Παραμύθια

Λίγες ώρες απ' όταν την Κυριακή, με αφορμή τη συμπλήρωση 100 χρόνων από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, οι «ηγέτες» όλου του κόσμου έδιναν ένα σόου «φιλειρηνισμού» παρουσιάζοντας περίπου ότι όλα αυτά τάχα «ανήκουν στο παρελθόν», οι «διαπραγματεύσεις» για την αλλαγή του ιταλικού προϋπολογισμού έφερναν ξανά στην επιφάνεια τις πολύ μεγάλες αντιθέσεις στο εσωτερικό της Ευρωζώνης, ο χρηματιστηριακός δείκτης «Dow Jones» σημείωνε τις μεγαλύτερες απώλειες τον τελευταίο μήνα, η Σαουδική Αραβία μετά την άκαρπη σύνοδο του ΟΠΕΚ για την τιμή του πετρελαίου που κατρακυλάει περιόριζε μονομερώς την παραγωγή, προκαλώντας την αντίδραση των ΗΠΑ, ενώ οι ΗΠΑ, σύμφωνα με τις δημοσιογραφικές πληροφορίες, εξέταζαν την επιβολή δασμών στην εισαγωγή αυτοκινήτων από την ΕΕ, που αποτελεί «αιτία πολέμου» για τη Γερμανία. Κοινώς, «όλοι εναντίον όλων», την ώρα που η πορεία προς την επόμενη καπιταλιστική κρίση θεωρείται λίγο - πολύ δεδομένη, σαρώνοντας στο διάβα της και τις απάτες με τις οποίες προσπαθούν να ρίξουν στάχτη στα μάτια των λαών. Γιατί το μόνο σίγουρο είναι ότι οι ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις είναι εδώ και μεγαλώνουν πάνω στο έδαφος των αγιάτρευτων αντιφάσεων του καπιταλιστικού συστήματος, ενώ όπως δείχνει και η ίδια η Ιστορία, όταν οι καπιταλιστές δεν μπορούν να λύσουν αλλιώς τις διαφορές τους και να ξαναβάλουν μπρος την καπιταλιστική «μηχανή», δεν διστάζουν να ρίξουν τους λαούς και στο ιμπεριαλιστικό μακελειό για τα συμφέροντά τους. Φρένο μπορούν να βάλουν μόνο οι λαοί με την πάλη τους και όχι οι όποιες προσωρινές συμφωνίες των καπιταλιστών, που κι αυτές είναι σε βάρος των λαών.

Διπλή... 

 

Για την άνοδο των «λαϊκιστικών κινημάτων» και πώς αυτά επιδρούν στη στρατηγική του ΝΑΤΟ, ρωτήθηκε σε συνέδριο που έγινε τη Δευτέρα στη Γερμανία ο γγ του ΝΑΤΟ, Γ. Στόλτενμπεργκ. Κι αφού πρώτα παρέθεσε διάφορα παραδείγματα «διαφωνιών» ανάμεσα στα κράτη - μέλη της λυκοσυμμαχίας στο παρελθόν, όπως τη στάση απέναντι στον πόλεμο στο Ιράκ, παρουσιάζοντάς τα ως «λογικά» στο πλαίσιο μιας συμμαχίας, κατέληξε λέγοντας: «Νομίζω ότι πρέπει να επικεντρώσουμε στο ότι, ανεξάρτητα από διαφορές, πρέπει να προστατεύουμε ο ένας τον άλλο, να στεκόμαστε μαζί όταν πρόκειται για την Ασφάλεια και την Αμυνα, γιατί σε έναν πιο επικίνδυνο κόσμο είναι σημαντικό να διατηρήσουμε τη δύναμη του ΝΑΤΟ. Κι αυτό μας κάνει όλους ασφαλείς, ανεξάρτητα από το τι νομίζουμε για τους εμπορικούς δασμούς ή την κλιματική αλλαγή, που είναι σημαντικά ζητήματα, που όμως δεν θα πρέπει να επιτρέψουμε να υπονομεύουν τη συνεργασία μας στην Ασφάλεια». Σε μια πρώτη ανάγνωση, βέβαια, η απάντηση αυτή επιβεβαιώνει ότι συγκολλητική ουσία των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών και «λυκοφιλιών» αποτελούν τα κοινά τους συμφέροντα, στην αντιπαράθεση με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, μπροστά στα οποία οι υπόλοιπες διαφορές μπαίνουν στην άκρη.

... ανάγνωση

 

Η απάντηση όμως διαβάζεται και ανάποδα: Η επίκληση και υπενθύμιση αυτών των κοινών συμφερόντων, η προσπάθεια να παρουσιαστούν οι μεγάλες αντιθέσεις ως «δευτερεύοντα ζητήματα» μπροστά στα «μεγάλα επίδικα», δείχνουν ότι οι ανταγωνισμοί τους ακουμπάνε πλέον την «καρδιά» των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών, όπως διαμορφώθηκαν τις τελευταίες τουλάχιστον δεκαετίες. Αυτό άλλωστε φανερώνει και η αναβάθμιση των λεγόμενων «λαϊκιστικών» πολιτικών δυνάμεων στην αστική διαχείριση, που προπαγανδίζουν υπέρ του προστατευτισμού και της επαναδιαπραγμάτευσης διεθνών συμφωνιών, ενώ επανεξετάζουν και παραδοσιακές συμμαχίες τους, για να θωρακίσουν με κάθε μέσο τα συμφέροντα των αστικών τους τάξεων.

Διευθετήσεις

 

Ολοένα και περισσότερο προς τα νοτιοδυτικά μεταφέρει η Τουρκία τις αμφισβητήσεις της στη Μεσόγειο σε ό,τι αφορά τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα, βάζοντας στο στόχαστρο την Κρήτη, στην οποία αποδίδει μειωμένη επιρροή στον καθορισμό ΑΟΖ. Αμφισβητώντας, παράλληλα, την επιρροή του Καστελόριζου, ακόμα και της Ρόδου, προσπαθεί να στοιχειοθετήσει ότι η ίδια έχει ΑΟΖ με την Αίγυπτο, όπως και ότι η Ελλάδα «κλέβει» ΑΟΖ από τη Λιβύη. Πού καταλήγουν όλα αυτά; Στο να «γκριζάρονται» σημαντικές θαλάσσιες περιοχές της Μεσογείου και κυρίως εκείνα τα σημεία που έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την εξόρυξη και τη μεταφορά των υδρογονανθράκων. Δεν είναι τυχαίο, για παράδειγμα, ότι με την τακτική των αμφισβητήσεων η Τουρκία «γκριζάρει» περιοχές όπου εικάζεται ότι υπάρχουν κοιτάσματα φυσικού αερίου, αλλά και σημεία της διαδρομής που σχεδιάζεται να ακολουθήσει ο αγωγός «East Med» για τη μεταφορά φυσικού αερίου από την Ανατολική Μεσόγειο στην Ευρώπη. Παράλληλα, προσπαθεί να εκμεταλλευτεί την επιρροή της στη Λιβύη, για να σχηματίσει «αντιάξονα» στη συνεργασία Ελλάδας - Αιγύπτου και στο ενδεχόμενο οι δύο χώρες να συμφωνήσουν στον καθορισμό των μεταξύ τους ΑΟΖ. Τι δείχνουν επομένως οι εξελίξεις; Οτι το παζάρι για το «ποιος - τι» στην περιοχή περνάει σε φάση μεγάλης έντασης και πολλά θα εξαρτηθούν από το μέγεθος των κοιτασμάτων που θα επιβεβαιώσουν οι γεωτρήσεις των επόμενων ημερών. Ολες οι ενδιαφερόμενες δυνάμεις, για λογαριασμό των μονοπωλίων τους, παίρνουν θέση για μια μελλοντική διευθέτηση, ρίχνοντας ο καθένας τα «όπλα» του στη μεγάλη «μάχη». Μόνο που οι όροι αυτοί ενδέχεται κάποια στιγμή να πάψουν να χρησιμοποιούνται μεταφορικά...

Ριζοσπάστης    Τετάρτη 14 Νοέμβρη 2018