Το Πολυτεχνείο άφησε ανοιχτούς λογαριασμούς για το λαό, στόχους και αιτήματα που έμειναν ανεκπλήρωτα
Αποσπάσματα από την ομιλία του Δημήτρη Γόντικα, μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ
Πανό της ΚΝΕ στη πρόσοψη της Πολυτεχνικής Σχολής στη Θεσσαλονίκη
|
Το ίδιο συμβαίνει
και με τη δική σας γενιά. Οι σημερινές γενιές της ΚΝΕ μπαίνουν στην
πολιτική και τους ταξικούς αγώνες επίσης σε διαφορετικές συνθήκες. Είστε
μια τυχερή γενιά μέσα στην ατυχία σας. Είστε τυχεροί για δύο κύριους
λόγους:
Ο πρώτος λόγος: Εχετε πολύ δυνατά όπλα. Τη μελετημένη και επεξεργασμένη 100χρονη Ιστορία και πείρα του ΚΚΕ. Εναν πλούτο εφοδίων που δεν είχαν οι προηγούμενες γενιές και έχετε δίπλα σας, ως καθοδηγητή, ένα Κόμμα πολύ έμπειρο, δοκιμασμένο και με μια σύγχρονη, επεξεργασμένη επαναστατική πολιτική και Πρόγραμμα.
Ο δεύτερος λόγος: Ζείτε σε μια εποχή που προκαλεί μεγάλες μεν ανησυχίες και τρόμο, αλλά πίσω, όμως, από τα μαύρα σύννεφα κρύβονται και κινούνται τρομερές δυνάμεις που σπρώχνουν τα πράγματα μπροστά. Αυτό το σύστημα της βαρβαρότητας και της εκμετάλλευσης δεν είναι σε θέση να τις αναχαιτίσει, να τις ανακόψει. Είναι σε πλήρη αντίθεση με τις ανάγκες των ανθρώπων και της κοινωνίας.
Οι κινητήριες δυνάμεις της σοσιαλιστικής επανάστασης ωριμάζουν και το καινούργιο που έρχεται είναι ακατανίκητο. Ο καπιταλισμός δεν έχει μέλλον, βουλιάζει και σαπίζει στις αντιφάσεις και αντιθέσεις του. Μη σας τρομάζουν οι δυσκολίες και τα ουρλιαχτά των πραιτοριανών του όπου Γης.
Είστε
βέβαια και άτυχοι, γιατί ζείτε σε συνθήκες αντεπανάστασης και ήττας.
Αλλά μέσα από τις ήττες θα γεννηθούν και οι καινούργιες νίκες.
Ο πρώτος λόγος: Εχετε πολύ δυνατά όπλα. Τη μελετημένη και επεξεργασμένη 100χρονη Ιστορία και πείρα του ΚΚΕ. Εναν πλούτο εφοδίων που δεν είχαν οι προηγούμενες γενιές και έχετε δίπλα σας, ως καθοδηγητή, ένα Κόμμα πολύ έμπειρο, δοκιμασμένο και με μια σύγχρονη, επεξεργασμένη επαναστατική πολιτική και Πρόγραμμα.
Ο δεύτερος λόγος: Ζείτε σε μια εποχή που προκαλεί μεγάλες μεν ανησυχίες και τρόμο, αλλά πίσω, όμως, από τα μαύρα σύννεφα κρύβονται και κινούνται τρομερές δυνάμεις που σπρώχνουν τα πράγματα μπροστά. Αυτό το σύστημα της βαρβαρότητας και της εκμετάλλευσης δεν είναι σε θέση να τις αναχαιτίσει, να τις ανακόψει. Είναι σε πλήρη αντίθεση με τις ανάγκες των ανθρώπων και της κοινωνίας.
Οι κινητήριες δυνάμεις της σοσιαλιστικής επανάστασης ωριμάζουν και το καινούργιο που έρχεται είναι ακατανίκητο. Ο καπιταλισμός δεν έχει μέλλον, βουλιάζει και σαπίζει στις αντιφάσεις και αντιθέσεις του. Μη σας τρομάζουν οι δυσκολίες και τα ουρλιαχτά των πραιτοριανών του όπου Γης.
Η
αντεπανάσταση δεν τελείωσε με τις ανατροπές του σοσιαλισμού το 1989.
Συνεχίζεται κατά κύματα έως τις μέρες μας. Με λυσσαλέο μίσος συκοφαντούν
και επιτίθενται στην Οκτωβριανή Επανάσταση και τα κοσμοϊστορικά
επιτεύγματα του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε. Θέτουν υπό διωγμό τις ιδέες,
τα σύμβολα του κομμουνιστικού κινήματος και απαγορεύουν τη δράση
Κομμουνιστικών Κομμάτων. Ξαναγράφουν την Ιστορία και ταυτίζουν τους
νικητές του φασισμού, τη Σοβιετική Ενωση, τον Κόκκινο Στρατό και τον
Στάλιν, με τον Χίτλερ και το φασισμό. Το μόνο που δεν μας είπαν ακόμη
είναι ότι οι μπολσεβίκοι και ο Στάλιν ευθύνονται για τον Α' Παγκόσμιο
Πόλεμο.
Οπως βλέπετε, θέλουν να ξεπατώσουν από τη μνήμη των λαών τη μεγάλη εποποιία του σοσιαλισμού.
Με τη συμβολή των οπορτουνιστών όπου Γης, θέλουν να κρατούν τους λαούς φοβισμένους και υποταγμένους στην ιδέα ότι δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική λύση από τη σημερινή τάξη πραγμάτων.
Εχετε, λοιπόν, μπροστά σας σύνθετα και μεγάλα καθήκοντα και έχετε όλες τις προϋποθέσεις να τραβήξετε μπροστά νικηφόρα. Με έναν όμως όρο: Οτι θα μελετήσετε και θα αφομοιώστε δημιουργικά όλη την πείρα του επαναστατικού κινήματος και θα κατακτήσετε τη θεωρία του επιστημονικού σοσιαλισμού, ώστε να έχετε στέρεες επιστημονικές βάσεις και ασφαλή κριτήρια στην πάλη σας.
Χωρίς επαναστατική θεωρία δεν υπάρχει επαναστατική δράση. Αυτήν την αρχή να μην την ξεχνάμε ποτέ.Θα
πρέπει να γίνουμε όλοι πιο απαιτητικοί σε αυτόν τον τομέα. Δεν είναι σε
αντιπαράθεση ούτε με τις σπουδές σας ούτε με την πρακτική δράση.
Ο αρμονικός συνδυασμός θεωρίας και πράξης είναι στόχος προς κατάκτηση και απαιτεί μεγάλη προσπάθεια και πειθαρχημένο πρόγραμμα. Θα προσθέταμε ότι πρέπει να διακριθείτε και στην επιστημονική επαγγελματική σας κατάρτιση, ως μαρξιστές επιστήμονες.
Το
Πολυτεχνείο, που σήμερα τιμάμε, έχει τη δική του Ιστορία, ξεχωριστή
θέση στους σύγχρονους αγώνες του λαού και της νεολαίας και το εξεγερτικό
του πνεύμα είναι πάντα επίκαιρο. Δεν ανήκει στο Μουσείο της Ιστορίας,
όπως θέλουν οι κυρίαρχες οικονομικά, ιδεολογικά και πολιτικά δυνάμεις.
Το Πολυτεχνείο, επιπλέον, μας άφησε ανοιχτούς λογαριασμούς που πρέπει να κλείσουν, στόχους και αιτήματα που παραμένουν ανεκπλήρωτα.
Τα συνθήματα που κοσμούσαν την πύλη του Πολυτεχνείου «Εξω αι ΗΠΑ» «Εξω το ΝΑΤΟ» είναι πάντα επίκαιρα, αποτελούν συνδετικό κρίκο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου με τους σύγχρονους αγώνες και είναι βασικό κριτήριο για την ειλικρίνεια και τη συνέπεια κάθε πολιτικής δύναμης απέναντι στο Πολυτεχνείο.
Το Πολυτεχνείο μάς κληροδότησε μεγάλες αξίες, την αφοβία, την τόλμη, την αυτοθυσία απέναντι σε ισχυρούς κατασταλτικούς τρομοκρατικούς μηχανισμούς της αστικής τάξης και την πίστη στη δύναμη του οργανωμένου κινήματος που γεννά τον ατομικό και συλλογικό ηρωισμό. Πάνω από όλα, μας κληροδότησε την ασυμβίβαστη, αδιάλλακτη στάση απέναντι σε κάθε μορφή αυταρχικής και δικτατορικής διακυβέρνησης.
Επομένως, δικαιολογημένα τιμάμε την επέτειο του Πολυτεχνείου, διδασκόμαστε, βγάζουμε συμπεράσματα και αντλούμε δύναμη για την οργάνωση και ανάπτυξη ενός πανίσχυρου εργατικού και λαϊκού κινήματος με τη μαζική συμμετοχή της νεολαίας στις πρώτες γραμμές απέναντι στα μονοπώλια έως την ανατροπή της δικτατορίας του κεφαλαίου, για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Η πάλη για την εκπλήρωση αυτών των στόχων είναι σήμερα η μεγαλύτερη τιμή στους μάρτυρες του αντιδικτατορικού αγώνα 1967 - '74, σε όλους και όλες που αγωνίστηκαν στην Ελλάδα και το εξωτερικό, εξορίστηκαν, φυλακίστηκαν ή βασανίστηκαν, στους αγωνιστές της Νομικής και του Πολυτεχνείου, σε όλους και όλες όσοι αγωνίστηκαν, στήριξαν, βοήθησαν τη λαϊκή αντίσταση και πάλη τα χρόνια εκείνα με κάθε τρόπο και μέσο που διέθεταν.
(...) Δεν υπάρχει σήμερα άλλη δύναμη, παρά μόνο το ΚΚΕ, που μπορεί να ηγηθεί του αγώνα για να εξαλειφθούν οριστικά και αμετάκλητα οι αιτίες που γεννούν χούντες, πολέμους, το φόβο μπροστά στους ισχυρούς, την ανασφάλεια για το αύριο, τις ατέλειωτες στερήσεις ακόμα και των πιο στοιχειωδών δικαιωμάτων και δυνατοτήτων για μια ζωή ελεύθερη και αξιοπρεπή.
Γιατί είναι το μόνο κόμμα που ήταν και παραμένει ακλόνητο κόμμα εργατικό - λαϊκό, που δεν λυπήθηκε ποτέ καμιά θυσία για τα συμφέροντα των εργαζομένων και των παιδιών τους. Είναι το μόνο κόμμα που δεν είχε και δεν έχει καμιά ευθύνη για όσα υπόφερε και υποφέρει ο λαός. Και είναι το μόνο κόμμα που έχει σχέδιο, Πρόγραμμα και επεξεργασμένη γραμμή και παλεύει ακούραστα για την καθολική ευημερία και πρόοδο του λαού σε όλο και ανώτερα επίπεδα.
Και όλα αυτά γιατί ξέρει πολύ καλά τις αιτίες που γεννούν και αναπαράγουν όλα τα δεινά για την πλειοψηφία του λαού και των παιδιών του. Είναι οι λίγοι, είναι μια μειοψηφία που ζει σε βάρος της πλειοψηφίας, και επιβάλλουν την εξουσία τους με τη βία και το ψέμα πάνω σε πολλούς. Είναι η δικτατορία του κεφαλαίου. Αυτή γεννά χούντες και πολέμους με τα όπλα του ΝΑΤΟ και τους μηχανισμούς του.
Τα
αστικά κόμματα, η αστική τάξη στο σύνολό της συσκοτίζει την ιστορική
αλήθεια ως προς τις αιτίες που έγινε η δικτατορία. Αλλοι ισχυρίζονται
ότι έγινε από μια ομάδα «επίορκων και αφρόνων» αξιωματικών του στρατού
και άλλοι ότι ήταν μια ανεπιθύμητη παρένθεση στη λειτουργία της αστικής
κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, την οποία μάλιστα αναγορεύουν σε
τελειότερο σύστημα διακυβέρνησης.
Η άποψη αυτή είναι κυρίαρχη, διδάσκεται στα σχολεία και καλλιεργείται με επιμέλεια.
Δεν είναι όμως αυτή η αλήθεια.
Η δικτατορία μπορεί να απαγόρευσε τη λειτουργία των τότε νόμιμων κομμάτων, να έκλεισε το Κοινοβούλιο, να συνέλαβε ή να φυλάκισε προσωρινά και αστούς πολιτικούς, υπηρέτησε όμως με τον καλύτερο τρόπο σε εκείνη την περίοδο τα συνολικά συμφέροντα της αστικής τάξης.
Η δικτατορία δεν έγινε με σκοπό την «πάταξη της αναρχίας και την αντιμετώπιση του κομμουνιστικού κινδύνου». Αυτά ήταν τα προσχήματα. Εγινε και επιβλήθηκε για να ξεπεραστούν προβλήματα και αντιθέσεις που ήταν οξυμένα μέσα στους κόλπους του αστικού συστήματος και των κομμάτων της εποχής.
Τη δεκαετία του 1950 και περισσότερο του 1960 μέσα στους κόλπους της αστικής τάξης και των αστικών πολιτικών δυνάμεων αναπτύσσονταν τάσεις υπέρ του εκσυγχρονισμού, ενώ ταυτόχρονα η Ελλάδα προετοιμαζόταν για την ένταξή της στην ΕΟΚ, σήμερα ΕΕ. Δηλαδή, το κεφάλαιο δεν μπορούσε να διασφαλίσει την απρόσκοπτη λειτουργία και ανάπτυξη με τις συνθήκες που επικρατούσαν τότε.
Εμπόδιο σε αυτήν τη γραμμή ήταν η εξουσία του βασιλιά, του θρόνου και ο έλεγχος που ασκούσε στο στρατό. Ο θρόνος δεν μπορούσε πια να λειτουργήσει ως συσπειρωτικός μοχλός των αστικών πολιτικών δυνάμεων, ρόλο που είχε διαδραματίσει στα χρόνια του ένοπλου ταξικού αγώνα '46 - '49. Με τις εξουσίες που είχε γινόταν όλο και περισσότερο παράγοντας αποσταθεροποίησης του πολιτικού συστήματος και τροχοπέδη στον εκσυγχρονισμό του.
Τότε οξύνθηκαν οι αντιθέσεις ανάμεσα σε όλα τα αστικά κόμματα με το παλάτι. Μεγάλες αντιθέσεις εμφανίστηκαν ανάμεσά τους και στον χειρισμό του Κυπριακού. Δυνάμωναν οι φωνές που προτιμούσαν νέες συμμαχίες με χώρες της ΕΕ για την ένταξη στην ΕΟΚ, γεγονός που προκαλούσε τριβές και αντιθέσεις με τις ΗΠΑ.
Ολες αυτές οι αντιθέσεις δεν μπορούσαν να αντιμετωπιστούν με τις συνηθισμένες κοινοβουλευτικές διαδικασίες. Είχαν ήδη σχηματιστεί μέσα σε δυο χρόνια, από το 1965 έως το 1967, πέντε κυβερνήσεις και δεν μπορούσαν να βρουν άκρη.
Αυτή ήταν η αιτία που γέννησε τη δικτατορία. Να ξεπεράσει το αστικό σύστημα τις συσσωρευμένες αντιθέσεις στο πολιτικό σύστημα και με στόχο την απρόσκοπτη συνέχιση της κεφαλαιοκρατικής συσσώρευσης, τη διατήρηση του ελέγχου επί της εργατικής τάξης και του λαού, την ισχυροποίηση και αναβάθμιση της ελληνικής αστικής τάξης μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα και ιδιαίτερα στο χώρο της Μέσης Ανατολής.
Αποσιωπούν έτσι οι αστοί ότι επιφανή στελέχη τους έβλεπαν θετικά την επιβολή της δικτατορίας όπως ο Κ. Καραμανλής, ο Κ. Τσάτσος, ο Γ. Ράλλης κ.ά. Να τι έλεγαν. Καραμανλής: «...θα πρέπει να αντιμετωπιστεί ίσως η λύση της εκτροπής... δεν είναι εύκολο, δεδομένου ότι θέλει δικαιολόγησιν, συγκεκριμένο και ρεαλιστικό πρόγραμμα και ανθρώπους ικανούς».
Και ο Τσάτσος, απαντώντας στον Καραμανλή, έλεγε: «Για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους εισηγούμεθα (ασπάζομαι ανεπιφύλακτα τις σκέψεις σου) την παρεκτροπήν από το πολίτευμα και μόνο προσωρινήν δικτατορίαν - ίσως ενός έτους».
Αλλωστε, η χούντα στηρίχθηκε από τα πιο δυναμικά τμήματα του κεφαλαίου, ιδιαίτερα από το εφοπλιστικό κεφάλαιο, και υπηρέτησε με τον καλύτερο τρόπο τα συμφέροντά τους. Την περίοδο μάλιστα αυτή σημειώνεται μεγάλη έκρηξη της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Αυξήθηκαν τα κέρδη συνολικά των καπιταλιστών κατά 186%. Κρύβουν, επίσης, την αλήθεια ότι η χούντα ενθαρρύνθηκε και στηρίχθηκε από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ και αξιοποίησε όλους τους μηχανισμούς του κράτους για να επιβληθεί.
Αυτή είναι η ιστορική αλήθεια. Η στρατιωτική δικτατορία ήταν μια μορφή της δικτατορίας του κεφαλαίου, μια άλλη μορφή άσκησης της καπιταλιστικής εξουσίας. Δεν ήταν μια ανεπιθύμητη παρέμβαση για το σύστημα.
Κουκουλώνουν, επίσης, ορισμένα γενικά συμπεράσματα.
Να τι δήλωνε σε στιγμές ειλικρίνειας ο περιβόητος «γέρος της δημοκρατίας», Γεώργιος Παπανδρέου, για το ζήτημα αυτό: «Οι εκλογές είναι ιδεώδης ευκαιρία αντιμετωπίσεως των μαζών... είναι τόσο ισχυρόν σήμερα το κράτος, ώστε ουδείς δύναται διαταράξει την δημόσιαν τάξιν... Αντιθέτως υποστηρίζω ότι μόλις προκηρυχθούν εκλογές θα επέλθει αυτομάτως εκτόνωσις... αλλάσσουν μέτωπο οι μάζες, στρέφονται εναντίον αλλήλων... οι εκλογές είναι καταπραϋντικόν, είναι βότανο της εκτονώσεως».
Η
εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν έγινε ξαφνικά και σε μια μέρα. Ηταν η
κορύφωση της πάλης του λαού και της νεολαίας. Εχει τη δική του Ιστορία.
Ωρίμασε μέσα από πολύχρονους και πολύ κοπιαστικούς αγώνες με πολλές θυσίες με την πρωτοπόρα πάλη των κομμουνιστών.
Ας δούμε πιο συγκεκριμένα τα ιστορικά γεγονότα. Με την κήρυξη της δικτατορίας διαμορφώθηκε ένα καθεστώς τρόμου και φόβου. Πιάστηκαν μέσα σε λίγες ώρες χιλιάδες κομμουνιστές και άλλοι δημοκρατικοί πολίτες. Πάνω από 6.000 στάλθηκαν εξορία στη Γυάρο. Οι αστοί πολιτικοί κρατήθηκαν προσωρινά σε ξενοδοχεία.
Μπήκαν μπροστά τα χουντικά στρατοδικεία και οι φυλακές άρχισαν να γεμίζουν με πολιτικούς αντιπάλους της χούντας. Οι συλλήψεις και τα βασανιστήρια στα άντρα της Ασφάλειας και του Στρατού πήραν τρομακτικές διαστάσεις.
(...) Το γεγονός ότι το ΚΚΕ ήταν εκτός νόμου και είχε διαλύσει τις Κομματικές του Οργανώσεις στην Ελλάδα από το 1958 και ήταν σε πολύ κακή κατάσταση, από την κυριαρχία οπορτουνιστικών απόψεων στις γραμμές του, είναι και ο βασικότερος λόγος που δεν υπήρξε οργανωμένη αντίσταση στην επιβολή της δικτατορίας και πιαστήκαμε στον ύπνο. Δυνατότητες υπήρχαν, αν υπήρχαν ετοιμότητα και επαγρύπνηση.
Παρ' όλα αυτά, το ΚΚΕ από την πρώτη μέρα κήρυξε αποφασιστικό αγώνα κατά της δικτατορίας με στόχο την ανατροπή της. Με όλες τις μορφές πάλης, χωρίς να αποκλείει και την ένοπλη πάλη. Ηταν το μόνο κόμμα που δεν ανέθεσε την ανατροπή της χούντας στον ιμπεριαλιστικό παράγοντα, ευρωπαϊκό ή αμερικανοΝΑΤΟικό γενικότερα, δεν την ανέθεσε αποκλειστικά στις αστικές δυνάμεις.
Προειδοποίησε το λαό ότι τα αστικά κόμματα, οι ηγέτες τους έκαναν συνεννοήσεις πίσω από την πλάτη του με παράγοντες της χούντας, των ΗΠΑ και άλλους Ευρωπαίους αστούς ηγέτες, για να γίνει αλλαγή σκυτάλης ώστε να χειραγωγηθεί και ελεγχθεί ο λαϊκός παράγοντας.
Η αστική τάξη και οι πολιτικοί ηγέτες της, όπως και οι οπορτουνιστές, φοβούνταν ενδεχόμενη λαϊκή εξέγερση.
Ενα από τα πρώτα και πιο ισχυρά κέντρα αντίστασης ήταν η στάση των κομμουνιστών στις εξορίες, στις φυλακές και στα άντρα βασανισμού της χούντας. Η στάση τους ενέπνευσε και βοηθούσε να δυναμώνουν η αντίθεση και η αντίσταση μέσα στο λαό και στο εξωτερικό. Γεννούσε μεγάλα κύματα συμπάθειας και αλληλεγγύης.
Η απόφαση του Κόμματος, να ανασυγκροτήσει τις Κομματικές του Οργανώσεις μέσα στη δικτατορία, και κυρίως η απόφασή του να ιδρύσει την ΚΝΕ τον Αύγουστο του 1968 έδωσαν νέα δύναμη και δυναμική στον αντιδικτατορικό αγώνα.
Το ΚΚΕ δεν είχε ξεριζωθεί από την ελληνική κοινωνία. Διέθετε αντανακλαστικά που είχαν ριζώσει μέσα στην αγωνιστική δράση και τις αμέτρητες θυσίες και το είχαν καταξιώσει σ' ένα σημαντικό μέρος του λαού και διεθνώς.
Είχε μεγάλη πείρα από τη μακρόχρονη δράση του σε μισονόμιμες, παράνομες συνθήκες, στις συνθήκες της Κατοχής και κατά τη διάρκεια της ηρωικής ταξικής αναμέτρησης το Δεκέμβρη του 1944 και του τρίχρονου ταξικού αγώνα του ΔΣΕ 1946 - 1949. Είχε δοκιμασμένους αγωνιστές που πέρασαν με το κεφάλι ψηλά χρόνια φυλακές και εξορίες.
Το ΚΚΕ, απ' την αρχή και σε όλη τη διάρκεια της δικτατορίας, έριξε βάρος στον οργανωμένο αγώνα με αφετηρία και πεδίο δράσης τα εργατικά - λαϊκά αιτήματα και με στόχο να εξελιχθούν αγώνες σε μαζικό πολιτικό αγώνα κατά της χούντας.
Με την πρωτοπόρα αυτή δράση στις γραμμές της εργατικής τάξης άρχισαν να αναπτύσσονται αγωνιστικές διαθέσεις. Αρχίζουν μια σειρά από αγώνες ακόμα και μικρο-απεργίες για την απόκρουση των αντιλαϊκών σχεδιασμών της χούντας.
Αγωνιστικές εκδηλώσεις εμφανίστηκαν και σε χώρο της αγροτιάς για την υπεράσπιση της σοδειάς, διεκδικώντας ικανοποιητικές τιμές ασφάλειας στα αγροτικά προϊόντα. Επίσης, με επαγγελματικές διεκδικήσεις δραστηριοποιήθηκαν μια σειρά κλάδοι, επιστημόνων, τεχνικών, δικηγόρων, εκπαιδευτικών, λογοτεχνών και δημοσιογράφων.
Το κλίμα μέσα στο λαό αρχίζει να αλλάζει και η αντίθεση στη χούντα να παίρνει μαζικές διαστάσεις. Μέσα σε αυτό το κλίμα, φούντωσαν και οι αγώνες της φοιτητικής και σπουδάζουσας νεολαίας το 1972 - '73 για ακαδημαϊκές και συνδικαλιστικές ελευθερίες, για την ανατροπή της χούντας. Αγώνες που μαζικοποιήθηκαν πολύ γρήγορα και στηρίχθηκαν ενεργά από εργατικές - λαϊκές μάζες.
(...) Οι πρωτοβουλίες της ΚΝΕ να ιδρύσει την ΑντιΕΦΕΕ, να οργανωθούν οι φοιτητές και σε Συλλόγους με βάση τον τόπο καταγωγής τους, καθώς και η ίδρυση της μαθητικής οργάνωσης νεολαίας, η ΜΟΔΝΕ στους μαθητές, έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην άνοδο των αγώνων με αποκορύφωμα την εξέγερση του Πολυτεχνείου.
Από
το παραπάνω που αναφέραμε φαίνεται καθαρά ότι μέσα από μια πορεία
αγωνιστικών κινητοποιήσεων φτάσαμε στο Πολυτεχνείο και όχι ξαφνικά.
Επαιξε καθοριστικό ρόλο και επιβλήθηκε σε μεγάλο βαθμό η αγωνιστική γραμμή της ΚΝΕ και της ΑντιΕΦΕΕ για τη συγκρότηση Επιτροπών Αγώνα κατά Σύλλογο, κατά Σχολή, κατά πανεπιστήμιο μέσα από μαζικές διαδικασίες κόντρα στις διορισμένες διοικήσεις των φοιτητικών συλλόγων από τη χούντα.
Το κύριο ζήτημα ήταν η προκήρυξη ελεύθερων εκλογών μαζί με άλλα ζητήματα και διεκδικήσεις.
Αυτό το κίνημα ήταν σε διαρκή πάλη με τις δυνάμεις καταστολής της χούντας, το υπουργείο Παιδείας, τις πρυτανικές αρχές, πολλούς καθηγητές και τους διορισμένους της χούντας.
Ηταν, επίσης, σε αντιπαράθεση με άλλες απόψεις που είτε αρνούνταν αυτές τις μορφές πάλης, όπως ήταν ορισμένες μικρές μαοϊκές και τροτσκιστικές ομάδες, είτε άλλες που καλούσαν σε αποδοχή των όρων που έβαζε η χούντα για τη διεξαγωγή των εκλογών όπως ήταν ο «Ρήγας Φεραίος».
Τελικά, αυτή η γραμμή έφερε στο προσκήνιο του αγώνα τη μεγάλη μάζα φοιτητών σε όλα τα πανεπιστήμια, έδωσε ισχυρή δύναμη στην ΑντιΕΦΕΕ και οδήγησε στην κλιμάκωση του αγώνα με πρώτο μεγάλο σταθμό την κατάληψη της Νομικής τον Φλεβάρη του 1973. Αυτή η κλιμάκωση έφερε και το Πολυτεχνείο που εξελίχθηκε σε λαϊκό ξεσηκωμό.
Η κατάληψη του Πολυτεχνείου δεν ήταν αποτέλεσμα κάποιας απόφασης ή κάποιου σχεδίου. Το σύνθημα της κατάληψης ήταν μια αυθόρμητη κίνηση. Ηταν όμως ώριμες οι συνθήκες για πιο δυναμικό αγώνα.
Η κατακτημένη πείρα των φοιτητών με την πρωτοπόρα δουλειά της ΚΝΕ και της ΑντιΕΦΕΕ βοήθησε σημαντικά στη γρήγορη οργάνωση του αγώνα.
Μέσα από Γενικές Συνελεύσεις των Συλλόγων και την εκλογή Συντονιστικών Επιτροπών Αγώνα και μέσα από έντονες αντιπαραθέσεις, διαμορφώθηκε το αγωνιστικό πλαίσιο με τα γνωστά συνθήματα και αιτήματα. Εκλέχτηκε Συντονιστική Επιτροπή και περιφρουρήθηκε η κατάληψη από άκαιρα συνθήματα ή τυχοδιωκτικές ενέργειες.
Για τρεις μέρες, το Πολυτεχνείο έγινε το επίκεντρο του αγώνα με τη στήριξη και μαζική συμμετοχή εργατικών και λαϊκών μαζών. Εξελίχθηκε σε μαζικό και αιματηρό αγώνα κατά της χούντας με κορύφωση την είσοδο του τανκ και του στρατού στο Πολυτεχνείο. Ανάλογες καταλήψεις είχαμε και στα υπόλοιπα Πανεπιστήμια Θεσσαλονίκης, Ιωαννίνων, Πάτρας.
Αυτός ο αγώνας προκάλεσε μεγάλους τριγμούς στη χούντα, την απομόνωσε ακόμα περισσότερο από το λαό, όξυνε ακόμα περισσότερο τις αντιθέσεις στις γραμμές της.
Το γεγονός αυτό, μαζί με το πραξικόπημα που οργάνωσε η χούντα στην Κύπρο και που οδήγησε στην ανατροπή του Μακάριου και την εισβολή της Τουρκίας στο νησί, οδήγησαν στην κατάρρευση της δικτατορίας.
Οπως προκύπτει από τα παραπάνω, το Πολυτεχνείο δεν ήταν ένα αυθόρμητο γεγονός, παρότι ξεκίνησε αυθόρμητα.
Πήρε τα χαρακτηριστικά λαϊκού ξεσηκωμού γιατί ήδη είχαν ωριμάσει οι συνθήκες για πιο αποφασιστικούς αγώνες για την ανατροπή της χούντας. Η χούντα δεν έπεσε από ατομικές ενέργειες και μερικές βόμβες που έβαζαν κατά καιρούς διάφοροι, αλλά από τη μαζική - λαϊκή πάλη και τα εγκλήματά της. Είναι συμπέρασμα επίκαιρο. Η ατομική πάλη, οι ατομικές μορφές δράσης με ή χωρίς κουκούλες δεν φέρνουν λύσεις και αποτελέσματα. Αντίθετα, δίνουν όπλα και επιχειρήματα στον αντίπαλο να συκοφαντεί και να χτυπάει το οργανωμένο κίνημα.
Το
Πολυτεχνείο έχει και μια συνέχεια όχι τόσο γνωστή. Η νέα χούντα του
Ιωαννίδη, που αντικατέστησε τον Παπαδόπουλο, εξαπέλυσε ένα νέο κύμα
διωγμών. Τότε, το Κόμμα, η ΚΝΕ και η ΑντιΕΦΕΕ δέχτηκαν μεγάλο πλήγμα.
Πιάστηκαν εκατοντάδες σύντροφοι και συντρόφισσες με την κατηγορία ότι
ετοίμαζαν νέα Πολυτεχνεία και ανατροπή του κοινωνικού συστήματος.
Πέρασαν φρικτά βασανιστήρια στην Ασφάλεια της Μεσογείων και το
στρατόπεδο Μπογιατίου. Πολλοί παραπέμφθηκαν και προφυλακίστηκαν με τον
νόμο 509, τον νόμο που είχε θέσει εκτός νόμου το ΚΚΕ, και άλλοι
στάλθηκαν ξανά στη Γυάρο. Αποφυλακίστηκαν με την κατάρρευση της χούντας
με το κεφάλι ψηλά και δικαιωμένοι.
Ριζοσπάστης Σάββατο 16 Νοέμβρη 2019 - Κυριακή 17 Νοέμβρη 2019
Οπως βλέπετε, θέλουν να ξεπατώσουν από τη μνήμη των λαών τη μεγάλη εποποιία του σοσιαλισμού.
Με τη συμβολή των οπορτουνιστών όπου Γης, θέλουν να κρατούν τους λαούς φοβισμένους και υποταγμένους στην ιδέα ότι δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική λύση από τη σημερινή τάξη πραγμάτων.
Εχετε, λοιπόν, μπροστά σας σύνθετα και μεγάλα καθήκοντα και έχετε όλες τις προϋποθέσεις να τραβήξετε μπροστά νικηφόρα. Με έναν όμως όρο: Οτι θα μελετήσετε και θα αφομοιώστε δημιουργικά όλη την πείρα του επαναστατικού κινήματος και θα κατακτήσετε τη θεωρία του επιστημονικού σοσιαλισμού, ώστε να έχετε στέρεες επιστημονικές βάσεις και ασφαλή κριτήρια στην πάλη σας.
Ο αρμονικός συνδυασμός θεωρίας και πράξης είναι στόχος προς κατάκτηση και απαιτεί μεγάλη προσπάθεια και πειθαρχημένο πρόγραμμα. Θα προσθέταμε ότι πρέπει να διακριθείτε και στην επιστημονική επαγγελματική σας κατάρτιση, ως μαρξιστές επιστήμονες.
Πάντα επίκαιρο το εξεγερτικό πνεύμα του Πολυτεχνείου
Το Πολυτεχνείο, επιπλέον, μας άφησε ανοιχτούς λογαριασμούς που πρέπει να κλείσουν, στόχους και αιτήματα που παραμένουν ανεκπλήρωτα.
Τα συνθήματα που κοσμούσαν την πύλη του Πολυτεχνείου «Εξω αι ΗΠΑ» «Εξω το ΝΑΤΟ» είναι πάντα επίκαιρα, αποτελούν συνδετικό κρίκο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου με τους σύγχρονους αγώνες και είναι βασικό κριτήριο για την ειλικρίνεια και τη συνέπεια κάθε πολιτικής δύναμης απέναντι στο Πολυτεχνείο.
Το Πολυτεχνείο μάς κληροδότησε μεγάλες αξίες, την αφοβία, την τόλμη, την αυτοθυσία απέναντι σε ισχυρούς κατασταλτικούς τρομοκρατικούς μηχανισμούς της αστικής τάξης και την πίστη στη δύναμη του οργανωμένου κινήματος που γεννά τον ατομικό και συλλογικό ηρωισμό. Πάνω από όλα, μας κληροδότησε την ασυμβίβαστη, αδιάλλακτη στάση απέναντι σε κάθε μορφή αυταρχικής και δικτατορικής διακυβέρνησης.
Επομένως, δικαιολογημένα τιμάμε την επέτειο του Πολυτεχνείου, διδασκόμαστε, βγάζουμε συμπεράσματα και αντλούμε δύναμη για την οργάνωση και ανάπτυξη ενός πανίσχυρου εργατικού και λαϊκού κινήματος με τη μαζική συμμετοχή της νεολαίας στις πρώτες γραμμές απέναντι στα μονοπώλια έως την ανατροπή της δικτατορίας του κεφαλαίου, για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Η πάλη για την εκπλήρωση αυτών των στόχων είναι σήμερα η μεγαλύτερη τιμή στους μάρτυρες του αντιδικτατορικού αγώνα 1967 - '74, σε όλους και όλες που αγωνίστηκαν στην Ελλάδα και το εξωτερικό, εξορίστηκαν, φυλακίστηκαν ή βασανίστηκαν, στους αγωνιστές της Νομικής και του Πολυτεχνείου, σε όλους και όλες όσοι αγωνίστηκαν, στήριξαν, βοήθησαν τη λαϊκή αντίσταση και πάλη τα χρόνια εκείνα με κάθε τρόπο και μέσο που διέθεταν.
(...) Δεν υπάρχει σήμερα άλλη δύναμη, παρά μόνο το ΚΚΕ, που μπορεί να ηγηθεί του αγώνα για να εξαλειφθούν οριστικά και αμετάκλητα οι αιτίες που γεννούν χούντες, πολέμους, το φόβο μπροστά στους ισχυρούς, την ανασφάλεια για το αύριο, τις ατέλειωτες στερήσεις ακόμα και των πιο στοιχειωδών δικαιωμάτων και δυνατοτήτων για μια ζωή ελεύθερη και αξιοπρεπή.
Γιατί είναι το μόνο κόμμα που ήταν και παραμένει ακλόνητο κόμμα εργατικό - λαϊκό, που δεν λυπήθηκε ποτέ καμιά θυσία για τα συμφέροντα των εργαζομένων και των παιδιών τους. Είναι το μόνο κόμμα που δεν είχε και δεν έχει καμιά ευθύνη για όσα υπόφερε και υποφέρει ο λαός. Και είναι το μόνο κόμμα που έχει σχέδιο, Πρόγραμμα και επεξεργασμένη γραμμή και παλεύει ακούραστα για την καθολική ευημερία και πρόοδο του λαού σε όλο και ανώτερα επίπεδα.
Και όλα αυτά γιατί ξέρει πολύ καλά τις αιτίες που γεννούν και αναπαράγουν όλα τα δεινά για την πλειοψηφία του λαού και των παιδιών του. Είναι οι λίγοι, είναι μια μειοψηφία που ζει σε βάρος της πλειοψηφίας, και επιβάλλουν την εξουσία τους με τη βία και το ψέμα πάνω σε πολλούς. Είναι η δικτατορία του κεφαλαίου. Αυτή γεννά χούντες και πολέμους με τα όπλα του ΝΑΤΟ και τους μηχανισμούς του.
Τι ήταν η δικτατορία
Η άποψη αυτή είναι κυρίαρχη, διδάσκεται στα σχολεία και καλλιεργείται με επιμέλεια.
Δεν είναι όμως αυτή η αλήθεια.
Η δικτατορία μπορεί να απαγόρευσε τη λειτουργία των τότε νόμιμων κομμάτων, να έκλεισε το Κοινοβούλιο, να συνέλαβε ή να φυλάκισε προσωρινά και αστούς πολιτικούς, υπηρέτησε όμως με τον καλύτερο τρόπο σε εκείνη την περίοδο τα συνολικά συμφέροντα της αστικής τάξης.
Η δικτατορία δεν έγινε με σκοπό την «πάταξη της αναρχίας και την αντιμετώπιση του κομμουνιστικού κινδύνου». Αυτά ήταν τα προσχήματα. Εγινε και επιβλήθηκε για να ξεπεραστούν προβλήματα και αντιθέσεις που ήταν οξυμένα μέσα στους κόλπους του αστικού συστήματος και των κομμάτων της εποχής.
Τη δεκαετία του 1950 και περισσότερο του 1960 μέσα στους κόλπους της αστικής τάξης και των αστικών πολιτικών δυνάμεων αναπτύσσονταν τάσεις υπέρ του εκσυγχρονισμού, ενώ ταυτόχρονα η Ελλάδα προετοιμαζόταν για την ένταξή της στην ΕΟΚ, σήμερα ΕΕ. Δηλαδή, το κεφάλαιο δεν μπορούσε να διασφαλίσει την απρόσκοπτη λειτουργία και ανάπτυξη με τις συνθήκες που επικρατούσαν τότε.
Εμπόδιο σε αυτήν τη γραμμή ήταν η εξουσία του βασιλιά, του θρόνου και ο έλεγχος που ασκούσε στο στρατό. Ο θρόνος δεν μπορούσε πια να λειτουργήσει ως συσπειρωτικός μοχλός των αστικών πολιτικών δυνάμεων, ρόλο που είχε διαδραματίσει στα χρόνια του ένοπλου ταξικού αγώνα '46 - '49. Με τις εξουσίες που είχε γινόταν όλο και περισσότερο παράγοντας αποσταθεροποίησης του πολιτικού συστήματος και τροχοπέδη στον εκσυγχρονισμό του.
Τότε οξύνθηκαν οι αντιθέσεις ανάμεσα σε όλα τα αστικά κόμματα με το παλάτι. Μεγάλες αντιθέσεις εμφανίστηκαν ανάμεσά τους και στον χειρισμό του Κυπριακού. Δυνάμωναν οι φωνές που προτιμούσαν νέες συμμαχίες με χώρες της ΕΕ για την ένταξη στην ΕΟΚ, γεγονός που προκαλούσε τριβές και αντιθέσεις με τις ΗΠΑ.
Ολες αυτές οι αντιθέσεις δεν μπορούσαν να αντιμετωπιστούν με τις συνηθισμένες κοινοβουλευτικές διαδικασίες. Είχαν ήδη σχηματιστεί μέσα σε δυο χρόνια, από το 1965 έως το 1967, πέντε κυβερνήσεις και δεν μπορούσαν να βρουν άκρη.
Αυτή ήταν η αιτία που γέννησε τη δικτατορία. Να ξεπεράσει το αστικό σύστημα τις συσσωρευμένες αντιθέσεις στο πολιτικό σύστημα και με στόχο την απρόσκοπτη συνέχιση της κεφαλαιοκρατικής συσσώρευσης, τη διατήρηση του ελέγχου επί της εργατικής τάξης και του λαού, την ισχυροποίηση και αναβάθμιση της ελληνικής αστικής τάξης μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα και ιδιαίτερα στο χώρο της Μέσης Ανατολής.
Αποσιωπούν έτσι οι αστοί ότι επιφανή στελέχη τους έβλεπαν θετικά την επιβολή της δικτατορίας όπως ο Κ. Καραμανλής, ο Κ. Τσάτσος, ο Γ. Ράλλης κ.ά. Να τι έλεγαν. Καραμανλής: «...θα πρέπει να αντιμετωπιστεί ίσως η λύση της εκτροπής... δεν είναι εύκολο, δεδομένου ότι θέλει δικαιολόγησιν, συγκεκριμένο και ρεαλιστικό πρόγραμμα και ανθρώπους ικανούς».
Και ο Τσάτσος, απαντώντας στον Καραμανλή, έλεγε: «Για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους εισηγούμεθα (ασπάζομαι ανεπιφύλακτα τις σκέψεις σου) την παρεκτροπήν από το πολίτευμα και μόνο προσωρινήν δικτατορίαν - ίσως ενός έτους».
Αλλωστε, η χούντα στηρίχθηκε από τα πιο δυναμικά τμήματα του κεφαλαίου, ιδιαίτερα από το εφοπλιστικό κεφάλαιο, και υπηρέτησε με τον καλύτερο τρόπο τα συμφέροντά τους. Την περίοδο μάλιστα αυτή σημειώνεται μεγάλη έκρηξη της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Αυξήθηκαν τα κέρδη συνολικά των καπιταλιστών κατά 186%. Κρύβουν, επίσης, την αλήθεια ότι η χούντα ενθαρρύνθηκε και στηρίχθηκε από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ και αξιοποίησε όλους τους μηχανισμούς του κράτους για να επιβληθεί.
Αυτή είναι η ιστορική αλήθεια. Η στρατιωτική δικτατορία ήταν μια μορφή της δικτατορίας του κεφαλαίου, μια άλλη μορφή άσκησης της καπιταλιστικής εξουσίας. Δεν ήταν μια ανεπιθύμητη παρέμβαση για το σύστημα.
Ορισμένα γενικά συμπεράσματα
- Η αστική τάξη, προκειμένου να διασφαλίσει την απρόσκοπτη πορεία των συμφερόντων της, δεν διστάζει να καταφύγει σε κάθε αντιδραστικό μέσο, στη χρήση οποιωνδήποτε αντιλαϊκών εργαλείων. Συμπέρασμα σημαντικό που πρέπει να κρατά σε διαρκή επαγρύπνηση, ετοιμότητα το εργατικό - λαϊκό κίνημα και την πρωτοπορία του, το ΚΚΕ.
- Οι όποιοι εκσυγχρονισμοί του αστικού κράτους και η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία δεν αλλάζουν την ουσία, το περιεχόμενο και το σκοπό του αστικού κράτους. Είναι συγκαλυμμένη με τον κοινοβουλευτικό μανδύα δικτατορία του κεφαλαίου, υπερασπίζεται και θωρακίζει την καπιταλιστική ιδιοκτησία και εξουσία.
- Αναγορεύουν την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία σε υπέρτατο αγαθό, για να συγκαλύψουν την ταξική εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και τις βάρβαρες αντιλαϊκές πολιτικές τους.
- Είναι εμπαιγμός ότι η αρχή της «λαϊκής κυριαρχίας» υλοποιείται και διασφαλίζεται μέσα από τη διεξαγωγή των εκλογών. Τι σόι κυριαρχία είναι αυτή το μαρτυρά η κατάσταση την οποία ζουν τα λαϊκά στρώματα που μαστίζονται από την ανεργία, την εξαθλίωση, την ανασφάλεια, την έλλειψη κοινωνικών υποδομών και τον αυταρχισμό.
Να τι δήλωνε σε στιγμές ειλικρίνειας ο περιβόητος «γέρος της δημοκρατίας», Γεώργιος Παπανδρέου, για το ζήτημα αυτό: «Οι εκλογές είναι ιδεώδης ευκαιρία αντιμετωπίσεως των μαζών... είναι τόσο ισχυρόν σήμερα το κράτος, ώστε ουδείς δύναται διαταράξει την δημόσιαν τάξιν... Αντιθέτως υποστηρίζω ότι μόλις προκηρυχθούν εκλογές θα επέλθει αυτομάτως εκτόνωσις... αλλάσσουν μέτωπο οι μάζες, στρέφονται εναντίον αλλήλων... οι εκλογές είναι καταπραϋντικόν, είναι βότανο της εκτονώσεως».
- Η αστική δημοκρατία, ο καπιταλισμός γενικότερα δεν μεταλλάσσεται, μόνο γεννά τις δυνάμεις της ανατροπής του.
- Ο αντικομμουνισμός είναι πάντα το απαραίτητο ιδεολογικό προκάλυμμα για τη δικαιολόγηση και την κάλυψη των πιο βάρβαρων μέτρων σε βάρος των εργατικών και λαϊκών συμφερόντων. Συμπέρασμα που επιβεβαιώνεται διαχρονικά.
- Επιβεβαιώνεται διαχρονικά ότι μόνο η οργάνωση της πάλης για την εργατική εξουσία είναι αυτή που μπορεί να αντιμετωπίσει αποφασιστικά κατά τρόπο ριζικό με άμεσα και μακροπρόθεσμα θετικά αποτελέσματα, την όποια μορφή άσκησης της καπιταλιστικής βίας, γιατί μόνο αυτή η πάλη χτυπάει τη ρίζα κάθε αντιλαϊκού φαινομένου που γεννιέται από το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα.
Πώς φτάσαμε στο Πολυτεχνείο
Ωρίμασε μέσα από πολύχρονους και πολύ κοπιαστικούς αγώνες με πολλές θυσίες με την πρωτοπόρα πάλη των κομμουνιστών.
Ας δούμε πιο συγκεκριμένα τα ιστορικά γεγονότα. Με την κήρυξη της δικτατορίας διαμορφώθηκε ένα καθεστώς τρόμου και φόβου. Πιάστηκαν μέσα σε λίγες ώρες χιλιάδες κομμουνιστές και άλλοι δημοκρατικοί πολίτες. Πάνω από 6.000 στάλθηκαν εξορία στη Γυάρο. Οι αστοί πολιτικοί κρατήθηκαν προσωρινά σε ξενοδοχεία.
Μπήκαν μπροστά τα χουντικά στρατοδικεία και οι φυλακές άρχισαν να γεμίζουν με πολιτικούς αντιπάλους της χούντας. Οι συλλήψεις και τα βασανιστήρια στα άντρα της Ασφάλειας και του Στρατού πήραν τρομακτικές διαστάσεις.
(...) Το γεγονός ότι το ΚΚΕ ήταν εκτός νόμου και είχε διαλύσει τις Κομματικές του Οργανώσεις στην Ελλάδα από το 1958 και ήταν σε πολύ κακή κατάσταση, από την κυριαρχία οπορτουνιστικών απόψεων στις γραμμές του, είναι και ο βασικότερος λόγος που δεν υπήρξε οργανωμένη αντίσταση στην επιβολή της δικτατορίας και πιαστήκαμε στον ύπνο. Δυνατότητες υπήρχαν, αν υπήρχαν ετοιμότητα και επαγρύπνηση.
Παρ' όλα αυτά, το ΚΚΕ από την πρώτη μέρα κήρυξε αποφασιστικό αγώνα κατά της δικτατορίας με στόχο την ανατροπή της. Με όλες τις μορφές πάλης, χωρίς να αποκλείει και την ένοπλη πάλη. Ηταν το μόνο κόμμα που δεν ανέθεσε την ανατροπή της χούντας στον ιμπεριαλιστικό παράγοντα, ευρωπαϊκό ή αμερικανοΝΑΤΟικό γενικότερα, δεν την ανέθεσε αποκλειστικά στις αστικές δυνάμεις.
Προειδοποίησε το λαό ότι τα αστικά κόμματα, οι ηγέτες τους έκαναν συνεννοήσεις πίσω από την πλάτη του με παράγοντες της χούντας, των ΗΠΑ και άλλους Ευρωπαίους αστούς ηγέτες, για να γίνει αλλαγή σκυτάλης ώστε να χειραγωγηθεί και ελεγχθεί ο λαϊκός παράγοντας.
Η αστική τάξη και οι πολιτικοί ηγέτες της, όπως και οι οπορτουνιστές, φοβούνταν ενδεχόμενη λαϊκή εξέγερση.
Ενα από τα πρώτα και πιο ισχυρά κέντρα αντίστασης ήταν η στάση των κομμουνιστών στις εξορίες, στις φυλακές και στα άντρα βασανισμού της χούντας. Η στάση τους ενέπνευσε και βοηθούσε να δυναμώνουν η αντίθεση και η αντίσταση μέσα στο λαό και στο εξωτερικό. Γεννούσε μεγάλα κύματα συμπάθειας και αλληλεγγύης.
Η απόφαση του Κόμματος, να ανασυγκροτήσει τις Κομματικές του Οργανώσεις μέσα στη δικτατορία, και κυρίως η απόφασή του να ιδρύσει την ΚΝΕ τον Αύγουστο του 1968 έδωσαν νέα δύναμη και δυναμική στον αντιδικτατορικό αγώνα.
Το ΚΚΕ δεν είχε ξεριζωθεί από την ελληνική κοινωνία. Διέθετε αντανακλαστικά που είχαν ριζώσει μέσα στην αγωνιστική δράση και τις αμέτρητες θυσίες και το είχαν καταξιώσει σ' ένα σημαντικό μέρος του λαού και διεθνώς.
Είχε μεγάλη πείρα από τη μακρόχρονη δράση του σε μισονόμιμες, παράνομες συνθήκες, στις συνθήκες της Κατοχής και κατά τη διάρκεια της ηρωικής ταξικής αναμέτρησης το Δεκέμβρη του 1944 και του τρίχρονου ταξικού αγώνα του ΔΣΕ 1946 - 1949. Είχε δοκιμασμένους αγωνιστές που πέρασαν με το κεφάλι ψηλά χρόνια φυλακές και εξορίες.
Το ΚΚΕ, απ' την αρχή και σε όλη τη διάρκεια της δικτατορίας, έριξε βάρος στον οργανωμένο αγώνα με αφετηρία και πεδίο δράσης τα εργατικά - λαϊκά αιτήματα και με στόχο να εξελιχθούν αγώνες σε μαζικό πολιτικό αγώνα κατά της χούντας.
Με την πρωτοπόρα αυτή δράση στις γραμμές της εργατικής τάξης άρχισαν να αναπτύσσονται αγωνιστικές διαθέσεις. Αρχίζουν μια σειρά από αγώνες ακόμα και μικρο-απεργίες για την απόκρουση των αντιλαϊκών σχεδιασμών της χούντας.
Αγωνιστικές εκδηλώσεις εμφανίστηκαν και σε χώρο της αγροτιάς για την υπεράσπιση της σοδειάς, διεκδικώντας ικανοποιητικές τιμές ασφάλειας στα αγροτικά προϊόντα. Επίσης, με επαγγελματικές διεκδικήσεις δραστηριοποιήθηκαν μια σειρά κλάδοι, επιστημόνων, τεχνικών, δικηγόρων, εκπαιδευτικών, λογοτεχνών και δημοσιογράφων.
Το κλίμα μέσα στο λαό αρχίζει να αλλάζει και η αντίθεση στη χούντα να παίρνει μαζικές διαστάσεις. Μέσα σε αυτό το κλίμα, φούντωσαν και οι αγώνες της φοιτητικής και σπουδάζουσας νεολαίας το 1972 - '73 για ακαδημαϊκές και συνδικαλιστικές ελευθερίες, για την ανατροπή της χούντας. Αγώνες που μαζικοποιήθηκαν πολύ γρήγορα και στηρίχθηκαν ενεργά από εργατικές - λαϊκές μάζες.
(...) Οι πρωτοβουλίες της ΚΝΕ να ιδρύσει την ΑντιΕΦΕΕ, να οργανωθούν οι φοιτητές και σε Συλλόγους με βάση τον τόπο καταγωγής τους, καθώς και η ίδρυση της μαθητικής οργάνωσης νεολαίας, η ΜΟΔΝΕ στους μαθητές, έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην άνοδο των αγώνων με αποκορύφωμα την εξέγερση του Πολυτεχνείου.
Η κατάληψη του Πολυτεχνείου
Επαιξε καθοριστικό ρόλο και επιβλήθηκε σε μεγάλο βαθμό η αγωνιστική γραμμή της ΚΝΕ και της ΑντιΕΦΕΕ για τη συγκρότηση Επιτροπών Αγώνα κατά Σύλλογο, κατά Σχολή, κατά πανεπιστήμιο μέσα από μαζικές διαδικασίες κόντρα στις διορισμένες διοικήσεις των φοιτητικών συλλόγων από τη χούντα.
Το κύριο ζήτημα ήταν η προκήρυξη ελεύθερων εκλογών μαζί με άλλα ζητήματα και διεκδικήσεις.
Αυτό το κίνημα ήταν σε διαρκή πάλη με τις δυνάμεις καταστολής της χούντας, το υπουργείο Παιδείας, τις πρυτανικές αρχές, πολλούς καθηγητές και τους διορισμένους της χούντας.
Ηταν, επίσης, σε αντιπαράθεση με άλλες απόψεις που είτε αρνούνταν αυτές τις μορφές πάλης, όπως ήταν ορισμένες μικρές μαοϊκές και τροτσκιστικές ομάδες, είτε άλλες που καλούσαν σε αποδοχή των όρων που έβαζε η χούντα για τη διεξαγωγή των εκλογών όπως ήταν ο «Ρήγας Φεραίος».
Τελικά, αυτή η γραμμή έφερε στο προσκήνιο του αγώνα τη μεγάλη μάζα φοιτητών σε όλα τα πανεπιστήμια, έδωσε ισχυρή δύναμη στην ΑντιΕΦΕΕ και οδήγησε στην κλιμάκωση του αγώνα με πρώτο μεγάλο σταθμό την κατάληψη της Νομικής τον Φλεβάρη του 1973. Αυτή η κλιμάκωση έφερε και το Πολυτεχνείο που εξελίχθηκε σε λαϊκό ξεσηκωμό.
Η κατάληψη του Πολυτεχνείου δεν ήταν αποτέλεσμα κάποιας απόφασης ή κάποιου σχεδίου. Το σύνθημα της κατάληψης ήταν μια αυθόρμητη κίνηση. Ηταν όμως ώριμες οι συνθήκες για πιο δυναμικό αγώνα.
Η κατακτημένη πείρα των φοιτητών με την πρωτοπόρα δουλειά της ΚΝΕ και της ΑντιΕΦΕΕ βοήθησε σημαντικά στη γρήγορη οργάνωση του αγώνα.
Μέσα από Γενικές Συνελεύσεις των Συλλόγων και την εκλογή Συντονιστικών Επιτροπών Αγώνα και μέσα από έντονες αντιπαραθέσεις, διαμορφώθηκε το αγωνιστικό πλαίσιο με τα γνωστά συνθήματα και αιτήματα. Εκλέχτηκε Συντονιστική Επιτροπή και περιφρουρήθηκε η κατάληψη από άκαιρα συνθήματα ή τυχοδιωκτικές ενέργειες.
Για τρεις μέρες, το Πολυτεχνείο έγινε το επίκεντρο του αγώνα με τη στήριξη και μαζική συμμετοχή εργατικών και λαϊκών μαζών. Εξελίχθηκε σε μαζικό και αιματηρό αγώνα κατά της χούντας με κορύφωση την είσοδο του τανκ και του στρατού στο Πολυτεχνείο. Ανάλογες καταλήψεις είχαμε και στα υπόλοιπα Πανεπιστήμια Θεσσαλονίκης, Ιωαννίνων, Πάτρας.
Αυτός ο αγώνας προκάλεσε μεγάλους τριγμούς στη χούντα, την απομόνωσε ακόμα περισσότερο από το λαό, όξυνε ακόμα περισσότερο τις αντιθέσεις στις γραμμές της.
Το γεγονός αυτό, μαζί με το πραξικόπημα που οργάνωσε η χούντα στην Κύπρο και που οδήγησε στην ανατροπή του Μακάριου και την εισβολή της Τουρκίας στο νησί, οδήγησαν στην κατάρρευση της δικτατορίας.
Οπως προκύπτει από τα παραπάνω, το Πολυτεχνείο δεν ήταν ένα αυθόρμητο γεγονός, παρότι ξεκίνησε αυθόρμητα.
Πήρε τα χαρακτηριστικά λαϊκού ξεσηκωμού γιατί ήδη είχαν ωριμάσει οι συνθήκες για πιο αποφασιστικούς αγώνες για την ανατροπή της χούντας. Η χούντα δεν έπεσε από ατομικές ενέργειες και μερικές βόμβες που έβαζαν κατά καιρούς διάφοροι, αλλά από τη μαζική - λαϊκή πάλη και τα εγκλήματά της. Είναι συμπέρασμα επίκαιρο. Η ατομική πάλη, οι ατομικές μορφές δράσης με ή χωρίς κουκούλες δεν φέρνουν λύσεις και αποτελέσματα. Αντίθετα, δίνουν όπλα και επιχειρήματα στον αντίπαλο να συκοφαντεί και να χτυπάει το οργανωμένο κίνημα.
Οι διώξεις συνεχίστηκαν
Ριζοσπάστης Σάββατο 16 Νοέμβρη 2019 - Κυριακή 17 Νοέμβρη 2019
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου