις

 

Καταγράφουμε τις τελευταίες εξελίξεις στα Ναυπηγεία, που έχουν ενδιαφέρον: Το Νεώριο της Σύρου πέρασε με συνοπτικές διαδικασίες στην αμερικανική ΟΝΕΧ. Τα Ναυπηγεία της Ελευσίνας πηγαίνουν προς πώληση και ήδη έχουν δηλώσει ενδιαφέρον οι Αμερικανοί (ΟΝΕΧ), οι Ιταλοί και ένας ελληνικός όμιλος. Ιδιο πάνω - κάτω είναι το ενδιαφέρον και για τον Σκαραμαγκά, που ακολουθεί στη λίστα. Αντίστροφα, η αίτηση της κινεζικής «Cosco» να αναπτύξει βαριά ναυπηγική δραστηριότητα στο Πέραμα συναντά ολοένα και μεγαλύτερα προσκόμματα από τις κρατικές υπηρεσίες, ενώ και το εναλλακτικό σενάριο να τοποθετήσει μια μεγάλη επισκευαστική δεξαμενή στην Ψυτάλλεια φαίνεται επίσης να ναυαγεί, με το επιχείρημα ότι εμποδίζεται η αυξημένη κίνηση στο λιμάνι! Είναι φανερό ότι και σ' αυτόν τον τομέα η χώρα μας γίνεται πεδίο ισχυρών μονοπωλιακών ανταγωνισμών και αντιπαράθεσης ανάμεσα σε ιμπεριαλιστικά κέντρα, στην προκειμένη περίπτωση τις ΗΠΑ, από τη μια, και την Κίνα, από την άλλη. Οσο για το πού θα καταλήξουν τελικά τα Ναυπηγεία, δεν είναι δύσκολο να το υποθέσει κανείς...

Ριζοσπάστης