Το κράτος δε μας έδειξε απλώς την ανικανότητά του. Μας έδειξε τις ταξικές του προτεραιότητες. Όταν μιλάμε για χρησιμότητα, πρέπει να την προσδιορίζουμε ταξικά. Το αστικό κράτος είναι άχρηστο για τις δικές μας ανάγκες, αλλά απολύτως χρήσιμο για την τάξη που έχει το πάνω χέρι.
Τι μας έχει δείξει όλες αυτές τις μέρες το αστικό κράτος;
Ότι δεν μπορεί να κρατήσει ανοιχτά και ασφαλή τα σχολεία, για τους εκπαιδευτικούς, τους μαθητές και τις οικογένειές τους. Ας τολμήσουν όμως να απεργήσουν ή να κάνουν κατάληψη και θα κερδίσουν το ανάθεμα κυβέρνησης, ΜΜΕ και κοινωνικού αυτοματισμού, δηλαδή όλου του κρατικού μηχανισμού ενωμένου, για τις “χαμένες ώρες μαθήματος”…
Ότι δεν μπορεί να διασφαλίσει ένα ανεκτό επίπεδο τηλεκπαίδευσης για όλα τα παιδιά, σε κάθε γωνιά της Ελλάδας. Ήδη αυτές οι γενιές θεωρούνται καμένες, κοινωνικά πειραματόζωα, που κουβαλάν τον σταυρό του μαρτυρίου, το ψυχικό σοκ μαζί με τα κενά στη μορφωτική τους διαδικασία.
Ότι δεν μπορεί να κρατήσει ανοιχτό το εθνικό οδικό δίκτυο, με ασφάλεια για τους οδηγούς. Στο πρώτο σοβαρό κύμα κακοκαιρίας, κλείνει η εθνική οδός και οι κεντρικοί δρόμοι στις πόλεις μετατρέπονται σε παγίδες θανάτου -ιδίως για τους διανομείς. Ενώ ακόμα και το κλείσιμο της εθνικής οδού, δεν έγινε για να προστατευτούν οι οδηγοί, αλλά τα κοράκια που την εκμεταλλεύονται οικονομικά.
Ότι δεν μπορεί να γεννήσει λεωφορεία και οδηγούς. Δεν μπορεί να γεννήσει κλίνες ΜΕΘ και υγειονομικό προσωπικό να τις στελεχώνει. Δεν μπορεί να διασφαλίσει στοιχειωδώς την ίδια μας τη ζωή, την υγεία μας. Η λογική “κόστους-οφέλους” διέπει τα πάντα και οι ανθρώπινες ζωές κοστίζουν. Το “υγεία πάνω απ’ όλα” είναι ωραίο για τις ευχές των Χριστουγέννων, όχι για κεντρική πολιτική του κράτους.
Ότι δεν μπορεί -γιατί δε θέλει- να ελέγξει τις επιχειρήσεις, τα ανύπαρκτα μέτρα προστασίας στα εργοστάσια και στους μαζικούς χώρους δουλειάς, που είναι αποδεδειγμένα υγειονομικές βόμβες και βασική πηγή διασποράς του ιού.
Ότι δεν μπορεί να διασφαλίσει καν την παροχή ρεύματος σε όλα τα νοικοκυριά, εν μέσω χιονιά. Η πραγματική τραγωδία δεν είναι η Μήδεια (η αρχαία και η σύγχρονη) αλλά ένα κράτος που αφήνει ολόκληρες συνοικίες χωρίς ρεύμα-θέρμανση, με θερμοκρασίες υπό το μηδέν.
Ότι δεν μπορεί να κρατήσει καν τα προσχήματα στην “ενημέρωση” που μας δίνει. Ότι κάθε κυβέρνηση κάνει την ΕΡΤ κομματικό φερέφωνό της και τη διευθύνει με ραβασάκια. Ότι έχει μηδενική ανοχή στην αντίθετη άποψη και αλλεργία στους αγώνες κάθε κοινωνικής ομάδας.
Και τι μπορεί να κάνει τότε; Να προσλαμβάνει αστυνομικούς ως λύση σε κάθε πρόβλημα, να τσακίζει διαδηλωτές, να χτυπά ό,τι κινείται και όποιον αντιδρά. Να μας δίνει το μήνυμα να “μείνουμε σπίτι”, και να μας πλασάρει μπόλικη ατομική ευθύνη. Να κάνει μακάβριες συγκρίσεις με τους νεκρούς των άλλων χωρών, με τις ζημιές που άφησαν οι προηγούμενοι, αλλά ποτέ με τις πραγματικές μας ανάγκες.
Μήπως τότε η λύση είναι η ιδιωτική πρωτοβουλία και οι επενδύσεις; Μήπως είναι αυτοί που θα μας σώσουν από τα στραβά και δεινά του “κρατισμού”;
Αφού το κράτος μας αφήνει στη μοίρα μας, γιατί να μην εμπιστευθούμε τις επιχειρήσεις που στέλνουν τους διανομείς τους σε αποστολές αυτοκτονίας μες στη χιονοθύελλα -για το καλό μας;
Αφού το κράτος έχει αποδειχθεί αναποτελεσματικό και δύσκαμπτο, γιατί να μην εμπιστευθούμε τις ευέλικτες ιδιωτικές εταιρίες που τα έκαναν μπάχαλο, εν μέσω πανδημίας, με τις ηλεκτρονικές παραγγελίες και άφηναν τον κόσμο να περιμένει βδομάδες ολόκληρες να πάρει αυτό που θέλει;
Αφού το κράτος δεν μπορεί να μας δώσει σωστή ενημέρωση, γιατί να μην εμπιστευθούμε τους καναλάρχες που παίρνουν ζεστό δημόσιο χρήμα από όλες τις κυβερνήσεις, ακόμα και για τις ενημερωτικές καμπάνιες που αφορούν την πανδημία και τους εμβολιασμούς;
Αφού το κράτος φέρνει οικονομική δυσπραγία, γιατί να μην εμπιστευθούμε τις τράπεζες, που τις πληρώνουμε για να μη χρεοκοπήσουν; Τα κοράκια του ιδιωτικού τομέα, που υπογράφουν συμβάσεις -πχ για τα διόδια- με εγγυημένο κέρδος; Που αδυνατούν να συντηρήσουν σωστά τον δρόμο και να τον κρατήσουν ανοιχτό;
Αφού οι κυβερνήσεις δεν μπορούν να μας φέρουν στη νέα ηλεκτρονική εποχή, για να έχουμε παντού πρόσβαση σε ασύρματο δίκτυο (wi-fi), γιατί να μην εμπιστευθούμε την ιδιωτική πρωτοβουλία και τους παρόχους που μας δίνουν συνδέσεις της κακιάς ώρας, διαρκώς φορτωμένα δίκτυα, ταχύτητες που σέρνονται -και όλα αυτά σε πολύ ακριβές τιμές;
Αφού η ΔΕΗ έχει τόσες παθογένειες, γιατί να μην την ιδιωτικοποιήσουμε; Μισό λεπτό, αυτό έχει γίνει ήδη. Και “παραδόξως” δε βελτίωσε την κατάσταση. Αλλά αυτό είναι σχετικό, εξαρτάται από ποια πλευρά το βλέπεις (του καταναλωτή ή του “επενδυτή” που κερδίζει).
Ο κατάλογος θα μπορούσε να συνεχιστεί επί μακρόν, αλλά η απάντηση είναι απλή.
Το αστικό κράτος δε μας έδειξε την ικανότητά του. Μας έδειξε απλώς τις προτεραιότητές του. Κι αυτές είναι απολύτως ταξικές. Εκεί που θέλει έχει αποτέλεσμα. Αν τώρα αυτό το αποτέλεσμα είναι ήττα για εμάς και νίκη για κάποιους άλλους, αυτό αφορά το ταξικό πρόσημο που σημειώνουμε παραπάνω.
Το δίλημμα “κρατισμός” ή “ιδιωτικός τομέας” μπαίνει στο Πάνθεο με τα ψευτοδιλήμματα. Το αστικό κράτος και τα ιδιωτικά μονοπώλια είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Δικό τους είναι το κράτος και λειτουργεί για να υπηρετεί τους “επενδυτές” που μας γδύνουν, κατ’ εικόνα και ομοίωσή τους.
Ενάντια στο φιλελεύθερο αφήγημα για “λιγότερο κράτος”, η αστική τάξη είναι η πλέον κρατικοδίαιτη και δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το κράτος που την υπηρετεί. Ενάντια στα ιδεολογήματα που καλλιεργεί, η πιο συμφέρουσα -για αυτήν- μορφή επένδυσης είναι οι ΣΔΙΤ (οι συμπράξεις δημόσιου και ιδιωτικού τομέα). Τα δημόσια ταμεία αναλαμβάνουν τη βρώμικη δουλειά και στους καπιταλιστές μένει το φιλέτο.
Όταν μιλάμε για χρησιμότητα, πρέπει να προσδιορίζουμε ταξικά τον όρο. Το αστικό κράτος είναι άχρηστο για τις δικές μας ανάγκες, αλλά απολύτως χρήσιμο για την τάξη που έχει το πάνω χέρι. Από τη δική μας σκοπιά, το αστικό κράτος είναι άχρηστο και επιζήμιο, όσο περιττός και άχρηστος είναι στην παραγωγή ένας καπιταλιστής, που δεν ξέρει ούτε πού είναι ο διακόπτης του εργοστασίου του. Πάνε πάντα πακέτο (νύχι με κρέας, που λέει και η παροιμία) και μόνο από κοινού μπορούμε να τους ξεφορτωθούμε.
Από τη σκοπιά της κοινωνικής προόδου, το αστικό κράτος και οι καπιταλιστές είναι εξίσου άχρηστοι. Τόσο άχρηστοι που γίνονται βαρίδια, τροχοπέδη για την εξέλιξη. Κανένα γρανάζι δε γυρνά χωρίς τους εργάτες που παράγουν τον πλούτο, ό,τι υπάρχει και απολαμβάνουμε γύρω μας. Αντιθέτως, τα γρανάζια αυτά απαιτούν να εκλείψουν τα παράσιτα και το κράτος τους, για να πάμε μπροστά -και δε θα πειστούν να το κάνουν οικειοθελώς, χωρίς τη δική μας βοήθεια. Και όταν τελικά το καταφέρουμε, θα βρουν μια θέση στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και δε θα λείψουν σε κανέναν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου